Pomnik Wolności W Rydze

Instalacja została wzniesiona w latach 1931–1935 na miejscu pomnika przedstawiającego Piotra Wielkiego na koniu, który stał przy Bulwarze Wolności aż do wkroczenia wojsk niemieckich do Rygi w 1915 (łot. Brīvības bulvāris, do I wojny światowej Aleksandrowskij Bułward) łączącym ze sobą Stare i Nowe Miasto.

Budowa została sfinansowana ze składek społeczeństwa i zrealizowana przez architekta Ernestsa Štālbergsa według szkiców Kārlisa Zālego.

W 1945 planowano wysadzenie pomnika w powietrze, jednak według powszechnie panującego przekonania^[czyjego?] został uratowany przez pochodzącą z Rygi Wierę Muchinę – uczennicę Zālego. Jako optyczną przeciwwagę dla pomnika sto metrów dalej, na drugim końcu bulwaru, wzniesiono pomnik Włodzimierza Lenina.

U stóp Pomnika Wolności znajdują się symboliczne rzeźby przedstawiające Strażników Ojczyzny, Matkę-Łotwę, Rodzinę i Pracę. Na cokole umieszczono napis Za Ojczyznę i Wolność (łot. Tēvzemei un Brīvībai).

Na szczycie dziewiętnastometrowego obelisku znajduje się dziewięciometrowa „alegoria wolności” – statua uosabiająca niezależność Łotwy. W dłoniach trzyma trzy gwiazdy symbolizujące trzy historyczne regiony państwa: Inflanty, Kurlandię z Semigalią i Łatgalię. W czasach ZSRR gwiazdy interpretowano jako symbol jedności republik bałtyckich.

W przeciwieństwie do pomnika Lenina usuniętego w 1991 zarówno kobieta, jak i umieszczone u podnóża rzeźby figury skierowane są twarzą na zachód, co ma symbolizować więź Łotwy z cywilizacją łacińską. Postaci ze spuszczonymi głowami, związane łańcuchami, patrzą z kolei w kierunku wschodnim.