Eten

Dat Eten is dat, wat de Minsch sik an Nehrmiddels to’n Eten torecht maakt. To de Mahltieden un ok to anner Tieden. Maakt warrt dat Eten tomeist in de Köök. Dat Eten för de Deerter warrt normalerwies Freten naamt.

Eten mutt de Minsch, dat he sien Energie kriggt un allens wat he to’n Leven bruukt. Eten is aver ok Vergnögen. De Minsch is’n Allensfreter, seggt de Biologen. Un so eet de Minschen ok meist allens, wat se mang de Padden kreegt. Vun Tang un anner Planten bit na Krabbeldeerten un Veehtüüch.

In de plattdüütschen Lannen gifft dat’n groten Slag typische Saken to Eten:

• Aalsupp
• Beern, Bohnen un Speck
• Bloodballen
• Bookwetenjanhinnerk
• Hedwig een oulde Bremer un Ollnborger Fastenspijs
• Gröönkohl, de in Bremen un in Brunswiek Bruunkohl heet
• Labskaus
• Knipp
• Ostfreesk Kranzkooken
• Knubbeltaart
• Koken
• Mehlpütt ook Huddel
• Pannkoken
• Piäpperpotthast
• Poffert un Beern
• Sniertjebraa
• Spickaal mit Klüten
• Snuten un Poten (vun dat Swien)
• Swattsuur
• Franzbroot, gifft dat blot in Hamborg un Ümgegend

Wat dat för’n Eten to Eten gifft, dat hangt vun de Mahltiet af:

• to dat Fröhstück gifft dat tomeist Rundstücken, Koffie oder Tee, welk hebbt ok Müsli dorto oder annern kolen Krom.
• to dat Middageten gifft dat tomeist warm Eten.
• dat Obendeten is denn tomeist wedder koolt. Brod un Kees, Wost un Schinken.

Besünner Eten gifft dat, wenn dat wat to’n Fiern gifft:

• Hochtietseten
• Sünndagseten
• Wiehnachtseten.

Kiek ok bi: Drinken