କୁଷ୍ଠ

କୁଷ୍ଠ
୧୮୮୬ ମସିହାରେ ନର୍‌‌ୱେ ଦେଶର ଜଣେ ୨୪ ବର୍ଷୀୟ କୁଷ୍ଠ ରୋଗୀ ।
ଶ୍ରେଣୀବିଭାଗ ଓ ବାହାର ସ୍ରୋତ
ସ୍ପେଶାଲିଟି	ସଂକ୍ରାମକ ରୋଗ[*]
ଆଇସିଡ଼ି-୧୦	A30.
ଆଇସିଡ଼ି-୯-ସିଏମ୍	030
ଓଏମ୍‌ଆଇଏମ୍	246300
ରୋଗ ଡାଟାବେସ	8478
ମେଡ଼ିସିନ-ପ୍ଲସ	001347
ଇ-ମେଡ଼ିସିନ	med/1281 derm/223 neuro/187
Patient UK	କୁଷ୍ଠ
MeSH	D007918
[ଉଇକିଡାଟାରେ ବଦଳ କରନ୍ତୁ]

ବ୍ୟାକ୍ଟେରିଆ ସଂଖ୍ୟା ଅନୁଯାୟୀ କୁଷ୍ଠ ରୋଗର ପଶିବ୍ୟାସିଲାରି ଓ ମଲ୍ଟିବ୍ୟାସିଲାରି ନାମକ ମୁଖ୍ୟତଃ ଦୁଇ ପ୍ରକାର ଉପସ୍ଥାପନା ଦେଖାଯାଏ । ସ୍ୱଳ୍ପ ବର୍ଣ୍ଣକ (poor pigment) ଓ କାଲୁଆ ଚର୍ମ (numb skin) ଥିବା ଛଉ ଉପସ୍ଥିତି ଅନୁସାରେ ଏହି ଦୁଇ ପ୍ରକାର ରୋଗର ଭିନ୍ନତା ଜଣାଯାଏ । ପଶିବ୍ୟାସିଲାରିରେ ୫ ବା ୫ରୁ କମ ଓ ମଲ୍ଟିବ୍ୟାସିଲାରିରେ ୫ରୁ ଅଧିକ ଛଉ ଥାଏ । ଚର୍ମ ବାୟୋପ୍ସି ନେଇ ସେଥିରେ ଏସିଡ-ଫାଷ୍ଟ ବାସିଲାଇ ଉପସ୍ଥିତି ଦେଖି ବା ପଳିମରେଜ ଚେନ ରିଆକ୍ସନ (PCR)ଦ୍ୱାରା ଡି.ଏନ.ଏ. ଟେଷ୍ଟ କରି ଏହି ରୋଗ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରାଯାଏ । ଏହି ରୋଗ ଦରିଦ୍ର ଲୋକମାନଙ୍କଠାରେ ଆଧିକ ଦେଖାଯାଏ ଓ ଶ୍ୱାସକ୍ରିୟା ନିର୍ଗତ ଟୋପାରେ ସଂକ୍ରମିତ ହୁଏ, ଏହା ଅତି ଛୁଆଁ ରୋଗ ନୁହେଁ ।

ଚିକିତ୍ସାଦ୍ୱାରା ଏହି ରୋଗ ଆରୋଗ୍ୟ ହୁଏ । ପଶିବ୍ୟାସିଲାରି କୁଷ୍ଠରେ ଡାପସୋନ୍ ଓ ରିଫାମ୍ପିସିନ୍ ବଟିକା ୬ ମାସ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦିଆଯାଏ । କୁଷ୍ଠରେ ରିଫାମ୍ପିସିନ୍, ଡାପସୋନ୍ ଓ କ୍ଳୋଫାଜିମିନ ୧୨ ମାସ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦିଆଯାଏ । ବିଶ୍ୱ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସଂଗଠନଦ୍ୱାରା ଏହି ଔଷଧ ମାଗଣାରେ ବିତରଣ କରାଯାଏ । ଆହୁରି ଅନେକ ଆଣ୍ଟିବାୟୋଟିକ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏ । ୧୯୮୦ ମସିହାରେ ଥିବା ୫.୨ ନିୟୁତ ରୋଗୀ ଥିଲେ ଓ ଏହି ସଂଖ୍ୟା କମିଯାଇ ୨୦୧୨ ମସିହାରେ ପୃଥିବୀରେ ୧,୮୯,୦୦୦ ଦୀର୍ଘସ୍ଥାୟୀ କୁଷ୍ଠ ରୋଗୀ ଥିଲେ ଓ ୨,୩୦,୦୦୦ ନୂଆ ରୋଗୀ ଚିହ୍ନଟ ହୋଇଥିଲେ । ଅଧିକାଂଶ ନୂଆ ରୋଗୀ ୧୬ଟି ଦେଶରେ ଚିହ୍ନଟ ହୁଅନ୍ତି ଓ କେବଳ ଭାରତରେ ଏହାର ଅର୍ଦ୍ଧେକ ସଂଖ୍ୟକ ରୋଗୀ ଥାଆନ୍ତି । ବିଗତ ୨୦ ବର୍ଷରେ ୧୬ ନିୟୁତ ରୋଗୀ କୁଷ୍ଠ ରୋଗରୁ ଆରୋଗ୍ୟ ଲାଭ କରିଛନ୍ତି ।

କୁଷ୍ଠ ରୋଗ ମାନବ ସମାଜକୁ ହଜାର ହଜାର ବର୍ଷ ଧରି ଆକ୍ରମଣ କରିଆସିଛି । କୁଷ୍ଠକୁ (English: ରେ Leprosy) କୁହାଯାଏ ଯାହା ଲାଟିନ ଭାଷାର lepra ଶବ୍ଦରୁ ନିଆଯାଇଛି ଯାହାର ଅର୍ଥ scaly ବା ଓଡ଼ିଆରେ କାତି, Hansen disease ଶବ୍ଦଟି ଡାକ୍ତର Gerhard Armauer Hansen ନାମରୁ ନିଆଯାଇଛି । ଆଜିକାଲି ମଧ୍ୟ ଭାରତରେ ୧୦୦୦ରୁ ଅଧିକ ଲେପର କଲୋନୀ କରି ରୋଗୀଙ୍କୁ ଜନବସତିରୁ ଅଲଗା ରକ୍ଷା ଯାଉଛି, ଚୀନରେ କିଛି ଶହ ଓ ଆଫ୍ରିକାରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି । ବହୁତ କଲୋନୀ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲାଣି । ଇତିହାସରେ କୁଷ୍ଠ ରୋଗକୁ ଗୋଟିଏ ଘୃଣ୍ୟ ରୋଗ ଭାବେ ଗଣାଯାଉଥିଲା ଯେଉଁ କାରଣରୁ ରୋଗୀ ଭୟରେ ଚିକିତ୍ସା କରିବାକୁ ପଛଘୁଞ୍ଚା ଦେଉଥିଲେ । ଲୋକମାଙ୍କର ଗୋଚରାର୍ଥେ ପୃଥିବୀ ଲେପ୍ରୋସି ଦିବସ (World Leprosy Day) ୧୯୫୪ ମସିହାରୁ ପାଳନ କରାଯାଉଛି ।

 

 

କୁଷ୍ଠ ରୋଗ ପ୍ରାଥମିକ ଭାବରେ ପ୍ରାନ୍ତୀୟ ସ୍ନାୟୁରେ ଓ ଶ୍ୱାସନଳୀର ଉପରଭାଗର ମ୍ୟୁକୋସା ବା ଝିଲ୍ଲିରେ ଗ୍ରାନୁଲୋମା ତିଆରି କରେ, ଚର୍ମ ଦାଗ ତାହାର ବହିଃସ୍ଥ ଲକ୍ଷଣ । ଅଣଚିକିତ୍ସିତ ହେଲେ ଏହା ବୃଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ; ଚର୍ମ, ସ୍ନାୟୁ, ଅବୟବ ଓ ଚକ୍ଷୁମାନଙ୍କୁ ସ୍ଥାୟୀଭାବେ ନଷ୍ଟ କରିଦିଏ । ଜନଶୃତି ଅନୁସାରେ ଏହା ଯୋଗୁ ଦେହର କୌଣସି ଅଂଶ ଖସିପଡ଼େ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ସେ ସମସ୍ତ କାଲୁଆ ହୁଅନ୍ତି, ସେକଣ୍ଡାରୀ ବା ଦ୍ୱିତୀୟକ ସଂକ୍ରମଣ ହୋଇ ରୋଗଗ୍ରସ୍ତ ହୁଅନ୍ତି । ପ୍ରାଥମିକ ରୋଗ ଯୋଗୁ ଦେହର ପ୍ରତିରୋଧ ଶକ୍ତି କମିଯାଇ ଏ ସମସ୍ତ ଅସୁବିଧା ଦେଖାଯାଏ । ସେକଣ୍ଡାରୀ ସଂକ୍ରମଣ ଯୋଗୁ ତନ୍ତୁ କ୍ଷୟ ହୋଇ ପାଦ ଓ ହାତର ଆଙ୍ଗୁଠି ଛୋଟ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ଓ ଆକାର ବଦଳି ଯାଏ, ଉପାସ୍ଥି ଦେହରେ ଶୋଷି ହୋଇଯାଏ ।

ମାଇକୋବାକ୍ଟେରିଅମ ଲେପ୍ରି

 

ମାଇକୋବାକ୍ଟେରିଅମ ଲେପ୍ରି ଓ ମାଇକୋବାକ୍ଟେରିଅମ ଲେପ୍ରୋମାଟୋସିସ ନାମକ ଦୁଇ ବାକ୍ଟେରିଆ ଏହି ରୋଗ ସୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି, ଦ୍ୱିତୀୟଟି ୨୦୦୮ ମସିହାରେ ନୂଆ କରି ଚିହ୍ନଟ ହୋଇଛି ଗୋଟିଏ ଡିଫ୍ୟୁଜ ଲେପ୍ରୋମାଟସ ଲେପ୍ରୋସି ରୋଗରେ ।
ମାଇକୋବାକ୍ଟେରିଅମ ଲେପ୍ରି ଗୋଟିଏ ଏରୋବିକ, ରଡ଼ ଆକାର ଥିବା ଏସିଡ-ଫାଷ୍ଟ ଅନ୍ତଃ ଜୀବକୋଷ ବାକ୍ଟେରିଆ ଯାହାର ଏକ ୱାକ୍ସି ବା ମହମ ଭଳି ବାହ୍ୟ ଆବରଣ ବା ସେଲ ମେମ୍ବ୍ରେନ ଥାଏ ଓ ଏହା ମାଇକୋବାକ୍ଟେରିଆ ଜେନସର (genus) ନିଦାନୀ ଲକ୍ଷଣ ।
ସ୍ୱାଧୀନ ବୃଦ୍ଧି ନିମନ୍ତେ ଆବଶ୍ୟକ ଜିନ ସମୂହର ଅତ୍ୟଧିକ କ୍ଷତି ଯୋଗୁ ଏହି ଦୁଇ ବାକ୍ଟେରିଆଙ୍କୁ ଓବ୍ଲିଗେଟ ପାଥୋଜେନ କୁହାଯାଏ ଓ ଏମାନଙ୍କୁ ଲାବୋରେଟରୀରେ କଲଚର କରିହୁଏ ନାହିଁ । କକ୍ସ ପୋଶ୍ଚୁଲେଟ ଅନୁସାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଭାବେ ଏମାନଙ୍କୁ ଚିହ୍ନଟ କରି ହୁଏ ନାହିଁ । ମଲିକୁଲାର ଜେନେଟିକ ସାହାଯ୍ୟରେ ଏହି ରୋଗ ଚିହ୍ନଟ ହେଉଛି ।
ଏହି ଜୀବାଣୁମାନଙ୍କୁ ଇନ-ଭିଟ୍ରୋ କଲଚର କରି ନ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଜନ୍ତୁମାନଙ୍କ ଦେହରେ ବୃଦ୍ଧି କରେଇ ହେଉଛି ।
ଶିମ୍ପାଞ୍ଜି (chimpanzee), ସୁଟି ମାଙ୍ଗାବେ (sooty mangabey), ସାଇନୋମୋଲ୍‌ଗସ ମାକ୍ୱେ (cynomolgus) ଓ ଆର୍ମାଡିଲୋ (armadillo) ଭଳି ପଶୁମାନଙ୍କ ଦେହରେ ସ୍ୱତଃ ଏହି ରୋଗ ହୁଏ ।

ଜେନେଟିକ

ବିଶ୍ୱାସ କରାଯାଏ, ଲୋକସଂଖ୍ୟାର ୯୫ % କୁଷ୍ଠ ରୋଗ ପ୍ରତି ଇମ୍ମ୍ୟୁନ, କିନ୍ତୁ କେତେକ ଜିନ୍ ଏହି ରୋଗ ପ୍ରତି ସୁଗ୍ରାହି ଥାଆନ୍ତି । ସାମ୍ପ୍ରତିକ ଗବେଷଣାରୁ ଜଣାଯାଏ, ଜୀବକୋଷ-ମାଧ୍ୟମ ଇମ୍ମ୍ୟୁନିଟିରେ କିଛି ତୃଟି ଯୋଗୁ ଏହି ସୁଗ୍ରାହିତା ସମ୍ଭବ ହେଉଛି । ଡି.ଏନ୍.ଏ.ର ଏହି ଦୋଷ ପାର୍କିନ୍‌ସନ୍ ରୋଗରେ ମଧ୍ୟ ଦେଖାଯାଏ, ତେଣୁ ଏହି ଦୁଇ ରୋଗର ବାୟୋକେମିକାଲ୍ ସ୍ତରରେ କିଛି ଲିଙ୍କ ଥିବା ସମ୍ଭବ ।

ସଙ୍କଟ ଘଟକ

ଯେଉଁମାନେ ଅପମିଶ୍ରିତ ଜଳ ମିଳୁଥିବା ସ୍ଥାନରେ ବାସ କରନ୍ତି, ନିମ୍ନ ମାନର ଖାଦ୍ୟ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି ଓ କୌଣସି ଇମ୍ମ୍ୟୁନିଟି ହ୍ରାସକାରୀ ରୋଗରେ ପୀଡ଼ିତ ହୋଇଥାଆନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କର ଏହି ରୋଗ ଭୋଗିବା ସମ୍ଭାବନା ଅଧିକ ଥାଏ ।
ଏଚ.ଆଇ.ଭି. ମଧ୍ୟ ସଙ୍କଟାବସ୍ଥା ସହ ଅନୁବନ୍ଧିତ ।

ସଂକ୍ରମଣ

କୁଷ୍ଠ ରୋଗର ସଂକ୍ରମଣ ଉପାୟ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅନିଶ୍ଚିତ ଅଛି । ତେବେ ମାଇକୋବାକ୍ଟେରିଅମ୍ ଲେପ୍ରିଦ୍ୱାରା ଏହି ରୋଗ ହୁଏ ଓ ଏହା ରୋଗୀର ନାକରୁ ବାହାରୁ ଥିବା କ୍ଷୁଦ୍ର ଟୋପାରେ ରହି ବାୟୁ ମାଧ୍ୟମରେ ଯାଇ ସୁସ୍ଥ ଲୋକର ନାକରେ ପ୍ରବେଶ କରି ଆକ୍ରମଣ କରେ । ଅନୁଶୀଳନଦ୍ୱାରା ଦେଖାଯାଇଛି, ଆର୍ମାଡିଲୋଦ୍ୱାରା ମନୁଷ୍ୟ ସଂକ୍ରମିତ ହୋଇପାରେ । ଏହା ଯୌନକ୍ରିୟାରେ ସଂକ୍ରମିତ ହୁଏ ନାହିଁ । ଚିକିତ୍ସା ପରେ ଏହା ସଂକ୍ରମଶୀଳ ହୁଏ ନାହିଁ, କେବଳ ଦୁଇ ସପ୍ତାହ ଚିକିତ୍ସା ପରେ ଏହା ଆଉ ସଂକ୍ରମଣକ୍ଷମ ହୋଇ ରହେ ନାହିଁ ।

କୁଷ୍ଠ ରୋଗ କିପରି ସଂକ୍ରମିତ ହୁଏ ତାହାର ସଠିକ୍ ପଦ୍ଧତି ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅଜଣା ଅଛି କିନ୍ତୁ ଲମ୍ବା ସମୟ ଧରି ଉଠାବସା କଲେ ଓ ନାକରୁ ନିର୍ଗତ ଟୋପାଦ୍ୱାରା (droplet infection) ଏହା ସମ୍ଭବ ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ କରାଯାଏ । ଉତ୍ତର ଆମେରିକାରେ ମନୁଷ୍ୟ ବ୍ୟତୀତ ଆର୍ମାଡିଲୋ ପ୍ରାଣୀ ଓ ଆଉ ତିନି ପ୍ରକାର ପ୍ରାଇମେଟ ଦେହରେ ଏହି ରୋଗ ହେବା ଅନୁଶୀଳନ ହୋଇଛି । ଲାବୋରେଟୋରିରେ ମୂଷାର ପାଦପ୍ୟାଡରେ ଇଞ୍ଜେକ୍ଟ କରି ଏହି ରୋଗ ଜୀବାଣୁ ସଂଖ୍ୟା ବୃଦ୍ଧି କରାଯାଇ ପାରୁଛି । ଏହି ଜୀବାଣୁ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ଦେହରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ ମଧ୍ୟ ରୋଗ ନ ହେବା ପ୍ରମାଣ ମିଳିଛି ଓ ଜେନେଟିକ୍‌ର ପ୍ରଭାବ ଥିବା ଚିନ୍ତା କରାଯାଉଛି କାରଣ କେତେକ ପରିବାରରେ ଏହି ରୋଗର ଆଧିପତ୍ୟ ଅଛି ଓ କେତେକ ଲୋକଙ୍କୁ ଲେପ୍ରୋମାଟସ୍ ଲେପ୍ରୋସି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଆଉ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କର ଅନ୍ୟ ପ୍ରକାର ଲେପ୍ରୋସି ହେଉଛି  । ହିସାବରୁ ଦେଖାଯାଏ, ଜନସଂଖ୍ୟାର କେବଳ ୫ % ଲୋକ ଏହି ରୋଗ ପ୍ରତି ଅନୁଗ୍ରହିତ (susceptible) । ଏହି ରୋଗ ପ୍ରତି ପ୍ରାକୃତିକ ଇମ୍ମ୍ୟୁନିଟି ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟ କେତେକ ବ୍ୟକ୍ତି ଏହା ପ୍ରତି ଆଲର୍ଜିକ ହୁଅନ୍ତି । ସେ ଯାହା ହେଉ, ଜେନେଟିକ୍‌ର ସଠିକ ପ୍ରଭାବ କଅଣ, ସେ କଥା ଜଣାନାହିଁ । ଅପପୁଷ୍ଟି ଓ ଅଧିକ ମିଳାମିଶା ଏହି ରୋଗ ସଂଚାରରେ କୌଣସି ଅଜଣା ଉପାୟରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ ।

ସକ୍ରମିତ ବ୍ୟକ୍ତି ସହ ସୁସ୍ଥ ବ୍ୟକ୍ତି ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସିଲେ ଏହି ରୋଗ ବ୍ୟାପୁଥିବା ବିଶ୍ୱାସ କରାଯାଏ । ସାଧାରଣତଃ ପାଖ ସଂସ୍ପର୍ଶର ପରିମାଣ ଉପରେ ସଂକ୍ରମଣର ଡୋଜ୍ ନିର୍ଭର କରେ ଓ ତାହା ଉପରେ ରୋଗ ହେବା ନ ହେବା ନିର୍ଭର କରେ । ଅନେକ ପ୍ରକାରର ସଂସ୍ପର୍ଶ ମଧ୍ୟରୁ ପରିବାରର ଲୋକଙ୍କ ସଂସ୍ପର୍ଶ ଅଧିକ ଚିହ୍ନା ପଡ଼େ ଯଦିଓ ତାଙ୍କର ରୋଗ ହେବା ସମ୍ଭାବନା ବିଭିନ୍ନ ଅନୁଶୀଳନରେ ବହୁଳ ଭାବରେ ପୃଥକ ହୁଏ । ଫିଲୋପାଇନ୍ସର ସେବୁ ସ୍ଥାନରେ ଲେପ୍ରୋମାଟସ୍ ଲେପ୍ରୋସି ରୋଗର ପ୍ରତି ୧୦୦୦ରେ ୬.୨ରୁ ୫୩ ପ୍ରତି ବର୍ଷ ଦେଖାଯାଏ, ପଶ୍ଚିମ ଭାରତରେ ପ୍ରତି ୧୦୦୦ରେ ୫୫.୮ ଦେଖାଯାଏ ।

ଚର୍ମ ଓ ନାକ ଝିଲ୍ଲୀରୁ ଜୀବାଣୁ ଯାଇ ସଂକ୍ରମଣ କରନ୍ତି ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ କରାଯାଏ କିନ୍ତୁ ତାହାର ବିଶ୍ୱସନୀୟତା ସନ୍ଦେହଜନକ । ଲେପ୍ରୋମାଟସ ରୋଗୀଙ୍କ ଅନ୍ତଃ ଚର୍ମର ଡର୍ମିସ ଭିତର ସ୍ତରରେ ଅସଂଖ୍ୟ ଜୀବାଣୁ ଥିବା ଦେଖାଯାଏ, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଚର୍ମର ଉପରିଭାଗକୁ ଆସିବାଟା ସନ୍ଦେହ ଜନକ । ଯଦିଓ ଛଡ଼ା ଚର୍ମ (desqamated skin) ସ୍ଥାନରେ ଜୀବାଣୁ ମିଳିଛି ତଥାପି ୧୯୬୩ ମସିହାରେ ୱେଡେଲ ଏଟ ଅଲ ଅନେକ ରୋଗୀ ତଥା ରୋଗୀ ସଂସ୍ପର୍ଷରେ ଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କର ଚର୍ମ ପରୀକ୍ଷା କରି କୌଣସି ଜୀବାଣୁ ଦେଖିବାକୁ ପାଇନଥିଲେ । ଜବ୍ ଏଟ ଅଲ୍ ତାଙ୍କର ଏବେକାର ଅନୁଶୀଳନରେ ଚର୍ମର କେରାଟିନ ସ୍ତରରେ ଜୀବାଣୁ ଦେଖିବାକୁ ପାଇଛନ୍ତି, ଯାହା ପ୍ରମାଣ କରୁଛି ସେବାସିଅସ୍ କ୍ଷରଣ (sebaceous secretion) ସହ ଜୀବାଣୁ ରହିପାରିବେ ।

ସେଫର (Schaffer) ବହୁ ଆଗରୁ ୧୮୯୮ ମସିହାରେ ଘାଆ ହୋଇଥିବା ନାକ ଝିଲ୍ଲୀର ଇମ୍ପୋର୍ତାନ୍ସ୍ ଜାଣିପାରିଥିଲେ । ଲେପ୍ରୋମାଟସ୍ ଲେପ୍ରୋସି ରୋଗଗ୍ରସ୍ତ ନାକ ଝିଲ୍ଲୀରେ ୧୦,୦୦୦ରୁ ୧୦,୦୦୦,୦୦୦ ଜୀବାଣୁ ଥିବା ସେପାର୍ଡ (Shepard) ଦର୍ଶାଇଥିଲେ । ପେଡ୍‌ଲେ (Pedley) ରିପୋର୍ଟ୍ ଅନୁସାରେ ଅଧିକାଂଶ ଲେପୋମାଟସ୍ ରୋଗୀ ନାକ ଫୁଙ୍କା ତରଳ ପଦାର୍ଥରେ ଜୀବାଣୁ ରହନ୍ତି । ଡାଭେ ଓ ରିସ୍ (Davey and Rees) ଅନୁସାରେ ଏହି ନାକ ନିର୍ଗତ ତରଳ ପଦାର୍ଥରେ ୧୦ ନିୟୁତ ଜୀବନ୍ତ ଜୀବାଣୁ ରହିପାରନ୍ତି ।

ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରରେ ଜୀବାଣୁର ପ୍ରବେଶ ପଥ ମଧ୍ୟ ସଠିକ୍ ଭାବେ ଜଣାଯାଇ ନାହିଁ: କିନ୍ତୁ ଚର୍ମ ଓ ଉପର ଶ୍ୱାସନଳୀ ସମ୍ଭାବନା ଅଧିକ । ପୁରାତନ ଗବେଷଣାରେ ଚର୍ମକୁ ଓ ନୂତନ ଗବେଷଣାରେ ଶ୍ୱାସନଳୀକୁ ପ୍ରବେଶ ପଥ ବୋଲି ବିଚାର କରାଯାଉଛି । ରିସ୍ ଓ ମ୍ୟାକ୍‌ଡୁଗଲ୍ (Rees and McDougall) ଇମ୍ମ୍ୟୁନ ଉଣା ମୂଷା ଦେହରେ ଏରୋସଲ୍ଦ୍ୱାରା ଜୀବାଣୁ ପ୍ରବେଶ କରାଇ ରୋଗ କରେଇଥିବା ସମ୍ଭବ ହେବାରୁ ମାନବ ଦେହରେ ସେହି ଉପାୟରେ ହେବା ସମ୍ଭବ ବୋଲି ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଇଛନ୍ତି । ସେହିପରି ନାକ ଭିତରେ ସ୍ଥାନିକ ଜୀବାଣୁ (topical application) ଲଗେଇ ରୋଗ କରେଇବା ସଫଳ ହୋଇଛି । ଏହାର ସାରମର୍ମ: ନାସା ପଥ ଅଧିକ ସମ୍ଭାବ୍ୟ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଭଙ୍ଗା ଚର୍ମ ପଥ ଦେଇ ଜୀବାଣୁ ପ୍ରବେଶ କରିବାର ସମ୍ଭାବନାକୁ ମନା କରିହେବ ନାହିଁ । ।

ଆଞ୍ଚଳିକ କୁଷ୍ଠ

ଡକ୍ଲ୍ୟୁ.ଏଚ.ଓ. ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅନୁସାରେ ନିମ୍ନଲିଖିତ ଚିହ୍ନ ଥିଲେ କୁଷ୍ଠ ରୋଗ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରାଯାଏ ।

• ଚର୍ମରେ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଚିହ୍ନ ସହିତ ସ୍ପର୍ଶ ଶକ୍ତି ରହିତ ଥାଏ ।
• ଚର୍ମ ସ୍ମିଅର ନେଇ ପରୀକ୍ଷା କଲେ ଜୀବାଣୁ ଥବା ଜଣାଯାଏ ।

ଚର୍ମ ଚିହ୍ନ ଏକ ବା ଏକାଧିକ ହୋଇପାରେ, ସାଧାରଣତଃ ଏହାର ବର୍ଣ୍ଣ ଫିକା ହେଲେ ମଧ୍ୟା ବେଳେବେଳେ ଇଷତ ଲାଲ ବା ତମ୍ବା ରଙ୍ଗ ହୁଏ । ଏହି ଚିହ୍ନ ମାକ୍ୟୁଲ, ପାପ୍ୟୁଲ କିମ୍ବା ନୋଡ୍ୟୁଲ ଆକାରର ହୁଏ । ସ୍ପର୍ଶ ଶକ୍ତି କମ ଥିବା ଏହାର ନିର୍ଣ୍ଣୟାତ୍ମକ ଲକ୍ଷଣ ।
ରୋଗ ଥିବା ସ୍ଥାନକୁ ଯେଉଁ ସ୍ନାୟୁ ଯୋଗାଣ ଥାଏ ସେହି ସ୍ନାୟୁ ମୋଟା ହୁଏ ଓ ମାଂସପେଶୀ ଦୂର୍ବଳ ଥାଏ ।
ରୋଗଗ୍ରସ୍ତ ଚର୍ମର ସ୍ମିଅର୍ ନେଇ ପରୀକ୍ଷାରେ ଏସିଡ ଫାସ୍ଟ ବାସିଲାଇ ମିଳିଲେ ରୋଗ ଅଛି ବୋଲି ଧରାଯାଏ । ଏଠାରେ ସ୍ପଷ୍ଟ କରିଦିଆଯାଉଛି, କୁଷ୍ଠ ରୋଗ କ୍ଲିନିକାଲ ପରୀକ୍ଷାଦ୍ୱାରା ଚିହ୍ନି ହୁଏ ।
ଅନେକ ପ୍ରକାରର କୁଷ୍ଠ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ କେତେକ ସମାନ ଲକ୍ଷଣ ସବୁଥିରେ ମିଳେ । ସେଗୁଡିକ ହେଲା: ନାକରୁ ତରଳ ପଦାର୍ଥ ବୋହିବା, ଶୁଖିଲା ମୁଣ୍ଡ ଚମ, ଦୃଷ୍ଟି ଅସୁବିଧା, ମାଂସପେଶୀ ଦୁର୍ବଳତା, ଲାଲ ଚର୍ମ, ଚିକିଣିଆ ଚମ, ମୁହଁ, କାନ ଓ ହାତ ଚମ ଅସମାନ ମୋଟା ହୁଏ; ପ୍ରାନ୍ତୀୟ ସ୍ନାୟୁ ମୋଟା ହୁଏ, ଉପାସ୍ଥି କ୍ଷୟ ଯୋଗୁ ନାକ ଚେପା ଦେଖାଯାଏ । କଥା କହିଲା ବେଳେ ଶବ୍ଦର ଫୋନେସନ୍ ଓ ରେଜୋନେସନ୍ ହୁଏ । ଟେସ୍ଟିସ ଶୁଖିଯାଏ ଓ ପୋଟେନ୍ସି ବା ପୌରୁଷତ୍ତ୍ୱ କମିଯାଏ ।

ବର୍ଗୀକରଣ

ବିଭିନ୍ନ ଧରଣର ବର୍ଗୀକରଣ ଅବଲମ୍ବନ କରାଯାଏ ।

• ବିଶ୍ୱ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସଂଗଠନ ଅନୁସାରେ ବ୍ୟାକ୍ଟେରିଆ ବୃଦ୍ଧି ଅନୁସାରେ ପସିବ୍ୟାସିଲାରି ଓ ମଲ୍ଟିବ୍ୟାସିଲାରୁ; ଏହି ଦୁଇ ଭାଗରେ ବିଭକ୍ତ କରାଯାଏ । (ପସି ଅର୍ଥ ସ୍ୱଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ) ।
• ସହାୟ (SHAY) ସ୍କେଲ୍ ଅନୁସାରେ ୫ ଗ୍ରେଡ ଭାଗ କରାଯାଇଛି ।
• ଆଇ.ସି.ଡି.-୧୦ ପ୍ରଥା ବିଶ୍ୱ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସଂଗଠନ କଲେ ମଧ୍ୟ ରିଡ୍‌ଲେ-ଜୋପ୍ଲିଙ୍ଗ୍ ବ୍ୟବହାର କରି 'ଇନ୍‌ଡିଟର୍‌ମିନେଟ୍' ନାମକ ଏକ ଅଧିକ ଭାଗ ଲେଖିଛନ୍ତି ।
• ଏମ୍.ଇ.ଏସ୍.ଏଚ୍. ଅନୁସାରେ ତିନି ଗ୍ରୁପ ଅଛି ।

କୁଷ୍ଠ ରୋଗୀ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସୁଥିବା ଘର ଲୋକ ବାହାର ଲୋକମାନେ ଔଷଧଦ୍ୱାରା ରୋଗ ହେବା ସଙ୍କଟରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇପାରିବେ । ଏହାଦ୍ୱାରା ଔଷଧ ପ୍ରତିରୋଧ, ଖର୍ଚ୍ଚ ଓ ଏହି ଲୋକମାନଙ୍କର ପରବର୍ତ୍ତୀ ଫଲୋଅପ୍ କମ ନିମନ୍ତେ ଉତ୍କଣ୍ଠା ହୁଏ । ଏଣୁ ବିଶ୍ୱ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସଂଗଠନ ଏହି ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ନିୟମିତ ଯାଞ୍ଚ କରି ରୋଗର ଲକ୍ଷଣ ଦେଖିଲେ ଚିକିତ୍ସା କରିବା ସଠିକ ହେବ ।
ଯକ୍ଷ୍ମା ରୋଗ ନିମନ୍ତେ ଦିଆଯାଉଥିବା ବି.ସି.ଜି. ଟିକା କୁଷ୍ଠ ରୋଗ ନିମନ୍ତେ ମଧ୍ୟ ସୁରକ୍ଷାକାରୀ ହୁଏ । ଏହା ୨୬ରୁ ୪୧% ସୁରକ୍ଷା କଣ୍ଟ୍ରୋଲ ଟ୍ରାଏଲଠାରୁ ଅଧିକ ହୁଏ, ଦୁଇ ଡୋଜ ଦେଲେ ୬୦% ଅଧିକ ସୁରକ୍ଷା ମିଳେ । ଉତ୍ତମ ଟିକା ନିମନ୍ତେ ଚେଷ୍ଟା (୨୦୧୧ ମସିହା) ଚାଲିଛି ।

 

କୁଷ୍ଠ ରୋଗ ଚିକିତ୍ସା ନିମନ୍ତେ ଅନେକ କୁଷ୍ଠ-ସ୍ଥାଣୁକାରୀ ଔଷଧ ମିଳୁଛି । ପସିବ୍ୟାସିଲାରି ନିମନ୍ତେ (ପିବି କିମ୍ବା ଟ୍ୟୁବର୍‌କ୍ୟୁଲଏଡ) ଦୈନିକ ଡାପ୍‌ସୋନ୍ ଓ ମାସିକ ରିଫାମ୍ପିସିନ ୬ ମାସ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଖାଇବାକୁ ଦିଆଯାଏ । ମଲ୍ଟିବ୍ୟାସିଲାରି ନିମନ୍ତେ ଦୈନିକ ଡାପ୍‌ସୋନ୍ ଓ କ୍ଲୋଫାଜିମିନ୍ ଓ ମାସିକ ରିଫାମ୍ପିସିନ ଏକ ବର୍ଷ ନିମନ୍ତେ ଖାଇବାକୁ ଦିଆଯାଏ ।
ମଲ୍ଟିଡ୍ରଗ ଥେରାପି ଅତି ଫଳପ୍ରଦ ଓ ଏହା ଗ୍ରହଣ କରିବାର ଏକ ମାସ ପରେ ରୋଗୀ ସଂଙ୍କ୍ରାମକଶୂନ୍ୟ ହୋଇଯାଏ । ଏହା ବିପଦଶୂନ୍ୟ ଓ ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ଅତ ସହଜ କାରଣ ଏହା କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର ବ୍ଲିସ୍ଟର ପ୍ୟାକରେ ମିଳେ । ଏହା ପରେ ପୁନରାବର୍ତ୍ତନ ହାର ବହୁତ କମ୍ ଓ ମିଳିତ ଔଷଧ ସେବନ ପରେ କୌଣସି ପ୍ରତିରୋଧ ହେବା ଜଣାଯାଇ ନାହିଁ ।