Beteja E Ankarasë

Beteja ishte një fitore e madhe për Timurin, dhe ajo çoi në Interregnum osman.

Beteja e Ankarasë
Beteja e Ankarasë, illustrim mogule
Data 20 korrik 1402 Vendodhja Fusha Çubuk afër Ankarasë Pasoja Fitorja timuride Fillimi i Interregnum osman
Palët pjesëmarrëse
Perandoria Timurid Ak Kojunlu Germijanidët	Perandoria Osmane Principata e Gjon Kastriotit Serbia Moraviane Distrikti i Brankoviqit Bejllëku anadollian dhe Tatarët e Zi
Komandantët dhe udhëheqësit
Timuri Shah Rukh Khalil Sultan Miran Shah Sultan Husayn Tayichiud Muhammad Sultan Mirza Pir Muhammad Shah-i-Shahan Uthman Beg Yakup II of Germiyan	Bayezid I (Rob lufte) Süleyman Çelebi Mehmed Çelebi Musa Çelebi (Rob lufte) Mustafa Çelebi (Rob lufte) Gjon Kastrioti Koja Zaharia Dhimitër Jonima Stefan Lazareviq Vuk Lazareviq Gjuragj Brankoviq
Njesitë e përfshira
E panjohur	Ghazi osman, jeniçerët, dhe vasalët e krishterë ballkanikë
Fuqia ushtarake
140,000	85,000-120,000

Timuri, një turko-mongol nga Transoksiana (tani Uzbekistani), kishte ndërtuar një perandori në Azinë Qendrore gjatë viteve dhe u bë sundimtari më i fuqishëm në Azinë Qendrore që nga Xhingis Han. Ai u përpoq të rindërtonte perandorinë mongole. Në vitet 1380 dhe 1390, ai hyri dhe pushtoi pjesë të Persisë (përfshirë Armeninë, Azerbajxhanin dhe Mesopotaminë e Epërme), shkatërroi Rusinë jugore dhe Ukrainën (1395–96), dhe pushtoi Indinë (1398). Edhe pse kishte pasur tensione midis osmanëve dhe mongolëve, asgjë nuk do të garantonte një luftë, derisa Bajazidi kërkoi haraç nga një emir besnik ndaj Timurit, të cilin ai e kuptonte se ishte personale dhe një arsye për luftë. Në 1400–01 Timur mori Sivasin nga osmanët, pjesë të Sirisë nga mamlukët dhe më pas u drejtua drejt Anadollit.

Ndërkohë, në vitin 1402, osmanët kishin bërë fushatë në Evropë. Bajazidi ndërpreu bllokadën e Kostandinopojës dhe marshoi në Ankara pasi Timuri e zhvendosi përsëri ushtrinë e tij në juglindje në verën e vitit 1402.

Është vlerësuar se ushtria Timurid numëronte 140,000, kryesisht kalorës, dhe gjithashtu 32 elefantë lufte. Ushtria e Bajazitit numëronte 85.000 veta. Burimet historike e ekzagjeruan numrin e trupave në përmasa joreale: Ahmed ibën Arabshah pretendoi 800,000 trupa Timurid, ndërsa një dëshmitar gjerman pretendoi 1.6 milionë, për shembull.

Forca osmane përfshinte kontingjente nën drejtimin e djemve të tij, Gazitë, jeniçerët, vasalët myslimanë anadollakë dhe vasalë të ndryshëm evropianë (të krishterë ballkanikë). Ndër vasalët serbë që morën pjesë ishin Stefan Lazareviqi, Vuk Lazareviqi, Gjuragj Brankoviqi dhe vëllai i tij Grgur Brankoviq, dhe ndër shqiptarë ishin Koja Zaharia, Dhimitër Jonima, Gjon Kastrioti dhe ndoshta Tanush Major Dukagjini. Vasalët e krishterë që nuk morën pjesë përfshijnë Zetan Konstantin Balshiqin. Një e katërta e trupave osmane ishin tatarët e pushtuar së fundmi.

• Creasy, Sir Edward Shepherd (1878). History of the Ottoman Turks, from the beginning of their empire to the present time. New York, Holt.
• Dahmus, Joseph Henry (1983). "Angora". Seven Decisive Battles of the Middle Ages. Burnham Incorporated Pub.
• Fine, John Van Antwerp Jr. (1994) [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. University of Michigan Press. ISBN 978-0-472-08260-5.
• Goody, Jack (2004). Islam in Europe. Polity Press. 53
• Grousset, René (1970). The Empire of the Steppes: A History of Central Asia. Rutgers University Press. ISBN 978-0-8135-1304-1.
• Kafadar, Cemal (1996). Between Two Worlds: The Construction of the Ottoman State. University of California Press. fq. 18–. ISBN 978-0-520-20600-7.
• Kastritsis, Dimitris (2007). The Sons of Bayezid: Empire Building and Representation in the Ottoman Civil War of 1402-13. BRILL. ISBN 978-90-474-2247-1.
• Kinross, Patrick Balfour Baron (1977). The Ottoman Centuries: The Rise and Fall of the Turkish Empire. Morrow. ISBN 978-0-688-03093-3.
• Manz, Beatrice Forbes (1998). "Temür and the Problem of a Conqueror's Legacy". Journal of the Royal Asiatic Society. Third Series. Cambridge University Press (1 (Apr)): 21–41. doi:10.1017/S1356186300016412.
• Nicholson, Helen J. (2001). The Knights Hospitaller. Boydell Press.
• Nicolle, David (1983). Armies of the Ottoman Turks 1300–1774. Bloomsbury USA. ISBN 978-0-85045-511-3.
• Pears, Edwin (1923). The Ottoman Turks to the Fall of Constantinople. Cambridge University Press. fq. 653–705. ;
• Tucker, Spencer (2010). "Battle of Ankara". Battles that Changed History: An Encyclopedia of World Conflict. Vëll. One. ABC-CLIO. fq. 139–141. ISBN 978-1-59884-429-0.

Zhurnalet

• Craig, Simon (2002). "Battle of Ankara: Collision of Empires". Military History (në anglisht). 19 (3): 58–65.
• Knobler, Adam (1995). "The Rise of Tīmūr and Western Diplomatic Response, 1390–1405". Journal of the Royal Asiatic Society. Third Series (në anglisht). 5 (3): 341–349. doi:10.1017/S135618630000660X.
• Lopandić, Duško (2011). "Битка код Ангоре" [Beteja e Angorës]. Политикин Забавник (në serbisht). 3101.