रक्त हा लाल रक्त पेशी (आरबीसी किंवा एरथ्रोसाइट्स), पांढऱ्या रक्त पेशी (ल्युकोसाइट्स) आणि बिंबिका (प्लेटलेट्स किंवा थ्रोम्बोसाइट्स) यांनी बनलेला व गुंतागुंतीची (जटिल) रचना असलेला जैविक द्रव पदार्थ आहे.
रक्ताचा मुख्य घटक पाणी आहे. रक्त हा एकमेव द्रव उती आहे.
रक्तामध्ये लाल रक्तपेशींचे प्रमाण सर्वाधिक असते. या पेशींमधील हिमोग्लोबिन या घटकामुळे रक्त लाल रंगाचे दिसते. हिमोग्लोबिनमुळे प्राणवायू आणि कार्बन डायॉक्साइड रक्तात विरघळू शकतात आणि त्यांचे वहन करणे सुलभ बनते.
पांढऱ्या रक्त पेशींमुळे संसर्गाला प्रतिबंध होतो तर बिंबिकांमुळे रक्ताची गुठळी होण्यास मदत होते. पृष्ठ्वंशी प्राण्यांचे रक्त तांबड्या रंगाचे असते. संधिपाद प्राणी आणि मृदुकाय प्राण्यांच्या रक्तामध्ये प्राणवायू वहनानासाठी हिमोग्लोबिनऐवजी हिमोसायनिन असते. कीटक आणि काहीं मृदुकाय प्राण्यामध्ये हिमोलिंफ नावाचा द्रव, प्राणवायू वहनाचे कार्य करतो. हिमोलिंफ बंद रक्तवाहिन्यामध्ये नसते. ते रक्तवाहिन्या आणि शरीर यांच्या मधल्या पोकळ्यांमधून वाहते. बहुतेक कीटकांच्या रक्तामध्ये प्राणवायू वहनासाठी हिमोग्लोबिन सारखा वाहक रेणू नसतो. कीटकांच्या लहान आकारामुळे त्यांच्या शरीरातील श्वासनाल सर्व भागापर्यंत प्राणवायू वहनाचे कार्य करतात. जंभ पृष्ठवंशी प्राण्यामध्ये पांढऱ्या पेशींवर आधारलेली प्रतिरोधक यंत्रणा असते. या पेशी परजीवी जिवाणूंचा प्रतिकार करतात. बिंबिका या रक्त क्लथन(गोठणे) होण्यासाठी आवश्यक असतात. संधिपाद प्राण्यामध्ये असलेल्या हिमोलिंफ मध्ये असलेल्या हिमोसाइट प्रतिरोधक्षम असतात.
रक्त रक्तवाहिन्यांमधून वाहते. हृदयाच्या साहाय्याने रक्त शरीरभर वाहते ठेवले जाते. त्यासाठी हृदय हे पंपाप्रमाणे कार्य करते. फुप्फुसधारी प्राण्यांमध्ये प्राणवायूयुक्त रक्त रोहिण्यांमधून शरीरास पुरवले जाते. नीलेतील रक्तात कमी झालेल्या प्राणवायूची जागा तेवढ्याच कार्बन डाय ऑक्साइडने घेतलेली असते. श्वास घेतल्यानंतर हवेमधील प्राणवायू फुप्फुसामध्ये रक्तात मिसळतो. उछ्वास सोडताना कार्बन डाय ऑक्साइड फुप्फुसातून बाहेर पडतो. वैद्यकीय परिभाषेनुसार हीम किंवा हिमॅटो हा शब्द जुन्या ग्रीक भाषेमध्ये वापरतात. शरीरशास्त्र आणि उतीशास्त्रानुसार रक्त हा संयोजी उतींचा एक विशिष्ट प्रकार आहे. रक्ताचा उगम अस्थिमज्जेमध्ये होतो. रक्तामधील फिब्रिनोजेन यकृतपेशींमध्ये तयार होते.[ संदर्भ हवा ]
रक्त शरीरामधील अनेक महत्त्वाची कार्ये करते-
मानवी शरीरामध्ये शरीराच्या आठ टक्के वजनाएवढे रक्त असते. रक्ताची सरासरी घनता १०६० प्रतिकिलो/घन मीटर. ही घनता शुद्ध पाण्याच्या १००० किलो/ घन मीटरच्या जवळपास आहे. एका प्रौढ व्यक्तीच्या शरीरात सुमारे पाच लिटर (१.३ गॅलन) रक्त असते. रक्तामध्ये रक्तद्रव आणि रक्त पेशी असतात.
Erythrocytes ४.७ ते ६.१ मिलियन (पुरुष) , आणि ४.२ ते ५.४ मिलियन (स्त्री): लाल रक्तपेशींमध्ये रक्तामधील हिमोग्लोबिन असते. हिमोग्लोबिन प्राणवायू वाहून नेते. बहुतेक सस्तन प्राण्यांमधील पूर्ण तयार लाल रक्तपेशीमध्ये केंद्रक आणि पेशी अंगके नसतात (अपवाद उंट). लाल रक्तपेशी (केशिकच्या भित्ति पेशी आणि काही इतर पेशी) भित्तिकेवर ग्लायकोप्रथिने असतात. या विशिष्ट ग्लायकोप्रथिनामुळे रक्तगट ठरविता येतात. नुकतेच काढलेले आणि गोठण प्रतिबंधक रसायने घातलेले रक्त अपकेंद्रत्सारी(सेंट्रीफ्युगल) यंत्रामध्ये घालून फिरवले असता रक्तरस आणि पेशी यांचे एक विशिष्ट प्रमाण मिळते. त्याला हिमॅटोक्रिट असे म्हणतात. सामान्य रक्तामध्ये हे प्रमाण ४५% असते. शरीरातील सर्व लाल रक्तपेशीचा एकत्रित पृष्ठभाग शरीराच्या बाह्य पृष्ठभागाच्या सुमारे २००० पटीएवढा असतो.
Leukocytes सुमारे ४००० ते ११००० . पांढऱ्या रक्त पेशी शरीराच्या प्रतिकार यंत्रणेचा भाग आहेत. रक्तप्रवाहातील आणि संयोजी उतीमधील अकार्यक्षम पेशी, पेशींचे अवशिष्ट भाग हे पांढऱ्या रक्त पेशी काढून टाकतात. त्याचबरोबर परजीवी आणि परकीय पदार्थांवर हल्ला करतात. पांढऱ्या रक्त पेशींच्या कर्करोगास ल्युकेमिया म्हणतात.
पांढऱ्या रक्त पेशींचे न्युट्रोफिल्स, लिम्फोसाईट्स, इओसिनोफिल्स, बेसोफिल व मोनोसाईट्स प्रकार आहेत.
Thrombocytes २००,००० ते ४००,००० याना प्लेटलेट किंवा बिंबिका असेही म्हणतात. रक्तकणिका रक्त क्लथनास मदत करतात. त्यांच्या साहाय्याने फायब्रिनोजेनला फायब्रिनमध्ये बदलते. फायब्रिनमुळे रक्तामध्ये झालेल्या तंतुमय गाठीत लाल रक्तपेशी अडकतात. यामुळे शरीरातील रक्त शरीराबाहेर येणे थांबते. जंतुसंसर्ग टळतो.
सर्वसाधारणपणे मानवी रक्ताचे रक्तरस/पेशी प्रमाण (हिमॅटोक्रिट) पुरुष ४५ ±७( ३८-५२% ) ; स्त्री ४२ ± ५ (३७-४७%) ; सामू ७.३५-७.४५ ; रक्तामधील प्राणवायू ८०-१०० mmHg , कार्बन डाय ऑक्साइड ३५-४५ mmHg आणि HCO3 - २१-२७ mM एवढा असतो. धमनीमधील रक्तात ९८-९९% प्राणवायू असतो. तर शिरेमधील रक्तात प्राणवायूचे प्रमाण ७५% असते. रक्तास शुद्ध आणि अशुद्ध रक्त म्हणण्याचे काहीं कारण नाही याऐवजी ऑक्सिजन्युक्त आणि कमी प्राणवायूयुक्त असे म्हणणे अधिक योग्य.
रक्तामधील ५५% भाग रक्तरसाचा आहे. रक्तरस हे रक्ताचा द्रव माध्यम आहे. रक्तरस पिवळसर रंगाचा असतो. सर्वसामान्य व्यक्तीमध्ये रक्तरस २.७ – ३.०० लिटर असतो. रक्तरसामध्ये ९२% पाणी, ८% रक्तरस प्रथिने, आणि लेश द्रव्ये (Trace elements) असतात. रक्तरस विद्राव्य ग्लूकोज, अमिनो आम्ले आणि मेदाम्ला सारखी अन्नद्रव्ये आणि कार्बन डायऑक्साइड , यूरिया आणि लॅक्टिक आम्ल यासारखे अवशिष्ट पदार्थ वाहून नेण्याचे काम करते .रक्तरसातील आणखी काहीं महत्त्वाचे घटक- सीरम (रक्तद्रव्य) अल्ब्युमिन, रक्त गोठण्यासाठीचे घटक, प्रतिद्रव्ये, लायपोप्रोटीन, रक्तातील पेशीबाह्य प्रथिने, विद्युत विश्लेश्य घटक सोडियम आणि पोटॅशियम. सीरम म्हणजे रक्तद्रव्य. रक्त गोठल्यानंतर त्यातील क्लथन प्रथिने वेगळी होतात. उर्वरित प्रथिनामध्ये अल्ब्युमिन आणि प्रतिद्रव्ये शिल्लक राहतात.
रक्ताचा सामू ७.३५ ते ७.४५ या अरुंद कक्षेमध्ये कायम ठेवला जातो. रक्ताचा सामू अल्कतेकडे आहे. पण तो ७.३५ च्याजवळ आला म्हणजे रक्त आम्लता वाढली आणि ७.४५ च्या वर गेला म्हणजे अल्कता वाढली असे म्हणण्याची पद्धत आहे. रक्ताचा सामू, प्राणवायूचा खंडीय दाब (pO2 ) , कार्बन डायऑक्साइडचा खंडीय दाब (pCo2 ) आणि HCO3 = हे सर्व घटक अनेक अंतस्थितीय यंत्रणेने नियंत्रित केलेले असतात. श्वसन संस्था आणि उत्सर्जन संस्था यांच्या मदतीने रक्ताचे आम्ल-अल्क संतुलन ठेवले जाते. घमनी रक्तातील वायूंचे प्रमाण रक्ताच्या आम्ल-अल्क निदर्शक असते. रक्तरसामधून संप्रेरके वाहून नेली जातात.
सर्व सस्तन प्राण्यांचे प्रारूपिक म्हणजे मानवी रक्त. पण जातिप्रमाणे रक्तातील पेशींची संख्या, आकार, प्रथिन रचना बदलते. सस्तनेतर पृष्ठवंशी प्राण्यांच्या रक्तामध्ये काहीं महत्त्वाचे बदल आढळतात. • सस्तनेतर पृष्ठ्वंशी प्राण्यांच्या रक्तपेशी चपट्या आणि लंबवर्तुळाकार अंडाकृति असतात. पेशीमधील केंद्रक नाहिसे होत नाही. • श्वेतपीशींची संख्या आणि त्यांच्या आकारात बरीच विविधता आहे. उदाहरणार्थ आम्लकण असलेल्या श्वेतपेशींची संख्या अधिक असते. • फक्त सस्तन प्राण्यांच्या रक्तामध्ये रक्तकणिका असतात. इतर पृष्ठवंशी प्राण्यांच्या रक्तामध्ये लहान केंद्रकी दोन्ही बाजूस निमुळत्या पेशी रक्त क्लथनासाठी मदत करतात.
==मानवी हृदयामधील रक्ताभिसरण== l रक्त नेहमी रक्तवाहिन्यामधून वहात असते. पंपाप्रमाणे रक्त वाहते ठेवण्याचे कार्य हृदयाचे आहे. डाव्या अलिंदामध्ये फुप्फुस शिरांची चार रंध्रे उघडतात.या रंध्राद्वारे प्राणवायूयुक्त रक्त फुफ्फुसाकडून डाव्या अलिंदात आणले जाते. डावे अलिंद आणि डावे निलय यामधील रंध्र द्विदली किंवा मिट्रल झडपेच्या साहाय्याने नियंत्रित केले जाते. डाव्याl l/ref> निलयाच्या वरच्या आतील भागापासून प्रमुख घमनी निघते तिला महाधमनी म्हणतात. महाधमनीद्वारे शरीराच्या विविध अवयवाना प्राणवायुयुक्त रक्ताचा पुरवठा केला जातो. हृदयास रक्ताचा पुरवठा करणाऱ्या रक्तवाहिनीस परिहृद धमनी म्हणतात. महाधमनी आणि परिहृद धमनी यांच्या सुरुवातीस असलेल्या अर्धचंद्राकृती झडपांमुळे रक्त मागे येत नाही.
बंद पद्धतीच्या अभिसरण संस्थेमध्ये तीन प्रकारच्या रक्तवाहिन्या असतात. १. धमन्या, २. केशिका आणि ३. शिरा.
धमन्या (Arteries) शरीराच्या विविध अवयवांकडे रक्त वाहून नेतात. यांच्या भिंती जाड असतात. धमन्या शरीरात खोल भागात असतात. त्यांची भित्तिका स्थितिस्थापक असते. सर्व घमन्यांमधून प्राणवायुयुक्त रक्त वाहते. फुप्फुस धमनीत मात्र विनॉक्सिजनित रक्त असते. धमन्यांमधील रक्त दाबयुक्त असते. महाधमनी अनेक स्नायुमय लहान धमन्यांमध्ये विभागलेली असते. स्नायुमय धमनीपासून निघालेल्या लहान धमन्यांना धमनिका म्हणतात.
(capillaries) या अत्यंत बारीक एकस्तरीय पातळ भिंती असलेल्या नलिका आहेत. धमनिका आणि शिरिका याना जाळ्याच्या स्वरूपात जोडण्याचे काम करतात. शरीरपेशींशी यांचा प्रत्यक्ष संबंध असतो. केशिकामुळे संप्र्रके, अवशिष्ट पदार्थ, अन्नधटक,कार्बन डाय ऑक्साइड अशा पदार्थांचे उतीबरोबर देवाणघेवाण करण्याचे कार्य होते.
शिरांच्या (veins) भिंती पातळ असतात. त्या विविध अवयवाकडून हृदयाकडे रक्त वाहून नेतात. अनेक शिरिकांच्या जोडण्यामधून शिरा तयार होतात. शिरिका त्वचेलगत असून कमी स्नायुयुक्त आणि स्थितिस्थापक असतात. फुप्फुस शिरांव्यतिरिक्त सर्व शिरांमधून विनॉक्सिजनित रक्त वाहते. धमन्यांमध्ये रक्त पुढे ढकलण्यासाठी झडपा असतात. शिरांमधून रक्त हृदयाकडे नेण्यात स्नायूंचा मोठा वाटा आहे. स्नायूंच्या हालचालींमुळे शिरांमधील रक्त हृदयाकडे ढकलले जाते. सन १६२८मध्ये विल्यम हार्वे यानी मानवी हृदयाभिसरणचे अचूक वर्णन केले.
पृष्ठवंशी प्राण्यामध्ये रक्त पेशींची निर्मिती अस्थिमज्जेमध्ये याला रक्तजनन असे म्हणतात. यामध्ये लाल रक्तपेशी निर्मिती, पांढऱ्या रक्त पेशी आणि रक्तकणिका यांचा समावेश होतो. बालपणात शरीराच्या सर्व अस्थीमधील अस्थिमज्जेमध्ये तांबड्या पेशी निर्माण होतात. प्रौढावस्थेमध्ये शरीराच्या आकाराने मोठ्या अस्थींच्या अस्थिमज्जीमध्ये जसे हाता पायांची हाडे, मणक्यांचा गाभा, उरोस्थी, बरगड्या, आणि कटिबंधाची हाडे. याशिवाय बालपणी यौवनलोपी ग्रंथीमध्ये लसिकापेशींची निर्मिती होते. रक्तातील बहुतेक प्रथिने यकृतपेशी तयार करतात. यामध्ये क्लथन प्रथिने आणि क्लथन विरोधी म्हणजे रक्तक्लथनास प्रतिबंध करणाऱ्या हिपॅरिनचा समावेश आहे. संप्रेरके नलिकाविरहित ग्रंथींमध्ये तयार होतात आणि ती रक्तामध्ये सरळ मिसळतात. रक्तामधील पाण्याचे नियंत्रण अधोथॅलॅमसद्वारे तर पाण्याचे प्रमाण योग्य ठेवण्याचे कार्य वृक्काद्वारे होते.
रक्तामधील लाल रक्तपेशींचे सरासरी आयुष्य १२० दिवस आहे. त्यानंतर त्यांचे विघटन प्लीहामध्ये आणि यकृतातील कुफर पेशीद्वारे होते. यकृतामध्ये रक्तामधील काहीं प्रथिने, मेदाम्ले आणि अमिनो आम्लांची विल्हेवाट लावली जाते. अमिनो आम्लामधील नायट्रोजनचे यूरियामध्ये रूपांतर यकृतपेशी करतात. वृक्क यूरिया रक्तामधून फिल्टर – गाळून वेगळे करते.
धमनीमधील रक्तामध्ये असलेला ९८.५% प्राणवायू हिमोग्लोबिन बरोबर बद्ध असतो. सुमारे १.५% प्राणवायू रक्तामधील इतर द्रवाबरोबर प्रत्यक्ष विरघळलेला असतो. सस्तन प्राण्यामध्ये हिमोग्लोबिन प्राणवायूचा प्रमुख वाहक आहे. हिमोग्लोबिनची प्राणवायू वाहून नेण्याची क्षमता १.३६ ते १.३७ मिलि ओक्सिजन प्रति ग्रॅम हिमोग्लोबिन एवढी आहे. याउलट प्राणवायू रक्तात प्रत्यक्ष विरघळण्याचे प्रमाण फक्त ००.०३ मिलि प्राणवायू प्रति लिटर रक्त प्राणवायूच्या १०० मिग्रॅ. Hg या खंडीय दाबास आहे.
फुप्फुस धमनी आणि नाळ धमनी हे अपवाद सोडले तर धमन्यामधून प्राणवायुयुक्त रक्त हृद्याकडून उपधमन्यामधून केशिकाद्वारे शरीरभर पुरवले जाते. त्यानंतर उपशिरा आणि शिराद्वारे विनॉक्सिजनित रक्त हृदयाकडे परत येते.
सामान्य स्थितीमध्ये असता ( व्यायाम करीत नसता) फुप्फुसामधून बाहेर पडणारे रक्त ९८-९९% प्राणवायूसंपृक्त असते. एका मिनिटास ९५०-११५० मिलि/ प्रति मिनिट एवढा प्राणवायू शरीरास पुरवला जातो. निरोगी शरीराची प्राणवायूची गरज २००-२५० मिलि / प्रतिमिनिटास आहे. ह्र्दयाकडे परत येणाऱ्या विनॉक्सिजनित रक्तामध्ये ७५% प्राणवायू शिल्लक असतो. शारीरिक कष्टाची कामे किंवा व्यायाम करताना शिरेमधील रक्तामधील प्राणवायू कमी होतो. प्रशिक्षित खेळाडू शिरेमधील प्राणवायू १५%हून कमी करून स्नायूंची कार्यक्षमता अत्युच्च पातळीवर नेतात. अर्थात या वेळी श्वसनाचा वेग आणि हृदयामधून बाहेर पडणाऱ्या रक्ताचे प्रमाण वाढते आणि अधिक प्राणवायूची गरज पूर्ण होते. विश्राम करीत असता १५% प्राणवायू शिरेमधील रक्तात असणे धोक्याचे असते. उदाहरणार्थ शस्त्रक्रिया चालू असता भूलतज्ज्ञ शिरेतील प्राणवायूचे प्रमाण ९०%हून कमी होऊ देत नाही. तीव्र प्राणवायू कमतरता ३०% टक्क्याहून कमी प्राणवायू मृत्यूच्या दारात नेतो.
गर्भाची प्राणवायूची गरज अपरेमधून (नाळेमार्फत) पुरवली जाते. अपरा रक्तामधील ऑक्सिजंचा खंडीय दाब फुप्फुसातील वाहिनीच्या 21% असतो. त्यामुळे गर्भाच्या रक्तात असलेले ‘हिमोग्लोबिन ई‘ हे कमी प्राणवायू खंडीयदाब असताना प्राणवायूचे वहन करते.
केशिकामधून रक्त वाहताना उतीमधील कार्बन डाय ऑक्साइडचे रक्तामध्ये विसरण होते. यातील थोडा कार्बन डाय ऑक्साइड रक्तामध्ये विरघळतो. एक भागाची हिमोग्लोबिनबरोबर क्रिया होते आणि दुसऱ्या भागाची प्रथिनाबरोबर कारबॅमिनो संयुगे स्वरूपात संयोग होतो. शिल्लक कार्बन डाय ऑक्साइडचे बायकार्बोनेट आणि हायॅड्रोजन आयनामध्ये रूपांतर होते. हा बदल तांबड्या रक्तपेशीमध्ये कार्बोनिक अनहायड्रेज विकराच्या समवेत होतो. रक्तातील बहुतेक कार्बन डाय ऑक्साइड बायकारबोनेटच्या स्वरूपात वाहून नेला जातो.
पेशींच्या चयापचयातील प्रमुख अपशिष्ट कार्बन डाय ऑक्साइडच्या स्वरूपात असते. कार्बन डाय ऑक्साइड, बायकार्बोनेट् , आणि कारबोनिक ॲशसिड रक्तरसात संतुलित स्वरूपात असतात. शरीरातील 86-90% कार्बन डायऑक्साइड कार्बोर्निक ॲसिडमध्ये परिवर्तित होतो. त्याचे त्वरित बाय कारबोनेटमध्ये रूपांतर होते. हे रासायनिक संतुलन राखले नाही तर रक्ताचा सामू बदलतो. रक्तरसामधील ही उभयप्रतिरोधी क्रिया तत्पर असल्याने रक्ताचा सामू ७.३५ ते ७.४५ या मर्यादेमध्ये राहतो.
ऑक्सिजनित हिमोग्लोबिनचे विनॉक्सिजनित हिमोग्लोबिन झाल्यानंतर प्राणवायू हिमोग्लोबिन मधून विलग होतो. विनॉक्सिजनित हिमोग्लोबिन बहुतेक हायड्रोजन आयनांचे वहन करते. कारण हायड्रोजन आयनची ऑक्सिजनित हिमोग्लोबिनपेक्षा विनॉक्सिजनित हिमोग्लोबिन बरोबर अधिक आसक्ति असते .
सस्तन प्राण्यामध्ये रक्त आणि
लसीका यांचे प्रमाण संतुलित असते. केशिकामधून रक्त वाहताना सतत केशिका भितीमधून लसीकाद्रव केशिका भितीमधून बाहेर येत असतो. हा लसीका द्रव लसीका वाहिन्यामधून गोळा केला जातो. सर्व लसीका वाहिन्या वक्षीय लसीका वाहिनीमध्ये एकत्र येतात. अधोजत्रूमध्ये लसीका वाहिनीमधील वाहून आणलेला लसीका द्रव परत रक्तप्रवाहात मिसळला जातो.
रक्ताभिसरणाबरोबर रक्तामधून उष्णता वहन शरीरभर होते. रक्तप्रवाहाचे अनुयोजन हा उष्णता नियोजनाचा एक महत्त्वाचा भाग आहे. उन्हाळ्यात अधिक रक्त त्वचेलगत असलेल्या रक्तवाहिन्याकडे पाठवल्याने त्वचेमधून उष्णता बाहेर पडते. व्यायाम करताना सुद्धा त्वचेचे तापमान वाढते आणि उष्णता बाहेर पडते. शरीरांतर्गत उष्णतेचा अधिक वेगाने –हास होतो. याउलट बाह्य तापमान कमी असेल त्यावेळी त्वचेलगतच्या रक्तवाहिन्या आकुंचन पावतात. त्वचा उष्णतारोधक बनते आणि उष्णतेचा ऱ्हास थांबतो.
शरीराच्या ठरावीक भागात रक्त साठून राहिल्याने रक्ताच्या द्रवीय गुणधर्माचा उपयोग होतो. पुरुषाच्या लिंगाचे उत्थापन होण्यासाठी लिंगामधील रक्तप्रवाह थांबणे हे याचे उत्तम उदाहरण. या प्रकाराचे दुसरे उदाहरण उडी मारणाऱ्या कोळ्याचे आहे. या कोळ्याच्या पायाच्या पोकळ्यामध्ये रक्त साठते. रक्त साठल्याने त्याचे पाय ताठ सरळ होतात. अशा ताठ सरळ पायाने स्वतःच्या लांबीच्या कित्येक पट लांब उडी या कोळ्यास मारता येते. एवढी लांब उडी मारण्यासाठी टोळाच्या पायासारख्या भक्कम स्नायूंची उडी मारणाऱ्या कोळ्यास गरज नाही.
अपृष्ठवंशी प्राण्यामधील कीटकामधील रक्तास रुधिरगुहारस hemolymph असे म्हणता येईल. पृष्ठवंशी प्राण्यामधील रक्ताप्रमाणे कीटकांच्या रक्तामधून प्राणवायू वहन होत नाही. वायुनलिकेमधून सरळ प्राणवायू शरीराच्या प्रत्येक उतीपर्यंत पोहोचला जातो. कीटकांचे रक्त शोषलेले अन्नघटक आणि चयापचयातील अपशिष्टे वाहून नेते.
इतर अपृष्ठवंशी प्राण्यामधील रक्तामध्ये प्राणवायू वहनची क्षमता वाढविण्यासाठी प्राणवायू वाहक घटक आहेत. प्राणवायू वाहक घटकामध्ये अर्थात हिमोग्लोबिन अनेक अपृष्ठवंशी प्राण्यामध्ये आढळते. जंताच्या स्नायूमध्ये हिमोग्लोबिन आहे. तसेच गांडुळाच्या रक्तामध्ये असलेले हिमोग्लोबिन रक्तपेशीऐवजी रक्तरसात विरघळलेले आहे. रक्तपेशीऐवजी रक्तरसात हिमोग्लोबिन असल्याने रक्ताची सांद्रता वाढते. सूक्ष्म वाहिन्यामधून असे रक्त सुलभपणे वाहू शकत नाही. हिमोसायनिन हे प्राणवायू वाहक प्रथिन खेकडा शेवंडा, झिंगे अशा समुद्री आणि गोड्या प्राण्यातील कवचधारी संधिपाद प्राण्यामध्ये आणि मृदुकाय प्राण्यामध्ये आढळते. हिमोसायनिनचा ओक्सिजनशी संपर्क आल्यानंतर त्याचा रंग निळसर होतो. या प्राणवायू वाहक द्रव्यामध्ये लोहाऐवजी तांबे आहे. समुद्र तळाशी चोलधारी (tunicates) प्राण्यांचा वर्ग आहे. त्यांच्या शरीरात असलेले प्राणवायू वाहक द्रव्य व्हॅनॅडियम नावाच्या प्रथिनाने बनलेले आहे. याचा रंग हिरवा , निळा किंवा नारिंगी असतो.
Giant tube worms समुद्रतळाशी सापडणाऱ्या मोठ्या नलिकेमध्ये वास्तव्य करणारे वलयांकित कृमी सोळा फुटापर्यंत वाढतात. समुद्राच्या या खोलीवर पाण्यामध्ये पुरेसा प्राणवायू कधीच नसतो. पा प्राण्यांच्या रक्तामध्ये असणाऱ्या हिमोग्लोबिनमध्ये इतर प्राण्याना घातक सल्फाइड आहे.[ संदर्भ हवा ]
पृष्ठवंशी प्राण्यामध्ये हिमोग्लोबिन मुळे रक्तास तांबडा रंग येतो. हिमोग्लोबिनच्या एका रेणूमध्ये चार हीम रेणूभाग असतात. हीम भागाच्या इतर रेणूबरोबर झालेल्या क्रियेनंतर रक्तास नेमका रंग येतो. ज्या सजीवामध्ये हिमोग्लोबिन हा प्राणवायू वाहक घटक आहे तेथे धमनीतील आणि केशिकेतील ऑक्सिजनित रक्ताचा रंग लालभडक होतो. विनॉक्सिजनित रक्ताचा रंग काळसर लाल असतो. शिरेमधील रक्ताचा रंग काळ्सर किंवा निळसर लाल दिसतो. रक्तदान करताना किंवा शिरेमधून रक्त सिरिंजमध्ये काढलेल्या रक्ताचा रंग काळसर लाल असतो. कार्बनमोनॉक्साइड बरोबर हिमोग्लोबिनचा संपर्क आल्यास रक्त चेरीच्या फळासारख्या रंगाचे होते. कार्बन मोनॉक्साइड बरोबर हिमोग्लोबिनचा रंग बदलण्याचे कारण म्हणजे हिमोग्लोबिनचे कार्बॉक्सिहिमोग्लोबिन carboxyhemoglobin बरोबर होणारे दृढ बंधन. असे हिमोग्लोबिन प्राणवायूचे वहन करू शकत नाही. सायनाइड बरोबर संपर्क आल्यास शिरेमधील रक्ताचा रंग अधिक तांबडा होतो. सायनाइड संपर्कात आलेले रक्त सुद्धा प्राणवायूचे वहन करू शकत नाही. प्रत्यक्षात हिमोग्लोबिन असलेले रक्त कधीही निळे नसते. काही आजारांत हीम भागाच्या संयोगाने त्वचेखालील वाहिन्या निळ्या भासतात. हीमचे ऑक्सिडीकरण झाल्यास मेथॅ-हिमोग्लोबिन तयार होते. ते तपकिरी रंगाचे दिसते. मेथॅ-हिमोग्लोबिन प्राणवायू वहन करू शकत नाही. काहीं सल्फो-हिमोग्लोबिनेमिया सारख्या असामान्य आजारात धमन्यामधील रक्ताचे अर्धवट ऑक्सिडीकरण होते. असे रक्त अधिक तांबडे वा निळसर दिसते. (cyanosis).
शिरेमधील रक्त निळसर दिसण्याची अनेक कारणे आहेत. त्याचा शिरेमधील रक्ताचा काहीं संबंध नाही. त्वचेमधून प्रकाश बाहेर पडताना होणाऱ्या विचरणामुळे वाहिन्या निळसर दिसतात.
शीर्षपाद आणि उदरपाद मृदुकाय प्राण्यामध्ये cephalopods and gastropods आणि काहीं संधिपाद प्राण्यामध्ये उअदाहरणार्थ ट्रायलोबाइटला जवळचा किंग क्रॅब नावाचा संधिपाद प्राणी यांच्या रक्तामध्ये तांबेयुक्त हिमोसायनिन नावाचे प्रथिन असते. त्याचे प्रमाण 50 ग्रॅम प्रति लिटर एवढे आहे. विनॉक्सिजनित हिमोसायनिन रंगहीन असते. ऑक्सिजनित झाल्यानंतर त्याचा रंग निळसर होतो. ज्या समुद्रातील परिसरात या प्राण्यांचा अधिवास आहे तेथील पाण्यात प्राणवायू अति कमी प्रमाणात असतो. हिमोसायनिन हे पेशीमध्ये नसून रक्तद्रवात असते.
समुद्रतळाशी असलेल्या चोलधारी वर्गातील प्राण्यामध्ये व्हॅनॅबिन्स नावाचे प्रथिन असते. या प्रथिनामध्ये व्हॅनॅडियम आहे. परिसरातील व्हॅनॅडियमहून चोलधारी प्राण्यांच्या शरीरातील व्हॅनॅडियमचे प्रमाण १०० पटीहून अधिक असते. व्हॅनॅबिनस प्रथिन नेमके प्राणवायूचे वाहक आहे किंवा कसे याची अजून खात्री पटलेली नाही. प्राणवायूच्या संपर्कात आल्यानंतर व्हॅनॅबिनचा रंग मोहरीच्या डाळीसारखा पिवळा होतो. विकार विज्ञान : सर्वसाधारण वैद्यकीय आजार –
रक्तप्रवाहाशी संबंधित विकार-
रक्ताचे संसर्गजन्य आजार.
This article uses material from the Wikipedia मराठी article रक्त, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). इतर काही नोंद केली नसल्यास,येथील मजकूर CC BY-SA 4.0च्या अंतर्गत उपलब्ध आहे. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki मराठी (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.