Józef Kwaciszewski

11 stycznia 1890 w Białobrzegach, zm. 30 marca 1958 w Krośnie) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Józef Kwaciszewski

Józef Kwaciszewski jako chorąży 3pp Legionów Polskich
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	11 stycznia 1890 Białobrzegi
Data i miejsce śmierci	30 marca 1958 Krosno
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	3 Pułk Piechoty Centralna Szkoła Strzelnicza 35 Pułk Piechoty, 18 Dywizja Piechoty, 19 Dywizja Piechoty
Stanowiska	komendant szkoły dowódca pułku piechoty dowódca piechoty dywizyjnej dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa bitwa pod Piotrkowem Trybunalskim
Odznaczenia
Multimedia w Wiki Commons

Był współorganizatorem Związku Strzeleckiego w Białobrzegach w dzielnicy Krosna. Po przejściu większości Strzelców w ramach mobilizacji wraz z dowódcą krośnieńskiego oddziału do armii austriackiej w pierwszych dniach I wojny światowej, został dowódcą uzupełnionych resztek kompanii po złożeniu przysięgi o „obronie Ojczyzny do ostatniej kropli krwi” i otrzymaniu sztandaru.

16 września 1914 wyjechał z Krosna pociągiem wraz z kompanią do Krakowa i wszedł w skład II batalionu Legionów. 18 października 1914 pociągiem wyruszył z wojskiem na Węgry do Chustu. Od gen. Karola Durskiego w siedzibie Legionów w Königsfeld otrzymał nominację oficerską.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Był komendantem Centralnej Szkoły KM i Broni Specjalnej w Chełmie, a 22 sierpnia 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy oddziałów szkolnych Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu. 22 grudnia 1925 roku został przeniesiony do 35 pułku piechoty w Brześciu na stanowisko dowódcy pułku. 26 kwietnia 1928 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 18 Dywizji Piechoty w Łomży z jednoczesnym przeniesieniem macierzyście do kadry oficerów piechoty. W 1936 objął dowództwo 19 Dywizji Piechoty w Wilnie.

W kampanii wrześniowej dowodził 19 Dywizją Piechoty w składzie Armii „Prusy”. W czasie bitwy pod Piotrkowem 6 września 1939 dostał się do niewoli niemieckiej.

 

Po wyzwoleniu wrócił do kraju. Pracował w Warszawie. W dniu 30 marca 1958 wracając pociągiem z sanatorium w Zakopanem, do rodziny w Krośnie, zmarł nagle na serce. Został pochowany w żołnierskiej kwaterze na Cmentarzu Komunalnym w Krośnie (sektor C1-1-18).

• chorąży – 1914
• podporucznik – 1916
• porucznik – 1916
• kapitan – 1918
• podpułkownik – 1920
• pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 40. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7339
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
• Odznaka „Za wierną służbę”
• Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée) (zezwolenie Naczelnika Państwa w 1921)

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 790–791. ISBN 83-211-1096-7.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Bellona, Warszawa 1994.