D

Sa D (manna) o d (minore), si leghet di, est sa de bator lìteras de s'alfabetu sardu; est una cunsonante chi in sardu si podet iscrìere sia simpre sia dòpia (d/dd)

Sa D podet àere in sardu prus de unu sonu:

• Sonu dentale oclusivu [d] cando est sola e cando est dòpia si est pretzèdida dae sa vocale A in su cumintzu de sa paràula (add-), pro esempru addopiare.
• Sonu cacuminale [ɖ] (indicadu a bias cun dh) cando est dòpia (francu in su casu bistu a in antis) e cando est pretzèdida dae sa N (nd) pro esempru in bidda, puddu, cando.

In prus sa D, a segunda de su logu, podet mudare in T (mescamente in su nugoresu) o in R (mescamente in su campidanesu), pro esempru chin su faeddu ludu > lutu > luru (bìdere lenitzione).

Sa D est fintzas una lìtera eufònica chi non si marcat, ma benit lassada a sa pronùntzia, comente si sos casos: in unu (in d-unu), cun unu (cun d-unu) e gasi sighende.