نام

در زبان فارسی درحقیقت به اسم خاص دستور (شخص، حیوان و شی منحصربفرد) نام نیز گفته می‌شود. (اصفهان=نام شهر). نام بیشتر به اسم خاص اشخاص (کوروش بزرگ=نام یک پادشاه) گفته می‌شود. اما به اسامی خاص دیگر (خلیج فارس=نام یک آبراهه) و … نیز نام گفته می‌شود. گاه نام به اسم عام (انسان=نام نوعی موجود زنده باشعور) نیز اشاره دارد. در این موارد با اسم مترادف است و در اصطلاح محاوره‌ای بجای نام از کلمه اسم و برعکس بهره گرفته می‌شود.

 

نام شخصی طبق تعریف نام، واژه یا اصطلاح است که برای هویت بخشی به یک انسان که در فرهنگ‌های مختلف ساختاری متفاوت دارد و در ایران متشکل از نام و نام خانوادگی می‌باشد. در سده بیست و یکم میلادی بیشتر کشوهای جهان غرب، دارای نام‌هایی با ریشه‌ی زبان عبری هستند. حتی در جامعه ایران نام‌هایی مانند میکائیل، جبرئیل، داوود، یعقوب، دانیال، بنیامین، یوسف، ابراهیم، سلیمان و اسحاق معادل واژه‌های مایکِل، گابریِل، دِیوید، جِیکوب، دَنیِل، بِنجامین، جوسِف، اِیبراهیم، سالومان و آیزاک در زبان انگلیسی در جوامع کشورهای آنگلوسفر هستند که هر دو وام‌واژه از زبان عبری محسوب می‌شوند. همچنین در زبان‌های شرق آسیا، نام محترم، نامی است که به علت سن‌گرایی در جوامع آن منطقه، به افراد در سن سالخوردگی داده می‌شود.

• نام‌شناسی
• نام شخصی
• نام علمی