ਵਕੀਲ

ਅਮਲ ਵਿੱਚ, ਕਾਨੂੰਨੀ ਅਧਿਕਾਰ ਖੇਤਰ ਇਹ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੇ ਅਧਿਕਾਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਵਕੀਲ ਵਜੋਂ ਕੌਣ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ। ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਸ਼ਬਦ "ਵਕੀਲ" ਦੇ ਅਰਥ ਥਾਂ-ਥਾਂ ਵੱਖਰੇ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਕੁਝ ਅਧਿਕਾਰ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦੋ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਵਕੀਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਬੈਰਿਸਟਰ ਅਤੇ ਵਕੀਲ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਦੂਸਰੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦੋਨੋਂ ਇੱਕਮਿੱਕ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਬੈਰਿਸਟਰ ਉਹ ਵਕੀਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉੱਚ ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਹੋਣ ਵਿੱਚ ਮਾਹਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸੋਲਿਸਟਰ ਉਹ ਵਕੀਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕੇਸਾਂ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਅਤੇ ਕਾਨੂੰਨੀ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਬਾਰੇ ਸਲਾਹ ਦੇਣ ਦੀ ਸਿਖਲਾਈ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹੇਠਲੀਆਂ ਅਦਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਨਿਧਤਾ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਬੈਰਿਸਟਰ ਅਤੇ ਵਕੀਲ ਦੋਵੇਂ ਲਾਅ ਸਕੂਲ ਪਾਸ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਲੋੜੀਂਦੀ ਪ੍ਰੈਕਟੀਕਲ ਸਿਖਲਾਈ ਪੂਰਾ ਕੀਤੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਐਪਰ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਅਧਿਕਾਰ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਪੇਸ਼ੇ-ਵੰਡ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਸਿਰਫ ਬੈਰਿਸਟਰਾਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੰਬੰਧਤ ਬਾਰ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਵਜੋਂ ਦਾਖਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਗ੍ਰੀਸ

ਮੁਢਲੇ ਲੋਕ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ "ਵਕੀਲ" ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਪੁਰਾਣੇ ਐਥਨਜ਼ ਦੇ ਭਾਸ਼ਣਕਾਰ ਸਨ (ਵੇਖੋ ਐਥਨਜ਼ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ). ਹਾਲਾਂਕਿ, ਐਥਨੀਅਨ ਭਾਸ਼ਣਾਂ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰ ਸੰਰਚਨਾਗਤ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ। ਪਹਿਲੀ, ਇੱਕ ਨਿਯਮ ਸੀ ਕਿ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੇਸਾਂ ਦੀ ਪੈਰਵੀ ਆਪ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਜਲਦ ਹੀ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਵਲੋਂ ਸਹਾਇਤਾ ਲਈ "ਦੋਸਤ" ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੇ ਵਧਦੇ ਰੁਝਾਨ ਨੇ ਇਸ ਨਿਯਮ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਐਪਰ, ਚੌਥੀ ਸਦੀ ਦੇ ਅੱਧ ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ, ਐਥਨੀਅਨਾਂ ਨੇ ਦੋਸਤ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨ ਦਾ ਰਵਾਜ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਦੂਜੀ, ਵਧੇਰੇ ਗੰਭੀਰ ਰੁਕਾਵਟ, ਜਿਸ ਤੇ ਐਥਨੀਆਈ ਭਾਸ਼ਣਕਾਰ ਕਦੇ ਵੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕੇ, ਇਹ ਨਿਯਮ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਕਾਜ ਦੀ ਪੈਰਵੀ ਕਰਨ ਲਈ ਕੋਈ ਫੀਸ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਦਾ। ਇਸ ਕਨੂੰਨ ਨੂੰ ਅਮਲ ਵਿੱਚ ਵਿਆਪਕ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਨਜ਼ਰ ਅੰਦਾਜ਼ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਪਰੰਤੂ ਇਸਨੂੰ ਕਦੇ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਭਾਸ਼ਣਕਾਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਕਾਨੂੰਨੀ ਪੇਸ਼ੇਵਰਾਂ ਜਾਂ ਮਾਹਰਾਂ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ।