Qatar

Situat sus una peninsula, es enviroutat per leis aigas dau Golf Persic a l'èst, au nòrd e a l'oèst e per l'Arabia Saudita au sud. Es una monarquia petroliera absoluda que sa capitala es Doha. En 2018, teniá 2,3 milions d'abitants.

Protectorat britanic durant lo periòde coloniau, l'emirat tornèt trobar son independéncia en 1971. Pasmens, plaçat entre lei doas poissanças principalas de la region (Iran e Arabia Saudita), demandèt rapidament l'ajuda deis Estats Units d'America. En parallèl, l'esplecha dei resèrvas d'idrocarburs permetèt de desvolopar lo país e de lo transformar en centre economic e culturau.

 

 

Qatar ocupa una pichona peninsula (11 586 km²) situada dins lo Golf Persic a l'èst de l'Arabia Saudita. Fòrça plana amb una altitud inferiora a 100 m, es una region desertica cauda. D'estiu, la temperatura i aganta generalament de valors compresas entre 40 °C e 50 °C. Lei precipitacions son raras (75 mm anuaus).

Aqueu territòri assosta de resèrvas fòrça importantas d'idrocarburs. Lei pus gròssas son aquelei de gas naturau que representavan 13,3% dei resèrvas mondialas identificadas en 2017. Lei volums de petròli èran mens impressionants mai constituïssián pasmens 1,5% de l'estòc mondiau.

En 2017, la populacion èra d'aperaquí 2,3 milions d'abitants, la mitat restant dins la capitala e son aglomeracion. Lei Qataris ne'n foman solament una pichona minoritat (10-15%) car la màger part deis estatjants son de trabalhaires estrangiers, principalement originaris de país arabis non petroliers, de la Peninsula Indiana e dei Filipinas. En causa d'aquela proporcion importanta d'estrangiers, l'arabi (lenga oficiala) e l'anglés son lei doas lengas pus parladas dins lo país. Pasmens, s'utilizan pereu lei parlars deis imigrats.

Au nivèu religiós, l'islam wahhabista es la religion oficiala de la monarquia. Dins aquò, dempuei leis ans 1990, la quista d'aliats occidentaus dau govèrn e lei besonhs de man d'òbra estrangiera a limitat la rigor dei precèptes d'aquela doctrina (drechs dei femnas lentament aumentats, consumacion d'alcòl acceptada per leis estrangiers...). Ansin, se lei musulmans sunitas formavan 77% de la populacion en 2017, existián doas minoritats non negligiblas constituïdas d'indós (9%) e de crestians (8,5%).

 

Poblada per de tribús aràbias dempuei l'Antiquitat, la peninsula qatariana foguèt vassalizada per l'Empèri Otoman durant lo sègle XVII. Pasmens, lo declin de la poissança turca permetèt ai Britanics de desvolopar son influéncia dins la region au sègle XIX. A partir de 1820, impausèron una tiera de tractats que permetèron de renfòrçar lo poder de la dinastia deis Al Thani e placèron pauc a cha pauc la peninsula sota lo protectorat de Londres.

L'esplecha dei jaciments de petròli acomencèt en 1949 e permetèt lo desvolopament economic dau país dins lo corrent deis ans 1960. En 1971, lei Britanics se retirèron e Qatar venguèt oficialament independent. Passèt pasmens rapidament sota la proteccion de Washington. En 1974, lo govèrn prenguèt possession dei companhiás petrolieras presentas sus lo territòri. Aquò li permetèt d'obtenir de ressorsas financieras fòrça importantas.

Coma leis autrei monarquias petrolieras d'Orient Mejan, Qatar desvolopa una politica estrangiera autonòma dempuei leis ans 1980 en cèrca de sostèns poderós per se protegir còntra leis ambicions de sei vesins. En fòra deis Estats Units d'America, lo país se raprochèt donc dei poissanças occidentalas (França, Reiaume Unit... etc.) e assaièt de normalizar sei relacions amb leis autreis estats arabis. En particular, capitèt de reglar un desacòrdi frontalier amb Bahrayn en 2001. Qatar es tanben vengut un sostèn important dei movements islamistas coma lei Fraires Musulmans. Ansin, participèt au reversament dau regime libian de Gaddafi ò sostèn una partida de l'oposicion armada a Bashar al-Assad en Siria. Pasmens, aqueu sostèn acomença de suscitar de criticas de part de seis aliats occidentaus en guèrra còntra d'insureccions islamicas.

En parallèl, la societat qatariana evoluciona gaire. D'efiech, se per contentar seis aliats occidentaus, lo govèrn s'engatja dins d'experiéncias de democratizacion limitada, aquò modifica pas la natura absoluda de la monarquia. Ansin, en despiech dau sostèn qatarian a plusors movements liats a la Prima Aràbia, lei manifestants demandant de reformas intèrnas e una liberalizacion de la monarquia son l'objècte de campanhas de repression.

Dins lo quadre de sa politica de cèrca de sostèns internacionaus pron poderós per protegir son independéncia, Qatar assaia de venir un centre culturau major dau Golf Persic. Per aquò, a bastit un centre urban modèrne dins sa capitala amb plusors gratacèus e musèus de remarca. De mai, encoratja lo desvolopament deis arts. Pasmens, aquel esfòrç es en partida alentit per lo mantenement d'una censura estricta sus certanei subjèctes, per lo caractèr encara artificiau d'aquela cultura e per la concurréncia amb leis estats de la region qu'an adoptat una estrategia similara (Emirats Arabis Units).

Liames intèrnes

Bibliografia

• (fr) Rémy Leveau (dir.), Monarchies du Golfe, La Documentation française, 2005.

Nòtas e referéncias