Marmur Paryjski: Odmiana białego marmuru

Marmur paryjski charakteryzuje się jednolitym białym kolorem, najwyższą czystością i wyjątkową przejrzystością, która umożliwia przenikanie światła na głębokość 3,5 cm.

Protolitem był wapień, z którego w wyniku procesów metamorficznych powstał marmur. Odmianę tworzą jednorodne, drobno- i średnioziarniste marmury złożone prawie wyłącznie z białych kryształów węglanu wapnia; jest szczególnie podatny na obróbkę.

Nazwa pochodzi od miejsca wydobycia kamienia – greckiej wyspy Paros, gdzie wydobywano go na wschód od wioski Marati już w starożytności. Wówczas stosowano nazwy gr. lychnites (od lychnos) lub łac. lygdinum (od lucerna) – nawiązujące do kaganków używanych w podziemnych tunelach przy wydobyciu kamienia.

Wykorzystywali go najwięksi rzeźbiarze starożytności: Fidiasz, Agorakritos, Praksyteles i Skopas. Z marmuru paryjskiego wykonano wiele rzeźb, m.in. Wenus z Milo, Hermesa z małym Dionizosem i Nike z Delos. Stosowano go również do wznoszenia wyjątkowych budowli, m.in. Skarbca Syfnijczyków czy świątyni Zeusa w Olimpii.

• Małgorzata Narbutt. Grecja – kraj marmurów. „Nowy Kamieniarz”. 45, s. 52–58, 2010. [dostęp 2017-07-27]. (pol.).