Bekk

Ein bekk skil seg såleis frå ei elv ved å vere mykje mindre både når det gjeld vassmengda og breidda av faret, og er òg som oftast mykje stuttare.

Ein bekk kan få tilførsle av vatn beinveges frå terrenget ikring, slik at det ikkje kan påvisast ein konkret stad der han byrjar, eller han kome ut frå ei myr, eit tjern, eit vatn, eller frå ei kjelde, ei olle eller eit oppkome, altså til å byrje med vere grunnvatn som kjem opp til overflata frå ei vassår (vassåre) i jorda. Bekken endar anten i ein annan bekk, i ei elv, eit tjern, eit vatn, eller i sjøen, eller han kan forsvinne ned i holrom i jorda eller i lausmassar.

Ordet bekk, ofte i fleirtal, vert òg nytta om små mengder vatn eller væte som renn i strimer utover ei flate, til dømes utover golvet etter vasslekkasjar i taket, eller om vatn som i einskilde høve strøymer i strimer nedetter til dømes ei skråning, ein veg, utover eit jorde og liknande; «i vårløysinga strøymer vatnet i bekkar nedetter jordet».

Ein bekk kan òg verte kalla ei gróv, slik ordet gróv jamvel kan tyde vassfar, eller eit lite vassdrag. Ein djup bekk som renn stille eller med svak straum, vert ofte kalla ein løk. Naturleg utviding i eit bekkefar eller ei elv vert òg gjerne kalla ein løk.