झमक घिमिरे: नेपाली लेखिका

२०३७ असार २१ शुक्रबार धनकुटाको कचिडेमा बुबा कृष्णबहादुर घिमिरे र आमा आशादेवी घिमिरेको छोरीको रूपमा जन्मिएकी झमकको बाल्यकाल अत्यन्तै कष्टकर थियो। लुला हात गोडा र विकलांग शरीर लिएर ‘कति छाक भोकभोकै बस्ने परिवार’मा जन्मेकी झमकलाई जन्मने वित्तिकै स्वजनले ‘मुर्कुट्टा’ भने। दशैँमा टीका लाएर उनलाई ‘चाँडै मरेस्’ भत्रे आसिक दिए। उनले कुनै पाठशाला र गुरुबाट सिक्न पाइनन्। सिक्न खोज्दा ‘तैले सिकेर के गर्छेस् ?’ भने। गोडाको बुढी औँलाले छर्छरी रगत निकाल्दै भुईमा कपुरी क लेख्दा भुँई भत्काई भनेर गाली गरे। गोलले लेख्दा ‘रिन लाग्छ’ भनेर गाली खाइन्। अरू बालकहरू पढेनन् भने कुटाई खान्छन्। उनी पढी भनेर कुटाई खान्थिन्। कापीकलम माग्दा कुटाई खाइन्। उनको ‘कैलेकाहीँ ओठमा उम्रिएको हाँसो पनि ‘धेरै नहाँस्’ भत्रे आदेशमा विलाउँथ्यो। जोखाना हेर्नेले सन्तान पिर्छे भने। मान्छेले उनलाई अलच्छिनि भनेर बाटो छले। पाँच वर्षको हुँदा भात खुवाइ दिने बजू मरेपछि गोडाका औँलाले मुछेर भात खान थालिन्। आफैले विस्टा पुछ्ने प्रयत्नमा विस्टामा लटपटिन्थिन्। भोकै, प्यासै, नांगै, अधिकांश एकाकीपनमा हुर्की सकेपछि नौ–दश वर्षको हुँदा घर बनाउन आएका सिकर्मी डकर्मीबाट फाटेको लुगाबाट देखिने गुप्तांगमा ताकेर ढुंगाका मसिना गिर्खाले हानिमागेर र कुरी कुरी भनेर गरेको यौन शोषण सहने जस्ता अनेक आपद विपत सँहदै उनी हुर्किन्।

कविताहरू

उनले धेरै कविताहरू लेखेकी छन् जसमध्ये केही यसप्रकार छन् ।:

• संकल्प
• आफ्नै चिता अग्नि शिखातिर
• मान्छे भित्रका योद्धाहरू
• झमक घिमिरेका कविताहरू
• क्वाँटी सङ्ग्रह

विविध

• अवसान पछिको आगमन (लघु कथा, कविता, दैनिक डायरी, गीत, निबन्ध आदि ।)

आत्मकथा

• जीवन काँडा कि फूल

 

झमक घिमिरेले प्राप्त गरेका केही प्रमुख पुरस्कारहरू निम्न छन् ।

• कविता राम बाल साहित्य प्रतिभा पुरस्कार २०५५
• अस्विकृत विचार साहित्य पुरस्कार २०५६
• मदन पुरस्कार २०६७
• लैनसिंह वाङ्देल पुरस्कार २०७२