Poekel

Laes hie wie v'r mit de versjillende saorte Limburgs ómgaon.

'ne Poekel is ’n väöl in Limburg gebruuk woord veur de rögk van eine miensj. Ouch haet ’t de beteikenis van 'ne bult of 'ne bochel, ’n vergreujing of aafwieking in de rögk biej miensje.
Poekel wirt ouch waal gezag es me ’t haet euver 'ne heuvel in ’t landjsjap.

Poekel is aafgeleid van ’t Latiense woord buccala in de beteikenis van opgeblaoze zeen. Dit woord is later vervormp tot bult en bochel.

• Doe kèns mich de poekel op / Doe kèns mich de poekel roetsje– Nederlands: Je kunt me wat.
• Emes de poekel vol sjelle – Nederlands: Iemand de huid vol schelden.

Zuug ouch kraomejak.

Me sjprik me ouch waal van poekele es me:

• Emes op de rögk dreug.
  
• Es me emes de rögk deit wesje. Mèt name de mienwirkersj dege zich óngerein de rögk wesje in ’t badlekaal.