Łużyce: Kraina historyczna na pograniczu polsko-niemieckim

Ten artykuł dotyczy krainy historycznej. Zobacz też: mikroregion etnograficzny na Mazowszu oraz Łużyce – część wsi Dziecinów.

W części zlokalizowanej na terytorium Polski mieszka 350 tys. osób.

Łużyce

Łužica
Łužyca
Lužice
Lausitz
Lusatia

Państwa	Niemcy  Polska
Ważniejsze miejscowości	Budziszyn, Chociebuż, Gubin, Lubań, Zgorzelec, Żary
Położenie na mapie
Multimedia w Wiki Commons

 

Łużyce dzielą się na dwie części:

• Część północna – Dolne Łużyce (dlnłuż. Dolna Łužyca, grnłuż. Delnja Łužica, łac. Lusatia Inferior, niem. Niederlausitz, cz. Dolní Lužice) z głównym miastem Chociebuż (dlnłuż. Chóśebuz) leży w większości na południu Brandenburgii i częściowo w Saksonii,
• Część południowa – Górne Łużyce, do XV wieku Milsko (grnłuż. Hornja Łužica, dlnłuż. Górna Łužyca, łac. Lusatia Superior, niem. Oberlausitz, cz. Horní Lužice) z głównym miastem Budziszyn (grnłuż. Budyšin) w większości należy do Saksonii, częściowo leży zaś na południu Brandenburgii.

 

Polska część Łużyc leży na południowym zachodzie kraju i wchodzi w skład województw: lubuskiego (Łużyce Dolne) i dolnośląskiego (Łużyce Górne), jej głównymi miastami są: Żary, Lubań, Gubin i Zgorzelec. Czeska część Łużyce Górnej (dorzecze Nysy Łużyckiej) leży w powiecie Děčín (cypel szluknowski) i w powiecie Liberec (cypel frydlancki).^{[potrzebny przypis]}

 

Pochodzenie nazwy Łużyce jest nieznane. Zgodnie z różnymi hipotezami nazwę tę wywodzi się od:

• ług – słowiańskie słowo związane z miejscami podmokłymi, oznaczające zbiornik wodny, mokradło, bagno itp. Pokrewne słowo łęg oznacza podmokłą łąkę. Według tej hipotezy słowo „łuża” w nazwie Łużyc spokrewnione byłaby ze słowem „kałuża”.
• Lugiowie (Ligiowie) – nazwa ludu zamieszkującego w pierwszych wiekach n.e. dorzecze Odry, prawdopodobnie pochodzenia germańskiego lub wenetyckiego albo innej "zgermanizowanej" populacji . Lugiowie wraz z Wandalami i Silingami tworzyli związek plemienny. Ich nazwę wywodzi od celtyckiego boga Luga lub od góry Luž.
• góra Luž w Górach Łużyckich – góra pełniąca rolę sanktuarium mogła nadać nazwę krainie i plemieniu, podobnie jak góra Ślęża nadała nazwę plemieniu Ślężan i całemu Śląskowi. W języku górnołużyckim góra nosi nazwę Łysa (podobnie jak Łysa Góra będąca ośrodkiem kultu słowiańskiego).

 

Ślady osadnictwa na terenie Łużyc pozostawiły plemiona celtyckie. Zastąpiły je plemiona wschodniogermańskie, a tych miejsce, w efekcie wędrówki ludów, zajęły plemiona słowiańskie określane mianem Słowian połabskich. Potomkami niektórych z nich są dzisiejsi Serbołużyczanie.

W latach 623–658 Łużyce wchodziły w skład państwa Samona – najstarszego znanego współcześnie tworu państwowego Słowian zachodnich. Od VII do VIII wieku na terenie Łużyc istniały państwa plemienne zarządzane przez rodzimych władców, jeden z nich Miliduch, król plemion serbo-łużyckich, w 806 roku stoczył bitwę z wojskami Franków. W IX wieku wchodziły w skład Państwa Wielkomorawskiego. Stan ten utrzymywał się do 907 roku.

W roku 963 zostały podbite przez Gerona, margrabiego saskiej Marchii Wschodniej. W roku 1002 Bolesław I Chrobry przyłączył Łużyce do Polski, co zostało uznane w pokoju w Budziszynie (1018). Następnie ponownie znalazły się w obrębie wpływów niemieckich (układ pokojowy z Budziszyna, 1031 r.) jako część Marchii Miśnieńskiej. Od XII wieku intensywne osadnictwo niemieckie – przede wszystkim w górach, w miastach i niezasiedlonych obszarach – spowodowało, że Słowianie stali się od XIII wieku mniejszością w tym regionie^{[potrzebny przypis]}.

W okresie od 1076 do 1253 r. Łużyce Górne należały do Czech, po czym cały region przypadł Brandenburgii. W czasach królów Jana i Karola IV z dynastii luksemburskiej trwale zintegrowane z Koroną Królestwa Czech (Górne w 1319 r. i 1329 r., Dolne w 1368 r.). Książęta piastowscy z linii świdnickiej obejmowali na krótko rządy na Łużycach Górnych (Henryk I jaworski w latach 1319–1346) i Dolnych (Bolko II świdnicki w latach 1364–1368). W 1415 r. doszło do utraty przez Luksemburgów panowania nad Brandenburgią i częścią Łużyc Dolnych z Chociebużem. W ramach Korony Czeskiej reszta Łużyc pozostawała do 1635 r., kiedy przeszła pod panowanie Saksonii w ramach pokoju praskiego. W tym okresie (od lat 70. XV w.) zaczęto stosować określenie Górne Łużyce dla ziem Budziszyńskiej i Zgorzeleckiej, przy czym krótko istniało u schyłku XIV w. księstwo zgorzeleckie, utworzone przez Karola IV dla najmłodszego syna Jana.

Nowy Testament przetłumaczono na serbołużycki już w 1548 roku. Brandenburska część Łużyc była germanizowana od 1667 r., gdy elektor brandenburski zakazał użycia języka łużyckiego w kościołach i nakazał usunięcie łużyckich duchownych, zaś do 1735 r. wyparto język łużycki ze szkolnictwa. Łużyce Górne będące częścią Saksonii znajdowały się w innej sytuacji, bowiem protestanckie Stany Krajowe udzielały wsparcia dla druku łużyckich książek w ramach zwalczania katolicyzmu. W tym okresie powstał język literacki w odmianach: dolnołużyckiej oraz górnołużyckiej katolickiej i protestanckiej.

W 1716 roku w Lipsku seminarium duchowne zaczęło nauczać w języku łużyckim, wtedy też powstało Wendyjskie Towarzystwo Kaznodziejskie „Sorabia”. W 1728 roku powstało w Pradze seminarium duchowne dla Serbołużyczan, pod koniec XVIII wieku zaczęła wychodzić w Saksonii gazeta w języku górnołużyckim.

Za panowania Napoleona Łużyce w całości znalazły się w granicach Saksonii, ale na kongresie wiedeńskim zdecydowano o przekazaniu całych Łużyc Dolnych i części północno-wschodnich Łużyc Górnych Prusom. Pruska część Łużyc została poddana administracyjnie procesowi germanizacji, podczas gdy w saksońskiej w 1835 roku wprowadzono w gminach łużyckich obowiązek nauki czytania i religii w tym języku, co doprowadziło w następnej dekadzie do powstania na Łużycach Górnych łużyckiego ruchu narodowego, a w konsekwencji do dalszych ustępstw na rzecz Łużyczan. W pruskich Łużycach inicjatywy narodowościowe zaczęły powstawać dopiero w drugiej połowie XIX wieku.

Od 1871 całe Łużyce znalazły się w obrębie zjednoczonych Niemiec^{[potrzebny przypis]}. W 1919 roku delegacja Serbołużyczan była obecna na konferencji wersalskiej, jednak nie została dopuszczona do obrad. O utworzenie wspólnego z Czechami państwa zabiegała natomiast delegacja czeska. W okresie Republiki Weimarskiej w pruskiej części Łużyc zakazano nauki języka łużyckiego w szkołach, natomiast w części saksońskiej wprowadzono minimum 2 godziny tygodniowo języka łużyckiego. W 1937 roku zdelegalizowano łużyckie organizacje, a w następnym roku zakazano nauczania języka łużyckiego. Nauczanie łużyckiego przywrócono w Saksonii już w październiku 1945 roku.

Po zakończeniu II wojny światowej różni działacze łużyccy dążyli do autonomii w ramach państwa niemieckiego, przyłączenia do Czechosłowacji lub włączenia do Polski. Rządy Polski i Czechosłowacji początkowo popierały dążenia Łużyczan, m.in. na początku 1947 roku komuniści polscy poparli za zgodą Stalina koncepcję autonomii Łużyc w obrębie Niemiec.

W 1948 roku sejm Saksonii uchwalił ustawę o ochronie praw ludności łużyckiej i nauczaniu języka łużyckiego, a w 1950 roku przepisy o ochronie łużyckiej mniejszości przyjął rząd Brandenburgii. NRD przyznała Łużyczanom autonomię kulturalną, jednocześnie na terenie Łużyc osiedlano Niemców przesiedlanych ze wschodu Europy, ponadto rejon Łużyc silnie industrializowano, co doprowadziło do znaczącego wzrostu odsetka ludności niemieckojęzycznej.

 

Po ponownym zjednoczeniu Niemiec 3 października 1990 Serbołużyczanie starali się o utworzenie autonomicznej jednostki administracyjnej w formie landu, jednak władze federalne w Berlinie nie wyraziły na to zgody i nastąpił nowy podział między Saksonią a Brandenburgią. Serbołużyczanie korzystają jednak z przywilejów mniejszości narodowych: posiadają własne szkoły oraz organizacje kulturalne, a napisy na tablicach miejscowości i urzędach są dwujęzyczne.

W Polsce leżą następujące miasta położone na historycznych Łużycach:

Lp.	Miasto	Liczba mieszkańców	Część Łużyc	Województwo
1.	Żary	35 198	Dolne Łużyce	lubuskie
2.	Zgorzelec	29 313	Górne Łużyce	dolnośląskie
3.	Lubań	19 756	Górne Łużyce	dolnośląskie
4.	Bogatynia	16 245	Górne Łużyce	dolnośląskie
5.	Gubin	15 798	Dolne Łużyce	lubuskie
6.	Lubsko	12 971	Dolne Łużyce	lubuskie
7.	Pieńsk	5487	Górne Łużyce	dolnośląskie
8.	Nowogród Bobrzański	4804	Dolne Łużyce	lubuskie
9.	Jasień	4071	Dolne Łużyce	lubuskie
10.	Leśna	4047	Górne Łużyce	dolnośląskie
11.	Zawidów	3807	Górne Łużyce	dolnośląskie
12.	Iłowa	3652	Górne Łużyce	lubuskie
13.	Węgliniec	2657	Górne Łużyce	dolnośląskie
14.	Łęknica	2277	Górne Łużyce	lubuskie
15.	Brody	889	Dolne Łużyce	lubuskie

Od XVIII wieku, a szczególnie w XIX wieku zaznaczył się silny prąd budzenia się świadomości narodowej i kulturalnej Serbołużyczan, a także powstawania dzieł literackich w językach łużyckich.

W okresie nazistowskim próbowano zniszczyć język i kulturę łużycką. Po II wojnie światowej miał miejsce rozwój instytucji kulturalnych i społecznych słowiańskiej ludności Łużyc.

Języki łużyckie:

• język dolnołużycki
• język górnołużycki

• Miejsca kultury i nauki Serbów łużyckich
•  
  Serbski Dom w Chociebużu
•  
  Serbski Dom w Budziszynie
•  
  Muzeum Serbołużyckie w Chociebużu
•  
  Dolnołużyckie gimnazjum w Chociebużu
•  
  Górnołużyckie gimnazjum w Budziszynie

10 listopada 2006 roku nadano imię Ziemi Łużyckiej Ośrodkowi Tresury Psów Służbowych Straży Granicznej w Lubaniu.

• Dolne Łużyce
• Górne Łużyce
• Limes Sorabicus (Marchia Łużycka)

Informacje w projektach siostrzanych

Multimedia w Wiki Commons

Cytaty w Wikicytatach

Definicje słownikowe w Wikisłowniku

• Stowarzyszenie Polsko-Serbołużyckie „Pro Lusatia”
• Projekt Rastko-Łużyce – internetowa biblioteka spuścizny kulturalnej Łużyczan (serb.-chorw.)
• M.I.Semiryaga Serbołużyczanie – Łużyczanie
• Łużyce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 839 .
• Łużyce – Portal Informacji Turystycznej
• Wilhelm Schremmer, Die deutsche Besiedelung Schlesiens und der Ober-Lausitz, Breslau 1922.