De Wëllefchen An De Fiisschen

An enger kaler Wanternuecht,
't wor héije Schnéi gefall,
Du goung de Wëllefchen op d'Juegd,
E goung wuel iwwer Bierg an Dall,
E goung, ma wuer en och ass gaangen,
En huet keng Maus gefaangen.
't geet schlecht, ech hunn haut Ongléck,
Sou duecht en alt bei sech,
Well all Abléck an all Abléck,
Gouf hie méi hongereg.
Op eemol héiert en an den Hecken,
Datt eppes an de Blieder geet,
Scho steet en do, sech de Mond ze lecken,
De Wëllefchen zum Sprong bereet.
”Mä gudden Owend Komper”, rifft eng Stëmm,
”Wou fanne mir eis hei erëm!”
- ”Bass Du dat, Fiisschen, Spëtzbouf do,
”Du kënns mer grad zu Paass elo.”
”Fiisschen, Fiisschen, ech hunn näischt z'iessen,
”Fiisschen, Fiisschen, ech muss dech friessen.”
- ”Dir wäert dach net des Donners sinn,
”'t wäert dach nach soss ze friesse ginn!
”Verloosst iech duerfir fräi op mech,
”Gläich sidd der net méi hongereg.”
Sou riet de Fiisschen an en duecht:
”Waart du, mäi Wëllefchen, gëff Uecht,
”Du hues d'Gewalt, dach weess een net,
”Wie vun ons zwee nach Meeschter gëtt”.

“Mat Stréi muss kee bei d'Feier goen,”
Sou seet de Wollef, “et geschitt net méi.
“Deem aneren hätt et näischt gedoen,
-“Dee anere war och net vu Stréi,”
Seet drop de Fuuss. “Vergiesst nu ganz,
“Deen eefällegen, domme Schwanz,
“Keng Zäit verluer, nujee, nujee,
“A maacht iech mat mer op de Wee.”
Um zwielef Auer an der Nuecht
Du koume s endlech bei dat Haus
Do, wou de Bauer hat geschluecht.
Si spionéieren alles aus,
Si hu kee Lärem méi gehéiert,
Et huet näischt sech néierens geréiert.
Du gi se, stëll ewéi eng Maus
An hiewen d'Kellerliicht eraus,
An een nom aneren ass zum Lach
Gläich agebrach.
De Wollef deen ass bal verzéckt,
Wéi hie geroch dee feine Kascht.
En huet net laang gerascht,
En hätt gär alles ageschléckt.
De Fiisschen, dee war méi gescheit,
Déi Kellerliichtche war net weit,
Och goung en all Abléck sech miessen
Fir keen ze décke Bauch sech z’iessen.
De Wollef, dee vergësst
Ganz wou a war a frësst a frësst.
Rappt hei eng Fatz, räisst do e Stéck
A stéisst a sengem Ongeschéck
D'Briet ëm, wou d'Mëllechdëppe stinn.
Dunn ass et esou e Spektakel ginn,
Datt alles an dem Haus erwächt,
Jëss, jëss, lo geet et schlecht!
De Fiisschen duecht, “nun ass et Zäit”,
A spréngt zur Liichtche fort an d'Fräit.
De Wollef wollt nun och eraus,
E war ze déck! E koum net aus!
En ziddert wéi en Espelaf.
Nu stiermt zur Kellerdier eran
E ganze Mënschenhaf,
D'Mod hat en decke Feierbrand,
An d'Fra de Bléiser an der Hand,
De Kniecht deen hat en ale Greef,
De Mann e Flënt mat raschteg Leef.
A siwe Kanner hannen no
Mat Ueweschëppen, Uewenzaangen,
A laange Staangen!
D'ganz Klëppelsarméi déi war do.
De Wollef huet sech dran erginn...
Kaum huet de Mann säin Déif gesinn,
Du leeft en eenzock op e lass
A schléit deen uergen, domme Wollef
Mausdout mat sengem Flëntekollef.
Sou geet et, wann ee Gurmang ass!
De Fiissche leeft nach fräi a frësch
An ouni Angscht bis haut am Bësch.
Déi aner Wëllef hu sech déi
Geschichtchen iwwerluecht,
An duerfir geet kee Wollef méi,
Mat engem Fuuss op d'Juegd.