Natacion

La natacion regropa d'activitats diferentas, coma lo desplaçament a la superfícia de l'aiga o jos l'aiga (sotada, natacion sicronizada ), lo cabús, o los jòcs se debanant dins l'aiga. Se practica en piscina, en aiga liura (lac, mar), o en aiga viva (torrent). La natacion demora un espòrt accessible a totes. L’ofra en matèria d’activitats esportivas aquaticas es larga e encara se diversifica.

La natacion es un espòrt olimpics dempuèi 1896 pels òmes e dempuèi 1912 per la femnas.

De bacterias nadan dins los fluids, coma los mucs, la limfa, la sang o de gèls coma la sinovia.

Fòrça animals, del zooplancton als grands mammifèrs coma la balenas desvolopèron al cors de l'evolucion  d'organs foncionals especializats (aletas, patas palmadas, còa susdesvelopada...) o d'estrategias natadòira vòl gaireben planat per la clavelada, ondulacion pels peisses anguillifòrmes o en forma de lama de costèl), movement elicoïdal per unes vèrms (ex : Lumbriculus variegatus), nada saquejada per la medusa, la dafnia o lo ciclop.

Amb lor flagèl, los espermatozoïds umans pòdon nadar dins la glària cervicala e fins a l'ovul, s'es present. Pel organismes marins, sovent nadan en plena aiga cercant l'uòu o ovul mai pròche.

Totes los movements practicats per de micròbis o animals per avançar dins un fluid per exemple l'aiga obesisson a de règlas fisicas que tòcan a la dinamica dels fluids. Se pòdon ajudar dels mucs que merman la friccion dins l'aiga.

Pasmens s'es possible que los umans ajan suput nadar dempuèi lo periòde preïstoric (existís pas de pròva arqueologics dins aquel domèni), los primièrs documents al subjècte datan d'uns 4 500 ans aban Jèsus Crist e venent d'Egipte, de Grècia, d'Assiria e de Roma. S'ensenhava la natatcion als ciutdans romans dins lor enfança: d'un òme pauc sabent los Grècs (Platon: Leis III, 689d) e los Romans disián: « sap pas legir nimai nadar. » Als tèrmes, los Romans podavan nadar dins la natation, piscina al sens de nadar. Mas aquela disciplina aparesissián pas dins los Jòcs Panellenics.

 

La natacion pòt se practicar amb pas qu'un sol vestit de banh, pasmens se la reglamentacion pels competitors permeton l'usatge de las combinasons. se pòt s'ajudar tanben d'accessòris, coma:

• per se mantenir a la superfícia de l'aiga: los flotadors, braçals, taps, pòsts;
• mai especialament, per l'aprendre e se perfeccionar a la nada: lo pòst permet de ne far trabalhar sonque las cambas; lo pull-buoy, objècte de mossa plaçat entre las cambas per far trabalhar pas que los braces; las palmetas de mans; l'elastic de cauchó que se plaça als ponhets o de las cavilhas e que permet de perfectconar las pièjas;
• per se deplaçar mai vite: palmas de natacion, monopalma ou encara zoomer, palmetas de mans;
• per respirar: las botelhas d'aire comprimit per demorar jos l'aiga, lo tubà per respirar a la superfícia de l'aiga sens aver a virar la tèsta;
• pel confòrt del nadaire: lo bonet de banh qu'apara los cabèls, evita de polluir la piscina e manten caud la tèsta quand l'aiga es freja; la combinason isotèrma per nadar en aiga freja; las lunetas de natacion per aparar los uèis e per veire jos l'aiga; los taps d'aurelha e la pinça nas per empachar l'aiga d'intrar dins las aurelhas o lo nas;
• per la proteccion: cauçons anti verrugas.
• per l'entraïnament, existís de mòtras que comptan las longors e los movements realizats mercé a un acceleromètre.

I a uèi pas que quatre tecnicas de nada normalizada dins las competicions per l'institucion esportivas ensenhadas mai sovent: lo parpalhon, l'esquina crolada , la braça e lo cròl. Existís encara fòrça autres estils, que foguèron ensenhats en natacion, o tanben utilizats en competicion esportiva :

• la braça indiana o la nada indiana;
• l'esquina braçada;
• la brassa parpalhon;
• L'esquina crolada;
• ...
  

La nada mai rapida es lo cròl, fòrça utilizada en nada liura, perfeccionada per John Arthur Trudgen en 1873 s'inspirant de la tecnica utilizada per d'Amerindians. Al començament del sègle XX apareguèt lo batement de cambas actual, benlèu eissit de l'observacion d'indigèns australians. Aqula nada se nomenava « cròl australian » fins a la mitat de sègle XX. L'espòrt venguèt olimpics al primièrs jòcs de 1896.

Nadas de competicion

Las nadas de competicion se nadan en bacin de 25 m (pichon bacin) e de 50 m (grand bacin).

• Lo parpalhon 50, 100 e 200 mètres
• L'esquina (esquina crolada), 50, 100 e 200 mètres ;
• La braça 50, 100 e 200 mètres ;
• La nada luira 50, 100, 200, 400, 800 e 1 500 mètres. En teoria, la nada liura autorisa totes los estils de nada, en practica, es lo cròl, la nada mai rapida, que s'utiliza. Dins una esprova de quatre nadas, la partida en nada liura deu èsser percorrida dins una nada diferenta de l'esquina, de la braça e del parpalhon.

Dins una esprova de quatre nadas (100, 200 o 400 mètres), l'òrdre de las nadas es lo seguent: parpalhon, esquina, braça e cròl. Dins un relais, l'òrdre cambia: esquina, braça, parpalhon, cròl per permetre al nadaire d'esquina de partir (la partença en esquina se fa dins l'aiga, las mans su las manetas situées jol l'empont e non per un cabús).

Sus las 40 esprovas, solas 32 son olimpicas. Los 50 mètres en parpalhons, en esquina e en braça e tanben los 800 mètres nada liura per las femnas e le 1 500 mètres nada liura pel òmes fan pas partit del programa olimpic mas sont disputats dins los autres competicions, coma los campionnats del mond.

La braça es la nada mai reglamentada tecnicament mas tanben la mai dificila de realizar e la mai "lenta", amb per exemple l'obligacion de realizar de movements simultanèus e dins un meteis plan orizontal, de tacar la paret simultaneament amb las doas mans al viratge e a l'arribada e d'alternar un movement de braç e un movement de cambas dins aquel òrdre. Dins totas las nadas, la colada se termina a la linha dels 15 mètres. Levat en braça, que la colada se limita pel nombre de movements, es a dire un movement de daufin (nomenat una ondulacion) davalant de cambas, un movement de braça (braç e jcambas) e lo primièr cicle de braç que deu permetre al nadaire de copar la superfícia. Atal es pas possible d'evolua sus tota la durada d'una distança olimpica en immersion.

De nadaires se rasan los pèls (cambas, braces, cap e quitament ussas) a causa de la resisténcia que donan, mas tanben que la pichona jaça de pèl es levada e que lo nadaire a une melhora sensacion de l'aiga.

Se pòt gropar la practica competitiva de la natacion en tres categorias d'espòrts: las corsas, la practica artistica, e los espòrts d'oposicion practicats dins l'aiga.

 

Articles connèxes

Bibliografia

• Natation, de l'apprentissage aux Jeux Olympiques, Technique, Entraînement, Mental, Michel Pedroletti, éditions Amphora Paris, 2009, 405p.
• Les fondamentaux de la natation Michel Pedroletti, éditions Amphora Paris, 2000, 253p.
• Mon enfant et l'eau Michel Pedroletti, éditions Amphora Paris, 2004,111p.
• Jean-Pierre Brisset, Œuvres natatoires, Les Presses du réel, collection L'écart absolu - poche, Dijon, 2001.
• Guillaume Tanis, Modestes propositions pour réformer l'apprentissage de la natation : la nage libre à l'épreuve de l'observation de la faune sous-marine, avec de nombreuses illustrations et une préface inédite de l'auteur, Demain, je plonge, éditions du Bus de Minuit, Toulouse, 2014, 265p.

Ligams extèrnes

• FINA
• FFN
• Reglamentacion de la natacion