សម្លៀកបំពាក់ប្រពៃណីខ្មែរ

 

 

សំលៀកបំពាក់ខ្មែរ ដែលវិវត្តន៍ទៅតាមការប្រែប្រួលនៃសម័យកាល ដោយផ្ដើមពីក្រណាត់សូត្រ ដែលត្បាញពីសូត្រដង្កូវនាង ជាមួយនិងការជ្រលក់ពណ៌ធម្មជាតិ ដែលប្រើប្រាសពី ឬសឈើ និង ស្លឹករុក្ខជាតិផ្សេងៗ ។ សម្លៀកបំពាក់ខ្មែរមានច្រើនរចនាបថ និង ច្រើនទម្រង់ដែលបែងចែកទៅតាមរស់និយមក្នុងសម័យកាលនិមួយៗ ដែលចែកប្រភេទនៃក្រណាត់សូត្រខ្មែរជាច្រើនប្រភេទដូចជា៖ ក្រណាត់ហូល ក្រណាត់ផាមួង ក្រណាត់សឹង ក្រណាត់ព្រែ ដែលមានការរចនាប្លែកៗពីគ្នា ។ យោងតាមកំណត់ត្រារាជទូតចិន របស់រាជវង្សយ័ន្ត គឺលោក ចូវតាក្វាន់ (អង់គ្លេស: Zhou Daguan) ដែលមកដល់ចក្រភពខ្មែរ នាសម័យអង្គរ ឆ្នាំ១២៩៦ នៃគ.ស បានសរសេរក្នុងកំណត់ហេតុរបស់លោកថា ស្ត្រីខ្មែរវ័យកណ្ដាលនាសម័យអង្គរ ច្រើនបួងសក់ប្រើក្រណាត់ចងពឹងនៅលើដើមទ្រូង និងបញ្ចេញផ្ចិត ចំណែកឯស្ត្រីវ័យចំណាស់ច្រើនចោមពុង នៅពេលដែលពួកគេចេញដំណើរទៅណាមកណា ពួកគេបន្ថែមផ្ទាំងក្រណាត់ធំមួយមកពាត់រំខ្លួនដល់ត្រឹមស្មា រីឯបុរសច្រើនព្រលែងខ្លួនទទេ ដែលស្លៀកតែសំពត់ចងក្បិនប៉ុនណោះ ។

 

ក្រណាត់ហូល (អង់គ្លេស: Hol Silk Fabric) គឺជាក្រណាត់ដែលត្បាញពីសូត្រដង្កូវនាង ដែលប្រើពណ៌ធម្មជាតិ ត្បាញបញ្ចូលគ្នាបង្កើតជា រូបភាពផ្សេងៗ នៅលើផ្ទាំងក្រណាត់ហូល ដែលមានភាពរលើបរលោងស្រស់ស្អាត ប្រកបទៅដោយភាពប្រណិត ដែលកាត់ចេញជា អាវ ឬ សំពត់ស្លៀក ដែលមានតម្លៃថ្លៃ យោងតាមកំណត់ត្រារាជទូតចិន របស់រាជវង្សយ័ន្ត គឺលោក ចូវតាក្វាន់ (អង់គ្លេស: Zhou Daguan) ដែលមកដល់ចក្រភពខ្មែរ នាសម័យអង្គរ ឆ្នាំ១២៩៦ នៃគ.ស បានសរសេរក្នុងកំណត់ហេតុរបស់លោកថា ការស្លៀកពាក់របស់ប្រជាជននាសម័យអង្គរ បានប្រើប្រាសការតម្បាញក្រណាត់សូត្រ ដែលមានតម្លៃថ្លៃ និយមប្រើប្រាសលើអ្នកមានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ ។

 

ក្រណាត់ផាមួង (អង់គ្លេស: Phamuong Silk Fabric) គឺជាក្រណាត់មួយប្រភេទត្បាញពី សរសៃសូត្រដង្កូវនាងដែលប្រើប្រាសពណ៌តិច មានផ្ទៃលាតតែមួយពណ៌ មានក្បាច់ភ្ញី នៅជាយក្រណាត់ សម្រាប់កាត់ចេញជា សំពត់ស្លៀក ឬ យកមក ចងជា សំពត់ក្បិន ។