Gjuha Arabe

Gjuha arabe
Shqiptimi	/ˈʕarabiː/, /alʕaraˈbijːa/
Rajoni	Afrika veriore, Gadishulli Arabik, Gjiri Persik
Folës amtare	360 milionë folës amtarë të të gjitha varieteteve
Familje gjuhësore	Afro-Aziatike Gjuha arabe
Kodet gjuhësore
ISO 639-1	ar
ISO 639-2	ara
ISO 639-3	–

Megjithëse zakonisht flitet për arabishten si gjuhë, në të vërtetë bëhet fjalë për një familje gjuhësh ose vazhdimësi dialektesh që shtrihet nga brigjet e Oqeanit Atlantik në perëndim, deri në Gjirin Persik në lindje, nga Sudani e Somalia në jug, deri në Siri e Irak në veri. Organizata Ndërkombëtare e Standardizimit (ISO) u cakton kode të ndryshme këtyre dialekteve, që nga ana gjuhësore dallohen ndërmjet tyre më shumë se gjuhët serbo-kroate (serbishtja, kroatishtja, gjuha boshnjake, gjuha malazeze). Megjithatë, dallimet janë kryesisht në shqiptim dhe gjuha e shkruar është pak a shumë e njëjtë kudo.

Që nga shekulli i 7-të, arabishtja është karakterizuar nga dygjuhësia; nga njëra anë një gjuhe standarde prestigji - d.m.th. arabishtja moderne standarde (ASM) ose ndryshe arabishtja klasike - dhe nga ana tjetër llojet e ndryshme popullore, të cilat shërbejnë si gjuhët amtare. Dialektet bisedore ndryshojnë ndjeshëm nga ASM, duke penguar kuptueshmërinë e ndërsjellë. ASM mësohet vetëm përmes arsimit formal dhe nuk flitet në jetën e përditshme. Është gjuha e letërsisë, dokumenteve zyrtare dhe mediave zyrtare të shkruara. Në formën e folur, ASM përdoret në kontekste formale, buletinet e lajmeve dhe për lutjet. Ky variant është gjuha lingua franca e botës arabe dhe gjuha liturgjike (fetare) e Islamit . Është një gjuhë zyrtare e 26 shteteve dhe 1 territori të diskutueshëm, e treta pas anglishtes dhe frëngjishtes. Është gjithashtu një nga gjashtë gjuhët zyrtare të Kombeve të Bashkuara .

Arabishtja është gjuha e Islamit. Për këtë arsye ka depërtuar në kombe dhe kultura në gjithë skajet e botës. Me kalifatet e njëpasnjëshme, veçanërisht atë Umajad, arabishtja u shtri përtej djepit të saj, Gadishullit Arabik, në gjithë Afrikën Veriore deri në Spanjë nga njëra anë dhe përtej Persisë, në Pakistan e Afganistan nga ana tjetër.

Këto perandori më një shtrirje të jashtëzakonshme, së bashku me rëndësinë e fesë islame bënë që edhe gjuhë jo arabe, si Persishtja në Iran, Dari, Pashto, Urdu në Afganistan, Pakistan e Indi të përdorin shkrimin arab (forma Jawi përdoret në gjuhët e Malajzisë dhe Bruneit). Madje edhe gjuhët e bregut lindor të Afrikës adoptuan këtë alfabet, falë kryesisht tregtisë të Oqeanit Indian.

Mëse 200 milionë banorë në mbarë botën kanë arabishten gjuhë amtare dhe po të shtohen ata që e njohin si gjuhë të dytë apo të tretë ky numër mëse dyfishohet. Myslimanët në çdo vend te botës e përdorin gjatë namazit (lutjes) dhe leximit të Kur'anit. Përtej rëndësisë fetare, arabishtja sot, me rritjen ekonomike të vendeve arabe, është gjithnjë e më shumë një gjuhë e biznësit ndërkombëtar.

Arabishtja shkruhet tradicionalisht me alfabetin arab, një abxhad nga e djathta në të majtë dhe me shkrimin zyrtar për ASM. Varietetet bisedore nuk shkruheshin dikur; megjithatë, shfaqja e mediave sociale ka parë një rritje të konsiderueshme në dialektet e shkruara në internet. Përveç alfabetit arab, dialektet gjithashtu shkruhen shpesh me shkrim latin nga e majta në të djathtë ose me shkronja hebraike (në Izrael) pa ortografi të standardizuar. Hassaniya është i vetmi varietet i shkruar zyrtarisht me një alfabet latin.  ; Gjuha malteze përdor gjithashtu një shkrim latin, megjithëse klasifikohet gjerësisht si e ndryshme nga dialektet arabe.

Arabishtja është një nga gjashtë gjuhët zyrtare e OKB-së.

Arabishtja e përditshme është një term përmbledhës për dialektet e folura të arabishtes të përdorura në të gjithë botën arabe, të cilat ndryshojnë rrënjësisht nga gjuha letrare . Ndarja kryesore dialektore është midis varieteteve brenda dhe jashtë Gadishullit Arabik, e ndjekur nga ajo midis varieteteve të ngulitura dhe varieteteve shumë më konservatore beduine . Të gjitha varietetet jashtë gadishullit arab (që përfshijnë shumicën e madhe të folësve) kanë shumë veçori të përbashkëta me njëra-tjetrën që nuk gjenden në arabishten klasike. Kjo i ka shtyrë studiuesit të supozojnë ekzistencën e një dialekti koine prestigjioz në një ose dy shekuj menjëherë pas pushtimit arab, tiparet e të cilit u përhapën përfundimisht në të gjitha zonat e pushtuara rishtazi. Këto karakteristika janë të pranishme në shkallë të ndryshme brenda Gadishullit Arabik. Në përgjithësi, varietetet e gadishullit Arabik kanë shumë më tepër shumëllojshmëri sesa varietetet jo-gadishullore, por këto janë studiuar më pak.

Brenda varieteteve jo-gadishullore, dallimi më i madh është midis dialekteve jo-egjiptiane të Afrikës Veriore (veçanërisht arabishtja marokene ) dhe të tjerave. Arabishtja marokene në veçanti është vështirë e kuptueshme për arabishtfolësit në lindje të Libisë (edhe pse e kundërta nuk është e vërtetë, pjesërisht për shkak të popullaritetit të filmave egjiptianë dhe mediave të tjera).

Arabishtja Hassanija, Malteze dhe Arabishtja Qipriote janë vetmet ndarje të arabishtes moderne që kanë fituar njohje zyrtare. Hassanija është zyrtare në Mali dhe njihet si gjuhë e pakicës në Marok, ndërsa qeveria senegaleze miratoi përdorimin e alfabetit latin për ta shkruar atë. Gjuha malteze është zyrtar në Maltë (kryesisht katolike ) dhe shkruhet me shkrimin latin . Gjuhëtarët pajtohen se është një shumëllojshmëri e arabishtes së folur, që rrjedh nga Siçilo-Arabishtja, megjithëse ka përjetuar ndryshime të shumta si rezultat i kontaktit të qëndrueshëm dhe të fortë me varietetet italo-romane, dhe së fundmi edhe me anglishten. Për shkak të "një përzierjeje faktorësh socialë, kulturorë, historikë, politikë dhe në të vërtetë gjuhësor", shumë maltezë sot e konsiderojnë gjuhën e tyre semite, por jo një variant të gjuhës arabe.

 

• Fjalori Islam