អាស៊ីអាគ្នេយ៍: ឈ្មោះរាជធានី

អាស៊ីអាគ្នេយ៍
ផ្ទៃក្រឡា	5,000,000 km2 (1,900,000 sq mi)
ប្រជាជន	៦១០០០០០០០
សន្ទភាព	118.6 /km2 (307 /sq mi)
ប្រទេស	១១  ព្រុយណេ  កម្ពុជា  ទីម័រខាងកើត  ឥណ្ឌូណេស៊ី  លាវ  ម៉ាឡេស៊ី  ភូមា  ហ៊្វីលីពីន  សិង្ហបុរី  ថៃ  វៀតណាម
ទឹកដី	៤+២ ទឹកដី: ទំព័រគំរូ:ទិន្នន័យប្រទេស ពួកកោះខូខូស ពួកកោះខូខូស (ឃីល្លីង) ទំព័រគំរូ:ទិន្នន័យប្រទេស កោះឃ្រិសស្មាស កោះឃ្រិសស្មាស បំណែងចែករង: ពួកកោះអណ្ឌមាននិងនិកោបារ ហៃណាន
ផសស (២០១១)	២,១៥៨$ សែនកោដិ (អត្រាប្ដូរប្រាក់)
ផសសក្នុងម្នាក់ៗ (២០១១)	៣៥៣៨$ (អត្រាប្ដូរប្រាក់)
ភាសា	អាហ៊្វ្រិក-អាស៊ី: អារ៉ាប់ ទក្សិណអាស៊ី: ខ្មែរ យួន និកោបារ ទក្សិណទ្វីប: ឥណ្ឌូណេស៊ី តាហ្គាលោខ ម៉ាឡេ តិទុម ហ៊ីរីម៉ុតទុ ជ្វា សុន្ទរ ស៊ុងបុ ម៉ាឌុរ៉ា, អ៊ីឡូកុស អ៊ីឡុងហ្គុ មីណាងកាបោ បាតាក ប៊ីកុល បានចារ បាលី វ៉ារ៉ាយ-វ៉ារ៉ាយ កាប៉ាមប៉ាងហ្គាន ប៉ាងហ្គាស៊ីណាន ប៊ុហ្គីស ពួកក្រិអ៊លឡឹស: ឆាបាក់កាង៉ុ តុកពីស៊ីន ទ្រាវិឌ: ទមិឡ មលយាឡំ តេលុគុ មហាអណ្ឌមាន ឥណ្ឌូ-អឺរ៉ុប: អង់គ្លេស ព័រទុយហ្គាល់ អេស្ប៉ាញ ពានលា ហិន្ទី បញ្ចាពី តៃ-កៈតៃ: ថៃ លាវ អុងហ្គាន ប៉ាពួ ចិន-ទីបេ: ភូមា កុកងឺ កាតាំង មិន តៃវ៉ាន់ (មិនណាន) ហ្សានណុងហ័រ និង ផ្សេងៗច្រើនទៀត
តំបន់ម៉ោង	ម.ស.ស.+៥:៣០ (ពួកកោះអណ្ឌមាន និងនិកោបារ) ដល់ ម.ស.ស.+៩:០០ (ឥណ្ឌូណេស៊ី)
ទីក្រុងធានី	បានដាស៊េរីបេហ្គាវ៉ាន់ បាងកក ឌីលី ហាណូយ ហ្សាការតា គូឡាឡាំពួ ម៉ានីល ណៃពិដោ ភ្នំពេញ សិង្ហបុរី វៀងចន្ទន៍
ទីក្រុងធំៗបំផុត	ហ្សាការតា បាងកក ទីក្រុងហូជីមិញ គូឡាឡាំពួ សិង្ហបុរី រ៉ង់គូន បានឌុង ហាណូយ ស៊ុរ៉ាបាយ៉ា ម៉ិដាន់ ទីក្រុងខ្វិហ្សុន

ពួកប្រជាជនទក្សិណទ្វីបមានលើសលប់ក្នុងតំបន់នេះ។ សាសនាសំខាន់ៗគឺឥស្លាម និងពុទ្ធសាសនា បន្ទាប់មកគឺគ្រិស្តសាសនា។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ភាពប្លែកគ្នាធំមួយនៃសាសនាត្រូវបានគេរកឃើញទូទាំងតំបន់នេះ រួមមានការបដិបត្តហិណ្ឌូនិងឥទ្ធិពលព្រលឹងនិយម។

ខាងនយោបាយ

និយមន័យនៃអាស៊ីអាគេ្នយ៍មានដោយឡែកៗគ្នា ក៏ប៉ុន្តែនិយមន័យភាគច្រើនបំផុតរួមបញ្ចូលតំបន់ដែលបានតំណាងដោយប្រទេស និងទឹកដីនានាដែលបានចុះបញ្ជីខាងក្រោម។ ប្រទេសទាំងអស់នេះមិនបញ្ចូលទីម័រខាងកើតជាសមាជិកនៃសមាគមប្រជាជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍ (អាស៊ាន) ទេ។ តំបន់នេះ រួមគ្នាជាមួយប៉ែកនៃអាស៊ីខាងត្បូង ត្រូវបានគេស្គាល់យ៉ាងទូលំទូលាយថាជាពួកឥណ្ឌៀខាងកើត រឺក៏ជាធម្មតាពួកឥណ្ឌៀរហូតដល់សតវត្សទី២០។ កោះគ្រិស្តម៉ាស និងពួកកោះខូខូសត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាប៉ែកនៃអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ទោះបីជាកោះទាំងនោះត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយអូស្ត្រាលីក៏ដោយ។ បញ្ហាអធិបតេយ្យភាពនៅមានលើពួកកោះនៅក្នុងសមុទ្រចិនខាងត្បូង។ ប៉ាពួហ្គីណេថ្មីបានថ្លែងថាខ្លួនប្រហែលជាចូលអាស៊ាន ហើយនិងថ្មីៗនេះជាអ្នកសង្កេតការម្នាក់។

ប្រទេស

ប្រទេស	ផ្ទៃក្រឡា (គម២)	ប្រជាជន(២០១១)	សន្ទភាព (/គម២)	ផសស (ធម្មតា), ដ.ស.រ. (២០១១)	ផសស (ធម្មតា) ក្នុង ម្នាក់, ដ.ស.រ. (២០១១)	ល.អ.ម.	ធានី
កម្ពុជា	១៨១.០៣៥	១៥.១០៣.០០០	៨៤	១.២៨៦.១០០.០០០	៨៥២$	០,៥២៣	ភ្នំពេញ
ថៃ	៥១៣.១២០	៦៤.០៧៦.០០០	១២៥	៣៤៥.៦៤៩.០០០.០០០	៥៣៩៤$	០,៦៨២	បាងកក
ទីម័រខាងកើត	១៤៨៧៤	១.០៩៣.០០០	៧៤	៤.៣១៥.០០០.០០០	៣៩៤៩$	០,៤៩៥	ឌីលី
ព្រុយណេ	៥.៧៦៥	៤២៥.៨៩០	៧៤	១៥.៥៣៣.០០០.០០០	៣៦.៥៨៤$	០,៨៣៨	បានដាស៊េរីបេហ្គាវ៉ាន់
ភូមា	៦៧៦.៥៧៨	៦២.៤១៧.០០០	៩២	៥១.៩២៥.០០០.០០០	៨៣២$	០,៤៨៣	ណៃពិដោ
ម៉ាឡេស៊ី	៣២៩.៨៤៧	២៨.៧៣១.០០០	៨៧	២៧៨.៦៨០.០០០.០០០	៩.៧០០$	០,៧៦១	គូឡាឡាំពួ
លាវ	២៣៦.៨០០	៦.៥៥៦.០០០	២៨	៧.៨៩១.០០០.០០០	១.២០៤$	០,៥២៤	វៀងចន្ទន៍
វៀតណាម	៣៣១.២១០	៨៩.៣១៦.០០០	២៧០	១២២.៧២២.០០០.០០០	១.៣៧៤$	០,៥៩៣	ហាណូយ
សិង្ហបុរី	៧២៤	៥.២៧៤.៧០០	៧២៨៥	២៥៩.៨៤៩.០០០.០០០	៤៩.២៧១$	០,៨៦៦	សិង្ហបុរី
ហ៊្វីលីពីន	៣០០.០០០	៩៥.៨៥៦.០០០	៣២០	២១៣.១២៩.០០០.០០០	២.២២៣$	០,៦៤៤	ម៉ានីល
ឥណ្ឌូណេស៊ី	១.៩០៤.៥៦៩	២៤១.០៣០.៥២២	១២៧	៨៤៥.៦៨០.០០០.០០០	៣.៥០៩$	០,៦១៧	ហ្សាការតា

ទឹកដី

 

 

បំណែងចែករងរដ្ឋបាលនៃប្រទេស

ទឹកដី	ផ្ទៃក្រឡា (គម២)	ប្រជាជន	សន្ទភាព (/គម២)
(ហៃណាន)	៣៣៩២០	៨៦៤០៧០០	២៤១
(ពួកកោះអណ្ឌមាននិងនិកោបារ)	៨២៥០	៣៥៦១៥២	៤៣

ខាងភូមិសាស្ត្រ

 

អាស៊ីអាគ្នេយ៍តាមភូមិសាស្ត្រត្រូវបានបែងចែកជាពីរអនុតំបន់ ដោយមានឈ្មោះថា អាស៊ីអាគ្នេយ៍ដីគោក (រឺ ឥណ្ឌូចិន) និងអាស៊ីអាគ្នេយ៍សមុទ្រ (រឺ កម្រងកោះម៉ាឡេដែលបានកំណត់ឡើងស្រដៀងៗគ្នា) (ឥណ្ឌូណេស៊ី: នុសន្តរៈ)។

ពួកកោះអណ្ឌមាននិងនិកោបារនៃឥណ្ឌាតាមភូមិសាស្ត្រត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាប៉ែកនៃអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដែរ។ បង់ក្លាដែសខាងកើតនិងរដ្ឋបងប្អូនទាំងប្រាំពីរនៃឥណ្ឌាជាប៉ែកខាងវប្បធម៌នៃអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ហើយជួនកាលត្រូវបានគេចាត់ចូលអាស៊ីខាងត្បូង និងអាស៊ីអាគ្នេយ៍ថែមទៀត។ រដ្ឋបងប្អូនទាំងប្រាំពីរនៃឥណ្ឌាតាមលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រក៏ជាប៉ែកនៃអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដែរ។^{[ត្រូវការអំណះអំណាង]} កោះហៃណាន និងតំបន់ចិនខាងត្បូងផ្សេងៗទៀត ដូចជា យូនណាន គួយចូវ និងគ័ងស៊ីត្រូវបានគេចាត់ចូលក្នុងអាស៊ីខាងកើត និងអាស៊ីអាគ្នេយ៍។^{[ត្រូវការអំណះអំណាង]} ហ៊្គីណេថ្មីដែលសេសសល់ ជួនកាលត្រូវបានគេបញ្ចូល ដូចជាបិឡូ ហ្គួហាន និងពួកកោះមាំររីអ៊ែនណាខាងជើង ដែលជាប៉ែកទាំងអស់នៃឥណ្ខាខាងកើតអេស្ប៉ាញ។ ^{[ត្រូវការអំណះអំណាង]}

ពាក់កណ្ដាលខាងកើតនៃឥណ្ឌូណេស៊ី និងទីម័រខាងកើត (ខាងកើតនៃខ្សែវ៉លឡេស) តាមបរិស្ថានវិទ្យាត្រូវបានចាត់ទុកថាជាប៉ែកនៃអូសេអានី ដែលកាលណោះប៉ែកនៃហ៊្គីណេថ្មីរបស់ឥណ្ឌូណេស៊ី ក៏ជាប៉ែកនៃអូសេអានីខាងបរិស្ថានវិទ្យា និងភូមិសាស្ត្រដែរ។^{[ត្រូវការអំណះអំណាង]}

បុរេ-ឥណ្ឌូបនីយកម្ម

មនុសិប្បៈ រឺ អូម៉ូសាព្យាង បានទៅដល់តំបន់នេះប្រហែល៤៥០០០ឆ្នាំកន្លងទៅហើយ ដោយមានការរំកិលខ្លួនឆ្ពោះទៅខាងកើតពីឧបទ្វីបឥណ្ឌាមក។ មនុផ្វ្លុរ៉ិសសៀនស៊ីស ដូចជាបានចែករំលែកពួកកោះខ្លះជាមួយពួកមនុស្សសម័យថ្មីនេះរហូតដល់ត្រឹមឆ្នាំ១២០០០កន្លងទៅ នៅពេលដែលពួកគេបានដាច់ពូជ។ ទ្រឹស្ដីមួយ ដែលបានទទួលការរិះគន់ខ្លាំងក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំថ្មីៗនេះគឺថាប្រជាជនទក្សិណអាស៊ី ដែលបង្កើតបានភាគច្រើននៃប្រជាជនសម័យទំនើបនៅឥណ្ឌូណេស៊ី ម៉ាឡេស៊ី ព្រុយណេ ទីម័រខាងកើត និងហ៊្វីលីពីន បានបំលាស់ទីទៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ចេញមកពីតៃវ៉ាន់ទេ។ ពួកគេបានមកដល់នៅឥណ្ឌូណេស៊ីក្បែរ២០០០ ម.គ. និងដូចគ្នាដែរពួកគេបានរីកសាយភាយរហូតដល់កម្រងកោះទាំងនេះ ដោយបានកំណត់ពួកមនុស្សកាលទ្វីបដើមកំណើតទៅនឹងតំបន់ខាងកើតឆ្ងាយៗ។

ជាការផ្ទុយស្រឡៈគ្នាទៅនឹងទ្រឹស្ដីខាងលើ ការសិក្សាជាច្រើនបានបង្ហាញដោយអ.ព.មន. រឺ HUGO (អង្គការបណ្ដុំពន្ធុមនុស្ស) តាមរយៈការសិក្សាពន្ធុជាច្រើននៃពូជសាសន៍អាស៊ី ខាងវិទ្យាសាស្ត្របង្ហាញពីការបំលាស់ទីនៃអាស៊ីតែមួយគត់ពីអាស៊ីគ្នេយ៍ដោយការធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅខាងជើងយឺតៗ ដែលធ្វើឱ្យមានមនុស្សរស់នៅប៉ែកខាងត្បូងនៃអាស៊ីខាងកើត និងក្រោយមកទៀតអាស៊ីខាងកើតខ្លួនឯងជំនួសមកវិញដោយផ្លូវផ្សេងៗជុំវិញនោះ។

សុលហេមនិងកន្លែងដទៃៗទៀតបានបង្ហាញភស្តុតាងពីបណ្ដាញពាណិជ្ជកម្មសមុទ្រនុសន្តរដែលលាតសន្ធឹងពីវៀតណាម​ដល់កម្រងកោះទាំងមូលនៅដើមឆ្នាំ៥០០០ម.គ.ដល់ឆ្នាំ១នៃគ.ស.ដូចគ្នាដែរ។ ពួកមនុស្សអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ជាពិសេសកូនចៅនៃទក្សិណអាស៊ីទាំងប៉ុន្មាន ធ្លាប់ជាពួកអ្នកដើរសមុទ្រអស់រយៈពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ អ្នកខ្លះទៅដល់កោះម៉ាដាហ្គាស្កា។ នាវាកប៉ាល់របស់ពួកគេ ដូចជាវីនតា គឺមានប្រយោជន៍នៅមហាសមុទ្រ។ កំណត់ត្រាដំណើរសមុទ្ររបស់លោកម៉ាហ្សឹឡឺន ថាតើនាវាកប៉ាល់របស់ពួកគេអាចស៊ូនឹងឧបសគ្គលំបាកយ៉ាងណា តាមតែប្រៀបធៀបទៅនឹងសំពៅរបស់អឺរ៉ុប។

ការឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រឥណ្ឌាបានជួយដល់អាណានិគមកិច្ចនៃម៉ាដាហ្គាស្កាដោយប្រជាជនទក្សិណទ្វីប ក៏ដូចជាពាណិជ្ជកម្មរវាងអាស៊ីខាងលិច និងអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដែរ។ មាសមកពីសូម៉ាតេរ៉ាត្រូវបានគិតថាបានទៅដល់ចុងខាងលិចដូចជារ៉ូម ដែលកាលណោះទាសករម្នាក់មកពីសមុទ្រស៊ុលុត្រូវបានគិតថាត្រូវបានប្រើនៅក្នុងដំណើរសមុទ្ររបស់ម៉ាហ្សឹឡឺនជាអ្នកបកប្រែ។

ប្រជាជនភាគច្រើនបំផុតដើមឡើយគឺជាអ្នកព្រលឹងនិយម។ ជំនឿនេះចុងក្រោយបានជំនួសដោយហិណ្ឌូសាសនាវិញ។ ពុទ្ធសាសនាថេរវាទភ្លាមៗបានបន្តនៅឆ្នាំ៥២៥។ នៅសតវត្សទី១៥ ឥទ្ធិពលឥស្លាមបានចាប់ផ្ដើមចូលមកដល់។ នេះបានបង្ខំឱ្យព្រះរាជវាំងហិណ្ឌូចុងក្រោយនៅឥណ្ឌូណេស៊ីដកខ្លួនថយទៅបាលីវិញ។

នៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដីគោក ភូមា កម្ពុជា និងថៃបានរក្សាទុកទម្រង់ពុទ្ធសាសនាថេរវាទ ដែលបាននាំមកពីស្រីលង្កា។ ប្រភេទនៃពុទ្ធសាសនានេះត្រូវបានរំលាយបញ្ចូលគ្នាជាមួយវប្បធម៌ខ្មែរដែលមានឥទ្ធិពលហិណ្ឌូស្រាប់។

ព្រះរាជាណាចក្រឥណ្ឌូបនីយកម្ម

 

ភាគតិចណាស់ដែលគេស្គាល់អំពីជំនឿ និងការបដិបត្តិសាសនាអាស៊ីអាគ្នេយ៍មុនការមកដល់នៃពួកអ្នកជំនួញឥណ្ឌា និងឥទ្ធិពលសាសនាពីសតវត្សទី២ម.ស.រហូតមក។ ពីមុនសតវត្សទី១៣នៃគ.ស. ហិណ្ឌូសាសនា និងពុទ្ធសាសនាគឺជាសាសនាសំខាន់នៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។

ជ្វាទ្វីប រាជាណាចក្រហិណ្ឌូនៅជ្វា និងសូម៉ាតេរ៉ាបានមានអត្ថិភាពប្រហែល២០០ឆ្នាំម.គ.។ ប្រវត្តិនៃពិភពនិយាយម៉ាឡេចាប់ផ្ដើមជាមួយការមកដល់នៃឥទ្ធិពលឥណ្ឌា ដែលមានចុះកាលបរិច្ឆេទថយក្រោយទៅយ៉ាងហោចណាស់ដល់សតវត្សទី៣ម.គ.។ ពួកឈ្មួញឥណ្ឌាបានមកដល់ប្រជុំកោះទាំងពីររកផលិតផលព្រៃឈើនិងសមុទ្រដ៏ច្រើនក្រៃលែងរបស់ខ្លួននិងដើម្បីជួញដូរជាមួយពួកឈ្មួញមកពីចិន ដែលពួកអ្នកទាំងនោះក៏បានរកឃើញពិភពម៉ាឡេនៅដើមកាលបរិច្ឆេទមួយនោះដែរ។ ទាំងសាសនាហិណ្ឌូ និងព្រះពុទ្ធសាសនា ត្រូវមានឡើងដូចគ្នានៅទៀបកោះម៉ាឡេ (ឧបទ្វីបម៉ាឡេ)នៅបណ្ដើមនៃសតវត្សទី១នៃគ.ស. ហើយចាប់ពីទីនោះមករីកសាយភាយឆ្លងទៅប្រជុំកោះនេះទៀត។

កម្ពុជាលើកទីមួយបានរងឥទ្ធិពលដោយហិណ្ឌូសាសនាកំឡុងការផ្ដើមនៃនគរវ្នំ។ ហិណ្ឌូសាសនាធ្លាប់ជាសាសនាមួយក្នុងចំណោមសាសនាផ្លូវការរបស់អាណាចក្រខ្មែរ។ កម្ពុជាគឺជាផ្ទះកំណើតរបស់ប្រាសាទមួយនៃប្រាសាទតែពីរគត់ដែលបានបូជាដល់ព្រះព្រហ្មក្នុងលោក។ ^{[ត្រូវការអំណះអំណាង]} អង្គរវត្តក៏ជាប្រាសាទហិណ្ឌូល្បីល្បាញមួយនៅកម្ពុជាដែរ។

អរិយធម៌ចាម្ប៉ាក៏ត្រូវបានស្ថិតនៅអ្វីដែលសព្វថ្ងៃនេះជាវៀតណាមភាគកណ្ដាល ហើយក៏ធ្លាប់ជាព្រះរាជាណាចក្រហិណ្ឌូឥណ្ឌូបនីយកម្មដ៏ខ្លាំងក្លាមួយដែរ។ យួនបានធ្វើការប្រល័យពូជសាសន៍ប្រឆាំងនឹងប្រជាជនចាមកំឡុងការលុកលុយរបស់យួននៅចាម្ប៉ា១៤៧១ ដោយការរុករើ និងការដុតបំផ្លាញចាម្ប៉ា ការកាប់សម្លាប់ប្រជាជនចាមរាប់ពាន់នាក់ និងការបញ្ជ្រួតជ្រាបពួកគេដោយបង្ខំអោយទទួលយកវប្បធម៌យួន។

អធិរាជាណាចក្រមជបហិតធ្លាប់ជារាជាណាចក្រឥណ្ឌូបនីយកម្មដែលស្ថិតនៅជ្វាខាងកើតចាប់ពីឆ្នាំ១២៩៣ដល់ប្រហែលឆ្នាំ១៥០០។ មេដឹកនាំធំបំផុតគឺហាយ៉ាមវូរូក ដែលរជ្ជកាលរបស់ទ្រង់ចាប់ពីឆ្នាំ១៣៥០ដល់១៣៨៩បានសំគាល់ឱ្យឃើញនូវចំណុចកំពូលរបស់ចក្រភព នៅពេលដែលខ្លួនបានត្រួតត្រាព្រះរាជាណាចក្រដទៃៗនៅទៀបកោះម៉ាឡេខាងត្បូង កាលីម៉ាន់តាន់ សូម៉ាតេរ៉ា និងបាលី។ ប្រភពផ្សេងៗដូចជានគរកេរ្តគម ក៏វែកញែកថាឥទ្ធិពលរបស់ចក្រភពនេះបានឆ្លងចូលលើភាគខ្លះនៃស៊ូឡាវ៉ិស៊ី ម៉ឹឡាក់កឹហ្ស និងតំបន់ខ្លះនៃហ្គីណេថ្មីខាងលិច ដែលធ្វើអោយខ្លួនក្លាយជាចក្រភពដ៍ធំបំផុតដែលធ្លាប់មាននៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រអាស៊ីអាគ្នេយ៍។

ពួកចោឡ៊ៈបានខ្លាំងពូកែក្នុងសកម្មភាពតាមសមុទ្រទាំងខាងវិស័យយោធានិងពាណិជ្ជវិស័យ។ ការវាយឆ្មក់របស់ពួកគេនៅកត្តហៈ និងស្រីវិជ័យ និងទំនាក់ទំនងពាណិជ្ជកម្មបន្តរបស់ពួកគេជាមួយនិងអធិរាជាណាចក្រចិន ដែលអាចនាំឱ្យពួកគេមានឥទ្ធិពលដល់វប្បធម៌តំបន់នានា។ ឧទាហរណ៍ដែលគង់វង្សនៅជាច្រើននៃឥទ្ធិពលវប្បធម៌ហិណ្ឌូបានរកឃើញសព្វថ្ងៃទូទាំងអាស៊ីអាគ្នេយ៍គឺជាលទ្ធផលនៃបេសនកម្មនានារបស់ចោឡ៊ៈ។

ការផ្សព្វផ្សាយឥស្លាម

 

នៅសតវត្សទី១១ សម័យច្របូកច្របល់ចលាចលបានកើតឡើងនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រអាស៊ីអាគ្នេយ៍សមុទ្រ កងទ័ពជើងទឹកចោឡ៊ៈឥណ្ឌាបានឆ្លងមហាសមុទ្រនិងបានវាយប្រហារព្រះរាជាណាចក្រស្រីវិជ័យរបស់សង្គ្រាមវិជ័យតុន្គវរ្ម័ននៅកាដារម (កត្តហៈ) រាជធានីនៃរាជាណាចក្រតាមមាត់សមុទ្រដ៏មានអំណាចត្រូវបានលួចប្លន់បំផ្លិចបំផ្លាញ និងព្រះរាជាត្រូវបានគេចាប់បាន។ រួមគ្នាជាមួយកាដារម ប៉ានអៃនៅសម័យបច្ចុប្បន្ន សូម៉ាតេរ៉ានិងមឡ៊ៃយូរ និងទៀបកោះម៉ាឡេ (ឧបទ្វីបម៉ាឡេ) ក៏ត្រូវបានវាយប្រហារដែរ។ ភ្លាមបន្ទាប់មកនោះ ស្ដេចនៃកត្តហៈ ព្រះអង្គមហាវង្សបានក្លាយជាអ្នកដឹកនាំដំបូងដែលបោះបង់ចោលជំនឿហិណ្ឌូតាមបែបប្រពៃណី និងបានចាប់យកសាសនាឥស្លាមជាមួយស៊ុលតង់ណាចក្រកត្តហៈដែលបានបង្កើតឡើងនៅឆ្នាំ១១៣៦។ សមុទ្រប៉ាសអៃបានកាន់សាសនាឥស្លាមនៅឆ្នាំ១២៦៧ ស្ដេចនៃមល្លកា បរមេស្វរៈបានរៀបអភិសេកជាមួយព្រះនាងនៃប៉ាសអៃ ព្រះរាជបុត្រនេះបានក្លាយជាស៊ុលតង់ទីមួយនៃមល្លកា ភ្លាមៗមល្លកាបានក្លាយជាមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាឥស្លាមនិងពាណិជ្ជកម្មតាមសមុទ្រ ពួកអ្នកគ្រប់គ្រងផ្សេងទៀតបានធ្វើតាមគ្នាបន្តបន្ទាប់។ មេដឹកនាំសាសនាឥណ្ឌូណេស៊ីនិងអ្នកប្រាជ្ញឥស្លាមហាមកា (១៩០៨-១៩៨១) បានសរសេរនៅឆ្នាំ១៩៦១:: "ការរីកចម្រើននៃឥស្លាមនៅឥណ្ឌូណេស៊ីនិងម៉ាឡេយ៉ាគឺទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទនឹងមូស៊្លីមចិនម្នាក់ មេទ័ពជើងទឹកចឹង-ហឺ។"

មានទ្រឹស្ដីជាច្រើនចំពោះដំណើរការឥស្លាមនីយកម្មនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ទ្រឹស្ដីទីមួយគឺពាណិជ្ជកម្ម។ ការពង្រីកពាណិជ្ជកម្មចំណោមអាស៊ីខាងលិច ឥណ្ឌានិងអាស៊ីអាគ្នេយ៍បានជួយដល់ការរីកសាយភាពនៃសាសនានេះតាមរយៈពួកពាណិជ្ជករមូស៊្លីមដែលបាននាំឥស្លាមមកតំបន់នេះ។ ទ្រឹស្ដីទីពីរគឺជាតួនាទីនៃពួកសាសនទូត រឺ ពួកស៊ូភ្វី។ ^{[ត្រូវការអំណះអំណាង]} ពួកសាសនទូតស៊ូភ្វីបានដើរតួនាទីសំខាន់ក្នុងការផ្សព្វផ្សាយជំនឿដោយគំនិតឥស្លាមច្របាច់បញ្ចូលគ្នាជាមួយជំនឿក្នុងស្រុកមានស្រាប់និងសញ្ញាណសាសនា។ ទីបញ្ចប់ ពួកវណ្ណៈដឹកនាំបានកាន់សាសនាឥស្លាម និងថាបានជួយបន្ថែមបញ្ជ្រាបបញ្ចូលសាសនានេះទូទាំងតំបន់។ អ្នកដឹកនាំនៃកំពង់ផែដ៏សំខាន់បំផុតនៃតំបន់នេះ ស៊ុលតង់ណាចក្រមល្លកា បានកាន់សាសនាឥស្លាមនៅសតវត្សទី១៥ ដោយប្រាប់ឱ្យដឹងនូវសម័យមួយនៃការផ្លាស់សាសនាយ៉ាងលឿននៃឥស្លាមទូទាំងតំបន់នេះជាតំបន់ដែលបានផ្ដល់នូវកម្លាំងបង្រួបបង្រួមចំណោមពួកថ្នាក់ដឹកនាំ និងពាណិជ្ជកម្ម។ ^{[ត្រូវការអំណះអំណាង]}

ចិន

ពួកឈ្មួញចិនបានធ្វើពាណិជ្ជកម្មជាមួយតំបន់នេះអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយតាមរយៈភស្តុតាងនៃកំណត់ត្រា​ការដើរសមុទ្ររបស់លោកម៉ាហ្សឺឡឹងថាព្រុយណេ​មានកាំភ្លើងធំច្រើនជាងសំពៅពួកអឺរ៉ុបទៀត អញ្ជឹងវាបង្ហាញថាពួកចិនបាន​ការពារពង្រឹងពួកគេ។

វីរកថាម៉ាឡេស៊ីដែលមាន ថាអធិរាជមិងចិនមួយអង្គបានបញ្ជូនរាជបុត្រី ហានលីប៉ោវទៅមល្លកា ជាមួយនិងអ្នកហែហម៥០០នាក់ ដើម្បីរៀបអភិសេកជាមួយស៊ុលតង់ម៉ាន់ស៊ូរ-សាហ បន្ទាប់ពីអធិរាជអង្គនេះចាប់អារម្មណ៍ដោយសារពុទ្ធិនៃស៊ុលតង់។ អណ្ដូងរបស់ហានលីប៉ោវ (ដែលបានសង់នៅឆ្នាំ១៤៥៩) ឥឡូវគឺជាទំនាក់ទាញទេសចរណ៍នៅទីនោះ ជាភ្នំចិន ដែលអ្នកហែហមព្រះនាងបានមកតាំងទីលំនៅ។

តម្លៃយុទ្ធសាស្ត្រនៃទ្វារសមុទ្រមល្លកា ដែលត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយស៊ុលតង់ណាចក្រមល្លកានៅសតវត្សទី១៥និងដើមសតវត្សទី១៦ បានធ្វើអោយកត់សម្គាល់ដោយអ្នកនិពន្ធព័រទុយហ្គាល់ដួរអាត-បារ្បហ្សិ ដែលនៅឆ្នាំ១៥០០បានសរសេរ "លោក ដែលអ្នកជាម្ចាស់នៃមល្លកាមានដៃនៅលើបំពង់កនៃវ៉េនណេហ៊្សាំរ"។

អឺរ៉ុប

 

ឥទ្ធិពលលោកខាងលិចបានចាប់ផ្ដើមចូលនៅសតវត្សទី១៦ ជាមួយការមកដល់នៃពួកព័រទុយហ្គាល់ និងអេស្ប៉ាញនៅម៉ាល់លូគូ និងហ៊្វីលីពីន។ ក្រោយមកទៀតពួកហូល្លង់បានបង្កើតឥណ្ឌាខាងកើតហូល្លង់ ពួកបារាំងសហភាពឥណ្ឌូចិន និងពួកប៊្រីតធិឝ (ចក្រភពអង់គ្លេស) និគមទ្វារសមុទ្រ។ ក្រោយមកទៀត ប្រទេសអាស៊ីអាគ្នេយ៍ទាំងអស់ត្រូវបានធ្វើអាណានិគមនីយកម្មលើកលែងតែថៃចេញ។

ពួកអ្នករុករកអឺរ៉ុបកំពុងតែទៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ពីខាងលិចនិងខាងកើត។ ពាណិជ្ជកម្មទៀងទាត់រវាងសំពៅនានាដែលចេញក្ដោងទៅខាងកើតចាប់ពីមហាសមុទ្រឥណ្ឌានិងខាងត្បូងចាប់ពីអាស៊ីដីគោកបានផ្ដល់​នូវទំនិញដោយយកត្រឡប់មកវិញ​នូវផលិតផល​ធម្មជាតិ ដូចជាទឹកឃ្មុំ និងចំពុះកេងកងមកពីពួកកោះនៃប្រជុំកោះនេះ។

ពួកអឺរ៉ុបបាននាំសាសនាគ្រិស្តដែលអនុញ្ញាតឱ្យពួកសាសនទូតគ្រិស្តបានផ្សព្វផ្សាយយ៉ាងទូលំទូលាយ។ ថៃក៏បានអនុញ្ញាតឱ្យពួកអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រលោកខាងលិចចូលប្រទេសខ្លួនដើម្បីអភិវឌ្ឍប្រព័ន្ធអប់រំរបស់ខ្លួន ពេលដូចគ្នានេះដែរ ក៏ចាប់ផ្ដើមបញ្ជូននូវសមាជិករាជវង្សនិងពួកអ្នកប្រាជ្ញថៃដើម្បីឱ្យទទួលការអប់រំជាន់ខ្ពស់ពីអឺរ៉ុប និងរុស៊្សីផង។

ជប៉ុន

កំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី២ ជប៉ុនចក្រពត្តិបានលុកលុយភាគច្រើននៃអតីតអាណានិគមលោកខាងលិច។ របបកាន់កាប់ឝ៊វ៉ាបានប្រព្រឹត្តសកម្មភាពហិង្សាជាច្រើនប្រឆាំងនឹងពួកអសេនិកជន (ជនស៊ីវិល)ដូចជាការសម្លាប់រង្គាលម៉ានីល និងការអនុវត្តប្រព័ន្ធពលកម្មដោយបង្ខំ ដូចជារឿងមួយដែលពាក់ព័ន្ធនឹងឡូមុឝាក់ ៤ ទៅ ១០លាននាក់នៅឥណ្ឌូណេស៊ី។ របាយការណ៍របស់ស.ប.ក្រោយមកបានថ្លែងថា​មនុស្សបួនលាននាក់បានស្លាប់​នៅឥណ្ឌូណេស៊ី​ជាលទ្ធផលនៃការអត់បាយនិងពលកម្មបង្ខំ​កំឡុងការកាន់កាប់របស់ជប៉ុន។

បច្ចុប្បន្ន

ប្រទេសភាគច្រើនបំផុតនៅតំបន់នេះពេញចិត្តស្វ័យភាពជាតិ។ ទម្រង់រដ្ឋាភិបាលប្រជាធិបតេយ្យនិងការទទួលស្គាល់សិទ្ធិមនុស្សដែលកំពុងចាក់ឫសចាក់គល់។ អាស៊ានផ្ដល់នូវក្របខណ្ឌមួយសម្រាប់សមាហរណកម្មពាណិជ្ជកម្ម។

ការប៉ះទង្គិចគ្នាដែលអះអាងឡើងលើពួកកោះស្ព្រែតលីគឺបានបង្កើតឡើងដោយ ព្រុយណេ ចិន ម៉ាឡេស៊ី ហ៊្វីលីពីន តៃវ៉ាន់ និងវៀតណាម។

 

តាមភូមិសាស្ត្រ ប្រជុំកោះម៉ាឡេគឺជាប្រជុំកោះមួយក្នុងចំណោមតំបន់ដែលមានសកម្មភាពភ្នំភ្លើងនៅក្នុងពិភពលោក។ រំលើកភូមិសាស្ត្រជាច្រើនក្នុងតំបន់នេះក៏បានបង្កើតបានភ្នំជាច្រើនផុសឡើង ដែលមានកំពស់ដល់ពុនចាក់ចៃយ៉ានៅប៉ាពួ ឥណ្ឌូណេស៊ីនៅ៥០៣០មាត្រ (១៦០២៤ ភ្វ.) នៅលើកោះហ៊្គីណេថ្មី វាគឺជាកន្លែងតែមួយគត់ដែលផែនទឹកកកអាចរកឃើញបាននៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ គ្រានោះកំពូលភ្នំខ្ពស់បំផុតទីពីរគឺភ្នំគីណាបាលុនៅសាបា ម៉ាឡេស៊ីនៅលើកោះកាលីម៉ាន់តាន់ដែលមានកំពស់៤០៩៥មាត្រ (១៣៤៣៥ ភ្វ)។ ភ្នំខ្ពស់បំផុតនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍គឺខាកាបុរ៉ាហ៊្សី ៥៩៦៧មាត្រ និងអាចត្រូវបានគេរកឃើញនៅភូមាខាងជើងដែលចែករំលែកនូវជួរនៃកំពូលភ្នំមេបារបស់ខ្លួន ភ្នំអេវ៉ឺរ៉ិស។ ប្រជុំកោះធំបំផុតនៅក្នុងពិភពលោកតាមរយៈទំហំនៅឥណ្ឌូណេស៊ី (តាមរយៈសៀវភៅការពិតពិភពលោកភ.ស.ក.)។

ភ្នំភ្លើងម៉ាយុន ទោះបីយ៉ាងណា ក៏មានសកម្មភាពគ្រោះថ្នាក់ ក៏កាន់កំណត់ត្រាសាជីមូលល្អឥតខ្ចោះបំផុតរបស់ពិភពលោកដែលបានសាងឡើងពីបន្ទុះអតីតកាលនិងបន្តទៅមុខ។

ព្រំប្រទល់

អាស៊ីអាគ្នេយ៍មានព្រំប្រទល់ជាប់ទ្វីបអូស្ត្រាលី ខណ្ឌសីមាដែលរត់កាត់ឥណ្ឌូណេស៊ី។ ក៏ប៉ុន្តែចំណុចប៉ះគ្នាខាងវប្បធម៌ដាក់នៅរវាងប៉ាពួហ៊្គីណេថ្មី និងតំបន់ឥណ្ឌូណេស៊ីប៉ាពួ និង ប៉ាពួខាងលិច ដែលរំលែកកោះហ៊្គីណេថ្មីជាមួយប៉ាពួហ៊្គីណេថ្មី។

អាកាសធាតុ

អាកាសធាតុនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍គឺនិវត្តន៍ក្ដៅហើយសើមភាគច្រើនពេញមួយឆ្នាំជាមួយការធ្លាក់ភ្លៀងដ៏ច្រើន (វៀតណាមភាគខាងជើងគឺជាតំបន់សំខាន់តែមួយគត់ក្នុងអ.អា.ដែលមានលក្ខណៈអាកាសធាតុអនុនិវត្តន៍)។ អាស៊ីអាគ្នេយ៍មានរដូវវស្សានិងប្រាំងដែលបង្កើតឡើងដោយការឆ្លាស់គ្នាខាងខ្យល់រដូវ រឺមូសុង។ ខ្សែក្រវាត់ភ្លៀងនិវត្តន៍បង្កឱ្យមានការធ្លាក់ភ្លៀងបន្ថែមកំឡុងរដូវមូសុង។ ព្រៃទឹកភ្លៀងនេះគឺធំបំផុតទីពីរលើផែនដី (អាម៉ាហ្សូនគឺធំបំផុត)។ លើកលែងមួយនៃប្រភេទអាកាសធាតុនិងសារពើរុក្ខជាតិនេះគឺតំបន់ភ្នំនៅតំបន់ភាគខាងជើង ដែលមានរយៈកំពស់ខ្ពស់ឈានទៅដល់សីតុណ្ហភាពកាន់តែត្រជាក់បង្គួរ និងទេសភាពកាន់តែស្ងួត។ ផ្នែកផ្សេងខ្លះទៀតបានធ្លាក់នៅក្រៅអាកាសធាតុនេះពីព្រោះដោយសារកន្លែងនោះដូចវាលខ្សាច់។

បរិស្ថាន

 

អាស៊ីអាគ្នេយ៍ទាំងអស់ធ្លាក់ចូលក្នុងនិវត្តន៍សើមក្ដៅល្មម និងអាកាសធាតុរបស់ខ្លួនជាទូទៅត្រូវបានកំណត់លក្ខណៈជាមូសុង។ សត្វនៃអាស៊ីអាគ្នេយ៍គឺប្លែកៗគ្នា នៅលើពួកកោះកាលីម៉ាន់តាន់ និងសូម៉ាតេរ៉ា អ៊ូរ៉ង់អ៊ូតង់ (មនុស្សព្រៃឈើ) ដំរីអាស៊ី ជ្រូកខុបម៉ាឡេ រមាសសូម៉ាតេរ៉ា និងខ្លាពពកកាលីម៉ាន់តាន់ក៏អាចត្រូវបានគេរកឃើញដែរ។ អនុប្រភេទប្រាំមួយនៃប៊ិនទូរន រឺ ឆ្មាខ្លាឃ្មុំ ដែលមានក្នុងតំបន់នេះ ទោះបីជាមួយប្រភេទនេះមានដោយតំបន់នៅកោះប៉ាឡាវ៉ានក៏ដោយ ក៏ឥឡូវត្រូវបានគេចាត់ថ្នាក់ជាប្រភេទងាយរងគ្រោះដែរ។

ពួកខ្លាដំបងនៃអនុប្រភេទបីផ្សេងគ្នាត្រូវបានគេរកឃើញលើកោះសូម៉ាតេរ៉ា (ខ្លាដំបងសូម៉ាតេរ៉ា) នៅទៀបកោះម៉ាឡេស៊ី (ខ្លាដំបងម៉ាឡេ) និងនៅឥណ្ឌូចិន (ខ្លាដំបងឥណ្ឌូចិន) ទាំងអស់នៃអនុប្រភេទទាំងនេះត្រូវបានគេធ្វើឱ្យអន្តរាយ។

នាគគមឌគឺជាប្រភេទនៃគោលិកាដែលមានជីវិតធំបំផុតនិងរស់នៅកោះគមឌ រីនឆា ផ្លអឺស និងគីលីមតាញ នៅឥណ្ឌូណេស៊ី។

 

ឥទ្ទ្រីហ៊្វីលីពីនគឺជាបក្សីជាតិនៃហ៊្វីលីពីន។ វាត្រូវចាត់ទុកដោយពួកអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រថាជាឥន្ទ្រីដ៏ធំបំផុតក្នុងពិភពលោក និងមានដោយតំបន់ក្នុងព្រៃរបស់ហ៊្វីលីពីន។

ក្របីព្រៃអាស៊ី និងនៅលើកោះផ្សេងៗដែលទាក់ទងនឹងប្រភេទក្រិននៃក្របី (ប៊ូបាលូស) ដូចជាអា-នអាម្ដងនោះធ្លាប់មានពាសពេញនៅអាស៊ីអាគេ្នយ៍ សម័យឥឡូវនេះក្របីស្រុកអាស៊ីជាទូទៅឆ្លងកាត់តំបន់នេះ ប៉ុន្តែសាច់ញាតិរបស់វាគឺកម្រនិងត្រូវបានគេធ្វើឱ្យរងគ្រោះថ្នាក់ទៀតណាស់។

ឈ្លូសកណ្ដុរ ជាហរិណដែលមានវ័ធតូចធំដូចជាឆ្កែ រឺឆ្មា សម្រាប់ក្មេងលេង ដែលអាចគេរកឃើញនៅកោះសូម៉ាតេរ៉ា កាលីម៉ាន់តាន់ និងប៉ាឡាវ៉ាន់ (ហ៊្វីលីពីន)។ ខ្ទីង គោព្រៃធំសម្បើមធំជាងគេស្មើនឹងក្របីព្រៃ ត្រូវបានគេរកឃើញភាគច្រើននៅឥណ្ឌូចិន។

បក្សីជាច្រើនដូចជាក្ងោក និងដ្រុងង៉ុរស់នៅក្នុងអនុតំបន់នេះនៅចុងខាងកើតដល់ឥណ្ឌូណេស៊ី។ ជ្រូកព្រៃបាប៊ី ជ្រូកមានភ្លុកបួន ដែលអាចរកឃើញនៅឥណ្ឌូណេស៊ីដូចគ្នា។ កេងកងត្រូវបានគេឱ្យតម្លៃដោយសារចំពុះរបស់វានិងបានប្រើប្រាស់ក្នុងការជួញដូរជាមួយចិន។ កុយរមាស មិនមែនផ្នែកនៃលលាដ៍ក្បាលរបស់វា វាក៏មានតម្លៃនៅចិនដូចគ្នា។

 

ប្រជុំកោះម៉ាឡេគឺត្រូវបំបែកគ្នាដោយខ្សែវ៉លឡេស។ ខ្សែនេះរត់តាមបណ្ដោយអ្វីដែលគេស្គាល់ថាជាព្រំប្រទល់ផ្ទាំងរចិតវិវត្តន៍ និងញែកប្រភេទអាស៊ី (ខាងលិច) ពីប្រភេទទក្សិណអាស៊ី (ខាងកើត)។ ពួកកោះចន្លោះជ្វា/កាលីម៉ាន់តាន់ និងប៉ាពួបង្កើតបានភូមិភាគចម្រុះគ្នា ដែលជាកន្លែងប្រភេទទាំងពីរកើតឡើង ត្រូវគេស្គាល់ថាជាវ៉លឡេស៊ា។ ដូចគ្នាជំហាននៃការអភិវឌ្ឍកើនលឿននិងប្រជាភិវឌ្ឍន៍បន្តដើម្បីរីកសាយភាយក្នុងអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ការព្រួយបារម្ភបានកើនឡើងគិតពីផលប៉ះពាល់នៃសកម្មភាពមនុស្សនៅលើបរិស្ថានតំបន់នេះ។ ផ្នែកមួយនៃអាស៊ីអាគ្នេយ៍គួរឱ្យកត់សំគាល់ យ៉ាងណាៗ មិនបានផ្លាស់ប្ដូរខ្លាំងទេនិងនៅមានទីជម្រកមិនផ្លាស់ប្ដូរសម្រាប់ជីវិតសត្វព្រៃ។ ប្រជាជាតិនៃតំបន់នេះ ដែលមានការលើកលែងតិចតួច បានយល់ដឹងពីការចាំបាច់ដើម្បីថែរក្សាគម្របព្រៃឈើ មិនត្រឹមតែដើម្បីរារាំងសំណឹកដីប៉ុណ្ណោះ ក៏ប៉ុន្តែក៏ដើម្បីអភិរក្សនានាភាពនៃពពួកភូតគាមនិងពពួកសត្វផងដែរ។ ឥណ្ឌូណេស៊ី ជាគំរូ បានបង្កើតប្រព័ន្ធនៃឧទ្យានជាតិលាតសន្ធឹងនិងអភិរក្សសម្រាប់គោលបំណងនេះ។ ទោះបីដូច្នេះ ដូចជាប្រភេទរមាសជ្វាប្រឈមនឹងការផុតពូជ ដែលមានត្រឹមតែពួកសត្វមួយក្ដាប់មានសេសសល់នៅជ្វាខាងលិច។

ទឹករាក់ៗនៃថ្មប៉ប្រះទឹកផ្កាថ្មអាស៊ីអាគ្នេយ៍មានកម្រិតជីវៈចម្រុះខ្ពស់បំផុតចំពោះបរិស្ថានប្រព័ន្ធសមុទ្ររបស់ពិភពលោក ដែលជាកន្លែងផ្កាថ្ម ត្រី និងសិប្បីជាតិមានច្រើន។ តាមរយៈអភិរក្សអន្តរជាតិ ការស្ទាបស្ទង់សមុទ្របានផ្ដល់ថានានាភាពជីវិតសមុទ្រនៅក្នុងតំបន់រាជអាំប៉ាតគឺខ្ពស់បំផុតដែលបានកត់ត្រាទុកលើផែនដី។ នានាភាពធំច្រើនសន្ធឹកជាងតំបន់ណាៗផ្សេងៗដែលបានតំណាងជាត្រីកោណផ្កាថ្មរួមផ្សំគ្នាដោយឥណ្ឌូណេស៊ី ហ៊្វីលីពីន និងប៉ាពួហ៊្គីណេថ្មី។ ត្រីកោណផ្កាថ្មគឺជាបេះដូងនៃជីវៈចម្រុះថ្មប៉ប្រះទឹកផ្កាថ្មរបស់ពិភពលោក ដែលធ្វើឱ្យរាជអាំប៉ាតមានលទ្ធភាពពេញលេញបង្កើតបរិស្ថានប្រព័ន្ធថ្មប៉ប្រះទឹកផ្កាថ្មយ៉ាងសម្បូរបែបបំផុតនៅក្នុងលោក។ ឆ្លាមពិន្ទង ប្រភេទត្រីធំបំផុតរបស់ពិភពលោក និងអណ្ដើកសមុទ្រ៦ប្រភេទ ក៏អាចត្រូវបានគេរកឃើញនៅសមុទ្រចិនខាងត្បូងនិងទឹកដីមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ៊្វិករបស់ហ៊្វីលីពីនដែរ។

ដើមឈើ និងរុក្ខជាតិផ្សេងៗនៃតំបន់នេះស្ថិតនៅនិវត្តន៍ នៅបណ្ដាប្រទេសខ្លះ ជាកន្លែងដែលភ្នំនានាមានកំពស់ខ្ពស់ល្មម សារពើរុក្ខជាតិអាកាសធាតុបង្គួរអាចត្រូវគេរកឃើញ។ តំបន់ព្រៃទឹកភ្លៀងទាំងនេះថ្មីៗកំពុងត្រូវគេកាប់លើសលប់ ជាពិសេសនៅកាលីម៉ាន់តាន់។

គ្រាដែលអាស៊ីអាគ្នេយ៍សម្បូរបែបដោយពពួកភូតគ្រាម និងសត្វ អាស៊ីអាគ្នេយ៍ក៏កំពុងប្រឈមនឹងការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើធ្ងន់ធ្ងរដែលបង្កឱ្យមានការបាត់បង់ទីលំនៅសម្រាប់ប្រភេទរងគ្រោះថ្នាក់ដូចជា ស្វាក្រហម និង ខ្លាធំសូម៉ាតេរ៉ា។ ការព្យាករណបានធ្វើឡើងថាច្រើនជាង៤០%នៃប្រភេទសត្វនិងរុក្ខជាតិនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍អាចនឹងត្រូវអស់នៅសតវត្សទី២១។ នៅពេលដដែល អ័ព្ទក៏ជាភាពចៃដន្យមួយទៀងទាត់ដែរ។ អ័ព្ទដ៏អាក្រក់បំផុតក្នុងតំបន់ពីរគឺនៅឆ្នាំ១៩៩៧និង២០០៦ក្នុងនោះបណ្ដាប្រទេសជាច្រើនត្រូវបានគ្របដណ្ដប់ដោយអ័ព្ទក្រាស់ ភាគច្រើនបានបង្កដោយសកម្មភាពកាប់និងដុតនៅឥណ្ឌូណេស៊ី។ ជាប្រតិកម្មតប ប្រទេសជាច្រើននៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍បានចុះហត្ថលេខានូវកិច្ចព្រមព្រៀងអាស៊ានលើការបំពុលអ័ព្ទឆ្លងព្រំដែនដើម្បីប្រឆាំងនឹងការបំពុលរបស់អ័ព្ទ។

 

ទោះបីជាមុនពេលការចូលមកដល់នៃចំណាប់អារម្មណ៍អឺរ៉ុបក៏ដោយ ក៏អាស៊ីអាគ្នេយ៍ធ្លាប់ជាផ្នែកមួយសំខាន់នៃប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកិច្ចពិភពលោកដែរ។ នគរយឺតាម៉ាក់ជាញឹកញាប់បានចូលរួមក្នុងពាណិជ្ជកម្មសមុទ្រនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ខ្សែដ៏ធំទូលាយនៃគ្រឿងឧបភោគបរិភោគបានមានកំណើតឡើងនៅក្នុងតំបន់នេះ ប៉ុន្តែជាពិសេសសំខាន់គឺដូចជាគ្រឿងទេស ម្ទេស ម្រេច ខ្ញី ពួកផ្កាក្លាំពូ និងចន្ទន៍គ្រឹះស្នា។ ពាណិជ្ជកម្មគ្រឿងទេសនេះដើមឡើយត្រូវបានរីកចម្រើនឡើងដោយពួកឈ្មួញឥណ្ឌា និងអារ៉ាប់ ក៏ប៉ុន្តែវាក៏បាននាំមកនូវពួកអឺរ៉ុបមកកាន់តំបន់នេះដែរ។ ពួកអេស្ប៉ាញូឡឹស (សំពៅចម្បាំងម៉ានីល) និងព័រទុយហ្គាល់ដំបូង ក្រោយមកពួកហូឡង់ (នីដឺរឡន់) និងចុងក្រោយពួកអង់គ្លេស (ប៊្រិតធិឝ) និងបារាំងបានពាក់ព័ន្ធក្នុងសហគ្រាសនេះនៅបណ្ដាប្រទេសផ្សេងៗ។ ការនាំមកនូវចំណាប់អារម្មណ៍ពាណិជ្ជកម្មរបស់ពួកអឺរ៉ុបបានវិវត្តិទៅជាការបញ្ចូលទឹកដី តាមរយៈពួកឈ្មួញបានបញ្ចុះបញ្ចូលរកវិបុលកម្មនៃការគ្រប់គ្រងដើម្បីការពារនិងពង្រីកសកម្មភាពរបស់ខ្លួន។ ជាលទ្ធផលមួយ ពួកហូឡង់ (នីដឺរឡន់)បានរំកិលខ្លួនចូលទៅឥណ្ឌូណេស៊ី ពួកអង់គ្លេស (ប៊្រីតធិឝ) ទៅម៉ាឡេយ៉ា ពួកបារាំងទៅកាន់ឥណ្ឌូចិន និងពួកអេស្ប៉ាញ និងអាមេរិក (ស.រ.)ទៅកាន់ហ៊្វីលីពីន។

គ្រានោះសេដ្ឋកិច្ចតំបន់នេះបានពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំងលើកសិកម្ម ហត្ថការ និងសេវាកម្មដែលកំពុងកាន់តែសំខាន់។ ទីផ្សារលេចធ្លោមួយ ឥណ្ឌូណេស៊ីគឺជាសេដ្ឋកិច្ចធំបំផុតក្នុងតំបន់នេះ។ ប្រទេសឧស្សាហូបនីយកម្មថ្មីរួមមាន ឥណ្ឌូណេស៊ី ម៉ាឡេស៊ី ថៃ និងហ៊្វីលីពីន គ្រាដែលសិង្ហបុរី និងព្រុយណេជាសេដ្ឋកិច្ចអភិវឌ្ឍសម្បូរបែបហើយ។ ក្រៅពីនឹង អាស៊ីអាគ្នេយ៍គឺនៅតែពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំងលើកសិកម្ម ក៏ប៉ុន្តេវៀតណាមកំពុងធ្វើឱ្យមានកំណើននឹងនរគួរឱ្យកត់សំគាល់ក្នុងការអភិវឌ្ឍវិស័យឧស្សាហកម្មនានារបស់ខ្លួនដែរ។ តំបន់នេះផលិតវាយនភណ្ឌ ទំនិញបច្ចេកទេសខ្ពស់ខាងអស្យាណូគួរឱ្យកត់សម្គាល់ដូចជាសុខុមប្រតិបត្តូបករណ៍ និងផលិតផលឧស្សាហកម្មធន់ធ្ងន់ដូចជាឡាន។ ការតម្កល់ប្រេងក៏មានក្នុងតំបន់នេះដែរ។

ក្រុមហ៊ុនទូរគមនាគមន៍ដប់ប្រាំពីរបានចុះកិច្ចសន្យាដើម្បីសាងខ្សែកាបក្រោមសមុទ្រថ្មីដើម្បីភ្ជាប់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ទៅស.រ.។ នេះគឺដើម្បីចៀសវាងការរអាក់រអួលធម្មជាតិថ្មីៗដែលបានបង្ក ដោយការកាត់ផ្ដាច់នៃខ្សែកាបក្រោមសមុទ្រមកពីតៃវ៉ាន់ទៅស.រ.ដោយការរញ្ជួយដីថ្មីៗ។

ទេសចរណ៍ជាកត្តាគន្លឹះក្នុងការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចសម្រាប់បណ្ដាប្រទេសអាស៊ីអាគ្នេយ៍មួយចំនួន ជាពិសេសកម្ពុជា។ តាមរយៈយូណេស្កូ “ទេសចរណ៍ បើសិនជាគិតគូរត្រឹមត្រូវ អាចជាឧបករណ៍អភិវឌ្ឍន៍ដ៏ធំ និងមធ្យោបាយដែលមានប្រសិទ្ធិភាពក្នុងការថែរក្សាឱ្យគង់វង្សនូវនានាភាពវប្បធម៌នៃភពផែនដីយើង។” ចាប់តាំងពីដើមទសវត្ស១៩៩០ “ទោះបីយ៉ាងណាប្រជាជាតិមិនមែនអាស៊ានដូចជា កម្ពុជា លាវ វៀតណាម និង ភូមា ដែលប្រាក់ចំណូលបានទាញពីទេសចរណ៍ទាប ក៏កំពុងព្យាយាមពង្រីកឧស្សាហកម្មទេសចរណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនដែរ។” នៅឆ្នាំ១៩៩៥ សិង្ហបុរីជាអ្នកនាំមុខក្នុងតំបន់ខាងចំណូលទេសចរណ៍នានាចំពោះផសសជាង៨%។ នៅឆ្នាំ១៩៩៨ ចំណូលទាំងនោះបានធ្លាក់ចុះតិចជាង៦%នៃផសសដែលថៃនិងស.ប.ប.លាវបានកើនឡើងចំណូលដល់ជាង៧%។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០០ កម្ពុជាបានលើសបណ្ដាប្រទេសអាស៊ានផ្សេងៗទាំងអស់ និងបានធ្វើឱ្យមានស្ទើរតែ១៥%នៃផសសរបស់ខ្លួនពីទេសចរណ៍នៅឆ្នាំ២០០៦។

ឥណ្ឌូណេស៊ីក៏ជាសមាជិកតែមួយគត់នៃសេដ្ឋកិច្ចសំខាន់ក-២០និងត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាសេដ្ឋកិច្ចធំបំផុតនៅក្នុងតំបន់នេះ។ ផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប (ធម្មតា) របស់ឥណ្ឌូណេស៊ីសម្រាប់ឆ្នាំ២០០៨គឺ៥១១,៧ រយកោដិ$ស.រ.ដោយបានប៉ាន់ស្មានជាធម្មតាក្នុងផសសម្នាក់ៗគឺ២២៤៦$ស.រ. និងក្នុងយ.អ.ទ.ផសសម្នាក់គឺ៣៩៧៩$ស.រ. (ដុល្លារអន្តរជាតិ)។

ផ្សារមូលបត្រនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍បានដំណើរការប្រសើរជាងផ្សារតម្លៃផ្សេងៗនៅតំបន់អាស៊ី-ប៉ាស៊ីហ៊្វិកនៅឆ្នាំ២០១០ ផ.ម.ហ.របស់ហ៊្វីលីពីននាំផ្លូវជាមួយកំណើន២២ភាគរយ បន្តបន្ទាប់ដោយផ.ម.ថ.របស់ថៃដែលមាន២១ភាគរយ និងផ.ម.ច.ក.របស់ឥណ្ឌូណេស៊ីដែលមាន១៩ភាគរយ។

 

អាស៊ីអាគ្នេយ៍មានផ្ទៃក្រឡាប្រហែល៤០០០០០០ គម^២ (១,៦ លានម៉ាយការ៉េ)។ ពេលដូចគ្នាឆ្នាំ២០០៧ មនុស្សច្រើនជាង៥៩៣លាននាក់បានរស់នៅក្នុងតំបន់នេះ ច្រើនជាងមួយភាគប្រាំនៃពួកគេ (១២៥ លាននាក់) នៅលើកោះឥណ្ឌូណេស៊ីជ្វា កោះធំដែលមានប្រជាជនរស់នៅច្រើនបំផុតក្នុងពិភពលោក។ ឥណ្ឌូណេស៊ីគឺជាប្រទេសដែលមានអត្រាប្រជាជនច្រើនបំផុតដែលមានប្រជាជន២៣០លាននាក់ និងក៏ជាប្រទេសដែលមានប្រជាជនច្រើនបំផុតទី៤ក្នុងលោកដែរ។ របាយនៃសាសនានានានិងប្រជាជនគឺមានដោយឡែកនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍និងប្លែកគ្នាតាមប្រទេស។ ចិននាយសមុទ្រ៣០ លាននាក់ភាគខ្លះ មិនរាប់បញ្ចូលដំណែលដូនតា ក៏រស់នៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ មានភាគច្រើនលើសលប់នៅកោះឃ្រិសស្មាស ម៉ាឡេស៊ី ហ៊្វីលីពីន សិង្ហបុរី ឥណ្ឌូណេស៊ី និងថៃ ហើយក៏មានដូចជានៅហ្វា នៅវៀតណាមដែរ។

ក្រុមជនជាតិ

 

តាមរយៈ ការសិក្សាពន្ធុ Archived May 11, 2011^{[Date mismatch]}, at the វេយប៊ែខ ម៉ាស៊ីន.ស្ទែនផ្វដថ្មីៗមួយ ប្រជាជនអាស៊ីអាគ្នេយ៍នៅឆ្ងាយៗមកពីដើមកំណើតតែមួយ។ ទោះបីជាកូនចៅដំបូងៗនៃជនជាតិទក្សិណអាស៊ី តៃ និងពួកអន្តោប្រវេសន៍ដែលនិយាយមន-ខ្មែរជាអ្នកបានផ្លាស់ទីពីចិនខាងត្បូងកំឡុងយុគសំរិទ្ធិ និងយុគដែកក៏ដោយ ក៏មានការសាយភាយនៃពន្ធុអារ៉ាប់ ចិន ឥណ្ឌា ពហុទ្វីបនិងកាលទ្វីបផងដែរ។ មានក្រុមមនុស្សដ៏ធំនៃអន្តរអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងពួកជនជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍ពីកំណើត និងពួកនៃកូនចៅចិន។ ពួកគេក្លាយជាផ្នែកដ៏សំខាន់នៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃនៅក្នុងប្រទេសនានាដូចជា វៀតណាម សិង្ហបុរី ថៃ និងហ៊្វីលីពីន។ ឥណ្ឌូណេស៊ី និងម៉ាឡេស៊ីក៏បានលាយបញ្ចូលគ្នាប្រជាជនអាស៊ីអាគ្នេយ៍-ចិនដែរ។

សំណល់នានានៃក្រុមមនត្រូវបានគេរកឃើញនៅប៉ែកខ្លះនៃភូមា និងថៃ ល្បាយចម្រុះនៃជនជាតិនៅទីនោះត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយការរីកសាយភាយជនជាតិទីបេ-ភូមា និងតៃ លាវ និងឝាន។ ប្រជាជនវៀតណាមសហសម័យមានដើមកំណើតពីតំបន់ទន្លេក្រហមនៅវៀតណាមខាងជើង និងមកពីខេត្តភាគអាគ្នេយ៍នានានៃចិនខាងត្បូង និងប្រហែលជាអាចបានលាយចម្រុះគ្នាជាមួយជនជាតិតៃ និងម៉ាឡេ។^{[ត្រូវការអំណះអំណាង]} ដោយបានបន្ថែមទៅនឹងក្រុមជនជាតិភាគច្រើនទាំងនេះ មានប្រជាជនដែលច្រើនតែតិចជាងដូចជាពួកការ៉ែន ពួកឈិន និងពួកនាគានៅភូមា ដែលមានពន្ធុភាពជាមួយពួកជនជាតិអាស៊ីដទៃទៀត។ អាស៊ីអាគ្នេយ៍កោះមានល្បាយនៃពួកកូនចៅនៃប្រជាជនមូល-ម៉ាឡេ (ណិសៀត) និងប៉ារ៉ឺដែលត្រូវបានរងឥទ្ធិពលដោយក្រុមម៉ាឡេ-ពហុទ្វីបនិងក្រុមផ្សេងៗទៀត។ ជាការបន្ថែម ឥទ្ធិពលអារ៉ាប់ ឥណ្ឌា និងចិនបានជះឥទ្ធិពលដល់គំរូជនជាតិនៃពួកកោះទាំងប៉ុន្មាននោះ។

ក្នុងសម័យទំនើប ជ្វាគឺជាក្រុមជនជាតិដ៏ធំបំផុតនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ដែលមានច្រើនជាង៨៦លាននាក់ ភាគច្រើនបំផុតបានប្រមូលផ្ដុំនៅជ្វា ឥណ្ឌូណេស៊ី។ នៅភូមា ពួកភូមារាប់ថាច្រើនជាងពីរភាគបីនៃបន្ទុកជនជាតិនៅក្នុងប្រទេសនេះ គ្រានោះដែរ ជនជាតិថៃនិងយួនរាប់ថាប្រហែល៤ភាគប្រាំនៃអត្រាប្រជាជនរៀងគ្នានៃបណ្ដាប្រទេសទាំងនោះ។ ឥណ្ឌូណេស៊ីត្រូវបានត្រួតត្រាយ៉ាងជាក់ច្បាស់ដោយក្រុមជនជាតិជ្វានិងសុន្ទរៈ ដែលពេលនោះម៉ាឡេស៊ីគឺត្រូវបានញែកឱ្យស្មើគ្នារវាងពួកម៉ាឡេនិងចិន។ នៅក្នុងហ៊្វីលីពីន ពួកក្រុមតាហ្គាលោខ សេបួណូ អ៊ីឡូកុស និងហ៊ីលីហ្គាយណុនជាក្រុមសំខាន់ៗ។

សាសនា

 

ឥស្លាមគឺជាសាសនាដែលបានបដិបត្តិដ៏ធំទូលាយបំផុតនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ដែលមានអ្នកកាន់ចំនួនប្រហែល២៤០លាននាក់ដែលបកស្រាយប្រហែល៤០%នៃប្រជាជនទាំងមូល ដែលមានភាគច្រើននៅ ព្រុយណេ ឥណ្ឌូណេស៊ី និងម៉ាឡេស៊ី។ បណ្ដាប្រទេសនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍កាន់សាសនាផ្សេងៗគ្នាជាច្រើន។ ពុទ្ធសាសនាគឺមានច្រើនលើសលប់នៅ ថៃ កម្ពុជា លាវ ភូមា វៀតណាម និងសិង្ហបុរី។ ការគោរពបូជាដូនតា និងខុងជឺនិយមក៏ត្រូវបានបដិបត្តិយ៉ាងទូលំទូលាយដែរនៅវៀតណាម និងសិង្ហបុរី។ គ្រិស្តសាសនាមានច្រើនលើសលប់នៅហ៊្វីលីពីន ឥណ្ឌូណេស៊ីខាងកើត ម៉ាឡេស៊ីខាងកើតនិងទីម័រខាងកើត។ ហ៊្វីលីពីនមានប្រជាជនកាតូលិករ៉ូមច្រើនបំផុតនៅអាស៊ី។ ទីម័រខាងកើតក៏ជាកាតូលិករ៉ូមលើសលប់ដែរ ដោយសារតែប្រវត្តិនៃការគ្រប់គ្រងនៃព័រទុយហ្គាល់។

សមាសភាពសាសនាចំពោះប្រទេសនីមួយៗមានដូចខាងក្រោម។ តម្លៃខ្លះៗត្រូវបានយកមកពី សៀវភៅការពិតពិភពលោកភ.ស.ក.:

សាសនានិងប្រជាជនគឺដោយឡែកៗគ្នានៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ហើយនិងគ្មានប្រទេសមួយណាមានភាពដូចគ្នាទេ។ នៅក្នុងប្រទេសជាតិឥស្លាមដែលមានប្រជាប្រិយបំផុតរបស់ពិភពលោក ឥណ្ឌូណេស៊ី ហិណ្ឌូសាសនាក៏មានច្រើនលើសលប់លើបណ្ដាកោះមួយចំនួនដូចជាបាលី។ គ្រិស្តសាសនាក៏មានច្រើនលើសលប់នៅ ហ៊្វីលីពីន ហ៊្គីណេថ្មី និងទីម័រដែរ។ តំបន់នៃប្រជាជនហិណ្ឌូក៏អាចរកឃើញនៅជុំវិញអាស៊ីអាគ្នេយ៍ នៅសិង្ហបុរី ម៉ាឡេស៊ីដែរ។ល។ គ្រុឌ បក្សីទេព ដែលជាជំនិះ (វាហានៈ)នៃព្រះវិស្ណុ (ព្រះនរាយណ៍) គឺជានិមិត្តសញ្ញាជាតិមួយក្នុងប្រទេសថៃ និងឥណ្ឌូណេស៊ី នៅហ៊្វីលីពីន រូបតំណាងមាសនៃគ្រុឌត្រូវបានគេរកឃើញនៅប៉ាឡាវ៉ាន រូបតំណាងមាសនៃព្រះនិងព្រះម៉ែហិណ្ឌូក៏ត្រូវបានគេរកឃើញដែរនៅម៉ឹនដាណាវ។ ហិណ្ឌូសាសនាបាលីគឺសាសនាមួយប្លែកគ្នាពីហិណ្ឌូសាសនាដែលបានកាន់នៅកន្លែងផ្សេង ជាលទ្ធិព្រលឹងនិយម និងវប្បធម៌តំបន់ដែលត្រូវបានលាយបញ្ចូលគ្នាទៅក្នុងសាសនាមួយនឹង។ ពួកគ្រិស្តសាសនិកក៏អាចត្រូវគេរកឃើញនៅទូទាំងអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដែរ ពួកគេគឺនៅមួយភាគធំនៅទីម័រខាងកើតនិងហ៊្វីលីពីន ប្រជាជាតិគ្រិស្តសាសនាដ៏ធំបំផុតរបស់អាស៊ី។ ជាបន្ថែម មានការបដិបត្តិសាសនាកុលសម្ព័ន្ធចាស់ៗនៅតំបន់ដាច់ស្រយាលនៃសារ៉ាវ៉ាក់នៅម៉ាឡេស៊ីខាងកើតនិងប៉ាពួនៅឥណ្ឌូណេស៊ីខាងកើត។ នៅភូមា សក្កៈ (ព្រះឥន្ទ្រៈ) ត្រូវបានគោរពបូជាជាណា។ នៅវៀតណាម ពុទ្ធសាសនាមហាយានត្រូវបានគេបដិបត្តិ ដែលបានជះឥទ្ធិពលដល់លទ្ធិព្រលឹងនិយមអ្នកស្រុកដើម ប៉ុន្តែរួមជាមួយការសង្កត់ធ្ងន់ខ្ជាប់ខ្ជួនលើការគោរពបូជាដូនតា។

ព្រុយណេ	ឥស្លាម (៦៧%), ពុទ្ធសាសនា (១៣%), គ្រិស្តសាសនា (១០%), ផ្សេងៗ (ជំនឿជនជាតិដើម។ល។) (១០%)
ភូមា	ពុទ្ធសាសនាថេរវាទ (៨៩%), ឥស្លាម (៤%), គ្រិស្តសាសនា (៤%), វិញ្ញាណនិយម (១%), ផ្សេងៗ (២%)
កម្ពុជា	ពុទ្ធសាសនាថេរវាទ (៩៥%), ឥស្លាម, គ្រិស្តសាសនា, វិញ្ញាណនិយម ផ្សេងៗទៀត (៥%)
ទំព័រគំរូ:ទិន្នន័យប្រទេស កោះឃ្រិសស្មាស	ពុទ្ធសាសនា (៣៦%), ឥស្លាម (២៥%), គ្រិស្តសាសនា (១៨%), តាវនិយម (១៥%), ផ្សេងៗទៀត (៦%)
ទំព័រគំរូ:ទិន្នន័យប្រទេស កោះខូកិស (គិលឡិង)	ឥស្លាមស៊ូនី (៨០%), ផ្សេងៗទៀត (២០%)
ទីម័រខាងកើត	សាសនាកាតូលិករ៉ូម (៩០%), ឥស្លាម (៥%), វិរុទ្ធវាទ (៣%), ផ្សេងៗ (ពុទ្ធសាសនា, ហិណ្ឌូសាសនា, ។ល។) (២%)
ឥណ្ឌូណេស៊ី	ឥស្លាម (៨៦,១%), វិរុទ្ធវាទ (៥,៧%), សាសនាកាតូលិករ៉ូម (៣%), ហិណ្ឌូសាសនា (១,៨%), ផ្សេងៗរួមមាន ពុទ្ធសាសនា រឺ មិនច្បាស់លាស់ (៣,៤%)
លាវ	ពុទ្ធសាសនាថេរវាទ (៦៥%) រួមជាមួយ វិញ្ញាណនិយម (៣២,៩%), គ្រិស្តសាសនា (១,៣%), ផ្សេងៗ (០,៨%)
ម៉ាឡេស៊ី	ឥស្លាម (៦០,៤%), ពុទ្ធសាសនាមហាយាន (១៩,២%), គ្រិស្តសាសនា (៩,១%), ហិណ្ឌូសាសនា (៦,១%), វិញ្ញាណនិយម (៥,២%)
ហ៊្វីលីពីន	សាសនាកាតូលិករ៉ូម (៨០%), ឥស្លាម (៥%), លទ្ធិព្រះយេស៊ូ (២,៨%), ព្រះវិហារគ្រិស្ត (២,២%), ព្រះវិហារឯករាជ្យហ៊្វីលីពីន (អាហ៊្គ្លីប៉ាយ៉ាន) (២%), និកាយគ្រិស្តសាសនាដទៃទៀត (៣%), អទេវនិយម (៥%)
សិង្ហបុរី	ពុទ្ធសាសនា (៤២,៥%), ឥស្លាម (១៥%), តាវនិយម (៨%), សាសនាកាតូលិករ៉ូម (៤,៥%), ហិណ្ឌូសាសនា (៤%), គ្មានសាសនា (១៥%), គ្រិស្តសាសនា (១០%), ផ្សេងៗ (១%)
ពួកកោះសមុទ្រចិនខាងត្បូង	ពុទ្ធសាសនា, គ្រិស្តសាសនា, ខុងជឺនិយម, ឥស្លាម, តាវនិយម, គ្មានសាសនា
ថៃ	ពុទ្ធសាសនាថេរវាទ (៩៤,៦%), ឥស្លាម (៤,៦%), ផ្សេងៗ (០,៨%)
វៀតណាម	ពុទ្ធសាសនា (៩៣%) គ្រិស្តសាសនា (៤%), ហ្វាហោវ (១,៧%), កេវដាយ (០,៩%), ផ្សេងៗ, (១%)
ពួកកោះអណ្ឌមាននិងនិកោបារ	ហិណ្ឌូសាសនាច្រើនលើសលប់ជាមួយពួកភាគតិចឥស្លាម គ្រិស្តសាសនា និងសិក្ខៈ។
ហៃណាន	ពុទ្ធសាសនាមហាយាន តាវនិយម និងខុងជឺនិយមដ៏ច្រើនលើសលប់ រួមជាមួយពួកភាគតិចគ្រិស្ត និងឥស្លាមចំនួនតូច។

ភាសា

ភាសានីមួយៗត្រូវបានរងឥទ្ធិពលដោយសម្ពាធវប្បធម៌ដោយសារ ពាណិជ្ជកម្ម អន្តោប្រវេសន៍ និងអាណានិគមកិច្ចជាប្រវត្តិសាស្ត្រដូចគ្នា។

កម្រងភាសាសម្រាប់ប្រទេសនីមួយមានជាបន្តបន្ទាប់: (ភាសាផ្លូវការគឺដិត។)

មជ្ឈមណ្ឌលទីក្រុងសំខាន់នៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍

• ត្រីកោណលូតលាស់សិចុរី (សិង្ហបុរី/ចុហុរបាហ៊្រុ/ពួកកោះរីអវ់), សិង្ហបុរី-ម៉ាឡេស៊ី-ឥណ្ឌូណេស៊ី
• ចាបូដឺតាបឺខ (ហ្សាការតា/ជ្វាខាងលិច/បានតឹន), ឥណ្ឌូណេស៊ី
• តំបន់ទីក្រុងមេបាងកក (បាងកក/សមុទ្រប្រាការ), ថៃ
• មហាគូឡាឡាំពួ/ជ្រលងក្លាង (គូឡាឡាំពួ/សេឡាងហ្គុរ), ម៉ាឡេស៊ី
• ម៉ានីល.មេ (ម៉ានីល/ខ្វេហ្សុន/ម៉ាកាទី/តាហ៊្គីហ្គ), ហ៊្វីលីពីន
• តំបន់មាតុបុរីទីក្រុងហូជីមិញ (ទីក្រុងហូជីមិញ/វុងតេវ), វៀតណាម
• តំបន់រ៉ង់ហ៊្គូន (រ៉ង់ហ៊្គូន/តឹញអ៊ីន), ភូមា
• តំបន់រដ្ឋធានីហាណូយ (ហាណូយ/ហាយផ្វុង/ហាឡុង), វៀតណាម
• ហ្គេរបាំងកេរតូស៊ូស៊ីឡា (ស៊ូរ៉ាបាយ៉ា/សីដូអារ្ជ/ហ្គ្រេស៊ីខ), ឥណ្ឌូណេស៊ី
• តំបន់ទីក្រុងមេបានឌូង (បានឌូង/ជីម៉ាហ៊ី), ឥណ្ឌូណេស៊ី

 

វប្បធម៌នៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ប្លែកៗគ្នាមែនទែន នៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ដីគោក វប្បធម៌នេះគឺជាការលាយចូលគ្នាពិតៗនៃវប្បធម៌ឥណ្ឌានិងចិន នៅឥណ្ឌូណេស៊ី ហ៊្វីលីពីន ម៉ាឡេស៊ី និងសិង្ហបុរី វប្បធម៌នេះគឺការលាយបញ្ចូលគ្នានៃវប្បធម៌អារ៉ាប់ ព័រទុយហ្គាល់ អេស្ប៉ាញ ចិន ឥណ្ឌា និងម៉ាឡេដើមកំណើត។ ផងដែរ ព្រុយណេបង្ហាញឱ្យឃើញនូវឥទ្ធិពលដ៏ខ្លាំងមកពីអារ៉ាប់។

កសិកម្មស្រែមានអត្ថិភាពនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍អស់រយៈពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ ដែលលាតសន្ធឹងកាត់អនុតំបន់នេះ។ ឧទាហរណ៍ជាក់ស្ដែងខ្លះនៃស្រែស្រូវទាំងនេះធ្វើឱ្យមាននូវស្រែថ្នាក់ៗបាណូអេជាច្រើននៅប្រជុំភ្នំលុហ្សុននៅហ៊្វីលីពីន។ ការថែទាំស្រែទាំងនេះត្រូវការប្រពលកម្មច្រើនណាស់។ ស្រែស្រូវទាំងនេះសាកសមល្អសម្រាប់អាកាសធាតុមូសុងនៃតំបន់នេះ។

ផ្ទះសសរខ្ពស់អាចត្រូវគេរកឃើញទូទាំងអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ពី ថៃ និង លាវ ដល់ បរណេអូ ដល់ លុហ្សុននៅហ៊្វីលីពីន ដល់ប៉ាពួហ៊្គីណេថ្មី។ តំបន់នេះមានការធ្វើលោហៈផ្សេងៗ ជាពិសេសនៅឥណ្ឌូណេស៊ី។ នេះរួមមានអាវុធយុទ្ធភណ្ឌ ដូចជាកាំបិតស្នៀតផ្សេងៗ និងឧបករណ៍តន្ត្រី ដូចជាហ្គាម៉េឡាន់។

ឥទ្ធិពល

ឥទ្ធិពលវប្បធម៌សំខាន់ៗមកពីចិន រឺ ឥណ្ឌា រឺ ទាំងពីរ ជាមួយគ្នានោះវៀតណាមត្រូវបានចាត់ទុកថារងឥទ្ធិពលចិនខ្លាំងបំផុត។ ឥទ្ធិពលវប្បធម៌លោកខាងលិចគឺភាគច្រើនបានឃើញច្បាស់នៅហ៊្វីលីពីន បានមកជាពិសេសពីសម័យនៃការគ្រប់គ្រងរបស់អេស្ប៉ាញនិងអាមេរិក។

ដោយសារតែសម័យកាលដ៏វែងនៃឥទ្ធិពលរបស់ចិនលើអរិយធម៌វៀតណាម វៀតណាមត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាផ្នែកមួយនៃមណ្ឌលវប្បធម៌អាស៊ីខាងកើត។ ជនជាតិយួនបានអនុវត្តតាមទស្សនវិជ្ជានិងសាសនាអាស៊ីខាងកើតជាច្រើនដូចជា ពុទ្ធសាសនាមហាយាន ខុងជឺនិយម និងសាសនាតាវដែលទាំងអស់នឹងមានដើមកំណើតនៅចិន។ ក៏ដូចជាអរិយធម៌អាស៊ីខាងកើតដទៃទៀតដែរ ជនជាតិយួនបានប្រើចង្កឹះជាប្រដាប់ញ៉ាំជាប្រពៃណីរបស់ខ្លួន។ ក្បួនធ្វើម្ហូបយួនបានរងឥទ្ធិពលច្រើនដោយក្បួនធ្វើម្ហូបចិននិងបារាំង។

តាមក្បួនច្បាប់មួយ មនុស្សដែលញ៉ាំជាមួយម្រាមដៃរបស់ខ្លួនក៏ប្រហែលជារងឥទ្ធិពលទៀតដោយវប្បធម៌ឥណ្ឌា ជាឧទាហរណ៍ស្រាប់ បន្ទាប់មកវប្បធម៌ចិន ដែលមនុស្សបានបរិភោគលើកដំបូងជាមួយចង្កឹះ តែជាភេសជ្ជៈមួយដែលអាចត្រូវគែរកឃើញទូទាំងតំបន់នេះ។ ទឹកត្រីផ្សេងៗទៅដល់តំបន់នេះមានការចូលចិត្តដោយឡែកគ្នា។

សិល្បៈ

 

សិល្បៈនៃអាស៊ីអាគ្នេយ៍គ្មានដំណើរទាក់ទងគ្នាជាមួយសិល្បៈនៃតំបន់ដទៃទៀតឡើយ។ របាំនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ភាគច្រើនក៏មានរួមបញ្ចូលនៃចលនាដៃ ដូចគ្នានឹងជើងដែលបង្ហាញនូវអារម្មណ៍និងអត្ថន័យនៃរបាំផ្អែកលើរឿងដែលនាដកានឹងប្រាប់ដល់ទស្សនិកជន។ ភាគច្រើននៃជនអាស៊ីអាគ្នេយ៍បានបញ្ជាក់ថារបាំនេះទៅក្នុងរាជវាំងរបស់ពួកគេ តាមរយៈរបាំរាជទ្រព្យខ្មែរដែលបង្ហាញខ្លួននៅដើមសតវត្សទី៧ជាងគេ មុនសម័យអាណាចក្រខ្មែរដែលបានទទួលឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងដោយព្រហ្មញ្ញសាសនារបស់ឥណ្ឌា។ របាំអប្សរា ល្បីល្បាញដោយសារចលនាដៃនិងជើងរឹងមាំនៃរបាំនេះ ហើយក៏ជាឧទាហរណ៍ដ៏សំខាន់មួយនៃរបាំតំណាងឱ្យហិណ្ឌូសាសនា។ ល្ខោនអាយ៉ងនិងស្រមោលក៏ជាទម្រង់ការកម្សាន្តពេញនិយមក្នុងប៉ុន្មានសតវត្សកន្លងមក ដូចជាមានមួយល្បីល្បាញ ដែលគេបានស្គាល់ថាវ៉ាយ៉ាងមកពីឥណ្ឌូណេស៊ី។ សិល្បៈនិងអក្សរសាស្ត្រនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍មួយចំនួនត្រូវបានទទួលឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងដោយសាសនាហិណ្ឌូដែលបាននាំមករាប់សតវត្សកន្លងទៅហើយ។

ពួកតៃ ដែលមកដល់ចុងក្រោយមកកាន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ បាននាំមកជាមួយពួកគេនូវប្រពៃណីសិល្បៈចិនខ្លះៗ ក៏ប៉ុន្តែពួកគេបានបោះចោលដោយពេញចិត្តនូវប្រពៃណីខ្មែរនិងមន និងសុចនាកម្មតែមួយគត់ប៉ុណ្ណោះនៃទំនាក់ទំនងដើមដំបូងគេរបស់ខ្លួនជាមួយសិល្បៈចិននៅក្នុងរចនាបថវត្តអារាមនានា ជាពិសេសដំបូលស្រួចៗ និងក្នុងគ្រឿងខ្មុកម្រ័ក្សណ៍របស់ខ្លួន។

នៅឥណ្ឌូណេស៊ី ទោះបីយ៉ាងណាការប្រែមកកាន់សាសនាឥស្លាមបានប្រឆាំងនឹងទម្រង់សិល្បៈខ្លះៗ ក៏បាននាំមកវិញនូវទម្រង់ហិណ្ឌូជាច្រើនដែលជះឥទ្ធិពលលើការបដិបត្តិ វប្បធម៌ សិល្បៈនិងអក្សរសាស្ត្រ។ ឧទាហរណ៍មួយអាចនឹងជាវ៉ាយ៉ាង(អាយ៉ងស្រមោល)និងអក្សរសិល្ប៍ដូចជារាមាយណៈ។ នេះក៏ពិតប្រាកដដែរ សម្រាប់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ដីគោក(ដែលដកវៀតណាមចេញ)។ ចលនារបាំ ពួកព្រះហិណ្ឌូ សិល្បៈនានាក៏ត្រូវបានរលាយចូលគ្នាទៅក្នុងវប្បធម៌ថៃ ខ្មែរ លាវ និងភូមា។ វាត្រូវបានចង្អុលបង្ហាញថាសិល្បៈបុរាណខ្មែរនិងឥណ្ឌូណេស៊ីដែលបានផ្ដោតជាមួយការពណ៌នានូវជីវភាពនៃពួកទេវៈ ប៉ុន្តែចំពោះពួកអ្នកអាស៊ីអាគ្នេយ៍គិតថាជីវិតនៃពួកទេវៈគឺជាជីវិតនៃមនុស្សខ្លួនឯងដែលសប្បាយរីករាយត្រេកត្រអាល ដូចនៅស្ថានកណ្ដាល​ តែដូចទេវៈ។

តន្ត្រី

 

តន្ត្រីប្រពៃណីនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍គឺដូចជាប្លែកៗគ្នាតាមបំណែងចែកជនជាតិនិងវប្បធម៌ជាច្រើន។ រចនាបថសំខាន់ៗនៃតន្ត្រីប្រពៃណីនេះអាចត្រូវបានគេមើលឃើញ: តន្ត្រីរាជវាំង តន្ត្រីប្រជាប្រិយ រចនាបថតន្ត្រីនៃក្រុមជនជាតិតូចៗ និងតន្ត្រីដែលមានឥទ្ធិពលតាមប្រភេទទៅខាងក្រៅតំបន់ភូមិសាស្ត្រនេះ។

ក្នុងចំណោមប្រភេទតន្ត្រីវាំងនិងប្រជាប្រិយ ក្រុមនិងវង់ភ្លេងគងរគាំងបង្កើតឡើងភាគច្រើន (លើកលែងតែតំបន់ដីទំនាបនៃវៀតណាម)។ វង់ភ្លេងកាមែឡាន់មកពីឥណ្ឌូណេស៊ី វង់ប៉ីពាទ្យ៍/ពិណពាទ្យរបស់ថៃនិងកម្ពុជា និងវង់គុលីនតាងរបស់ហ៊្វីលីពីនខាងត្បូង កាលីម៉ាន់តាន់ ស៊ូឡេវែស៊ី និង ទីម័រគឺជារចនាបថប្លែកៗសំខាន់បីនៃប្រភេទតន្ត្រីដែលមានឥទ្ធិពលលើរចនាបថតន្ត្រីប្រពៃណីដទៃទៀតក្នុងតំបន់នេះ។ ឧបករណ៍ខ្សែក៏មានប្រជាប្រិយដែរក្នុងតំបន់នេះ។

សំណេរ

 

ប្រវត្តិសាស្ត្រអាស៊ីអាគ្នេយ៍បាននាំទៅដល់ភាពសម្បូរដោយកវីនិពន្ធជាច្រើនប្លែកៗគ្នា មកពីសំណេរទាំងខាងក្នុងនិងខាងក្រៅពីតំបន់នេះ។

ដើមឡើយ ពួកឥណ្ឌាគឺជាពួកមួយដែលបានបង្រៀនពួកអ្នកស្រុកដើមអំពីសំណេរ។ នេះត្រូវបង្ហាញឱ្យឃើញឡើងតាមរយៈទម្រង់សំណេរព្រាហ្មីដែលបង្ហាញនៅក្នុងតំបន់នេះដូចជាអក្សរបាលីដែលបានបង្ហាញលើស្លឹកតចសារព្រឹកឆែកហៅថា លោនតរៈ (សូមមើលរូបដើម្បីមើលសំណេរលើខាងផ្ងារ និងការតុបតែងលើខាងផ្កាប់)។

បុរាណភាពនៃទម្រង់សំណេរនេះវាតទីមុនការបង្កើតនៃក្រដាសក្បែរៗឆ្នាំ១០០នៅចិន។ ផ្នែកស្លឹកតចសារព្រឹក្សនីមួយៗដែលកត់ជាជួរច្រើនតែមួយគត់ ដោយបានសរសេរតាមបណ្ដោយកាត់ស្លឹកនេះ និងព័ទ្ធដោយខ្សែទៅផ្នែកផ្សេងៗទៀត។ ផ្នែកខាងក្រៅគេត្រូវបានតុបតែង។ អក្ខរក្រមអាស៊ីអាគ្នេយ៍មានទំនោរទៅជាពួកអាប៊ុហ៊្គីដា រហូតដល់ការមកដល់នៃពួកអឺរ៉ុប ដែលប្រើពាក្យសម្ដីជាច្រើនក៏បានបញ្ចប់ដោយព្យញ្ជនៈជាច្រើន មិនត្រឹមតែស្រៈនោះទេ។ ទម្រង់ផ្សេងៗនៃឯកសារផ្លូវការ ដែលមិនបានប្រើប្រាស់ក្រដាស រួមមានរមូរស្ពាន់សន្លឹកជ្វា។ សម្ភារៈនេះនឹងនៅបានយូរជាងក្រដាសនៅក្នុងអាកាសធាតុនិវត្តន៍នៃអាស៊ីអាគ្នេយ៍។

តោរណៈអាស៊ីអាគ្នេយ៍

• បញ្ជីមេដឹកនាំអាស៊ីអាគ្នេយ៍
• រង្វាន់សរសេរអ.អា.
• ល្បែងកីឡាអាស៊ីអាគ្នេយ៍
• អង្គការសន្ធិសញ្ញាអាស៊ីអាគ្នេយ៍
• ពួកសេដ្ឋកិច្ចកូនខ្លា