Антарктик: континент

Антарктикот е петти по големина континент, речиси двојно поголем од Австралија и поголем од Европа и има површина од 14.200.000 км². Поголемиот дел од Антарктикот е покриен со мраз, со просечна дебелина од 1,9 километри.

Антарктик

Површина	14,200,000 km2 5,500,000 ми
Население	1,000 до 5,000 (сезонски)
Густина	<0.01/км2 <0.03/sq mi
Демоним	Антарктика
НДД	.aq

Антарктикот е во просек најстудениот, најсувиот и најветровитиот од континентите и има најголема просечна надморска височина. Континентот главно претставува поларна пустина, со годишни врнежи од над 200 мм покрај брегот и многу помалку во внатрешноста. Околу 70% од светските резерви на слатка вода се замрзнати на Антарктикот, кои доколку се стопат ќе го подигнат глобалното ниво на морињата за речиси 60 метри. Антарктикот го држи рекордот за најниска измерена температура на Земјата, −89.2 °C (−128.6 °F). Крајбрежните региони можат да достигнат температури над 10 °C (50 °F) во лето. Домородните видови на животни вклучуваат грини, цевчести црви, пингвини, фоки и тардигради. Онаму каде што се јавува вегетација, таа е претежно во форма на лишаи или мов.

Ледените плочи на Антарктикот веројатно првпат биле видени во 1820 година, за време на руската експедиција предводена од Фабијан Готлиб фон Белингсхаузен и Михаил Лазарев. Во следните децении следувале и дополнителни истражувања кои биле организирани преку француските, американските и британските експедиции. Првото потврдено пристигнување на континентот било потрдено од норвешки тим во 1895 година. Во почетокот на 20 век, имало неколку експедиции во внатрешноста на континентот. Британските истражувачи биле првите што стигнале до Јужниот магнетен пол во 1909 година, а географскиот Јужен Пол првпат бил достигнат во 1911 година од норвешките истражувачи.

Со Антарктикот управуваат околу 30 земји, од кои сите се страни на Антарктичкиот договор од 1959 година. Според условите на договорот, воените активности, рударството, јадрените експлозии и отстранувањето на јадрениот отпад се забранети на Антарктикот. Туризмот, риболовот и истражувањето се главните човечки активности во и околу Антарктикот. Во текот на летните месеци, околу 5.000 луѓе престојуваат на истражувачките станици, бројка што паѓа на околу 1.000 во текот на зимскиот период. И покрај неговата оддалеченост, човековата активност има значително влијание на континентот преку загадување, осиромашување на озонот и климатски промени.

 

Името дадено на континентот потекнува од зборот антарктик, кој доаѓа од среднофранцускиот antartique или antarctique („спротивно на Арктик“) или пак, латинскиот antarcticus („спротивно на север“). Antarcticus е изведен од грчкиот ἀντι- ('анти-') и ἀρκτικός („на Мечка “, „северна“). Грчкиот филозоф Аристотел пишува во Метеорологија за „Антарктичкиот регион“ во околу 250 година п.н.е. Грчкиот географ Марин Тирски, наводно, го користел името на својата карта на светот од вториот век од нашата ера, која денес е изгубена. Римските автори Хигин и Апулеј го користеле за Јужниот пол романизираното грчко име polus antarcticus, од кое потекнува старофранцуското pole antartike (современо pôle antarcticu) посведочено во 1270 година, и оттаму средноанглиското pol antartik, најпрво пронајдено во трактат напишан од англискиот автор Џефри Чосер.

До откривањето, верувањето на Европејците во постоењето на Terra Australis - огромен континент на далечниот југ од Земјината топка за да се балансираат северните земји на Европа, Азија и Северна Африка - постоел како интелектуален концепт уште од класичната антика. Верувањето за таква земја траело до откривањето на Австралија.

Во текот на почетокот на 19 век, истражувачот Метју Флиндерс се сомневал во постоењето на одвоен континент јужно од Австралија (тогаш наречен Нова Холандија), и затоа се залагал за името „Terra Australis“ наместо тоа да се користи за Австралија. Во 1824 година, колонијалните власти во Сиднеј официјално го преименувале континентот Нова Холандија во Австралија, оставајќи го терминот „Terra Australis“ недостапен како навод за Антарктикот. Во текот на следните децении, географите користеле фрази како „континентот на Антарктикот“. Тие барале поетска замена, предлагајќи имиња како што се Ultima и Antipodea. Антарктикот бил усвоен во 1890-тите, при што првата употреба на името му се припишува на шкотскиот картограф Џон Џорџ Бартоломеј.

 

Позициониран асиметрично околу Јужниот Пол и главно јужно од Јужниот Поларник (еден од петте главни напоредници што ги означуваат картите на светот), Антарктикот е опкружен со Јужниот Океан. Реки постојат на Антарктикот, а најдолгата е Оникс. Антарктикот зафаќа повеќе од 14.200.000 км², што го прави петтиот по големина континент, и е нешто помалку од 1,5 пати поголем од површината на САД. Неговото крајбрежје е скоро 18,000 километри долго: Од 1983^[update] година, од четирите крајбрежни типови, 44% од брегот е пловечки мраз во форма на леден гребен, 38% се состои од ледени ѕидови кои се потпираат на карпи, 13% се ледотеци или работ на ледниците, а останатите 5% е изложена карпа.

Езерата што лежат во основата на континенталната ледена покривка се јавуваат главно во сувите долини Мекмердо или разни оази. Езерото Восток, откриено од руската станица Восток, е најголемото подледничко езеро на глобално ниво и едно од најголемите езера во светот. Некогаш се верувало дека езерото било затворено милиони години, но научниците денес проценуваат дека неговата вода се заменува со бавно топење и замрзнување на ледените капи на секои 13.000 години. Во текот на летото, мразот на рабовите на езерата може да се стопи и привремено да се формираат течни ровови. Антарктикот има и солени и слатководни езера.

Антарктикот е поделен на Западен Антарктик и Источен Антарктик со Трансантарктичките Планини, кои се протегаат од Викториина Земја до Росовото Море. Огромното мнозинство на Антарктикот е покриено со ледената плоча, која во просек изнесува 1,9 километри во дебелина. Ледената покривка се протега на сите освен на неколку оази, кои, со исклучок на сувите долини Мекмердо, се наоѓаат во крајбрежните области. Неколку ледени струи на Антарктикот се влеваат во една од многуте ледени гребени на Антарктикот, процес опишан со динамиката на ледената покривка.

 

Источен Антарктик се состои од Коутсова Земја, Земја на Кралицата Мод, Ендербиева Земја, Мак. Робертсонова Земја, Вилксова Земја и Викториина Земја. Сите освен мал дел од регионот се наоѓаат во рамките на источната полутопка. Источен Антарктик во голема мера е покриен со ледената покривка. Постојат бројни острови околу Антарктикот, од кои повеќето се вулкански и многу млади според геолошки стандарди. Најистакнатите исклучоци од ова се островите на висорамнината Кергелен, од кои најраните се формирале околу 40 ма.

Винсоновиот Масив, во Елсвортовите Планини, е највисокиот врв на Антарктикот со 4,892 метри. Планината Еребус на Росовиот Остров е најјужниот активен вулкан во светот и еруптира околу 10 пати секој ден. Пепел од ерупции е пронајден на 300 километри од вулканскиот кратер. Постојат докази за голем број на вулкани под мразот, кои би можеле да претставуваат ризик за ледената покривка доколку нивото на активност се зголеми. Ледената купола позната како Купола А на Источен Антарктик е највисоката ледена одлика на Антарктикот, на 4,091 метри. Тоа е едно од најстудените и најсувите места во светот - температурите таму може да достигнат и до −90 °C (−130 °F), а годишните врнежи се 1–3 cм (0.39 ин–1.18 ин).

Од крајот на неопротерозојската ера до Креда, Антарктикот бил дел од суперконтинентот Гондвана. Современиот Антарктик бил формиран кога Гондвана постепено се распаѓал, почнувајќи околу 183 Ма. За голем дел од Фанерозоикот, Антарктикот имал тропска или умерена клима и бил покриен со шуми.

Палеозојски период (540–250 Ma)

 

За време на камбриумскиот период, Гондвана имала блага клима. Западен Антарктик бил делумно на северната полутопка и за тоа време биле наталожени големи количини песочник, варовници и шкрилци. Источен Антарктик бил на екваторот, каде што безрбетниците и трилобитите на морското дно се развивале во тропските мориња. До почетокот на девонскиот период (416 Ма ), Гондвана била на повеќе јужни географски широчини и климата била поладна, иако од тогаш се познати фосили од копнени растенија. Песок и тиња имало на местата каде денес се наоѓаат планините Елсворт, Хорлик и Пенсакола.

Антарктикот станал глацијален за време на доцниот Палеозоик, почнувајќи од крајот на девонскиот период (360 г. Ма), иако глацијацијата значително се зголемила. Антарктикот се доближил до Јужниот пол и климата се оладила, иако флората останала. По деглацијацијата за време на втората половина на раниот перм, Антарктикот бил покриен со глосоптериди (изумрена група на семенски растенија без блиски живи роднини), од кои најистакната група е Glossopteris, дрво кое се толкува дека расте во затрупани почви, кои формирале големи наслаги на јаглен. Други растенија пронајдени на Антарктикот за време на Перм се кордаитали, сфенопсиди, папрати и ликофити. На крајот на Перм, климата станала посува и потопла над поголемиот дел од Гондвана и глосоптеридните шумски екосистеми пропаднале, како дел од масовното истребување на Енд-Перм. Нема докази за тераподи кои живееле на Антарктикот за време на палеозоикот.

Мезозојски период (250–66 Ma)

Постојаното затоплување довело до пресушување на голем дел од Гондвана. За време на Тријас, на Антарктикот доминирале семенски папрати (птеридосперми) кои припаѓаат на родот Dicroidium, кои растеле како дрвја. Друга поврзана тријаска флора вклучува гинкофити, цикадофити, четинари и сфенопсиди. Тетраподите првпат се појавиле на Антарктикот за време на раниот тријас, со најраните познати фосили пронајдени во Формацијата Фремув на трансантарктичките планини. Синапсидите (исто така познати како „влекачи слични на цицачи“) вклучувале видови како што е Листросаурус, и биле вообичаени за време на раниот тријас.

Антарктичкиот Полуостров почнал да се формира за време на периодот Јура (206–146). Ма). Во тоа време имало многу гинко-дрвја, четинари, бенетитали, големо коњско опавче, папрати и кикади. Во Западен Антарктик, зимзелени шуми доминирале во текот на периодот на креда (146-66 Ма), иако јужните букови дрвја (Nothofagus) станале истакнати кон крајот на Креда. Амонитите биле вообичаени во морињата околу Антарктикот, а диносаурусите исто така биле присутни, иако само неколку родови на диносауруси на Антарктикот (Криолофосаурус и Глацијалисаурус, од рана Јура во Формација Хансон на Трансантарктичките Планини, и Антарктопелта, Тринисаура , Моросаурус и Имперобатор од доцна креда на Антарктичкиот Полуостров).

Отцепување на Гондвана (160–15 ма)

  Африка се одвоила од Антарктикот во Јура околу 160 ма, проследена со Индискиот Потконтинент во рана креда (околу 125 Ма). За време на раниот палеоген, Антарктикот останал поврзан со Јужна Америка преку Исмус, како и со југоисточна Австралија. Фауната од формацијата Ла Месета на полуостровот Антарктик, која датира од еоценот, е многу слична на еквивалентна јужноамериканска фауна; со торбари, ксенартрани, литоптерни и астрапотерски копитари, како и гондванатери и меридиолестидани Се смета дека торбарите се распрснале во Австралија преку Антарктикот до раниот еоцен.

Околу 53 Ма, Австралија -Нова Гвинеја се одвоила од Антарктикот, отворајќи го Тасманскиот Премин. Дрејковиот Премин се отворил помеѓу Антарктикот и Јужна Америка околу 30 Ма, што резултирало со создавање на антарктичката кружна струја која целосно го изолирала континентот. Моделите на географијата на Антарктикот сугерираат дека оваа струја, како и повратната спрега предизвикани од намалувањето на нивото на CO₂, предизвикале создавање на мали, но постојани поларни ледени капи. Како што нивото на CO₂ дополнително се намалувало, мразот започнал брзо да се шири, заменувајќи ги шумите што дотогаш го покривале Антарктикот. Од околу 15 Ма, континентот е претежно покриен со мраз.

Денешен период

 

Геологијата на Антарктикот, во голема мера замаглена од континенталната ледена покривка, се открива со техники како што се далечинско набљудување, радар што продира до земја и сателитски снимки. Геолошки, Западен Антарктик многу наликува на јужноамериканските Анди. Антарктичкиот полуостров бил формиран со геолошко издигнување и трансформација на седименти од морското дно во метаморфни карпи.

Западен Антарктик бил формиран со спојување на неколку континентални плочи, што создало голем број планински венци во регионот, од кои најистакнати се планините Елсворт. Присуството на Западниот Антарктички Расед резултирало со вулканизам долж границата помеѓу Западен и Источен Антарктик, како и создавање на Трансантарктичките Планини.

Источен Антарктик е геолошки разновиден. Неговото формирање започнало за време на Архејскиот Еон (4.000 Ма – 2.500 Ма), и престанало за време на Камбрискиот период. Изграден е на кратон од карпа, што е основа на Прекамбрискиот штит. На врвот на основата има јаглен и песочни камења, варовници и шкрилци кои биле поставени за време на девонскиот и јурскиот период за да ги формираат Трансантарктичките Планини. Во крајбрежните области како што се опсегот Шеклтон и Викторија, се случиле некои раседи.

Јагленот првпат бил забележан на Антарктикот во близина на ледникот Бирдмор од Френк Вајлд на експедицијата Нимрод во 1907 година, а познато е дека јагленот со низок степен постои низ многу делови на Трансантарктичките Планини. Планините на принцот Чарлс содржат наоѓалишта на железна руда. Во Росово Море има наоѓалишта на нафта и природен гас.

 

 

Антарктикот е најстудениот, најветровитиот и најсушниот од континентите на Земјата. Најниската природна температура на воздухот некогаш забележана на Земјата била −89.2 °C (−128.6 °F) на руската станица Восток на Антарктикот на 21 јули 1983 година. Пониска температура на воздухот од −94.7 °C (−138.5 °F) била забележана во 2010 година со сателит - сепак, можеби бил под влијание на температурите на земјата и не бил забележан на висина од 2 метри над површината како што се бара за официјалните записи за температурата на воздухот. Просечните температури може да достигнат минимум помеѓу −80 °C (−112 °F) во внатрешноста на континентот во текот на зимата и максимум над 10 °C (50 °F) во близина на брегот во текот на летниот период.

Антарктикот е поларна пустина со малку врнежи ; континентот добива просечен еквивалент на околу 150 мм вода годишно, најмногу во вид на снег. Внатрешноста прима помалку од 50 мм годишно, додека крајбрежните региони обично добиваат повеќе од 200 мм. Во неколку области „синиот мраз“, ветерот и сублимацијата отстрануваат повеќе снег отколку што се акумулира со врнежите. Во сувите долини, истиот ефект се јавува над карпеста основа, што доведува до неплоден и исушен пејзаж. Антарктикот е постуден од регионот на Арктикот, бидејќи голем дел од Антарктикот е над 3,000 метри надморска височина, каде што температурите на воздухот се поладни. Релативната топлина на Северноледениот Океан се пренесува преку Арктичкиот морски мраз и умерените температури во арктичкиот регион.

На Антарктик се појавуваат три природни појави:

• аврора аустралис или јужните светлини
• дијамантски прав - облак од ситни кристали од мраз
• пархелион, или лажно сонце, светла точка покрај вистинското сонце.

Регионални разлики

Источен Антарктик е постуден од Западен Антарктик поради неговата поголема надморска височина. Временските фронтови ретко продираат далеку во континентот, оставајќи го центарот студен и сув, со умерена брзина на ветерот. Обилните снежни врнежи се чести на крајбрежниот дел на Антарктикот, каде врнежи од снег до 1,2 метри се забележани во рок од 48 часа. На работ на континентот, силните катабатички ветрови од поларното плато често дуваат со сила на бура. Во текот на летото, повеќе сончево зрачење стигнува до Јужниот пол отколку на екваторот, поради 24 часа сончева светлина што се добива таму секој ден.

Климатска промена

 

Трендот на затоплување на Антарктикот од 1957 до 2006 година, врз основа на анализа на метеоролошката станица и сателитски податоци; темните нијанси над Западен Антарктик укажуваат на тоа дека регионот најмногу се загревал во една деценија.

 

Во текот на втората половина на 20 век, Антарктичкиот Полуостров претставувало најбрзото место на Земјата што се загрева, веднаш по Западен Антарктик, но температурите се зголемиле помалку брзо во текот на почетокот на 21 век. Спротивно на тоа, Јужниот пол, кој се наоѓа на Источен Антарктик, едвај се загреал во поголемиот дел од 20 век, но температурите се зголемиле трипати од глобалниот просек помеѓу 1990 и 2020 година Во февруари 2020 година, континентот ја забележал највисоката температура од 18.3 °C (64.9 °F), што било за 0.8 °C (1.4 °F) повисоко од претходниот рекорд постигнат во март 2015 година.

Постојат некои докази дека површинското затоплување на Антарктикот се должи на човечките емисии на стакленички гасови, но тешко е да се одреди поради внатрешната варијабилност. Главната компонента на климатската варијабилност на Антарктикот е јужниот прстенест режим (нискофреквентен режим на атмосферска варијабилност на јужната полутопка ), кој покажал засилени ветрови околу Антарктикот во летото на подоцнежните децении на 20 век, поврзан со пониски температури над континентот. Трендот бил на размери без преседан во последните 600 години; најдоминантниот двигател на начинот на варијабилност е веројатно осиромашувањето на озонот над континентот.

 

Врнежите на Антарктикот се појавуваат во форма на снег, кој се акумулира и формира џиновска ледена покривка што го покрива континентот. Под силата на гравитацијата, мразот тече кон брегот. Мразот потоа се движи во океанот, често формирајќи огромни пловечки ледени гребени. Овие гребени може да се стопат или да формираат ледени брегови кои на крајот се распаѓаат кога ќе стигнат до потоплите океански води.

Морски мраз и ледени гребени

Обемот на морскиот мраз се шири годишно во текот на зимата на Антарктикот, но поголемиот дел од него се топи во лето. Мразот се формира од океанот, и не придонесува за промена на нивото на морето. Просечниот обем на морскиот мраз околу Антарктикот малку се променил откако сателитите почнале да ја набљудуваат површината на Земјата во 1978 година; што е во контраст со Арктикот, каде што има брзо губење на морскиот мраз. Можно објаснување е дека термохалинската циркулација ја транспортира загреаната вода до подлабоките слоеви во Јужниот Океан, така што површината останува релативно ладна.

Топењето на ледените гребени не придонесува многу за подигнување на нивото на морето, бидејќи пловечкиот мраз ја поместува сопствената маса на вода, но ледените гребени дејствуваат за да го стабилизираат копнениот мраз. Тие се ранливи на затоплување на водата, што предизвикува големи ледени гребени да се срушат во океанот. Губењето на „прицврстувањето“ на ледените гребени е идентификувано како главна причина за губење мраз на ледената покривка на Западен Антарктик, но исто така е забележана и околу ледената покривка на Источен Антарктик.

Во 2002 година, ледениот гребен Ларсен-Б на Антарктичкиот Полуостров се урнал. Во почетокот на 2008 година, околу 570 км² мраз од Вилкинсов Леден Гребен на југозападниот дел од полуостровот се урнал, оставајќи ги преостанатите 15000 км² на ледениот гребен во ризик. Мразот се задржувал со „нишка“ мраз околу 6 километри во широчина, пред неговиот колапс во 2009 година. Од 2022 година, двете најбрзо разредувачки ледени гребени се оние пред ледниците Пајн Исланд и Твајтс. Двата ледени гребени дејствуваат за да ги стабилизираат ледниците што се хранат во нив.

Губење на ледената покривка и пораст на нивото на морето

 

Антарктикот содржи околу 90% од мразот во светот. Ако целиот овој мраз се стопи, глобалното ниво на морињата ќе се зголеми за околу 58 метри. Покрај тоа, Антарктикот складира околу 70% од свежата вода во светот како мраз. Континентот ја губи масата поради зголемениот проток на ледниците кон океанот. Губењето на масата од ледените плочи на Антарктикот делумно се компензира со дополнителен снег што паѓа врз него. Студијата за систематски преглед од 2018 година проценила дека загубата на мраз низ целиот континент е 43 гигатони (Gt) годишно во просек во периодот од 1992 до 2002 година, но се забрзало до просечно 220 Gt годишно во текот на петте години од 2012 до 2017 година. Вкупниот придонес на Антарктикот за подигнувањето на нивото на морето се проценува на 8-14 мм.

Најголем дел од загубата на мразот се случува на Антарктичкиот Полуостров и Западен Антарктик. Проценките на масата на ледената покривка на Источен Антарктик како целина се движат од малку позитивни до благо негативни. Зголемен одлив на мраз е забележан во некои региони на Источен Антарктик, особено во Вилксова Земја.

Идните проекции за губење на мразот зависат од брзината на ублажување на климатските промени и се неизвесни. Во некои региони се идентификувани превртени точки; кога ќе се достигне одреден праг на затоплување, овие региони може да почнат да се топат со значително побрзо темпо. Ако просечните температури почнат да паѓаат, мразот нема веднаш да се врати. Превртната точка за ледената покривка на Западен Антарктик се проценува дека е помеѓу 1,5 и 2,0 на глобалното затоплување. Целосен колапс веројатно нема да се случи освен ако затоплувањето не достигне помеѓу 2 и 3 и може да се појави во рок од неколку векови под песимистички претпоставки. Овој целосен колапс би довел до покачување на нивото на морето од 2 до 5 метри. Со зголемување на температурата од 3 степени, делови од ледената покривка на источниот Антарктик, исто така, се предвидува дека ќе бидат целосно изгубени, а вкупната загуба на мраз ќе доведе до зголемување на нивото на морето за околу 6 до 12 метри или повеќе.

 

Научниците ја проучувале озонската обвивка во атмосферата над Антарктикот уште од 1970-тите. Во 1985 година, британските научници, работејќи на податоците што ги собрале во станицата Хали на ледениот гребен Брунт, откриле голема област со ниска концентрација на озон над Антарктикот. „Озонската дупка“ го покрива речиси целиот континент и била најголема во септември 2006 година; најдолготрајниот настан се случил во 2020 година Осиромашувањето е предизвикано од емисијата на хлорофлуоројаглероди (CFC) и халони во атмосферата, што предизвикува озонот да се распаѓа на други гасови. Екстремните студени услови на Антарктикот овозможуваат формирање на поларни стратосферски облаци. Облаците делуваат како катализатори за хемиски реакции, кои на крајот доведуваат до уништување на озонот. Монтреалскиот протокол од 1987 година ги ограничил емисиите на супстанции што ја осиромашуваат озонската обвивка. Се предвидува дека озонската дупка над Антарктикот полека ќе исчезне; до 2060-тите, се очекува нивоата на озон да се вратат на вредностите последен пат забележани во 1980-тите.

Осиромашувањето на озонот може да предизвика ладење од околу 6 °C (11 °F) во стратосферата. Ладењето го зајакнува поларниот вител и така го спречува излевањето на студениот воздух во близина на Јужниот Пол, што пак ја лади континенталната маса на ледената покривка на Источен Антарктик. Периферните области на Антарктикот, особено Антарктичкиот Полуостров, потоа се подложени на повисоки температури, кои го забрзуваат топењето на мразот. Моделите сугерираат дека осиромашувањето на озонската обвивка и засилениот ефект на поларен вител, исто така, може да го одговорат периодот на зголемување на обемот на морскиот мраз, кој трае од кога започнало набљудувањето во доцните 1970-ти до 2014 година. Оттогаш, покриеноста со морскиот мраз на Антарктикот брзо се намалила.

Повеќето видови на Антарктикот се смета дека се потомци на видови кои живееле таму пред милиони години. Како такви, тие мора да преживеале повеќе глацијални циклуси. Видот ги преживеал периодите на екстремно студена клима во изолирани потопли области, како што се оние со геотермална топлина или области кои останале без мраз во текот на постудената клима.

Животни

 

Животот на безрбетниците на Антарктикот вклучува видови на микроскопски грини како што се Alaskozetes antarcticus, вошки, цевчести црви, тардигради, ротифери. Неколкуте копнени ’рбетници се ограничени на подантарктичките острови. Нелетаната мушичка Belgica antarctica, најголемото чисто копнено животно на Антарктикот, достигнува 6 милиметри во големина.

Антарктичкиот крил е клучниот вид на екосистемот на Јужниот Океан, кој е важен организам за храна за китовите, фоките, леопардовите фоки, крзнените фоки, лигњите, ледените риби и многу видови птици, како што се пингвините и албатроси. Некои видови на морски животни постојат и се потпираат, директно или индиректно, на фитопланктонот. Морскиот живот на Антарктикот вклучува пингвини, сини китови, орки, колосални лигњи и крзнени фоки. Антарктичката крзнена фока била многу ловена во 18 и 19 век поради нејзиното крзно од страна на ловци на фоки од Соединетите Американски Држави и Обединетото Кралство. Леопардовите фоки се врвни грабливци во екосистемот на Антарктикот и мигрираат низ Јужниот Океан во потрага по храна.

Постојат приближно 40 видови птици кои се размножуваат на Антарктикот или блиску до него, вклучувајќи ги и видовите галеби, пингвини, корморани. Океанот околу Антарктикот го посетуваат разни други видови птици, вклучително и некои кои вообичаено живеат на Арктикот. Царскиот пингвин е единствениот пингвин што се размножува во текот на зимата на Антарктикот; тој и пингвинот на Адели се размножуваат подалеку на југ од кој било друг пингвин.

Попис на морскиот живот од околу 500 истражувачи за време на Меѓународната поларна година, бил објавен во 2010 година. Истражувањето покажало дека повеќе од 235 морски организми живеат во двата поларни региони, со премостување на јазот од 12.000 км. Големи животни, како што се некои китови и птици, го прават кружниот пат годишно. Помали форми на живот, како што се морските краставици и полжавите кои слободно пливаат, исто така се наоѓаат во двата поларни океани. Факторите кои можат да помогнат во нивната распространетост вклучуваат температурни разлики помеѓу длабокиот океан на половите и екваторот не повеќе од 5 °C (9 °F) и главните тековни системи или поморска подвижна лента кои се способни да транспортираат јајца и ларви.

Габи

 

Во регионот на Антарктикот се регистрирани околу 1.150 видови габи, од кои околу 750 не формираат лишаи. Некои од видовите, кои еволуирале под екстремни услови, ги колонизирале структурните шуплини во порозните карпи и придонеле за обликување на карпестите формации на сувите долини Мекмердо и околните планински сртови.

Поедноставената морфологија на таквите габи, заедно со нивните слични биолошки структури, метаболичките системи способни да останат активни на многу ниски температури и намалените животни циклуси, ги прават добро прилагодени за такви средини. Нивните клетки со дебели ѕидови и силно меланизирани ги прават отпорни на УВ зрачење.

Истите одлики може да се забележат кај алгите и цијанобактериите, што сугерира дека тие се прилагодувања на условите што преовладуваат на Антарктикот. Ова довело до шпекулации дека животот на Марс можеби бил сличен на антарктичките габи, како што се Cryomyces antarcticus и Cryomyces minteri. Некои од видовите габи, кои очигледно се ендемични на Антарктикот, живеат во птичји измет и еволуирале така што можат да растат во екстремно студениот измет, но можат да минуваат и низ цревата на топлокрвните животни.

Растенија

Во текот на својата историја, Антарктикот имал широк спектар на растителен свет. Во Креда, доминирал екосистем на папрат иглолисни растенија, кој до крајот на тој период се претворил во умерена прашума. За време на постудениот неоген (17-2,5 Ма), екосистемот на тундра ги заменил дождовните шуми. Климата на денешен Антарктик не дозволува да се формира голема вегетација. Комбинацијата на ниски температури, лошиот квалитет на почвата и недостатокот на влага и сончева светлина го инхибираат растот на растенијата, предизвикувајќи ниска разновидност на видовите и ограничена распространетост. Флората во голема мера се состои од бриофити (25 видови на црн дроб и 100 видови на мов). Постојат три вида на цветни растенија, од кои сите се наоѓаат на полуостровот Антарктик: Deschampsia antarctica (Антарктичка трева), Colobanthus prettynsis (Антарктички бисер) и Poa annua (годишна сина трева).

Други организми

Од 700 видови алги на Антарктикот, околу половина се морски фитопланктони. Разнобојните снежни алги се особено застапени во крајбрежните региони во текот на летото. Пронајдени се бактерии на длабочина од 800 метри под мразот. Се смета дека е веројатно дека постои родна бактериска заедница во подземното водно тело на езерото Восток. Се смета дека постоењето на живот таму го зајакнува аргументот за можноста за живот на јупитеровата месечина Европа, која може да има вода под нејзината водно-ледена кора. Постои заедница на екстремофилни бактерии во високоалкалните води на езерото Унтерсе. Распространетоста на многу отпорни суштества во таквите гостопримливи области може дополнително да го зајакне аргументот за вонземски живот во студени средини богати со метан.

Зачувување и заштита на животната средина

 

 

Првиот меѓународен договор за заштита на биолошката разновидност на Антарктикот бил усвоен во 1964 година. Прекумерниот риболов на крил (животно што игра голема улога во екосистемот на Антарктикот) ги навело властите да донесат регулативи за риболов. Конвенцијата за зачувување на морските живи ресурси на Антарктикот (CCAMLR), меѓународен договор кој стапил на сила во 1980 година, го регулира рибарството, со цел да се зачуваат еколошките односи. И покрај овие регулативи, нелегалниот риболов — особено на високо ценетите рипки заби од Патагонија, кои се продаваат како Чилеански морски бас во САД, останува проблем.

Во аналогија на договорот за одржлив риболов од 1980 година, земјите предводени од Нов Зеланд и САД преговарале за договор за рударство. Оваа Конвенција за регулирање на минералните ресурси на Антарктикот е усвоена во 1988 година. По силната кампања на еколошките организации, прво Австралија, а потоа и Франција одлучиле да не го ратификуваат договорот. Наместо тоа, земјите го усвоиле Протоколот за заштита на животната средина кон Антарктичкиот договор (Мадридскиот протокол), кој стапи на сила во 1998 година. Мадридскиот протокол го забранува секое рударство, означувајќи го континентот како „природен резерват посветен на мирот и науката“.

Независната глобална мрежа Гринпис основала база на Росовиот Остров од 1987 до 1992 година, како дел од нејзиниот обид да го воспостави континентот како Светски парк. Засолништето за китови во Јужниот Океан било основано во 1994 година од страна на Меѓународната комисија за ловење китови. Опфаќа 50.000.000 км², и целосно го опкружува антарктичкиот континент. Секое комерцијално ловење китови е забрането во зоната, иако Јапонија продолжила да лови китови во областа, наводно за истражувачки цели.

И покрај овие заштити, биодиверзитетот на Антарктикот сè уште е загрозен од човечките активности. Специјално заштитените подрачја покриваат помалку од 2% од површината и обезбедуваат подобра заштита за животните со популарна привлечност отколку за помалку видливи животни. Има повеќе копнени заштитени подрачја отколку морски заштитени подрачја. Екосистемите се под влијание на локални и глобални закани, особено загадувањето, инвазијата на неавтохтони видови и различните ефекти од климатските промени.

Бродовите на капетанот Џејмс Кук, ХМС Резолушон и ХМС Адвентур, го преминале Јужниот Поларник на 17 јануари 1773 година, во декември 1773 година и повторно во јануари 1774 година. Кук дошол на околу 120 километри од брегот на Антарктикот пред да се повлече пред мразот на полето во јануари 1773 година.

19 век

 

Ловците на фоки биле меѓу најраните кои се приближиле до копното на Антарктикот, можеби во почетокот на 19 век. Најстарите познати човечки остатоци во регионот на Антарктикот бил череп, датиран од 1819 до 1825 година, кој и припаѓал на една млада жена на плажата Јамана на Јужните Шетландски Острови. Жената, која најверојатно била дел од експедиција, била пронајдена во 1985 година.

Долго време се сметало дека првиот човек што го видел Антарктикот или неговиот леден гребен бил британскиот морнар Едвард Брансфилд, капетан на Кралската морнарица, кој го открил врвот на полуостровот Антарктик на 30 јануари 1820 година. Морнарицата на Фабијан Готлиб фон Белингсхаузен го забележал ледениот гребен на 27 јануари. Американскиот ловец Натаниел Палмер, чиј брод бил во регионот во тоа време, можеби бил првиот што го видел Антарктичкиот Полуостров.

Првата руска антарктичка експедиција, предводена од Белингсхаузен и Михаил Лазарев со 985 тони тешкиот брод Восток и бродот за поддршка Мирни тежок 530 тони, стигнал до точка на 32 км од Земјата на Кралицата Мод и забележал како леден гребен на 69°21′28″S 2°14′50″W / 69.35778° ЈГШ; 2.24722° ЗГД / -69.35778; -2.24722. на 27 јануари 1820 година. Забележувањето се случило три дена пред Брансфилд да ја види земјата на полуостровот Тринити на Антарктикот, наспроти мразот на ледениот гребен, и 10 месеци пред Палмер да го направи тоа во ноември 1820 година. Првото документирано слетување на Антарктикот било од страна на американецот Џон Дејвис, очигледно во заливот Хјуз на 7 февруари 1821 година, иако некои историчари го оспоруваат ова тврдење, бидејќи нема докази дека Дејвис слетал на антарктичкиот континент наместо на некој офшор остров.

На 22 јануари 1840 година, два дена по откривањето на брегот западно од островот Балени, некои членови на екипажот на експедицијата 1837-1840 на францускиот истражувач Жил Димон Дирвил ги забележиле островите Думулен, во близина на брегот на Адели. Земјиште, каде што земале примероци од минерали, алги и животни, го подигнале француското знаме и побарале француски суверенитет над територијата. Американскиот капетан Чарлс Вилкс водел експедиција во 1838-1839 година и бил првиот што тврдел дека го открил континентот. Британскиот поморски офицер Џон Рос не успеал да сфати дека она што тој го нарекол како „различните делови од копно неодамна откриени од англиските и американските морепловци на работ на Јужниот Поларник“ биле поврзани за да формираат единствен континент. Американскиот истражувач Меркатор Купер слетал на Источен Антарктик на 26 јануари 1853 година

Првото потврдено слетување на континенталната маса на Антарктикот се случило во 1895 година, кога норвешко-шведскиот брод за китови Антарктик стигнал до Адаровиот рт.

20 век

За време на експедицијата на „Нимрод“ предводена од британскиот истражувач Ернест Шеклтон во 1907 година, станала прва што се искачила на планината Еребус и стигнала до Јужниот магнетен пол. Даглас Мосон, кој го презел раководството на групата на магнетниот пол по нивното опасно враќање, се пензионирал во 1931 година. Помеѓу декември 1908 и февруари 1909 година: Шеклтон и тројца членови на неговата експедиција станале првите луѓе кои го поминале Росовиот Леден Гребен, првите што ги преминаа Трансантарктичките Планини (преку ледникот Бердмор) и првите што стапнале на Антарктичката Висорамнина. На 14 декември 1911 година, експедиција предводена од норвешкиот истражувач Роалд Амундсен од бродот Фрам станала првата што стигна до географскиот Јужен Пол, користејќи рута од Заливот на китовите и до Акселхајберговиот Ледник. Еден месец подоцна, осудената експедиција на Скот стигнала до полот.

Американскиот истражувач Ричард Е. Бирд водел четири експедиции на Антарктикот во текот на 1920-тите, 1930-тите и 1940-тите, користејќи ги првите механизирани трактори. Неговите експедиции спровеле обемни географски и научни истражувања, а тој е заслужен за истражување на поголем регион на континентот од кој било друг истражувач. Во 1937 година, Ингрид Кристенсен станала првата жена што зачекорила на копното на Антарктикот. Каролина Микелсен слетала на остров на Антарктикот, порано во 1935 година.

Јужниот пол бил следно постигнат на 31 октомври 1956 година, кога група на американската морнарица предводена од адмирал Џорџ Џ. Дуфек успешно слетал авион таму. Шест жени биле однесени на Јужниот Пол како рекламен трик во 1969 година. Оусланд го држи рекордот за најбрзо неподдржано патување до Јужниот пол, кое траело 34 дена.

Првите полупостојани жители на регионите во близина на Антарктикот (области кои се наоѓаат јужно од Антарктическа конвергенција) биле британски и американски жители кои поминувале една година или повеќе на Јужна Џорџија, од 1786 година наваму. За време на ерата на китовите, која траела до 1966 година, населението на островот варирало од над 1.000 во лето (над 2.000 во некои години) до околу 200 во зима. Повеќето од китоловците биле Норвежани, со зголемен дел од Британија.

 

Континентот Антарктик никогаш немал постојано жителско население, иако истражувачките станици со персонал постојано се одржуваат. Бројот на луѓе кои спроведуваат и поддржуваат научно истражување и друга работа на континентот и неговите блиски острови варира од околу 1.000 во зима до околу 5.000 во лето. Некои од истражувачките станици се екипирани во текот на целата година, а зимскиот персонал обично пристигнува од нивните матични земји на едногодишна задача. Руската православна црква „Света Троица“ во станицата Белингсхаузен на островот на Крал Џорџ била отворена во 2004 година; Тој е управуван во текот на целата година од еден или двајца свештеници, кои се ротираат на сличен начин секоја година.

Првото дете родено во јужнополарниот регион била норвешката девојка, Солвеиг Гунбјорг Јакобсен, родена во Гритвикен на 8 октомври 1913 година. Емилио Маркос Палма бил првиот човек роден од 60-тиот јужен напоредник и првиот што се родил на копното на Антарктикот.

Антарктичкиот договор забранува каква било воена активност на Антарктикот, вклучително и воспоставување воени бази и утврдувања, воени маневри и тестирање на оружје. Воениот персонал или опрема се дозволени само за научно истражување или други мирољубиви цели. Единствениот документиран воен маневар на копно на континентот била малата Операција 90 од страна на аргентинската војска во 1965 година.

 

 

Во 1539 година, кралот на Шпанија, Карло V, го создал Гувернератот на Тера Австралис доделена на Педро Санчо де ла Хоз, кој во 1540 година ја префрлил титулата на освојувачот Педро де Валдивија. Шпанија ги презела барањата за сите територии јужно од Магелановиот Проток до Јужниот Пол, а на исток и запад границите биле оние наведени во Договорот од Тордесиљас и Сарагоса соодветно. Во 1555 година барањето било приложено во Чиле.

Статусот на Антарктикот е регулиран со Антарктичкиот договор од 1959 година и други сродни договори, колективно наречени Антарктички договорeн систем. Антарктикот е дефиниран како сите копнени и ледени гребени јужно од 60° јужен напоредник за целите на Договорниот систем. Договорот бил потпишан од дванаесет земји, вклучувајќи ги Советскиот Сојуз, Обединетото Кралство, Аргентина, Чиле, Австралија и САД. Од 1959 година, уште 42 земји пристапиле кон договорот. Земјите можат да учествуваат во одлучувањето доколку можат да покажат дека вршат значајно истражување на Антарктикот; од 2022 година, 29 земји го имаат овој „консултативен статус“. Одлуките се засноваат на консензус, наместо на гласање. Договорот го издвоил Антарктикот како научен резерват и воспоставил слобода на научно истражување и заштита на животната средина.

Суверенитет над регионите на Антарктикот се бара од седум земји. Додека неколку од овие земји меѓусебно ги признале меѓусебните барања, валидноста на барањата не е универзално признаена. Новите побарувања за Антарктикот се суспендирани од 1959 година, иако во 2015 година Норвешка формално ја дефинирала Земјата на кралицата Мод како што ја вклучува непобарената област помеѓу неа и Јужниот Пол.

Аргентинските, британските и чилеанските претензии се преклопуваат. Во 2012 година, откако британското Министерство за надворешни работи и Комонвелтот одредиле претходно неименувана област Земја на Кралицата Елизабета во почит на дијамантскиот јубилеј на кралицата Елизабета II, аргентинската влада формално протестирала. Обединетото Кралство им отстапила на Австралија и Нов Зеланд дел од областа за која имала претензии откако тие постигнале независност. Претензиите на Британија, Австралија, Нов Зеланд, Франција и Норвешка не се преклопуваат и се признаваат една од друга. Другите земји-членки на Антарктичкиот договор не признаваат никакво барање, но сепак покажале некаков вид на територијален интерес во минатото.

•   Бразил има одредена „зона на интерес“.
•   Перу формално го задржал своето право да поднесе барање.
•   Русија го наследила правото на Советскиот Сојуз да бара територија според првичниот договор за Антарктикот.
•   ЈАР формално го задржала своето право да поднесе барање.
•   САД го задржала своето право да поднесе барање во оригиналниот договор за Антарктикот.

Дата	Подносител	Територија	Ограничувања на барањата	Карта
1840	Франција	Аделина Земја	142°02′E до 136°11′E
1908	Обединето Кралство Обединето Кралство	Британска Антарктичка Територија	080°00′W до 020°00′W 80°00′W до 74°00′W од Чиле (1940) 74°00′W до 53°00′W од Чиле (1940) и Аргентина (1943) 53°00′W до 25°00′W од Аргентина (1943)}}
1923	Нов Зеланд	Росова зависна територија	160°00′E до 150°00′W
1931	Норвешка	Петар I (остров)	68°50′S 90°35′W / 68.833° ЈГШ; 90.583° ЗГД / -68.833; -90.583 (Peter I Island)
1933	Австралија	Австралиска Антарктичка Територија	044°38′E до 136°11′E, и 142°02′E до 160°00′E
1939	Норвешка	Земја на Кралицата Мод	020°00′W до 044°38′E
1940	Чиле	Чилеанска Антарктичка Територија	090°00′W до 053°00′W 80°00′W до 74°00′W од Обединетото Кралство(1908) 74°00′W to 53°00′W од Обединетото Кралство (1908) и Аргентина (1943)}}
1943	Аргентина	Аргентински Антарктик	074°00′W до 025°00′W 74°00′W до 53°00′W од Обединетото Кралство (1908) и Чиле (1940) 53°00′W до 25°00′W од Обединетото Кралство (1908)}}
–	(Непотврдена територија)	Земја Мери Берд	150°00′W до 090°00′W

Економска дејност и туризам

 

На Антарктикот пронајдени се наоѓалишта на јаглен, јаглеводороди, железна руда, платина, бакар, хром, никел, злато и други минерали, но не во доволно големи количини за да се извлечат. Протоколот за заштита на животната средина кон Антарктичкиот договор, кој стапил на сила во 1998 година и треба да биде ревидиран во 2048 година, ја ограничува експлоатацијата на ресурсите на Антарктикот, вклучувајќи ги и минералите.

Туристите го посетуваат Антарктикот од 1957 година. Туризмот е предмет на одредбите од Антарктичкиот договор и еколошкиот протокол; саморегулаторното тело за индустријата е Меѓународната асоцијација на тур-оператори на Антарктикот (IAATO). Туристите пристигнуваат со мали или средни бродови на одредени сценски локации со достапни концентрации на иконски диви животни. Над 74.000 туристи го посетиле регионот во текот на сезоната 2019/2020, од кои 18.500 патувале со бродови за крстарење, но не биле оставени да истражуваат на копно. Бројот на туристи брзо се намалил по почетокот на пандемијата КОВИД-19. Некои групи за зачувување на природата изразиле загриженост за потенцијалните негативни ефекти предизвикани од приливот на посетители и повикале на ограничување на големината на посетите на бродовите за крстарење и туристичка квота. Примарниот одговор на страните од Антарктичкиот договор е да се развијат насоки кои поставуваат ограничувања за слетување и затворени или ограничени зони на почесто посетуваните локации.

Копнени летови за разгледување знаменитости довеле до катастрофата на планината Еребус во 1979 година, кога авион на Ер Нов Зеланд се урнал во планината Еребус, при што загинале сите 257 луѓе во него. Qantas ги продолжил комерцијалните прелети до Антарктикот од Австралија во средината на 1990-тите.

Истражување

 

Во 2017 година, имало повеќе од 4.400 научници кои преземале истражување на Антарктикот, број кој паднал на нешто повеќе од 1.100 во зимскиот период. На континентот има над 70 постојани и сезонски истражувачки станици; најголемата станица Мекмердо на Соединетите Американски Држави, е способна да смести повеќе од 1.000 луѓе.Британското Антарктичко истражување има пет главни истражувачки станици на Антарктикот, од кои едната е целосно пренослива. Белгиската Станица на принцезата Елизабет е една од најсовремените станици и прва што е јаглеродно неутрална. Аргентина, Австралија, Чиле и Русија исто така имаат големо научно присуство на Антарктикот.

Геолозите првенствено ја проучуваат тектониката на плочите, метеоритите и распадот на Гондвана. Глациолозите ја проучуваат историјата и динамиката на пловечкиот мраз, сезонскиот снег, ледниците и ледените плочи. Биолозите, покрај истражувањето на дивиот свет, се заинтересирани за тоа како ниските температури и присуството на луѓе влијаат на стратегиите за адаптација и преживување кај организмите. Биомедицинските научници дошле до откритија во врска со ширењето на вирусите и реакцијата на телото на екстремните сезонски температури.

 

Високата надморска височина на внатрешноста, ниските температури и должината на поларните ноќи во зимските месеци овозможуваат подобри астрономски набљудувања на Антарктикот отколку на кое било друго место на Земјата. Погледот на вселената од Земјата е подобрен со потенка атмосфера на повисоки надморски височини и недостаток на водена пареа во атмосферата предизвикана од смрзнувачките температури. Астрофизичарите од станицата Амундсен-Скот на Јужниот Пол го проучуваат космичкото микробраново позадинско зрачење и неутрината од вселената. Најголемиот детектор на неутрино во светот, опсерваторијата IceCube, се наоѓа на станицата Амундсен-Скот. Се состои од околу 5.500 дигитални оптички модули, од кои некои достигнуваат длабочина од 2.450 м, кои се чуваат во 1 км³ мраз.

Антарктикот обезбедува единствена средина за проучување на метеоритите: сувата поларна пустина добро ги зачувува, а пронајдени се и метеорити постари од милион години. Тие се релативно лесно да се најдат, бидејќи темните камени метеори се издвојуваат во пејзаж од мраз и снег, а протокот на мраз ги акумулира во одредени области. Метеоритот Адели Ленд, откриен во 1912 година, бил првиот што беше пронајден. Метеоритите содржат индиции за составот на Сончевиот Систем и неговиот ран развој. Повеќето метеорити потекнуваат од астероиди, но неколку метеорити пронајдени на Антарктикот потекнуваат од Месечината и Марс.

Меѓународниот повикувачки број за Антарктикот е +672.

На континентот е развиена безжична телефонска мрежа. Постојат едно келиски предаватели кои користат AMPS технологија во аргентинската база „Марамбио“ и Entel Chile GSM-предавател на Островот на Кралот Џорџ. Сите останати комуникации се одвиваат преку сателитски врски.

 

 

Меѓу наименуваните места на ледениот континент има и немал број објекти со имиња на херои, населби, географски и историски места од Македонија. Такви се називите

• Врв Банско, Остров Ливингстон 62°36′51″S 59°49′00″W / 62.61417° ЈГШ; 59.81667° ЗГД / -62.61417; -59.81667 (Bansko Peak)
• Карпа Христов, Остров Ливингстон 62°42′00″S 60°03′30″W / 62.70000° ЈГШ; 60.05833° ЗГД / -62.70000; -60.05833 (Christoff Cliff)
• Врв Делчев, Остров Ливингстон 62°38′28″S 59°56′16″W / 62.64111° ЈГШ; 59.93778° ЗГД / -62.64111; -59.93778 (Delchev Peak)
• Рид Делчев, Остров Ливингстон 62°37′55″S 59°54′15″W / 62.63194° ЈГШ; 59.90417° ЗГД / -62.63194; -59.90417 (Delchev Ridge)
• Врв Дрангов, Остров Гринвич 62°32′32″S 59°37′48″W / 62.54222° ЈГШ; 59.63000° ЗГД / -62.54222; -59.63000 (Drangov Peak)
• Рт Грмен, Остров Смит 62°59′08″S 62°36′30″W / 62.98556° ЈГШ; 62.60833° ЗГД / -62.98556; -62.60833 (Garmen Point)
• Залив Груев, Остров Гринвич 62°30′21″S 59°33′43″W / 62.50583° ЈГШ; 59.56194° ЗГД / -62.50583; -59.56194 (Gruev Cove)
• Врв Илинден, Остров Гринвич 62°32′09″S 59°41′44″W / 62.53583° ЈГШ; 59.69556° ЗГД / -62.53583; -59.69556 (Ilinden Peak)
• Планина Климент Охридски, Остров Александар 69°31′00″S 71°30′00″W / 69.51667° ЈГШ; 71.50000° ЗГД / -69.51667; -71.50000 (Mount Kliment Ohridski)
• Ледник Конгур, Остров Смит 62°54′23″S 62°25′48″W / 62.90639° ЈГШ; 62.43000° ЗГД / -62.90639; -62.43000 (Kongur Glacier)
• Долина Кресна, Остров Ливингстон 62°37′33″S 60°18′21″W / 62.62583° ЈГШ; 60.30583° ЗГД / -62.62583; -60.30583 (Kresna Gully)
• Врв Кубер, Остров Ливингстон 62°39′21″S 59°57′53″W / 62.65583° ЈГШ; 59.96472° ЗГД / -62.65583; -59.96472 (Kuber Peak)
• Рид Кузман, Остров Ливингстон 62°38′09.9″S 60°09′42.5″W / 62.636083° ЈГШ; 60.161806° ЗГД / -62.636083; -60.161806 (Kuzman Knoll)
• Врв Мелник, Остров Ливингстон 62°36′06.4″S 60°09′11.2″W / 62.601778° ЈГШ; 60.153111° ЗГД / -62.601778; -60.153111 (Melnik Peak)
• Рид Мелник, Остров Ливингстон 62°36′04″S 60°08′30″W / 62.60111° ЈГШ; 60.14167° ЗГД / -62.60111; -60.14167 (Melnik Ridge)
• Миладинови Острови, Остров Пустинен 62°28′30″S 60°20′45″W / 62.47500° ЈГШ; 60.34583° ЗГД / -62.47500; -60.34583 (Miladinovi Islets)
• Врв Неофит, Остров Смит 63°01′10″S 62°35′07″W / 63.01944° ЈГШ; 62.58528° ЗГД / -63.01944; -62.58528 (Neofit Peak)
• Залив Осогово, Остров Ливингстон 62°39′05″S 61°11′42″W / 62.65139° ЈГШ; 61.19500° ЗГД / -62.65139; -61.19500 (Osogovo Bay)
• Врв Паисиј, Остров Ливингстон 62°37′34″S 59°54′02″W / 62.62611° ЈГШ; 59.90056° ЗГД / -62.62611; -59.90056 (Paisiy Peak)
• Рид Пешев, Остров Ливингстон 62°41′56″S 60°07′47″W / 62.69889° ЈГШ; 60.12972° ЗГД / -62.69889; -60.12972 (Peshev Ridge)
• Врв Петрич, Остров Ливингстон 62°36′56″S 60°10′39″W / 62.61556° ЈГШ; 60.17750° ЗГД / -62.61556; -60.17750 (Petrich Peak)
• Залив Разлог, Остров Ливингстон 62°26′44″S 60°00′00″W / 62.44556° ЈГШ; 60.00000° ЗГД / -62.44556; -60.00000 (Razlog Cove)
• Полуостров Рожен, Остров Ливингстон 62°43′00″S 60°15′00″W / 62.71667° ЈГШ; 60.25000° ЗГД / -62.71667; -60.25000 (Rozhen Peninsula)
• Ледник Руен, Остров Ливингстон 62°41′55″S 60°16′20″W / 62.69861° ЈГШ; 60.27222° ЗГД / -62.69861; -60.27222 (Ruen Icefall)
• Ледник Рупите, Остров Смит 63°00′04″S 62°30′25″W / 63.00111° ЈГШ; 62.50694° ЗГД / -63.00111; -62.50694 (Rupite Glacier)
• Рт Самоил, Остров Ливингстон 62°43′38″S 60°09′07″W / 62.72722° ЈГШ; 60.15194° ЗГД / -62.72722; -60.15194 (Samuel Point)
• Рт Сандански, Остров Ливингстон 62°30′33″S 60°41′41″W / 62.50917° ЈГШ; 60.69472° ЗГД / -62.50917; -60.69472 (Sandanski Point)
• Врв Спартакус, Остров Ливингстон 62°38′16″S 59°55′20″W / 62.63778° ЈГШ; 59.92222° ЗГД / -62.63778; -59.92222 (Spartacus Peak)
• Врв Свети Кирил, Остров Ливингстон 62°42′15″S 60°12′57″W / 62.70417° ЈГШ; 60.21583° ЗГД / -62.70417; -60.21583 (St. Cyril Peak)
• Премин Свети Иван Рилски, Остров Ливингстон 62°39′55″S 60°04′54″W / 62.66528° ЈГШ; 60.08167° ЗГД / -62.66528; -60.08167 (St. Ivan Rilski Col)
• Антарктичка научна база „Св. Климент Охридски“, Остров Ливингстон 62°38′29″S 60°21′53″W / 62.64139° ЈГШ; 60.36472° ЗГД / -62.64139; -60.36472 (St. Kliment Ohridski Base)
• Врв Свети Методиј, Остров Ливингстон 62°42′56″S 60°14′51″W / 62.71556° ЈГШ; 60.24750° ЗГД / -62.71556; -60.24750 (St. Methodius Peak)
• Врв Свети Наум, Остров Ливингстон 62°41′38″S 60°06′21″W / 62.69389° ЈГШ; 60.10583° ЗГД / -62.69389; -60.10583 (St. Naum Peak)
• Ледник Струма, Остров Ливингстон 62°36′30″S 60°08′00″W / 62.60833° ЈГШ; 60.13333° ЗГД / -62.60833; -60.13333 (Struma Glacier)
• Врв Вапцаров, Остров Ливингстон 62°37′15″S 59°54′25″W / 62.62083° ЈГШ; 59.90694° ЗГД / -62.62083; -59.90694 (Vaptsarov Peak)
• Врв Вихрен (Антарктик), Остров Ливингстон 62°39′35″S 60°02′14″W / 62.65972° ЈГШ; 60.03722° ЗГД / -62.65972; -60.03722 (Vihren Peak)

• „Антарктик почнува овде“ (англиски: Antarctica Starts Here) — песна на американскиот рок-музичар Џон Кејл (John Cale) од 1973 година.

• Јужен Пол
• Јужен Океан
• Животни во Антарктикот - Пингвини, Фоки, Морски лавови, Китови
• Мраз, Санта мраз, Ледник