Supernova E Keplerit

Duke u shfaqur në vitin 1604, është supernova më e fundit në galaktikën tonë që është vërejtur pa dyshim me sy, e ndodhur jo më larg se 6 kiloparsek (20,000 pc ) nga Toka.

 

I dukshëm me sy, Ylli i Keplerit ishte më i ndritshëm në kulmin e tij se çdo yll tjetër në qiellin e natës, me një magnitudë të dukshme prej 2.5. Ishte e dukshme gjatë ditës për më shumë se tre javë. Të dhënat e pamjes së tij ekzistojnë në burime evropiane, kineze, koreane dhe arabe.

Ishte supernova e dytë që u vëzhgua në një gjeneratë (pas SN 1572 e parë nga Tycho Brahe në yjësinë Cassiopeia ). Asnjë supernova tjetër nuk është vërejtur me siguri në Rrugën e Qumështit, megjithëse shumë të tjera jashtë galaktikës sonë janë parë që nga S Andromedae në 1885. SN 1987A në Retë e Madhe Magellanike ishte lehtësisht e dukshme me sy. Provat ekzistojnë për dy supernova të Rrugës së Qumështit, sinjalet e të cilëve do të kishin arritur në Tokë rreth viteve 1680 dhe 1870 – Cassiopeia A, dhe G1.9 + 0.3 përkatësisht. Nuk ka asnjë burim historik se janë zbuluar në ato vite ndoshta pasi thithja nga pluhuri ndër yjor i bëri ata më të dobët.

Astronomët e kohës (përfshirë Keplerin) ishin të shqetësuar për të vëzhguar radhitjen e Marsit dhe Jupiterit, të cilën ata e panë për sa i përket një lidhjeje të mbarë, duke e lidhur ate me Yllin e Betlehemit. Moti me re pengonte Keplerin të bënte vëzhgime qiellore. Sidoqoftë, astronomët Wilhelm Fabry, Michael Maestlin dhe Helisaeus Roeslin ishin në gjendje të bënin vëzhgime më 9 tetor, por nuk e regjistruan supernovën. Vëzhgimi i parë i regjistruar në Evropë ishte nga Lodovico delle Colombe në veri të Italisë më 9 tetor 1604. Kepleri ishte në gjendje të fillonte vëzhgimet e tij më 17 tetor ndërsa punonte në gjykatën perandorake në Pragë për perandorin Rudolf II. Supernova më pas u emërtua pas tij, edhe pse ai nuk ishte vëzhguesi i saj i parë, pasi vëzhgimet e tij përcollën objektin për një vit të tërë. Këto vëzhgime u përshkruan në librin e tij De Stella nova in pede Serpentarii ("Mbi yllin e ri në këmbën e Ophiuchus", Pragë 1606).

Debati Delle Colombe – Galileo

Në vitin 1606, Delle Colombe botoi Diskutimin e Lodovico delle Colombe në të cilin ai tregon se Ylli i sapo shfaqur në tetor 1604 nuk është as kometë, as një Yll i Ri, ku ai mbrojti një pamje Aristoteliane të kozmologjisë pasi Galileo Galilei kishte përdorur rastin e supernovës për të sfiduar sistemin Aristotelian. Përshkrimi i pretendimeve të Galileos është si më poshtë:

Galileo shpjegoi kuptimin dhe rëndësinë e paralaksit, raportoi që nova nuk shfaqi asgjë, dhe përfundoi, me siguri, se shtrihej përtej Hënës. Këtu mund të ishte ndalur, pasi kishte shpërndarë shigjetën e tij të vetme. Përkundrazi, ai skicoi një teori që shkatërroi kozmosin Aristotelian: nova me siguri përbëhej nga një sasi e madhe e materialit të ajrosur që lëshohej nga toka dhe shkëlqente nga rrezet e diellit të pasqyruar, si kometat Aristoteliane. Megjithatë, ndryshe nga ata, mund të ngrihet përtej Hënës. Ajo jo vetëm që solli ndryshim në qiejt, por e bëri atë në mënyrë provokuese duke importuar elemente të korruptueshme tokësore në kuintesencën e pastër. Kjo ngriti mundësi për copëtimin e qiellit. Hapësira ndër yjore mund të mbushet me diçka të ngjashme me atmosferën tonë, si në fizikën e Stoics, të cilit Tycho kishte referuar në tregimin e tij të gjatë të novës së vitit 1572. Dhe nëse materiali i kupës qiellore ngjason me atë të trupave këtu më poshtë, një teori e lëvizjes e bazuar në përvojën me objekte në mundësitë tona mund të vlejë edhe për rajonet qiellore. "Por unë nuk jam aq i guximshëm sa të mendoj se gjërat nuk mund të ndodhin ndryshe nga mënyra sesi kam specifikuar."

Debati Kepler – Roeslin

Në De Stella Nova (1606), Kepleri kritikoi Roeslin në lidhje me këtë supernova. Kepler argumentoi se në parashikimet e tij astrologjike, Roeslin kishte zgjedhur vetëm dy kometat, Kometa e Madhe e 1556 dhe 1580. Roeslin u përgjigj në vitin 1609 ai me të vërtetë kishte bërë ashtu. Kur Kepler u përgjigj më vonë atë vit, ai thjesht vëzhgoi se duke përfshirë një gamë më të gjerë të të dhënave Roeslin mund të kishte bërë një argument më të mirë.

• Blair, William P.; Long, Knox S.; Vancura, Olaf (1991). "A detailed optical study of Kepler's supernova remnant". Astrophysical Journal. 366: 484–494. Bibcode:1991ApJ...366..484B. doi:10.1086/169583.