Juniorki

sznurowane niskie buty wykonane z ciemnej (np. granatowej) tkaniny i zaopatrzone w skórzany nosek oraz twardą podeszwę.

Juniorki uważane były w PRL-u za obuwie profilaktyczne, przez co wtedy były zalecane jako „szkolne obuwie obowiązkowe”. Jednakże juniorki, choć mogły korygować koślawość, to równocześnie pogłębiały szpotawość i szkodziły dzieciom bez wad. W wielu szkołach były wymagane jako obuwie na zmianę tzn. noszone przez uczniów na terenie szkoły — czasem oprócz juniorków pozwalano na noszenie kapci, tenisówek lub trampek. Obuwie na zmianę uczniowie nosili w charakterystycznych workach. Uczniowie niechętnie nosili juniorki (jeszcze mniej chętnie kapcie) z powodu ich wyglądu i niewygody. Konieczność zapewnienia uczniom obuwia na zmianę (szczególnie juniorków) była uważana przez ich rodziców za uciążliwość (trudna dostępność odpowiednich butów w warunkach gospodarki niedoboru).