Shqiptarët E Trakës

Ky artikull ose seksion duhet të përmirësohet sipas udhëzimeve të Wikipedia-s. Ju lutemi ndihmoni edhe ju në përmirësimin e këtij artikulli.

Ata flasin toskërishten veriore qe është nën degë e dialektit tosk te gjuhës shqipe, dhe janë pasardhës të popullsisë shqiptare të Trakës Lindore që kanë emigruar gjatë shkëmbimit të popullsisë midis Greqisë dhe Turqisë në vitet 1920-të. Ata janë njohur në Greqi si Arvanites, një emër qe aplikohet për të gjitha grupet me origjinë Shqiptare në Greqi, por që kryesisht i referohet grupit jugore dialektor të Arbëreshëve. Populli shqipfolësit e Trakës Perëndimore dhe në Maqedonia Greke përdorin fjalën të vetë emërtimit për vetën e tyre si: Shqiptar/Shqiptarë dhe jo Arbëreshë ose Arvanite.

Gjatë Perandorisë Osmane, komunitetet shqiptare emigruan drejt Turqisë Evropiane sot (Trakës Lindore), sidomos në afërsi të Stambollit. Shumë Shqiptarë myslimanë arriten poste te larta në shoqërinë osmane dhe shumë prej tyre, më së shumti familja Qyprilliu, u bënë vezirë të Perandorisë Osmane. Shumica e emigracionit shqiptar ishte nga veriu i Kosovës dhe të rajonit e Korçës dhe Kolonjës të Shqipërisë. Pasardhësit e këtyre emigrantëve më vonë do të luajë një rol të rëndësishëm në Rilindjen Kombëtare të Shqipërisë si Fan Noli. Numri i Shqiptarëve që jetonin në rajon është i panjohur, të dhënat statistikore të Perandorisë Osmane ishin bazuar në identifikimin fetar, quajtur millet. Kështu, Ortodoksë Shqiptarët ishin pjesë e milletit rum ose krishter, ndërsa myslimanët ishin kategorizuar së bashku me Turqit.

Në mesin e kësaj popullsie, shqiptarët ortodoksë në Trakës Lindore ishin banuar në komunitetet pjesërisht homogjene, ose fshatrat apo lagjet, dhe kanë qenë kryesisht pasardhës të emigrantëve nga rajoni Korçës dhe Kolonjës. Vendbanimet kryesore që këta shqiptarë vijnë janë Vithkuq dhe Qyteza dhe folnin (kur jetonin ne Trakë lindore) dhe ende flasin (brezat e moshuar me disa të rinj sot në Greqi) sot dialekti toskerisht e gjuhës shqipe. Data më e hershme e këtyre migrimeve është ndodhur pas pushtimit osman në fund të shekullit 15-të.

Në fund të shekullit të 16-të (ndoshta në vitin 1566), në bazë të politikës së zgjidhjes e zbatuar nga sulltani Selim II (1566-1574), mijëra qytetarë të Perandorisë Osmane u zhvendos në Trakinë Lindore, e cila ishte braktisur për shkak e luftërave të vazhdueshme dhe sëmundjet. Pastaj ndodhi emigrimin e parë të shqiptarëve, i cili kolonizuan pjesën veriore e Trakës lindore, ku kanë punuar për ndërtimin e xhamisë famshme "Selimije" të Edërnesë. Ngritën kampin e tyre në Zailef i Madhe dhe Mandricë, që më vonë u bë vendbanime të përhershëm. Vendbanimet u themeluan në afërsi të Zailefit (ndoshta për arsye sigurimit) qe u përbë fshatin Zailef i Madh. Në fund të shekullit të 19-të, Zailefjotët themeluan dy fshatra të reja, Aballar (Zailefopulo) dhe Karasakli (Sako). Mandrica, edhe ajo fshat i takon gjeografikisht Trakës Lindore, konsiderohet bashkë me fshatrat e tjera etnike shqiptare, që të ketë një origjinë të përbashkët nga Vithkuq. Këto fshatra etnike shqiptare të Trakës Lindore ishin kohezive dhe të konsideruar ashtu nga zyrtarët konsullore në fund e shekullit të 19-të. Ata kishin anëtarësim përbashkë në shoqatave të mësuesve vendor dhe strukturat e kishës (qendra ishte katedralja e Dimotkës), etj.

Fshati Vithkuq në kulmin e saj, që nga viti 1730, kishte me mijra banorë, ndërsa Qyteza dhe Qafzez ishin dy fshatra të vogla fqinje me disa qindra banorë. Vithkuq me Voskopojën dhe vendbanime të tjera në rajon ishin një nga qendrat më të rëndësishme në këtë kohë ku kishte shkolla, kisha, studiues të shumta, mësuesit dhe bamirës që kishin ardhur nga ky rajon. Në shekullin e tetëmbëdhjetë, pjesa më e madhe e shqiptarëve pranuan fenë Islam në Shqipërinë e Jugut. Marrëdhëniet mes myslimanëve dhe popullsitë ortodokse të mbetur ndonjëherë rezultoi me tensione mes bashkësive. Pra, në vitin 1769, forcat lokale osmane hynë në Voskopojë, dhe pas Vithkuq edhe vendbanime të tjera që u plaçkitën. Banorët krishterë u larguan nga zonat dhe ikën në vende të tjera (Korçë, Kostur, Follorinë, Krushevë etj). Shumë u drejtuan për Trakës lindore, ku shumë kishin punuar si punëtorë sezonalë në fushat e pronarëve osmane. Ndërsa disa tregtarë e Voskopojës dhe Vithkuqit emigruan në Vjenë, Budapest dhe qytete të tjera e Evropës dhe vazhduan aktiviteteve tregtare e tyre.

Shqiptarët që shkuan në Trakë jug lindore themeluarn vendbanime që kujton vendbanime të origjinës e tyre në Shqipëri jugore: Vithkuq (Sultanqoj në turqisht) dhe Qyteza (Ibrik Tepe). Pranë këto fshatra ishin edhe fshatra të tjerë shqiptare si: Alltëntash, Azardere (Dere Pazar), Karacas dhe Halil Gjilanli. Këta njerëz që jetonin në këto fshatra mund të vijnë nga emigracioni e vitit 1769. Të dy grupet e fshatrave (të veriut i migrimit e parë dhe në jug i migrimit të dytë) nuk ka mbajtur lidhje të veçanta midis tyre, kryesisht për shkak të distancës që ishte e madhe dhe mbajtjës endogamisë strikte ei cili bëri këto fshatra homogjene. Shumica e fshatarë ishin të përfshirë me bujqësi dhe blegtori. Këto shqiptarë ortodokse jetonin në fshatrat që ishin fqinje me popull turq ortodoksë (gagauzë), bullgarë patrikane si fshati Bayramiç me 600 njerëz) dhe shumë grekë të cilët i përkisnin kishës ortodokse greke dhe mbështetur me kauzën greke. Për shembull, ka pasur shkolla greke dhe gjuha greke ka qenë në kishë.

Vitet që pasuan ngritjen në pushtet e xhonturqve të Perandorisë Osmane (1908-1922), solli ndryshime të shumta dhe dramatike të popullsisë së Trakës lindore. Situata u përkeqësua me shpërthimin e luftërave ballkanike dhe rrëshqiti jashtë kontrollit gjatë viteve të Luftës së Dytë Botërore. Fshatra shqiptare, duke ndjekur fatin e krishterëve në rajon (greke, bulgare etj), ku vendbanimet u plaçkitën dhe banorët e tyre u dëbuan dhe shumë u vranë. Zailef i Madh (korrik 1913) dhe Aballar (nëntor 1913) janë plaçkitur nga turqit pas Luftës së Dytë Ballkanike në Thrakë Lindore. Në tetor të njëjtit vit fshati Mandricë u bë pjesë e Bullgarisë dhe u shkarkua nga forcat bullgare gjatë luftës Ballkanike ku banorët ikën në Trakë, (fshatrat Palouri, Ladhi, Metaksadhes dhe Vrisika) dhe në Maqedoni: në Sedes (sot: Thermi), në Surokli (sot: Souroti), në Zangliveri (sot: Zagliverion), në Moshtjan ose Meshtena (sot: Moustheni), në Karman ose Karjan (sot: Kariani) i Kavallës dhe Osmanica (sot: Kalos Agros) në Dramë.

Pjesa më e madhe e Mandricës u zhvendos në Ambarqoj (sot: Mandrai) i Kukushit. Në vitin 1926, familje refugjatësh nga Mandrica u zhvendos në këto vendbanimet të Greqisë: Surokli (sot: Souroti) i Selenikut 20, Kajaçali (sot: Triadhion) i Selenikut 9, Moshtjan ose Meshtena (sot: Moustheni) i Kavallës 50, Ambarqoj (sot: Mandrai) i Kukushit 200, Protoklisi i Maricës 60, Mavroklisi i Maricës 40, Ovrli (sot: Thorion) i Maricës 10 dhe Osmanica (sot: Kalos Agros) i Dramës 20. Ndërsa fshati Vithkuq (Sultanqoj) u shkarkua nga osmanët në prill 1914. Kjo ka ndodhur për shkak se se këto fshatra shqiptarë ortodokse janë parë si të mbështetur kauzën greke, qeveria e Turqve të Rinj ishte armiqësor ndaj tyre.

Në korrik 1920 Ushtria greke pushtuan Trakës lindore. Në regjistrimin e popullsisë bërë në dhjetor 1920, popullsia e fshatra shqiptare ortodokse ishte zvogëluar dukshëm. Është vlerësuar se gati një e treta e atyre të vrarë nga turqit apo të vdekur nga vështirësitë në batalionet e punës osmane gjatë viteve 1908-1920, ndërkohë që disa prej tyre ikën në Greqi dhe nuk kthyen pas përfundimit të Luftës së Parë Botërore. Në përfundim të Luftës Greko-Turke të vitëve 1919-1922, Greqia dhe Turqia nënshkruan Traktatin e Lozanës, e cila përfshinte një shkëmbim të popullsisë në mes të dy vendeve. Kështu, Traktati i Lozanës kishte përdorur fenë si tregues i përkatësisë kombëtare, duke përfshirë popullsive pa dispozitave etnike, madje edhe Shqiptarët, në këmbim të popullsisë. Sipas këtij traktati Muslimanët e Greqisë u këmbyen me të krishterët e Turqisë, me një përjashtim të myslimanëve e Trakës Perëndimore dhe Krishterëve të Stambollit.

Pas humbjes luftës greko-turke dhe Traktati i Lozanës, në tetor 1922 grekët evakuojnë zonën e Trakës Lindore dhe populli ortodokse vendas nisën të emigrojnë në Greqi. Sipas kësaj dispozite, komuniteti shqiptar Ortodokse i Trakës Lindore, u ri-vendos në Trakë Perëndimore, ku ata u vendosën kryesisht në fshatra të reja dhe etnikisht homogjene, ndërtuar në mënyrë për të strehuar refugjatët. Sot, kjo popullsi jeton në fshatra të njëjta, por një pjesë emigruan në qytetet e mëdha të tilla si Selanik dhe Athinë, duke bërë gjuhën Shqip më pak e folur. Shqiptarët ortodokse u zhvendosën në qarkun i Maricës (sot: Evros) në anën veriore si: Dhikaia, Kavili, Sako, Kleiso, Neo Heimonio, Thorio, Sofiko, Asimenio, Riyio, Pithio. Në Maqedoni dhe veçanërisht në komunën i Seresit si: Novoselë ose Mëhalla e Re (sot: Neokhorion), Vernar (sot: Paralimnion), Canos (sot: Nea Petra), Tolos (sot: Tholos) dhe Gaskarka ose Kaskarka (sot: Kalokhorion) i Selanikut.

Shqiptaret nga grupa jugore e Trakës u vendosën në Sufli, ku fillimisht ata qëndruan për një kohë deri sa ato u vendosën në vendin e ri të banimit. Disa muaj më vonë, në vitin 1923, kjo popull u zhvendos në juglindje, paralel dhe në afërsi të lumit Maricë. Banorët e Sultanqojit dhe Ibrik Tepe u vendosën në fshatrat Bintikli (riemëruar si: Tikhion, sot: Tikheron), Hanxha (Tarsio), Cakirxhi (Pirolothos), Ferexhik (Feres), Marhanli (Peplos), Gemexhiqoj (Gemisti) dhe Baçibej (Kipoi). Banorët e Alltëntashit u vendosën në Paradimi i Rodopit dhe Sarhanli (Ardanio) në Maricë, ndërsa banorët e Gjilanlit dhe disa familje nga Karaxa Halil në Antheia të Maricës.

Populli shqipfolësit banojnë 15 fshatra homogjene dhe 14 fshatra të përziera:

• Fan Noli - (1882-1965) burrë shteti, dijetar, poet, përkthyes, historian dhe patriot Shqiptar.

• Боян Гюзелев, Албанци в Източните Балкани, София, 2004 Arkivuar 10 qershor 2016 tek Wayback Machine
• Raporti nga GHM Arkivuar 3 tetor 2016 tek Wayback Machine
• Raporti nga Euromosaic