Stapelmuur

Stapelmuren vereisen een speciale techniek van bouwen, waardoor ze toch zeer stabiel kunnen zijn. Veelal lopen ze naar boven taps toe.

Het gebruik van stapelmuren dateert al uit de prehistorie en is de oudste vorm van bouwen met stenen. Een voorbeeld van kort na de laatste ijstijd is de Blinkermuur, een onregelmatig gestapelde muur van bijna een kilometer lang, die vermoedelijk diende om rendieren in een fuik te leiden.

Geavanceerder en recenter, maar eveneens prehistorisch, zijn de Tyrinthiaanse en Myceense cyclopische muren, alsmede de 'navetas' (grafkamers) uit de bronstijd op Minorca. De techniek van 'droge stapeling' is vooral bekend van de toepassing bij muren, maar komt ook voor bij gebouwen, bruggen en andere structuren. Een ludieke vorm zijn krattenbouwwerken zoals bruggen.

Stapelmuren komen nog steeds veel voor in rotsachtige gebieden met veel stenen in de grond, zoals in Ierland en Schotland, waar ze vaak worden gebruikt als begrenzing van akkers en weilanden. Het afvoeren van de stenen naar de scheidingsmuren maakt de grond beter bewerkbaar. In het gebied van de Middellandse Zee worden stapelmuren ook veel gebruikt om terrassen op berghellingen te creëren waardoor de vruchtbare grond behouden blijft en gebruikt kan worden voor bijvoorbeeld de aanleg van (olijf)boomgaarden.

Nederland kent geen rotsachtige gebieden en daarom ook geen geschiedenis van stapelmuren met natuurlijke stenen. Toch is er een bekend voorbeeld van droog gestapelde stenen, te weten ecokathedralen zoals de ecokathedraal in Mildam, de ecokathedraal in Heerenveen en het Le Roy gebied in de Groningse wijk Lewenborg.

• Opus siliceum, een Romeinse bouwtechniek

 

Zie de categorie Dry stone van Wiki Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.