Robin McLaurin Williams (ur.
21 lipca 1951 w Chicago, zm. 11 sierpnia 2014 w Paradise Cay) – amerykański komik i aktor.
Robin Williams (2011) | |
Imię i nazwisko | Robin McLaurin Williams |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 21 lipca 1951 |
Data i miejsce śmierci | 11 sierpnia 2014 |
Zawód | komik, aktor, producent |
Współmałżonek | Valerie Velardi |
Lata aktywności | 1972–2014 |
Strona internetowa |
Laureat Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę psychologa w dramacie Buntownik z wyboru (1997), a także zdobywca m.in. sześciu Złotych Globów (w tym dwóch nagród specjalnych) i pięciu nagród Grammy.
Urodził się 21 lipca 1951 w szpitalu Wesley Memorial w Chicago w Illinois w dobrze sytuowanej rodzinie Laurie McLaurin (z domu Smith; ur. 1922, zm. 4 września 2001) i Roberta Fitz-Gerrella Williamsa (ur. 10 września 1906, zm. 18 października 1987), którzy pobrali się 3 czerwca 1950. Jego ojciec był menedżerem w Ford Motor Company, a matka – profesjonalną modelką, która po narodzeniu syna zajęła się prowadzeniem domu. W związku z pracą ojca często zmieniał miejsce zamieszkania, m.in. dorastał w domu przy Washington Road w Lake Forest (Illinois), później mieszkał w posiadłości Stonycroft znajdującej się na rogu Opdyke Road i Woodward Avenue w Bloomfield Hills na północnym przedmieściu Detroit, a w 1968 przeprowadził się z rodziną do Tiburon w Kalifornii. Miał dwóch przyrodnich braci: Roberta „Todda” (1938–2007; syn z pierwszego małżeństwa ojca z Susan Todd Laurent) i Laurina (ur. 1947; syn z pierwszego małżeństwa matki z Williama Musgrave’a), których poznał dopiero, gdy miał ok. 10 lat. Jako dziecko był samotny, skromny i delikatny, żył we własnym wyobrażonym świecie i naśladował swoich ulubionych komików (był zafascynowany Jonathanem Wintersem i Dannym Kayem), a także kolekcjonował żołnierzyki. W późniejszych latach pozostał człowiekiem skromnym i nieśmiałym, o obniżonym poczuciu własnej wartości. W okresie gimnazjalnym trenował piłkę nożną i zapasy, a jako licealista brał udział w biegach przełajowych i grał w reprezentacyjnej drużynie piłkarskiej.
W związku z licznymi przeprowadzkami jako dziecko w ciągu ośmiu lat uczęszczał do sześciu szkół. Ukończył naukę w Gorton School, później uczył się w Deer Path Middle School w Lake Forest, jednak po przeprowadzce do Bloomfield Hills dołączył do konserwatywnej Detroit Country Day School w Beverly Hills. W 1969 ukończył Redwood High School w Larkspur. Osiągał bardzo dobre wyniki w nauce. Po ukończeniu liceum dorabiał, pracując w restauracji i klubie muzycznym „Trident” w Sausalito. Następnie studiował nauki polityczne w męskiej uczelni Claremont Men's College w Claremont, jednak studiów nie ukończył. Uczęszczał też na zajęcia teatralne w Scripps College i, od jesieni 1970, na lekcje dramatu w College of Marin w Hrabstwie Marin. W latach 1973–1976 uczył się aktorstwa w renomowanej Juilliard School w Nowym Jorku, na której otrzymał stypendium artystyczne.
Na studiach wszedł w skład grupy improwizacyjnej Karma Pie, z którą występował na kampusie Scripps College. Grał też w akademickich spektaklach, m.in. Pod mlecznym lasem i Alicja w krainie czarów, a w 1970 został członkiem studenckiego zespołu komediowego. Już wtedy wykazywał umiejętność improwizacji, wcielania się w różne postaci, parodiowania bohaterów kultury masowej i modulowania głosu. Umiejętności aktorskie doskonalił w trakcie nauki w College of Marin, gdzie zagrał m.in. w spektaklach: Sen nocy letniej, Bądźmy poważni na serio i Wieczór Trzech Króli, a także zebrał przychylne recenzje w lokalnej prasie za występy w sztukach: Łysa śpiewaczka, Makbet, You in Your Small Corner and I in Mine oraz Skrzypek na dachu. W 1971 wystąpił w szkolnym spektaklu Poskromienie złośnicy, który zajął pierwsze miejsce na festiwalu teatrów ulicznych w Edynburgu. Następnie występował w sztukach Pacific Conservatory of the Performing Arts: Kaukasie koło kredowe i The Music Man. Pod koniec 1972 został obsadzony w roli Fagina w szkolnym spektaklu bożonarodzeniowym Oliver!, za którą również zebrał pochwalne recenzje. Podczas studiów w nowojorskiej Juilliard School wystąpił w spektaklach: Noc iguany, Sen nocy letniej i Sześć postaci w poszukiwaniu autora. W Nowym Jorku zaczął zarabiać pierwsze pieniądze jako mim.
Po powrocie do San Francisco zimą 1976 zaczął udzielać się w lokalnym środowisku teatralnym, występował m.in. w komediowej grupie improwizacyjnej „Wing”. W marcu 1976 zadebiutował rolą w sztuce Kochanek w teatrze Gumption w San Francisco. Doskonalił także sztukę stand-upu u Franka Kiddera. Był też fanem aktorstwa Richarda Pryora. Zaczął zarabiać dzięki występom jako komik stand-uper; dawał solowe występy oraz był związany m.in. z grupami kabaretowymi Savoy Tivoli i Old Spaghetti Factory oraz z grupą improwizatorów Papaya Juice. W 1976 zajął drugie miejsce w konkursie stand-upu „San Francisco Comedy Competition”. Dorabiał, pracując jako barman w klubie Holy City Zoo.
Jesienią 1976 przeprowadził się do Los Angeles, gdzie został komikiem w trupie improwizatorów Of the Wall oraz występował jako stand-uper w klubach „Bla-Bla Café” oraz „Improv”, a następnie został członkiem zespołu artystów Comedy Store Players, a dzięki swoim występom zdobywał coraz większe uznanie branży i publiczności. Wciąż doskonalił swoje umiejętności i brał udział w warsztatach komediowych. Nawiązał też współpracę z agencją artystyczną „Rollins, Joffe, Morra & Brenzer”, dzięki której zaczął brać udział w przesłuchaniach do filmów i seriali telewizyjnych. W kinie zadebiutował rolą w niskobudżetowym filmie Czy mogę to robić, zanim będę potrzebował okularów? (1977). Na zaproszenie producenta telewizyjnego George’a Schlattera wystąpił w komediowym programie Laugh-In, później występował także w talk-show NBC The Richard Pryor Show oraz w programach: America 2-Night i The Great American Laugh-Off, w którym po raz pierwszy pokazał szerszej publiczności swój pełny program stand-upowy. Występował także epizodycznie w serialach, m.in. Eight Is Enough i Sorority ‘62.
Przełomem w jego karierze okazał się gościnny występ w roli kosmity Morka w sitcomie ABC Szczęśliwe dni (1978). Jego pojawienie się zdobyło tak dużą popularność wśród widzów, że firma Paramount Pictures stworzyła spin-off sitcomu — Mork i Mindy (1978-1982), w którym Williams zagrał tytułową rolę męską. Za występy w serialu zebrał przychylne recenzje od krytyków i widzów oraz otrzymał Złoty Glob dla najlepszego aktora w serialu komediowym. Zyskał także powszechną popularność w USA, m.in. stał się bohaterem licznych artykułów prasowych (np. w czasopismach: „Time”, „TV Guide” i „The New York Times”), a jego serialowy wizerunek był publikowany na wielu gadżetach, m.in. na t-shirtach, grach planszowych oraz kartach i figurtach kolekcjonerskich. Również w 1978 wystąpił z godzinnym stand-upem w programie HBO Live at the Roxy oraz odbył ogólnokrajową trasę ze swoim programem stand-upowym, którego fragmenty wydał latem 1979 nakładem wytwórni Casablanca Records na albumie pt. Reality... What A Concept; płyta zebrała entuzjastyczne recenzje w prasie, rozeszła się w ponad 500 tys. egzemplarzy, dzięki czemu trafiła na listę sprzedaży Billboard Hot 100, a także zdobyła nagrodę Grammy dla najlepszego albumu komediowego.
W marcu 1979 zaczął mierzyć się z nieprzychylną prasą; czasopisma „The Insider”, „Daily News” i „Chicago Tribune” opisały, jakoby Williams rzekomo podkradał skecze innym stand-uperom, co on sam tłumaczył faktem, że w trakcie improwizacji czasem opowiadał historie zasłyszane w klubach komediowych, nie pamiętając o tym, od kogo je słyszał. Pod koniec lat 70. menedżerowie Williamsa rozważali ograniczenie mu telewizyjnych występów na poczet rozwoju kariery kinowej. Aktor zagrał tytułową rolę w komedii muzycznej Roberta Altmana Popeye (1980), która zdobyła mieszane recenzje, ale okazała się hitem kasowym, przynosząc twórcom dochód wynoszący ok. 50 mln dol. w USA. W 1981 po raz pierwszy gościł w talk-show The Tonight Show Starring Johnny Carson. Jeszcze w trakcie prac nad serialem Mork i Mindy zagrał tytułowego bohatera w ciepło przyjętym przez krytyków i widzów komediodramacie George’a Roya Hilla Świat według Garpa (1982); za tę rolę otrzymał honorarium w wysokości 300 tys. dol.
W 1982 wystąpił w jednym z odcinków programu The Billy Crystal Show w NBC, a po zakończeniu produkcji serialu Mork i Mindy zagrał w adaptacji Opowieści o żabim księciu (reż. Eric Idle) w programie dla dzieci Faerie Tale Theatre, został współproducentem i konsultantem przy serialu Star of the Family w ABC oraz odbył kolejną trasę stand-upową po USA. Następnie został bohaterem półtoragodzinnego programu kabaretowego An Evening with Robin Williams (1983) i zagrał w farsie Michaela Ritchiego Ci, którzy przetrwają, która zebrała przeciętne recenzje i poniosła komercyjną porażkę, przez co została zdjęta z ekranu zaledwie po miesiącu od premiery. W 1983 wydał drugi album koncertowy pt. Throbbing Pyhton of Love, który jednak nie powtórzył sukcesu debiutanckiej płyty i dotarł do zaledwie 119. miejsca na liście sprzedaży w USA, ale zdobył nominację do nagrody Grammy za najlepszy album oomediowy. W tym samym roku Williams zagrał Władimira Iwanowa, radzieckiego saksofonistę cyrkowego, który decyduje się na mieszkanie w USA, w filmie Paula Mazursky’ego Moskwa nad rzeką Hudson (1984); na potrzeby roli w tym filmie podjął prawie półroczny kurs języka rosyjskiego oraz uczył się gry na saksofonie. W 1984 m.in. wystąpił z Eddiem Murphym w programie Saturday Night Live oraz wystąpił podczas charytatywnego wydarzenia „The Night of at Least a Dozen Stars”, na którym włączył się w zbiórkę funduszy na rzecz grupy National Committee for an Effective Congress.
W 1985 zagrał w komedii Rogera Spottiswoode’a Najlepsze czasy (1986), która mimo przychylnych recenzji poniosła komercyjną porażkę. Następnie wystąpił w chłodno przyjętej przez krytyków farsie Harolda Ramisa Klub raj. 24 marca 1986 współprowadził (z Alanem Aldą i Jane Fondą) 58. ceremonię wręczenia Oscarów, a sześć dni później był jednym z gospodarzy (obok Billy’ego Crystala i Whoopi Goldberg) koncertu charytatywnego „Comic Relief” w HBO. Między projektami filmowymi i telewizyjnymi kontynuował karierę stand-upera, m.in. wiosną i latem 1986 odbył 10-tygodniową trasę obejmującą występy w 23 miastach w USA, a także dawał improwizowane popisy kabaretowe w lokalnych klubach. 9 i 10 sierpnia 1986 wystąpił – jako pierwszy komik-solista w historii – w Metropolitan Opera House, a fragmenty show zostały zarejestrowane i wyemitowane na potrzeby programu HBO An Evening at the Met oraz wydane na albumie koncertowym pt. A Night at the Met. W 1986 zagrał Tommy’ego Wilhelma, ogarniętego egzystencjalnym kryzysem aktora-nieudacznika, w krytycznie przyjętym przez krytyków filmie telewizyjnym Korzystaj z dnia (1987). Ubiegał się także o jedną z głównych ról w komedii Zdążyć przed północą. W 1987 i 1988 otrzymał nagrody Primetime Emmy za najlepszy indywidualny występ w programie komediowym lub musicalu, kolejno za Carol, Carl, Whoopi and Robin oraz ABC Presents: A Royal Gala.
Przełomem w jego karierze filmowej była rola spikera rozgłośni wojskowej Adriana Cronauera w kasowym komediodramacie wojennym Barry’ego Levinsona Good Morning, Vietnam (1987), za którą zebrał przychylne recenzje i zdobył wiele nagród, m.in. Złoty Glob dla najlepszego aktora w filmie komediowym lub musicalu oraz nominację do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego i nagrody BAFTA dla najlepszego aktora w roli głównej, a za ścieżkę dźwiękową do filmu (zawierającą fragmenty DJ-skich setów Williamsa) otrzymał nagrodę Grammy dla najlepszego albumu komediowego. W 1988 ponownie wystąpił w programie Saturday Night Live oraz ogłosił zdobywcę nagrody za najlepszą reżyserię na 60. ceremonii wręczenia Oscarów. Następnie zagrał Estragona w inscenizacji sztuki Czekając na Godota (reż. Mike Nichols) w Lincoln Center Theatre w Nowym Jorku; za występ w spektaklu zebrał mieszane recenzje, sam spektakl zszedł z afisza po zaledwie sześciu tygodniach od premiery. Później pojawił się w epizodycznej roli Króla Księżyca w Przygodach barona Munchausena (1989), ekranizacji powieści Rudolfa Ericha Raspego i Gottfrieda Augusta Bürgera o tym samym tytule; w napisach końcowych wymieniony został pod pseudonimem „Ray D. Tutto”, ponieważ agenci aktora nie chcieli, by twórcy filmu opierali promocję wyłącznie na nazwisku Williamsa.
Za rolę niekonwencjonalnego nauczyciela Johna Keatinga w kasowym dramacie Petera Weira Stowarzyszenie Umarłych Poetów (1989) zyskał w większości przychylne recenzje i otrzymał nominacje do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego i Złotego Globu dla najlepszego aktora w filmie dramatycznym. W pierwszej połowie 1989 odgrywał tytułową rolę w farsie Rogera Donaldsona Sprzedawca cadillaków (1990), która zebrała fatalne recenzje i poniosła komercyjną porażkę. W październiku 1989 rozpoczął, trwające pięć miesięcy, zdjęcia do komediodramatu Penny Marshall Przebudzenia (1990), w którym wcielił się w lekarza szpitala psychiatrycznego dr Malcolma Sayera; choć za występ w tej produkcji zebrał mieszane recenzje od krytyków, otrzymał nominację do Złotego Globu dla najlepszego aktora w filmie dramatycznym. Również w 1989 otrzymał nagrodę Grammy za najlepsze nagranie dla dzieci (za płytę pt. Pecos Bill).
Od maja do sierpnia 1990 grał Parry’ego, szalonego włóczęgę skrywającego tragiczną przeszłość, w komediodramacie Terry’ego Gilliama Fisher King (1991), a za swoją rolę w tym filmie odebrał Złoty Glob dla najlepszego aktora w filmie komediowym lub musicalu oraz był nominowany do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego. Od lutego do lipca 1991 pracował na planie kasowego, lecz krytykowanego w recenzjach filmu Stevena Spielberga Hook (1991), w którym zagrał dorosłego Piotrusia Pana (Petera Banninga). W tym samym roku premierę miał film Kennetha Branagha Umrzeć powtórnie, w którym zagrał jedną z niewielu mrocznych postaci w swojej karierze – zdyskredytowanego ekspsychiatrę zmuszonego do pracy jako sprzedawca w sklepie spożywczym. Zagrał też agresywnego nauczyciela pantonimy, drugoplanową postać w niskobudżetowym filmie niezależnym Bobcata Goldthwaita Shakes the Clown (1991).
Użyczył głosu rapującemu nietoperzowi Batty Kody w animacji Dolina paproci (1991) oraz dżinowi w kasowym filmie animowanym Walt Disney Pictures Aladyn (1992), przy czym postać z disnejowskiej produkcji była inspirowana występami stand-upowymi Williamsa. Za tę rolę otrzymał nagrodę specjalną za dubbing na 50. ceremonii wręczenia Złotych Globów. Z powodu niezadowolenia ze współpracy z wytwórnią Disneya, która bez zgody i wiedzy Williamsa dysponowała jego głosem jako dżina, odmówił pracy przy kontynuacji Aladyna. Wiosną 1992 był gościem w programie The Tonight Show Starring Johnny Carson. Zagrał także Lesliego Zevo, głównego bohatera chłodno przyjętego przez krytyków filmu Barry’ego Levinsona Zabaweczki (1992).
W latach 90. założył z żoną firmę produkcyjną Blue Wolf Productions, pod której szyldem wiosną 1993 rozpoczął produkcję komediodramatu Chrisa Columbusa Pani Doubtfire (1993), będącego ekranizacją powieści dla dzieci Anne Fine pt. Alias Madame Doubtfire z 1988; rola Daniela Hillarda, bezrobotnego aktora dubbingowego, który po rozwodzie z żoną przebiera się za poczciwą gospodynię domową Euphegenię Doubtfire, by móc spędzać więcej czasu z dziećmi, umocniła jego pozycję w branży filmowej i uznawana jest za szczyt jego kariery, a sam film osiągnął sukces komercyjny i zebrał głównie przychylne recenzje. Za tę rolę otrzymał Złoty Glob dla najlepszego aktora w filmie komediowym lub musicalu. Zagrał też duszę reinkarnującą się w różnych epokach ludzkiej historii w chłodno ocenionym przez krytyków filmie fantasy Billa Forsytha Być człowiekiem (1994), który poniósł komercyjną porażkę.
Wiosną 1995 wystąpił z programem stand-upowym przed Billem i Hillary Clinton podczas wizyty pierwszej pary USA w Kalifornii. W tym samym roku wystąpił w roli ojca rodziny w drugim sezonie serialu kryminalnego NBC Wydział zabójstw Baltimore, za którą otrzymał nominacje do nagrody Primetime Emmy za najlepszy gościnny występ w serialu dramatycznym. Poza tym pojawił się w epizodycznej roli nerwowego rosyjskiego położnima w komedii romantycznej Chrisa Columbusa Dziewięć miesięcy, a także zagrał ekstrawaganckiego mecenasa drag queens w filmie Ślicznotki, Alana Parrisha w kasowym filmie fantasy Jumanji i aktora Melę w filmie Woody’ego Allena Przejrzeć Harry’ego (1997). Następnie wcielił się w Armanda, właściciela klubu nocnego dla drag queens w ciepło przyjętej przez krytykę i widzów komedii Mike’a Nicholsa Klatka dla ptaków (1996), amerykańskiej wersji francuskiego filmu Klatka szaleńców z 1978; za rolę w tym filmie otrzymał nagrodę Gildii Aktorów Ekranowych za najlepszy występ zespołu aktorskiego w filmie kinowym. Gorzej przyjęto jego występ w kolejnym filmie, zmiażdżonym przez krytyków komediodramacie Jack (1996). W tym samym roku wystąpił także jako Ozryka w Hamlecie, ekranizacji powieści Williama Shakespeare’a o tym samym tytule, oraz Assasin w filmie Christophera Hamptona Tajny agent (1996). Następnie wcielił się w postać Dale’a Putleya, pisarza o skłonnościach samobójczych w chłodno przyjętym przez krytyków i widzów filmie Dzień ojca (1997), amerykańskim remake’u francuskiego filmu Trzech ojców z 1983; w ramach promocji filmu wystąpił w jednym z odcinków serialu Przyjaciele oraz gościł w programie The Tonight Show Starring Jay Leno. Podobnie słabe recenzje zebrał za rolę Freda MacMurraya w filmie Flubber (1997), remake’u produkcji Walt Disney Pictures Latający profesor z 1961.
Za rolę owdowiałego psychoanalityka Seana Maguire’a w dramacie Buntownik z wyboru (1997) zebrał mieszane recenzje, ale też otrzymał Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego i nagrodę Gildii Aktorów Ekranowych za najlepszy występ aktora w roli drugoplanowej oraz był nominowany do Złotego Globa dla najlepszego aktora drugoplanowego. Za występ w serialu animowanym Great Minds Think for Themselves (1998) otrzymał nominację do nagrody Daytime Emmy dla wyróżniającego się artysty w serialu animowanym. Do końca lat 90. zagrał w chłodno przyjętych przez krytykę filmach: tytułowego bohatera kasowej tragikomedii Patch Adams (1998), Chrisa, lekarza pediatrii pomagającego żonie w przezwyciężeniu depresji po śmierci dzieci, w melodramacie Vincenta Warda Między piekłem a niebem (1998), żydowskiego kupca Jakoba Heyma w dramacie wojennym Jakub kłamca (1999), który poniósł komercyjną porażkę, a także androida Andrew Martina w filmie science-fiction Człowiek przyszłości (1999). Poza tym w 1999 zmienił agencję menedżerską z CAA na Artist Management Group.
W 2000 gościł w talk-show Late Show with David Letterman. Jesienią tego samego roku rozpoczął zdjęcia do filmu Marka Romanka Zdjęcie w godzinę 2002), w którym zagrał Seymoura „Sy” Parrisha, niezrównoważonego psychicznie pracownika sklepu fotograficznego, który prześladuje swoją klientkę i jej rodzinę; za swoją rolę w filmie zebrał przychylne recenzje krytyków. Na początku 2001 wystąpił jako Rainbow Randolph, zepsutego gospodarza popularnego widowiska telewizyjnego dla dzieci, w chłodno przyjętym przez krytyków i widzów filmie Danny’ego DeVito Smoochy. Wiosną i latem tego samego roku pracował na planie dreszczowca Christophera Nolana Bezsenność (2002), amerykańskiej adaptacji norweskiego thrillera Insomnia z 1997, w którym zagrał niebezpiecznego psychopatę Waltera Fincha. W tym okresie zrezygnował z usług agencji Artis Management Group i wznowił współpracę z agencją CAA.
Również na początku lat 2000. powrócił do regularnych występów stand-upowych – od grudnia 2001 przez kolejne kilka miesięcy zagrał serię spektakli po kraju; występy były rejestrowane i ukazały się na albumie koncertowym pt. Robin Williams: Live on Broadway, za który aktor otrzymał nagrodę Grammy za najlepszy album ze słowem mówionym oraz nominacje do nagrody Primetime Emmy za najlepszy indywidualny występ w programie komediowym lub musicalu i najlepszy scenariusz do programu komediowego lub musicalu. Następnie zagrał Alana W. Hakmana w dreszczowcu science-fiction Wersja ostateczna (2004), który okazał się komercyjną klapą, oraz krytycznie przyjętą przez recenzentów rolę upośledzonego w rozwoju sprzątacza w komediodramacie Davida Duchovny’ego Głowa do góry (2004). Porażkę poniósł też niskobudżetowy film Ciało za milion (2004), w którym zagrał Paula Barnella, pechowego pracownika biura podróży, który próbuje uzyskać polisę ubezpieczeniową zaginiego brata, wykorzystując zwłoki znalezione w kontenerze na śmieci.
W 2005 podczas 62. ceremonii wręczenia Złotych Globów otrzymał nagrodę im. Cecila B. DeMille’a za osiągnięcia życiowe. W 2006 zagrał drugoplanową rolę ożywionej figury prezydenta Theodore’a Roosevelta z Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej w familijnym filmie przygodowym Noc w muzeum, który odniósł komercyjny sukces. W tym samym roku premierę miały trzy filmy z Williamsem w roli głównej, które poniosły artystyczną i komercyjną porażkę: Nocny słuchacz, RV: Szalone wakacje na kółkach i Człowiek roku. Po zakończeniu terapii odwykowej jesienią 2006 wcielił się w kolejne krytycznie ocenione w recenzjach role filmowe: księdza w komedii Licencja na miłość (2007), nauczyciela bezdomnych muzyków w dramacie Cudowne dziecko (2007) i biznesmena w komedii Stare wygi (2008). Po rozstaniu z żoną Marshą w 2008 zamknął firmę produkcyjną Blue Wolf Productions, a po przeprowadzce do Tiburon (Kalifornia) dał spontaniczne występy stand-upowe w Theockmorton Theatre i Napa Valley Opera House. Powrócił też do roli ożywionej figury prezydenta Theodore’a Roosevelta, grając w filmie Noc w muzeum 2 (2009).
Jesienią 2008 rozpoczął trasę koncertową z programem stand-upowym Weapons of Self Destruction, którą zakończył przedwcześnie na początku 2009 z powodu pogorszenia się jego stanu zdrowia. Po operacji wstawienia zastawki serca w 2009 powrócił do pracy, występując w programie Late Show with David Letterman. Zagrał także główną rolę – Lance’a, sfrustrowanego nauczyciela języka angielskiego, który mieszka z nastoletnim synem – w niskobudżetowym filmie niezależnym Bobcata Goldthwaita Najlepszy ojciec świata (2009). Wznowił również trasę Weapons of Self Destruction po USA, a występy w Waszyngtonie z 20 i 21 listopada zostały zarejestrowane i wyemitowane w programie HBO; otrzymał za niego nominację do nagrody Primetime Emmy za najlepszy telewizyjny program komediowy lub musica. W 2010 wydał album koncertowy, również zatytułowany Weapons of Self Destruction, za który był nominowany so nagrody Grammy za najlepszy album komediowy. W 2011 zagrał Tygrysa w spektaklu Bengalski tygrys w bagdadzkim zoo (reż. Moisés Kaufman) wystawianym w Richard Rodgers Theatre na Broadwayu; choć za swój występ zebrał entuzjastyczne recenzje, spektakl zszedł z afisza po zaledwie 108 przedstawieniach.
W 2012 otrzymał nagrodę Stand-Up Icon podczas gali wręczenia Comedy Award w Nowym Jorku, wystąpił gościnnie w jednym z odcinków serialu Louie i zagrał tytułową rolę w czarnej komedii Choleryk z Brooklynu. W 2013 wystąpił w drugoplanowej roli Dwighta Eisenhowera w biograficznym filmie Kamerdyner oraz został obsadzony w głównej roli Simona Robertsa, współzałożyciela agencji reklamowej w Chicago, w serialu CBS Przereklamowani (2013–2014), który wzbudził umiarkowane zainteresowanie widzów. Zimą 2013 występował z Rickiem Overtonem w improwizowanym spektaklu Set List w klubie komediowym iO West przy Hillywood Boulevard. Ponownie zagrał ożywioną figurę prezydenta Theodore’a Roosevelta, tym razem w komedii Noc w muzeum: Tajemnica grobowca (2014).
W latach 70. spotykał się m.in. z aktorką Elayne Boosler. 4 czerwca 1978 ożenił się z tancerką Valerie Velardi, z którą miał syna Zachary’ego „Zaka” Pyma (ur. 11 kwietnia 1983). Nie dochowywał wierności żonie (m.in. w 1984 nawiązał blisko dwuletni romans z kelnerką Michelle Tish Carter) co doprowadziło do rozwodu 6 grudnia 1988. 30 kwietnia 1989 w Lake Tahoe poślubił Marshę Garces (ur. 1957), która była nianią jego syna, a później została osobistą asystentką Williamsa. Mieli córkę Zeldę (ur. 31 lipca 1989) i syna Cody’ego Alana (ur. 25 listopada 1991). Z drugą żoną rozstał się pod koniec 2007 i wziął rozwód w 2008 z powodu „niezgodności charakterów nie do przezwyciężenia”. W październiku 2007 poznał graficzkę Susan Schneider, którą poślubił 22 października 2011 w ośrodku wypoczynkowym Meadowood Napa Valley i z którą pozostał do swojej śmierci.
W latach 70. uzależnił się od alkoholu i narkotyków, m.in. od kokainy, choć w wywiadach zapewniał, że nie przyjmuje żadnych substancji psychodelicznych. Ograniczył nałóg po śmierci aktora Johna Belushiego w marcu 1982 i narodzinach syna w kwietniu 1983. W 1986 zaczął uczęszczać na psychoterapię. W 2004 powrócił do nałogów, w tym czasie rozważał podjęcie próby samobójczej; w 2006 odbył terapię odwykową w centrum Hazelden Foundation w Newberg. Mierzył się z głęboką depresją. W 2014 zgłosił się do placówki leczenia uzależnień Dan Anderson Renewal Center w Center City w Minnesocie.
Był altruistycznym liberalistą. Angażował się w liczne kampanie i wydarzenia dobroczynne, m.in. pomagał osobom w kryzysie bezdomności oraz wielokrotnie (od 1986 z przerwami do 2006) współprowadził gale charytatywne Comic Relief z Billym Crystalem i Whoopi Goldberg. Z drugą żoną założył organizację charytatywną Windfall Foundation. Wspierał także społeczność LGBT. W ramach współpracy z United Service Organizations (USO) od 2002 dawał występy stand-upowe członkom amerykańskich sił zbrojnych m.in. w Afganistanie, Iraku, Kuwejcie i Bagram.
13 marca 2009 przeszedł operację wstawienia zastawki serca.
11 sierpnia 2014 przed południem został znaleziony nieprzytomny we własnym domu. W południe lokalnego czasu stwierdzono zgon aktora. W toku śledztwa ustalono, że zmarł on śmiercią samobójczą, wskutek powieszenia. Na krótko przed śmiercią mierzył się z nawrotem depresji i wykryto u niego chorobę Parkinsona, jednak sekcja zwłok wykazała, że cierpiał na DLB. Ciało Williamsa zostało skremowane, a prochy – rozsypane nad Zatoką San Francisco. 27 września odbyło się nabożeństwo żałobne Williamsa w Curran Theatre w San Francisco.
Od marca 2016 tunel łączący hrabstwo Marin z mostem Golden Gate nosi imię Williamsa. W październiku tego samego roku fundacja SAG-AFTRA otworzyła ośrodek edukacyjno-teatralny Robin Williams Center w Nowym Jorku.
Spis sporządzono na podstawie materiału źródłowego.
Sporządzono na podstawie materiału źródłowego.
This article uses material from the Wikipedia Polski article Robin Williams, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Treść udostępniana na licencji CC BY-SA 4.0, jeśli nie podano inaczej. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Polski (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.