Tanzania: País de África

Tanzania, oficialmente República Unida de Tanzania (en suahili: Jamhuri ya Muungano wa Tanzania), é un país da África oriental, dentro da rexión dos Grandes Lagos Africanos. Limita ao norte con Uganda e Kenya, ao leste polo océano Índico, ao sur por Mozambique, por Malaui e por Zambia e ao oeste por Burundi, por Ruanda e pola República Democrática do Congo, fronteira exclusivamente lacustre, a través do Lago Tanganica. O país inclúe tamén o arquipélago de Zanzíbar, no Índico. O Kilimanjaro, a montaña máis alta de África, está situada no nordeste de Tanzania. Segundo as Organización das Nacións Unidas, Tanzania ten unha poboación de 63,59 millóns, polo que é o país máis poboado situado totalmente ao sur do ecuador.

Tanzania

Jamhuri ya Muungano wa Tanzania (sw) United Republic of Tanzania (en)
Bandeira Brasón
Himno	Mungo ibariki Afrika
Lema	«Freedom and Unity (en) »
Nomeado en referencia a	Tanganica e Zanzíbar
Localización
6°18′S 34°54′L / -6.3, 34.934°54′L / -6.3, 34.9
Capital	Dodoma (1996–)
Contén a división administrativa	Dar es Salaam Iringa (pt) Kigoma (pt) ../... 37+
Poboación
Poboación	57.310.019 (2017) (60,5 hab./km²)
Lingua oficial	Lingua suahili (De facto) lingua inglesa (De facto)
Xeografía
Parte de	África oriental
Superficie	947.303 km²
Punto máis alto	Kibo (pt) (5.895 m)
Punto máis baixo	Océano Índico (0 m)
Comparte fronteira con	Kenya Zambia Malaui Mozambique Lago Vitoria República Democrática do Congo Ruanda Burundi Uganda Seychelles
Datos históricos
Precedido por	Tanganica e República Popular de Zanzibar e Pemba (pt)
Creación	26 de abril de 1964
Organización política
• Presidente da Tanzânia (pt)	Samia Suluhu (2021–)
Órgano executivo	Cabinet of Tanzania (en)
• Presidente da Tanzânia (pt)	Samia Suluhu
Órgano lexislativo	Assembleia Nacional da Tanzânia (pt) , (Escano: 393)
Membro de	Operación Híbrida da Unión Africana e as Nacións Unidas en Darfur Organización Mundial da Saúde Banco Africano de Desenvolvemento ../... 21+
PIB nominal	70.655.628.141 $ (2021)
Moeda	xelim tanzaniano (pt)
Identificador descritivo
Fuso horario	UTC+03:00 Horário da África Oriental (pt) Africa/Dar_es_Salaam (en)
Dominio de primeiro nivel	.tz
Prefixo telefónico	+255
Teléfono de emerxencia	112, 114 (pt) e 115
Código de país	TZ
Páxina web	tanzania.go.tz

O país está dividido en 30 rexións administrativas: cinco na área semi-autónoma do arquipélago de Zanzíbar e 25 no continente, na antiga Tanganica. O xefe do estado é o Presidente Jakaya Mrisho Kikwete, elixido en 2005. Dende 1996, a capital oficial de Tanzania e Dodoma, onde está localizada a Asemblea Nacional e as oficinas do goberno. Entre a súa independencia e 1996, a principal cidade costeira, Dar es Salaam, serviu como capital política. Segue a ser a principal cidade comercial do país e numerosas institucións do goberno seguen localizadas alí. É tamén o porto máis importante do país.

Tanganica e Zanzíbar fusionáronse o 26 de abril de 1964 para formar a República Unida de Tanganica e Zanzíbar. O 29 de outubro dese mesmo ano, o país foi renomeado como República Unida de Tanzania ('Tan' provén de Tanganica e 'Zan' de Zanzíbar). É, canda Kenya e Uganda, un dos tres países da África oriental ex británica. Agás os masai do norte do país, que son nilocamitas, o resto da poboación está formada por unhas 140 tribos bantú, sendo as máis importantes as de sukuma, nyamwezi, gogo e chagga no norte, e makonde e hehe no sur. O suahili e o inglés son as dúas linguas oficiais.

 

Prehistoria

 

Tanzania é unha das zonas habitadas de forma continua máis antigas da Terra. Os restos fósiles de humanos e homínidos remóntanse á era cuaternaria. A garganta de Olduvai, na zona de conservación de Ngorongoro, declarado Patrimonio da Humanidade pola UNESCO, presenta unha colección con restos de ferramentas que documentan a transición e desenvolvemento do uso da tecnoloxía en Tanzania.

Crese que as primeiras poboacións indíxenas do leste de África son os cazadores-recolectores hadza e sandawe, lingüisticamente illados, de Tanzania.^{:p 17}

A primeira onda de migración foi de falantes de cuxitas do sur que se mudaron ao sur desde Etiopía e Somalia cara a Tanzania. Son ancestrais das linguas iraqw, gorowa e burunge.^{:page 17} Segundo as probas lingüísticas, é posible que se producisen dous movementos cara a Tanzania de pobos cuxitas orientais fai uns 4.000 e 2.000 anos, procedentes do norte do lago Turkana.^{:p 17–18}

A evidencia arqueolóxica apoia a conclusión de que hai entre 2.900 e 2.400 anos os nilotes do sur, incluídos os datoogs, trasladáronse ao sur desde a actual rexión fronteiriza entre Sudán do Sur e Etiopía ata o centro do norte de Tanzania.^{:pa 18}

Estes movementos tiveron lugar aproximadamente ao mesmo tempo que o asentamento dos bantús mashariki, produtores de ferro, procedentes da África Occidental, nas áreas do lago Vitoria e do lago Tanganica. Eles trouxeron consigo a tradición de plantación da África Occidental e o principal alimento básico do ñame. Posteriormente emigraron fóra destas rexións polo resto de Tanzania hai entre 2.300 e 1.700 anos.

Os pobos nilóticos orientais, incluíndo o maasai, representan a migración máis recente desde o actual Sudán do Sur nos últimos 500 a 1.500 anos.

O pobo de Tanzania estivo asociado coa produción de ferro e aceiro. O pobo pare era o principal produtor do cobizado ferro dos pobos que ocupaban as rexións montañosas do nordeste de Tanzania. O pobo haya nas costas occidentais do lago Vitoria inventou un tipo de alto forno de alta calor, que lles permitía forxar aceiro ó carbono a temperaturas superiores 1 820 °C (3 310 °F) hai máis de 1.500 anos.

Os viaxeiros e comerciantes do golfo Pérsico e da India visitaron a costa oriental de África desde principios do primeiro milenio d.C. O islam era practicado por algúns na Costa Suahili xa no século VIII ou IX d.C.

Idade media

Os falantes de bantú construíron aldeas agrícolas e comerciais ao longo da costa de Tanzania desde o inicio do primeiro milenio. Os achados arqueolóxicos en Fukuchani, na costa noroeste de Zanzíbar, indican unha comunidade agrícola e pesqueira asentada desde o século VI d.C. como moi tarde. A considerable cantidade de barro atopado indica a construción de edificios de madeira. Hai probas dunha participación limitada no comercio a longa distancia: atopouse unha pequena cantidade de cerámica importada, menos do 1% do total dos achados de cerámica, na súa maioría procedente do Golfo e datada entre os séculos V e VIII. A semellanza con sitios contemporáneos como Mkokotoni e Dar es Salaam indican un grupo unificado de comunidades que se desenvolveron no primeiro centro da cultura marítima costeira. As cidades costeiras parecen participar, nesta primeira época, no comercio atraves do océano Índico e do interior de África. O comercio aumentou rapidamente en importancia e cantidade a partir de mediados do século VIII e a finais do século X Zanzíbar era unha das cidades comerciais do centro de suahili.

O crecemento da navegación exipcia e persa desde o mar Vermello e o Golfo Pérsico revitalizou o comercio no océano Índico, especialmente despois de que o Califato fatimí se trasladase a Fustat (O Cairo). Os agricultores suahilis construíron asentamentos cada vez máis densos para aproveitar o comercio, formando as primeiras cidades-estado suahilis. Os reinos Venda-Shona de Mapungubwe e Cimbabue, en Suráfrica e Cimbabue, respectivamente, convertéronse nun importante centro produtor de ouro ao redor deste mesmo período. O poder económico, social e relixioso recaeu cada vez máis en Kilwa, a principal cidade-estado medieval de Tanzania. Kilwa controlaba unha serie de portos máis pequenos que se estendían ata o Mozambique actual. Sofala converteuse no principal emporio do ouro e Kilwa, situada no extremo sur dos monzóns do océano Índico, enriqueceuse co comercio. Os principais rivais de Kilwa, Mombasa e Melinde, estaban ao norte, na actual Kenya. Kilwa seguiu sendo a principal potencia no leste de África ata a chegada dos portugueses a finais do século XV.

Colonialismo europeo

Portugueses

 

Os primeiros occidentais en chegar ao actual territorio de Tanzania foron os portugueses. A finais do século XV, Portugal buscou establecerse en particular na procura do ouro do Reino de Quiloa que viña do interior. Portugal conquistou Zanzíbar e Quiloa e dominou a rexión durante dous séculos. Portugal aliouse con varias tribos, a saber, os zimba, garantindo así certa estabilidade no continente e apoio militar. En Zanzíbar, mantívose ao rei local, que era un súbdito do rei de Portugal pagando tributo.

 

Toda a costa e as illas de Pemba (onde hoxe practícanse rituais taurinos) e a Mafia ata a actual fronteira de Mozambique estiveron dominadas polos portugueses ata a invasión de Mombasa por parte dos árabes omaníes en 1698. Portugal estivo presente en Tanzania ata 1730, pero retirouse ao territorio que actualmente é Mozambique.

Reclamando a franxa costeira, o sultán omaní Said bin Sultan trasladou a súa capital a idade de Zanzíbar en 1840. Durante este tempo, Zanzíbar converteuse no centro do comercio de escravos do leste africano. Entre o 65 e o 90 por cento da poboación árabe-suahili de Zanzíbar foi escravizada. Un dos comerciantes de escravos máis infames da costa da África oriental foi Tippu Tip, que era neto dun africano escravo. Os comerciantes de escravos nyamwezis operaban baixo o liderado de Msiri e Mirambo. Segundo o arqueólogo británico Timothy Insoll, "As cifras rexistran a exportación de 718.000 escravos da costa suahili durante o século XIX, e a retención de 769.000 na costa." Na década de 1890, a escravitude foi abolida.

Alemáns e británicos

 

A finais do século XIX, Alemaña conquistou as rexións que agora son Tanzania (menos Zanzíbar) e incorporounas á colonia da África Oriental Alemá (AOA). A rebelión Maji-Maji, entre 1905 e 1907, foi un levantamento de varias tribos africanas no leste da África alemá contra as autoridades coloniais, en particular por mor dos traballos forzados e da deportación de certas tribos. Foi obxecto dunha cruenta represión, que unida á fame causou 300.000 mortos entre a poboación. O Consello Supremo da Conferencia de Paz de París de 1919 concedeu todo o AOA a Gran Bretaña o 7 de maio de 1919, ante as enérxicas obxeccións de Bélxica.^:240 O secretario colonial británico, Alfred Milner, e o, entón, ministro plenipotenciario de Bélxica na conferencia, Pierre Orts, negociou o acordo anglo-belga do 30 de maio de 1919^:618–9 onde Gran Bretaña cedeu as provincias do noroeste da AOA de Ruanda e Burundi a Bélxica.^:246 A Comisión de Mandatos da conferencia ratificou este acordo o 16 de xullo de 1919.^:246–7 O Consello Supremo aceptou ou acordou o 7 de agosto de 1919.^:612–3 O 12 de xullo de 1919, a Comisión de Mandatos acordou que o pequeno Triángulo de Kionga ao sur do río Ruvuma sería entregado ao Mozambique portugués,^:243 co que finalmente pasou a formar parte do Mozambique independente. A comisión razoou que Alemaña practicamente obrigara a Portugal a ceder o triángulo en 1894.^:243 O Tratado de Versalles asinouse o 28 de xuño de 1919, aínda que o tratado non entrou en vigor ata o 10 de xaneiro de 1920. Nesa data, o AOA foi oficialmente transferido a Gran Bretaña, Bélxica e Portugal. Tamén nesa data, "Tanganyika" converteuse no nome do territorio británico. A mediados da década de 1920, os británicos implementaron un sistema de goberno indirecto en Tanzania.

Durante a segunda guerra mundial, preto de 100.000 persoas de Tanganica uníronse ás forzas aliadas e estaban entre os 375.000 africanos que loitaron con esas forzas. Os tanganos loitaron en unidades dos King's African Rifles (Rifles Africanos do Rei) durante a Campaña da África Oriental en Somalia e o Abisinia contra os italianos, en Madagascar contra os franceses de Vichy durante a campaña de Madagascar, e en Birmania contra os xaponés durante a campaña de Birmania. Tanganica foi unha importante fonte de alimentos durante a Gran Depresión e durante a guerra mundial, e os seus ingresos por exportación aumentaron moito en comparación cos anos anteriores á guerra. A demanda durante a guerra, con todo, provocou un aumento dos prezos das materias primas e unha inflación masiva dentro da colonia.

En 1954, Julius Nyerere transformou a Asociación Africana de Tanganica na Unión Nacional Africana de Tanganica (TANU) de orientación política. O obxectivo principal da TANU era lograr a soberanía nacional para Tanganica. Lanzouse unha campaña para rexistrar novos membros e, nun ano, a TANU converteuse na organización política líder do país. Nyerere converteuse en ministro da Tanganica administrada polos británicos en 1960 e continuou como primeiro ministro cando Tanganica se independizou en 1961.

Independencia

 

Os británicos administraron Tanganica ata 1961, ano en que se independizou pacificamente e converteuse nunha república baixo o goberno do moderado Julius Kambarage Nyerere, líder da Unión Nacional Africana do Tanganica (TANU). O 9 de decembro de 1961 finalizou o dominio británico. Isabel II, que accedera ao trono británico en 1952, continuou reinando durante o primeiro ano da independencia de Tanganica, pero agora claramente como raíña de Tanganica, representada polo gobernador xeral.^{:p 6} Tanganica tamén se uniu á British Commonwealth en 1961. O 9 de decembro de 1962, Tanganica converteuse nunha república democrática baixo un presidente executivo.^{:p 6} Pola súa banda, Zanzíbar foi desocupada polos británicos dous anos máis tarde e converteuse nun país independente baixo o goberno de Sheikh Abeid Amani Karume (1905-1972) do partido esquerdista Afro-Shirazi, despois de derrocar ao sultán.

Despois de que a revolución de Zanzíbar derrocase á dinastía árabe na veciña Zanzíbar, acompañada da matanza de miles de zanzíbares árabes, que se independizaran en 1963, o arquipélago fusionouse coa Tanganica continental o 26 de abril de 1964. O novo país foi entón chamado República Unida de Tanganica e Zanzíbar. O 29 de outubro do mesmo ano, o país pasou a chamarse República Unida de Tanzania ("Tan" vén de Tanganica e "Zan" de Zanzíbar). A unión das dúas rexións ata agora separadas foi controvertida entre moitos zanzíbares (incluso os simpatizantes da revolución), pero foi aceptada tanto polo goberno de Nyerere como polo goberno revolucionario de Zanzíbar debido aos valores e obxectivos políticos compartidos.

Tras a independencia de Tanganica e a unificación con Zanzíbar que conduciu ao estado de Tanzania, o presidente Nyerere fixo fincapé na necesidade de construír unha identidade nacional para os cidadáns do novo país. Para conseguilo, Nyerere proporcionou o que se considera un dos casos máis exitosos de represión étnica e transformación da identidade en África. Con máis de 130 linguas faladas no seu territorio, Tanzania é un dos países de África con máis diversidade étnica. A pesar deste obstáculo, as divisións étnicas seguían sendo raras en Tanzania en comparación co resto do continente, especialmente o seu veciño inmediato, Kenya. Ademais, desde a súa independencia, Tanzania mostrou máis estabilidade política que a maioría dos países africanos, especialmente debido aos métodos de represión étnica de Nyerere.

En 1967, a primeira presidencia de Nyerere deu un xiro á esquerda despois da declaración de Arusha, que codificaba un compromiso co socialismo e co panafricanismo. Despois desta declaración, os bancos e moitas grandes industrias foron nacionalizados.

Tanzania tamén estivo aliñada coa China, que de 1970 a 1975 financiou e axudou a construír o ferrocarril TAZARA de 1860 km de lonxitude desde o porto de Dar es Salaam a Zambia. Non obstante, a partir de finais dos anos 70, a economía de Tanzania deu un xiro a peor, no contexto dunha crise económica internacional que afectaba tanto ás economías desenvolvidas como ás en desenvolvemento.

 

En 1979, Tanzania declarou a guerra a Uganda, despois de que Uganda, liderada por Idi Amin, invadise e tratase de anexar Kagera, unha provincia do norte do país. Tanzania primeiro expulsou as forzas invasoras e logo invadiu a propia Uganda. O 11 de abril de 1979 as forzas tanzanas xunto coas guerrillas ugandesas e ruandesas tomaron a capital, Kampala, e forzaron ao ditador Idi Amin a exiliarse.

Durante a década de 1980, os parques nacionais orientados á conservación como o Serengeti e o Kilimanjaro, coa montaña do Kilimanjaro como o cume independente máis alto da Terra, foron incluídos no Lista do Patrimonio Mundial da UNESCO.

A partir de mediados dos anos 80, o réxime financiouse mediante préstamos do Fondo Monetario Internacional e sufriu algunhas reformas. Desde entón, segundo un informe do Banco Mundial, o produto interior bruto per cápita de Tanzania creceu e a pobreza reduciuse.

Os presidentes de Tanzania desde a súa independencia foron Julius Nyerere 1962–1985, Ali Hassan Mwinyi 1985–1995, Benjamin Mkapa 1995–2005 Jakaya Kikwete 2005–2001 John Magufuli 2015–2021 e Samia Hassan Suluhu desde 2021, todos do partido Chama Cha Mapinduzi (CCM).

Historia recente

Despois do longo mandato do presidente Nyerere, a Constitución puxo un límite de mandatos ao presidente, polo que só pode desempeñar un máximo de dous mandatos de cinco anos cada un.

En 1992, a Constitución de Tanzania foi modificada para permitir a concorrencia de varios partidos políticos as eleccións. En outubro de 1995, Tanzania celebrou as súas primeiras eleccións multipartidistas. O anterior partido no poder, Chama Cha Mapinduzi (CCM), gañou folgadamente as eleccións e o seu candidato Benjamin Mkapa xurou o cargo de presidente da República Unida de Tanzania o 23 de novembro de 1995. En novembro de 2015 John Magufuli foi elixido presidente para un período de cinco anos. O presidente Magufuli gañou cunha vitoria contundente a reelección en outubro de 2020. Segundo a oposición, as eleccións estiveron cheas de fraudes e irregularidades. O 17 de marzo de 2021, o presidente Magufuli morreu por complicacións cardíacas mentres estaba no cargo. A vicepresidenta de Magufuli, Samia Suluhu Hassan, converteuse na primeira muller presidenta de Tanzania..

Tanganica (a parte continental da actual Tanzania) foi unha colonia alemá desde a década de 1880 ata 1919, cando foi entregada ao Reino Unido, a consecuencia da derrota da Alemaña na primeira guerra mundial; Zanzíbar, a súa parte insular, era un sultanato independente, que se tornou un protectorado británico na mesma altura.

Tanganica tornouse independente o 13 de decembro do 1962 e, o 26 de abril de 1964, uniuse ao Zanzíbar para criar a República Unida da Tanzania. Dentro do acordo de unión, cando o Presidente da República é orixinario do continente, o Vicepresidente é un nativo de Zanzíbar.

O primeiro Presidente da Tanzania foi o "Mwalimu" Julius Nyerere, igualmente Presidente do partido Chama cha Mapinduzi (que significa "Partido da Independencia"). Nyerere, que se conservou no poder ata 1985, conduciu o país segundo unha política denominada "Socialismo africano", internamente designada "Uxamaa", que significa "unidade" ou "familia", en suahili.

O réxime de partido único chegou ao fin en 1995, ano en que se realizaron as primeiras eleccións democráticas no país desde os anos 70.

 

Un elefante pasando por diante do monte Kilimanjaro.

 

Cráter de Ngorongoro, a caldeira volcánica inactiva e intacta máis grande do mundo.

Con 947303 cadrados, Tanzania é o 13º país máis grande de África e o 31º do mundo, clasificado entre o Exipto máis grande e a Nixeria máis pequena. Limita ao norte con Kenya e Uganda; Ruanda, Burundi e a República Democrática do Congo ao oeste; e Zambia, Malawi e Mozambique ao sur. Tanzania está situada na costa oriental de África e ten unha costa co océano Índico de aproximadamente 1424 km de lonxitude. Tamén incorpora varias illas en mar aberto, como Unguja (Zanzíbar), Pemba e Mafia.^{:p 1245} O país é o lugar dos puntos máis altos e máis baixos de África: o monte Kilimanjaro, a 5895 m sobre o nivel do mar, e o fondo do lago Tanganica, a 1471 m baixo o nivel do mar, respectivamente.^{:p 1245}

 

Tanzania é montañosa e densamente boscosa no nordés, onde se atopa o monte Kilimanjaro. Tres dos grandes lagos de África atópanse en parte dentro de Tanzania. Ao norte e ao oeste atópanse o lago Vitoria, o maior lago de África, e o lago Tanganica, o máis profundo do continente, coñecido polas súas singulares especies de peces. Ao suroeste atópase o lago Nyasa. O centro de Tanzania é unha gran meseta, con chairas e terras de cultivo. A costa oriental é cálida e húmida, co arquipélago de Zanzíbar xusto á beira da costa.

As cataratas de Kalambo, na rexión suroccidental de Rukwa, son a segunda catarata ininterrompida máis alta de África, e están situadas preto da beira sueste do lago Tanganica, na fronteira con Zambia. A área de conservación da baía de Menai é a maior área mariña protexida de Zanzíbar.

En Tanzania están dous importantes parques nacionais africanos, o do Serengueti e o do Cráter de Ngorongoro.

Subdivisións

 

Tanzania divídese en 26 rexións (mkoa), vinte e unha na parte continental e cinco en Zanzíbar (tres en Unguja, dúas en Pemba).

Zanzíbar e Tanganica manteñen sistemas legais distintos desde a súa federación, o que reportou varios problemas á xustiza deste país (por exemplo, é necesario pedir a extradición para enviar presos dunha zona a outra). Mentres que as leis vixentes en Tanganica son herdeiras das impostas polos colonos británicos, en Zanzíbar reciben unha forte influencia da xaria ou lei islámica.

As rexións de Tanzania son: Arusha · Dar es Salaam · Dodoma · Iringa · Kagera · Kigoma · Kilimanjaro · Lindi · Manyara · Mara · Mbeya · Morogoro · Mtwara · Mwanza · Pemba Norte · Pemba Sur · Pwani · Rukwa · Ruvuma · Shinyanga · Singida · Tabora · Tanga · Zanzibar Central/Sur · Zanzibar Norte · Zanzibar Urbana/Oeste

 

 

A partir de 2021, segundo o FMI, o produto interior bruto (PIB) de Tanzania foi de 71.000 millóns de dólares (nominal), ou 218.500 millóns de dólares en base á paridade do poder adquisitivo (PPP). O PIB per cápita (PPA) foi de 3.574 dólares.

Desde 2009 ata 2013, o PIB per cápita de Tanzania (baseado en moeda local constante) creceu unha media do 3,5% ao ano, superior ao de calquera outro membro da Comunidade de África Oriental (EAC) e só superado por nove países da África subsahariana. : República Democrática do Congo, Etiopía, Ghana, Lesoto, Liberia, Mozambique, Serra Leoa, Zambia e Zimbabue.

Os maiores socios comerciais de Tanzania en 2017 para as súas exportacións de 5.300 millóns de dólares estadounidenses foron a India, Vietnam, Suráfrica, Suíza e a China, nese mesmo ano as súas importacións ascenderon a 8,17 millóns de dólares estadounidenses, sendo a India, Suíza, Arabia Saudita, a China e os Emiratos Árabes Unidos os seus principais clientes.

Tanzania resistiu relativamente ben a Gran Recesión, que comezou a finais de 2008 ou principios de 2009. Os fortes prezos do ouro, o impulso da industria mineira do país e a escasa integración de Tanzania nos mercados globais axudaron a illar o país da recesión.^{:page 1250} Desde que rematou a recesión, a economía de Tanzania expandiuse rapidamente grazas ao forte turismo, telecomunicacións e sectores bancarios.^{:páxina 1250}

Con todo, segundo o Programa das Nacións Unidas para o Desenvolvemento o recente crecemento da economía nacional beneficiou só a "moi poucos", deixando fóra á maioría da poboación. O Índice de fame mundial de 2013 de Tanzania foi peor que calquera outro país da Comunidade de África Oriental (CAO) excepto Burundi.^{:páxina 15} A proporción de persoas desnutridas en 2010-2012 tamén foi peor que en calquera outro país da CAO excepto Burundi.^{:páxina 51}

En 2020, o Banco Mundial declarou o ascenso da economía tanzana de país de renda baixa a país de renda media baixa, xa que a súa RNB per cápita pasou de 1.020 dólares en 2018 a 1.080 dólares en 2019.

Fame e pobreza

O índice global da fame (GHI) cualificou a situación de "alarmante" cunha puntuación de 42 no ano 2000; desde entón, o GHI descendeu o 23,6 (2022). Os nenos das zonas rurais sofren taxas substancialmente máis altas de desnutrición e fame crónica, aínda que as disparidades entre as cidades e as zonas rurais diminuíron tanto no que se refire ao atraso do crecemento como ao baixo peso. A baixa produtividade do sector rural débese principalmente ao inadecuado investimento en infraestruturas; o limitado acceso ás axudas agrícolas, os servizos de extensión e o crédito; a escaseza de tecnoloxía e de apoio ao comercio e a comercialización; e a forte dependencia da agricultura de secaño e os recursos naturais.

Aproximadamente o 68% dos 61,1 millóns de cidadáns de Tanzania viven por baixo do limiar de pobreza de 1,25 dólares ao día. O 32% da poboación está desnutrida. Segundo o Programa das Nacións Unidas para o Desenvolvemento (PNUD), os retos máis importantes aos que se enfronta Tanzania para reducir a pobreza son a explotación insostible dos seus recursos naturais, os cultivos incontrolados, o cambio climático e a invasión das fontes de auga, segundo o Programa das Nacións Unidas para o Desenvolvemento (PNUD). .

Os tanzanos dispoñen de moi poucos recursos en canto a servizos de crédito, infraestruturas ou dispoñibilidade de tecnoloxías agrícolas melloradas, o que agrava aínda máis a fame e a pobreza no país, segundo o PNUD. Tanzania ocupa o posto 159 de 187 países en pobreza segundo o Índice de Desenvolvemento Humano das Nacións Unidas (2014).

O informe do Banco Mundial de 2019 mostrou que nos últimos 10 anos a pobreza reduciuse en 8 puntos porcentuais, pasando do 34,4% en 2007 ao 26,4% en 2018. Outro informe mostrou unha redución ao 25,7% en 2020.

Agricultura

 

A economía tanzana baséase en gran medida na agricultura, que en 2013 representou o 24,5% do produto interior bruto,^{:p 37} Proporciona o 85% das exportacións, e representa a metade da man de obra empregada.^{:p 56} O sector agrícola creceu un 4,3% en 2012, menos da metade da meta dos Obxectivos de Desenvolvemento do Milenio que era do 10,8%. O 16,4% da terra é terra cultivable, co 2,4% das terras plantadas con cultivos permanentes. A economía de Tanzania depende da agricultura, pero o cambio climático afectou aos seus cultivos.

No 2006 estimábase unha poboación de 38.329.000 habitantes, cunha taxa de crecemento do dous por cento. A distribución da poboación e moi desigual, sendo a densidade en rexións áridas dunha persoa por quilómetro cadrado, ou de 51 en planicies húmidas. En Zanzíbar atopamos unha densidade de 134 habitantes por quilómetro cadrado. Mais de 80 por cento da poboación é rural. Dar es Salaam é a maior cidade e é a capital comercial; Dodoma, no centro da Tanzania é a nova capital e sede do Parlamento da Unión.

Música

A música e o baile tanzanos dominan gran parte da África oriental. De ritmo vigoroso e famoso polas súas apegadizas letras, o son do suahili tanzano mantense vivo grazas ao próspero mundo das bandas musicais e a danza. Remmy Ongala constitúe o nome máis coñecido fóra do país.

En Zanzíbar radica o corazón da destacábel tradición poética e musical de Tanzania coñecida co nome de taraab. A muller máis importante deste cativador estilo, Siti Bint Saad, foi a primeira cantante africana que realizou gravacións xa no ano 1928. Freddie Mercury, o lendario cantante do grupo Queen, naceu e pasou os primeiros anos da súa vida en Zanzíbar.

Gastronomía

Non existe unha diferenza apreciábel entre a comida kenyana e a tanzana. Do mesmo xeito que en Kenya, o choma (carne á grella), estendeuse por todas as partes, especialmente en restaurantes con servizo de bar.

Con todo, a costa, xunto ás illas de Zanzíbar e Pemba, ofrece unha selección decente de pratos tradicionais suahilis baseados no marisco. A bebida nacional é a cervexa Safari Lager.

• África
• Lista de países

•  
  Masais

Wiki Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Tanzania

Ligazóns externas

• Páxina do goberno nacional
• Tanzania.eu