Sastra

Sas téh akar kecap dina rundayan nu hartina : ngarahkeun; ngajarkeun; ngawulangkeun; méré pituduh atawa paréntah.

Tra téh mangrupa kecap ahiran nu biasana nuduhkeun alat; pakakas; sarana. Jadi Sastra hartina pakakas pikeun miwulang; buku pituduh; buku intruksi atawa buku pangajaran. Dina budaya Sunda aya nu disebut susastra anu hartina tulisan anu éndah. Numutkeun A.Teeuw sastra téh etimologina tina basa Yunani téa littera; nu harti saujratna nyaéta tulisan, éta kecap téh tuluy dipaké ku bangsa Latin, ti dinya nyebar ka sakuliah dunya, di antarana Inggris, Prancis, jeung Belanda. Harti sastra (tulisan) téh kudu dipaluruh deui dina hubunganana jeung tujuh ciri basa tinulis. Memang aya poténsi satra dina tujuh ciri basa tinulis tapi ogé sastra henteu idéntik jeung basa tinulis, lantaran aya sastra anu poténsina tina basa lisan nu disebut sastra lisan téa.

Sastra dipercaya ngandung rupaning mangpaat pikeun kahirupan manusa . Ajén guna sastra anu paling kakoncara nyaéta :

• Éndah hartina sarua jeung méré hiburan atawa kasugemaan
• Manpaat hartina lain saukur heuheureuyan tapi kagiatan anu dilaksanakeun kalawan bener mibanda tujuan.

Aya tilu wangun sastra dina sastra sunda nyaéta prosa, puisi, jeung drama.

1. Prosa nyaéta karangan dina rakitan basa sapopoé; lancaran, tanpa ngolah atawa ngatur intonasi anu matok. Warna prosa aya nu heubeul, jeung aya nu anyar. Karya sastra Sunda nu heubeul dina wangun prosa nyaéta dongéng.
2. Puisi nyaéta karangan nu basana dirakit pinuh ku wirahma, kauger ku wangun jeung diksi, ungkara kalimahna henteu lancaran. Puisi sunda dina wangun heubeul aya nu nagjujud carita saperti : pantun jeung wawacan, sedengkeun anu teu ngawangun sastra saperti : mantra, kakawihan, sair, jeung pupuh.
3. Drama