Μισθός

Αυτό είναι σε αντίθεση με τους μισθούς τεμαχίων, όπου κάθε εργασία, ώρα ή άλλη μονάδα καταβάλλεται χωριστά, και όχι σε περιοδική βάση. Από την άποψη της λειτουργίας μιας επιχείρησης, ο μισθός μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως το κόστος για την απόκτηση και τη διατήρηση των ανθρώπινων πόρων για την εκτέλεση εργασιών, και στη συνέχεια ονομάζεται έξοδα προσωπικού ή έξοδα μισθών. Στη λογιστική, οι μισθοί καταγράφονται σε λογαριασμούς μισθοδοσίας.

Ο μισθός είναι σταθερό ποσό χρημάτων ή αποζημίωσης που καταβάλλεται στον εργαζόμενο από τον εργοδότη σαν αντάλλαγμα για την εργασία που εκτελεί ο εργαζόμενος. Ο μισθός συνήθως καταβάλλεται σε καθορισμένα χρονικά διαστήματα. Για παράδειγμα, οι μηνιαίες πληρωμές από το ένα δωδέκατο του ετήσιου μισθού.

Ο μισθός καθορίζεται συνήθως με τη σύγκριση των ποσοστών αμοιβής στην αγορά για άτομα που εκτελούν παρόμοια εργασία σε παρόμοιες βιομηχανίες στην ίδια περιοχή. Ο μισθός καθορίζεται επίσης από την επιπεδοποίηση των ποσοστών αμοιβών και των μισθών που καθορίζονται από έναν μεμονωμένο εργοδότη. Ο μισθός επηρεάζεται και από τον αριθμό των διαθέσιμων ατόμων για την εκτέλεση της συγκεκριμένης εργασίας στο τοπικό κέντρο απασχόλησης του εργοδότη. Οι μισθοί είναι σταθερό κόστος από τη φύση τους.

Πρώτος καταβαλλόμενος μισθός

Ενώ δεν υπάρχει κανένας πρώτος καταβαλλόμενος μισθός, η πρώτη μισθωτή εργασία θα απαιτούσε μια κοινωνία αρκετά προηγμένη για να έχει σύστημα ανταλλαγής που θα επέτρεπε την ανταλλαγή προϊόντων ή υπηρεσιών μεταξύ εμπόρων. Σημαντικότερα, αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη οργανωμένων εργοδοτών—ίσως μια κυβέρνηση ή ένα θρησκευτικό οργανισμό—που θα διευκόλυνε τις ανταλλαγές εργασίας για μίσθωση σε τακτική βάση να αποτελούν μισθωτή εργασία. Από αυτό, οι περισσότεροι συμπεραίνουν ότι ότι ο πρώτος μισθός καταβλήθηκε σε κάποιο χωριό ή πόλη κατά τη Νεολιθική Επανάσταση, κάποια στιγμή μεταξύ του 10.000 π.Χ. και 6000 π.Χ.

Μια σφηνοειδής επιγραφή που χρονολογείται γύρω στο 3100 π.Χ. παρέχει αρχείο των καθημερινών μερίδων μπίρας για τους εργαζόμενους στη Μεσοποταμία. Η μπύρα αντιπροσωπεύεται από ένα όρθιο βάζο με μυτερή βάση. Το σύμβολο για τις μερίδες είναι ένα ανθρώπινο κεφάλι που τρώει από ένα μπολ. Οι μετρήσεις παρουσιάζονται από στρογγυλές και ημικυκλικές εντυπώσεις.

Μέχρι την εποχή του Εβραϊκού Βιβλίου της Εζρά (550-450 π.Χ.), το αλάτι από ένα άτομο ήταν συνώνυμο και με την αμοιβή για την υπηρεσία του ατόμου. Την εποχή εκείνη, η παραγωγή αλατιού ελεγχόταν αυστηρά από τη μοναρχία ή την κυρίαρχη ελίτ. Ανάλογα με τη μετάφραση του Εζρά 4:14, οι υπηρέτες του βασιλιά Αρταξέρξη Α΄ της Περσίας να εξηγούσαν την πίστη τους ποικιλοτρόπως ως «επειδή είμαστε αλατισμένοι με το άλας του παλατιού» ή «γιατί έχουμε συντήρηση από τον βασιλιά» ή «γιατί είμαστε υπεύθυνοι απέναντι στον βασιλιά ".

Σαλάριουμ

Το λατινικό σαλάριουμ σήμαινε αρχικά "χρήματα αλατιού" δηλαδή το σύνολο που καταβαλλόταν στους στρατιώτες για το αλάτι.

Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μεσαιωνική και προβιομηχανική Ευρώπη

Ανεξάρτητα από την ακριβή σύνδεση, το σαλάριουμ που καταβαλλόταν στους Ρωμαίους στρατιώτες έχει ορίσει μια μορφή εργασίας για μίσθωση από τότε στον δυτικό κόσμο, δημιουργώντας μέχρι και εκφράσεις.

Εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή (αργότερα) στημεσαιωνική, προβιομηχανική Ευρώπη και τις εμπορικές αποικίες, η μισθωτή εργασία φαίνεται να ήταν σχετικά σπάνια και περιοριζόταν κυρίως σε υπηρέτες και υψηλότερη θέση ρόλους, ιδίως στον τομέα των υπηρεσιών. Οι εν λόγω αμοιβές αντικαθιστούνταν με παροχή στέγασης, τρόφιμα, και είδη ένδυσης (δηλαδή, "τρόφιμα, ρούχα και καταφύγιο" στο σύγχρονο ιδίωμα). Πολλοί αυλικοί στα ύστερα μεσαιωνικά παλάτια πληρώνονταν με τα ετήσια ποσά, μερικές φορές συμπληρωμένα από μεγάλες απρόβλεπτες επιπλέον πληρωμές. Στο άλλο άκρο της κοινωνικής κλίμακας υπήρχαν και εργασίες στις οποίες δεν λαμβανόταν καμία αμοιβή, π.χ. στη δουλεία (αν και πολλοί σκλάβοι πληρώνονταν κάποια χρήματα τουλάχιστον). Άλλα κοινά εναλλακτικά μοντέλα εργασίας περιλάμβαναν την αυτο- ή συνεργατική απασχόληση, που συχνά είχαν μισθωτούς βοηθούς, εταιρική εργασία και ιδιοκτησία, όπως συμβαίνει με τα μεσαιωνικά πανεπιστήμια και μοναστήρια.

Εμπορική Επανάσταση

Πολλές θέσεις εργασίας που αρχικά δημιουργήθηκαν από την Εμπορική Επανάσταση στα χρόνια 1520-1650 και αργότερα κατά τη διάρκεια της Εκβιομηχάνισης του 18ου και του 19ου αιώνα δεν ήταν μισθωτές, αλλά στο βαθμό που καταβάλλονταν στους υπαλλήλους, πιθανώς καταβάλλονταν ωριαίοι ή ημερήσιοι μισθοί ή καταβαλλόταν ανά μονάδα προϊόντος (ονομάζεται επίσης εργασία κομματιού).

Μερίδιο στα κέρδη

Σε εταιρείες της εποχές, όπως πολλές Εταιρείες Ανατολικών Ινδιών, πολλοί διοικητές αμείβονταν ως ιδιοκτήτες-μέτοχοι. Αυτό το σύστημα αμοιβής είναι κοινό ακόμα και σήμερα στη λογιστική, τις επενδύσεις και τις συνεργασίες δικηγορικών γραφείων όπου οι κορυφαίοι επαγγελματίες είναι συνεργάτες ιδίων κεφαλαίων. Τεχνικά, έτσι δεν λαμβάνουν μισθό αλλά αντί γι'αυτό κάνουν μια περιοδική "κλήρωση" εναντίον του μεριδίου τους από τα ετήσια κέρδη.

Δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση

Από το 1870 μέχρι το 1930, η Δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση έδωσε αφορμή για τη σύγχρονη επιχειρησιακή εταιρεία με την έλευση των νέων τεχνολογιών (σιδηρόδρομος, ηλεκτρική ενέργεια, τηλέγραφος, τηλεφωνία). Αυτή η εποχή έφερε την εκτεταμένη εμφάνιση της κατηγορίας των μισθωτών στελεχών και διαχειριστών, οι οποίοι υπηρέτησαν στις νέες μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις που δημιουργούνται.

Οι νέες διευθυντικές θέσεις εργασίας οδηγούσαν τις ίδιες σε μισθωτή απασχόληση, εν μέρει επειδή ήταν η προσπάθεια και η παραγωγή του "γραφείου εργασίας" που ήταν δύσκολο να μετρηθεί ωριαία ή τμηματικά.

20ου αιώνα

Στον 20ο αιώνα, η άνοδος της οικονομίας των υπηρεσιών έκανε την μισθωτή εργασία ακόμα πιο συχνή στις ανεπτυγμένες χώρες, όπου το ποσοστό των θέσεων εργασίας στη βιομηχανία μειώθηκε, ενώ οι θέσεις εργασίας στο μάρκετινγκ, την δημιουργική απασχόληση, την διοίκηση, τους υπολογιστές και τη δημιουργική απασχόληση αυξήθηκε.

Μισθός και άλλες μορφές πληρωμής σήμερα

Σήμερα, η έννοια του μισθού συνεχίζει να εξελίσσεται ως μέρος ενός συστήματος της συνολικής αποζημίωσης που οι εργοδότες παρέχουν στους εργαζόμενους. Ο μισθός (επίσης γνωστός ως πάγια αμοιβή) έρχεται να θεωρείται μέρος ενός συστήματος "συνολικών ανταμοιβών", το οποίο περιλαμβάνει τα επιδόματα, τις αμοιβές κινήτρου, προμήθειες, επιδόματα και πρόσθετες απολαβές (ή προνόμια), και διάφορα άλλα εργαλεία τα οποία βοηθούν τους εργοδότες να συνδέσουν ανταμοιβές στη μετρούμενη απόδοση ενός εργαζόμενου.