Invazija Crvene Armije Na Gruziju

čiji je cilj bio svrgnuti socijalističko-demokratsku vladu menjševika u Demokratskoj Republici Gruziji, koja je proglasila nezavisnost, te uspostaviti boljševički režim.

Sovjetska invazija Gruzije
Dio Ruskog građanskog rata i Turskog rata za nezavisnost
Crvena armija u Tbilisiju, 25. februar 1921.
Datum 15. februar-17. mart 1921. Lokacija južni Kavkaz Ishod sovjetsko-turska pobjeda uspostava Gruzijske SSR vlada Demokratske Republike Gruzija pobjegla u Francusku
Sukobljeni
Ruska SFSR Azerbejdžanska SSR Armenska SSR Turski revolucionari	Demokratska Republika Gruzija
Vođe
Anatoli Geker Mihail Velikanov Josif Staljin Grigorij Ordžonikidze Kazim Karabekir	Giorgij Kvinitadze Giorgij Mazniashvili Valiko Jugheli
Vojne snage
Crvena armija 50.000 vojnika Turska Treća armija 24.000	Nacionalna garda 15.000 Dobrovoljci 17.000
Posljedice
Crvena armija: 5.500 poginulih Turska Treća Armija: 1.800-3.000 poginulih	3.200 poginulih vojnika 3.800-5.000 poginulih civila

Sovjeti su time htjeli kontrolirati isti teritorij koji je prije obuhvaćalo Rusko carstvo. Gruzija je od 1801. do 1918. bila dio Ruskog carstva.

Okolnosti koje su dovele do invazije

Nakon Februarske revolucije - 1917. Zakavkazjem (Gruzija, Armenija, Azerbejdžan) upravljao je komitet iz Petrograda, poznat kao Ozakom. Kasniji događaji te iste godine, a naročito boljševička Oktobarska revolucija prisilili su tadašnje političke lidere Zakavkazja, koji su manje više bili - menjševici na nevoljko otcjepljenje od Carske Rusije i osnivanje Zakavkaske Demokratske Federativne Republike. Eksplozija lokalnih nacionalizama, u kombinaciji s pritiskom koji je na tu državu vršila osmanska vojska sa zapada posljednjih mjeseci Prvog svjetskog rata, dovela je do sloma Zakavkaske federacije.

Nakon tog je Gruzija proglasila nezavisnost 26. maja 1918. i odmah zatražila zaštitu lidera Centralnih sila Njemačke, ali joj je pobjeda Antante donijela britansku okupaciju. Gruzijci su u Antonu Ivanoviču Denikinu i njegovim bjelogardejcima kojima su Britanci izdašno pomagali, gledali veću opasnost za svoju slobodu od boljševika. Oni su odbili suradnju u naporima za restauraciju Carske Rusije pa su britanske snage napustile Batumi u julu 1920.

Nezavisnost Gruzije sile Antante priznale su de facto još u januaru 1920., a i Sovjetska Rusija potpisiivanjem sovjetsko-gruzijskog sporazuma u maju 1920., pa su oni jedno kratko razdoblje i surađivali. Nakon odbijanja da postanu članica Lige naroda, Gruziju su i de jure priznale članice Antante u januaru 1921. Ali joj to nije puno pomoglo, jer su je već u februaru napale jedinice Crvene armije i to bez Lenjinovog odobrenja, u akciji koju su organizirali dva gruzijska boljševika; Staljin i Grigorij Konstantinovič Ordžonikidze.

Oni su organizirali oružani ustanak iz Azerbajdžana i Armenije na graničnim područjima Gruzije. Na proteste gruzijske vlade, sovjetski ambasador je rekao da su ti incidenti "sponatni ustanci armenskih komunista". Boljševici su u naselju Shulaveri osnovali svoj Gruzijski revolucionarni sovjet, koji je postao konkurentska vlada onoj u Tbilisiju. Taj sovjet je formalno pozvao Crvenu armiju u pomoć, na što se ona odazvala.

Nakon invazije, uz pomoć armije, proglasili su Gruzijsku Sovjetsku Socijalističku Republiku. Gruzija, Armenska SSR te Azerbejdžanska SSR su 12. marta 1922. udruženi u Zakavkasku Sovjetsku Federativnu Socijalističku Republiku, koja se priključila SSSR-u. Njenim raspuštanjem 1936., osnovana je ponovno Gruzijska SSR u okviru SSSR-a. Invaziju nije odobrio Vladimir Lenjin, već su je Staljin i Ordžonikidze organizirali na svoju ruku, da podrže “pobunu seljaka i radnika” u borbi protiv “separatističkih gruzijskih snaga”. Istodobno, Turska je pripojila dijelove južne Gruzije sebi, što je dovelo do nekoliko kompromisa između Moskve i Ankare.

• Turski rat za nezavisnost