عرفان محمد

١٥ اکتوبر ١٩٨٠ء کوں سرگودھا وچ ڄمے۔

زوراور دے وَس چوں نکلو

جھُمر والی چس چوں نکلو

اپنڑی ریڑھی, سیکل کڈھو

گودے آلی بس چوں نکلو

سُوتر گولو, کھڈیاں سانبھو

کُھس گئے کھیس دی کَس چوں نکلو

(عرفان محمد)

ݙوہڑہ

دل تھوڑا ہے تاں کیا تھی گئے ساکوں ہور تاں تھوڑاں کوئی کینی

ساڈے نال الا ساڈے کولوں بہہ تیکوں سوہنڑاں ہوڑاں کوئی کینی

ہکو تیڈی دید دے پیاسے ہئیں ساکوں ہور تاں سوڑاں کوئی کینی

تیڈے ہر ہر ساہ دیاں لوڑاں ہن پنج ڈاہ دیاں لوڑاں کوئی کینی

( عرفان محمد )

شعر

اساں ایں ڈیہدوں تیڈے منہ دو چن

جیویں کوئی استاد گَویّا

کوئی لمڑی تان پہاڑی گا کے

ول ول خلقت دو ڈیہدے

(عرفان محمد)

غزل

ہکو سسی سچ وو بِیبا

باقی ساری کھچ وو بِیبا

ساونڑ کولوں کتھاں ڈردے

مچنڑ والا مچ وو بِیبا

روندا پئیں تاں رج کے رو گھن

نچدا پئیں تاں نچ وو بِیبا

میڈے پورے سچ کوں کھا گئے

تیڈا ادھا سچ وو بِیبا

کیا کیا یاد ڈویندے ساکوں

رتونڑ رنگا کچ وو بِیبا

ساڈے نال تاں بھوت پریت ہن

کئیں دے نال تاں جچ وو بِیبا

ساکوں ڈھاہندی کندھلی اہدن

ساڈے کولوں بچ وو بِیبا

(عرفان محمد)

غزل

ساکوں تیڈا آزار کیا اہدے ؟؟؟

بانہہ کوں ونگیں دا بار کیا اہدے

تیڈی قربت دا کیا کریسوں چن

تیڈی فرقت دا قاہر کیا اہدے

تیڈے ہوٹھیں دا سیک جو آکھے

تیڈی گالہیں دا ٹھار کیا اہدے

میڈی وستی تاں کھا گیا ہے ہنڑ

میڈی جھُگی کوں شاہر کیا اہدے

جیکوں نفرت ملی ہے صدیاں دی

اونکوں جھٹ پل دا پیار کیا اہدے

(عرفان محمد)

غزل

بہوں وکھری راہ تے چلدے ہئیں

تاہیں سانجھ دی سِک تے پلدے ہئیں

اساں بے پر, سچ دی ڈار اندر

ایویں بیٹھے بیٹھے رَلدے ہئیں

جاں گالہیں روونڑ لگ پوون

تاں شعر دو واپس ولدے ہئیں

تیکوں گلھ دے چُگھ ڈکھلیندے ہئیں

اوویں اندروں اندری گَلدے ہئیں

اے کینجھے پندھ کوں نکلے ہئیں

نہ کھڑدے ہئیں ... نہ ہَلدے ہئیں

اے کینجھے قیدی بھانبڑ ہِن

پئے وِسمے وِسمے بلدے ہئیں

آ رات دے وات ابھردے ہئیں

ڈینہہ چڑھدا ہے تاں ڈھلدے ہئیں

ہئیں ول ول اہدا, ٹالا کر

پئے وانگ مصیبت ٹلدے ہئیں

متاں ساڈے بیٹھیں جاگ پوے

پل باہندے ہئیں ول چلدے ہئیں

(عرفان محمد)