Paganizmi

. Në kohën e Perandorisë Romake, individët binin në klasën pagane ose sepse ishin gjithnjë e më shumë fshatarë dhe provincialë në krahasim me popullsinë e krishterë, ose sepse nuk ishin milites Christi (ushtarë të Krishtit). Termat alternative të përdorura në tekstet e krishtera ishin helen, johebre dhe pagan . Sakrifica rituale ishte një pjesë integrale e fesë së lashtë greko-romake dhe konsiderohej si një tregues nëse një person ishte pagan apo i krishterë. Paganizmi ka konotuar gjerësisht " fenë e fshatarësisë ".

Gjatë dhe pas Mesjetës, termi paganizëm u përdor për çdo fe jo të krishterë dhe termi supozonte një besim në perënditë e rreme . Origjina e aplikimit të termit "pagan" në politeizëm është debatuar. Në shekullin e 19-të, paganizmi u adoptua si një vetëpërshkrues nga anëtarët e grupeve të ndryshme artistike të frymëzuar nga bota antike . Në shekullin e 20-të, ai filloi të zbatohej si një vetë-përshkrues nga praktikuesit e paganizmit modern, lëvizjet neopagane dhe rindërtuesit politeistë. Traditat moderne pagane shpesh përfshijnë besime ose praktika, të tilla si adhurimi i natyrës, që janë të ndryshme nga ato të feve më të mëdha botërore.

Njohuritë bashkëkohore të feve dhe besimeve të vjetra pagane vijnë nga disa burime, duke përfshirë të dhënat antropologjike të kërkimit shkencor në terren, dëshmitë e artefakteve arkeologjike dhe rrëfimet historike të shkrimtarëve të lashtë në lidhje me kulturat e njohura në antikitetin klasik . Shumica e feve moderne pagane ekzistuese sot (Moderne ose Neopaganizëm ) shprehin një botëkuptim që është panteist, paneteist, politeist ose animist, por disa janë monoteiste .

 

Termi pagan rrjedh nga latinishtja e vonë paganus, ringjallur gjatë Rilindjes . Vetë fjala rrjedh nga latinishtja klasike pagus që fillimisht do të thoshte 'rajon i kufizuar me shënues', paganus kishte ardhur gjithashtu në kuptimin 'e ose që lidhet me fshatin', 'banor fshati', 'fshatar'; sipas zgjerimit, ' fshatar ', 'i pamësuar', ' yokel ', ' bumpkin '; në zhargonin ushtarak romak, 'jo luftarak', 'civil', 'ushtar i pakualifikuar'. Ka lidhje me pangere ('për të fiksuar', 'për të rregulluar ose ngjitur') dhe në fund vjen nga proto-indo-evropiane *pag- ('për të rregulluar' në të njëjtin kuptim).

Shkrimtarët mesjetarë shpesh supozonin se paganusi si një term fetar ishte rezultat i modeleve të konvertimit gjatë kristianizimit të Evropës, ku njerëzit në qytete dhe qytete u konvertuan më lehtë se ata në rajone të largëta, ku mënyrat e vjetra të besimit prireshin të mbeteshin në fuqi. Megjithatë, kjo ide ka shumë probleme. Së pari, përdorimi i fjalës si referencë për jo të krishterët daton para asaj periudhe në histori. Së dyti, paganizmi brenda Perandorisë Romake përqendrohej në qytete. Koncepti i një krishterimi urban në krahasim me një paganizëm rural nuk do t'u kishte ndodhur romakëve gjatë krishterimit të hershëm . Së treti, ndryshe nga fjalët si rusticitas, paganus nuk i kishte marrë ende plotësisht kuptimet (të prapambetjes së pakulturuar) të përdorura për të shpjeguar pse do të ishte zbatuar për paganët.

Paganus ka më shumë gjasa të fitojë kuptimin e tij në nomenklaturën e krishterë nëpërmjet zhargonit ushtarak romak. Të krishterët e hershëm adoptuan motive ushtarake dhe e shihnin veten si Milites Christi (ushtarët e Krishtit). Një shembull i mirë i të krishterëve që ende përdorin paganusin në një kontekst ushtarak dhe jo në atë fetar në De Corona Militis XI të Tertullianit . V, ku i krishteri përmendet si paganus ( civil ):

Paganusi fitoi konotacionet e tij fetare nga mesi i shekullit të 4-të. Qysh në shekullin e 5-të, paganos u përdor në mënyrë metaforike për të treguar persona jashtë kufijve të komunitetit të krishterë. Pas grabitjes së Romës nga vizigotët pak më shumë se pesëmbëdhjetë vjet pas persekutimit të krishterë të paganizmit nën Teodosius I, filluan të përhapeshin murmuritje se perënditë e vjetra kishin kujdesur më shumë për qytetin sesa Zoti i krishterë. Si përgjigje, Agustini i Hippo-së shkroi veprën me titull De Civitate Dei Contra Paganos ('Qyteti i Zotit kundër paganëve'). Në të, ai e krahasoi "qytetin e njeriut" të rënë me "qytetin e Zotit", qytetar të të cilit në fund të fundit ishin të gjithë të krishterët. Pra, pushtuesit e huaj “nuk ishin të qytetit” apo “fshatar”.

Termi pagan nuk ishte vërtetuar në gjuhën angleze deri në shekullin e 17-të. Përveç jobesimtarit dhe heretikut, ai u përdor si një nga disa homologët e krishterë גוי të goy ( גוי / נכרי ) siç përdoret në judaizëm dhe për kafir ( كافر , 'jobesimtar') dhe mushrik ( مشرك , 'idhujtar') si në Islam.

• Totemi
• Natyra
• Animizmi
• Natyralizmi
• Feja natyrore
• Mitologjia ilire
• Neopaganizmi
• Adhurimi i natyrës
• Paganizmi gjerman
• Panteizmi natyralist 
• Mitologjia shqiptare
• Paganizmi iliro-arbëror

• Cameron, Alan G. (2011). The Last Pagans of Rome (në anglisht). New York: Oxford University Press. ISBN 978-0199780914. OCLC 553365192.
• Davies, Owen (2011). Paganism: A Very Short Introduction (në anglisht). New York: Oxford University Press. ISBN 978-0191620010.
• Hua, Yih-Fen. book review to: Maria Effinger / Cornelia Logemann / Ulrich Pfisterer (eds): Götterbilder und Götzendiener in der Frühen Neuzeit. Europas Blick auf fremde Religionen. In: sehepunkte 13 (2013), Nr. 5 [15.05.2013], URL: http://www.sehepunkte.de/2013/05/21410.html. (Book review in English).
• Robert, P. & Scott, N. (1995). A History of Pagan Europe. New York, Barnes & Noble Books,  .
• York, Michael (2003). Pagan Theology: Paganism as a World Religion NYU Press,  .