បណ្ដាំក្រមង៉ុយ ជាបទព្រហ្មគីតិ និពន្ធឡើងក្នុងរវាងឆ្នាំ១៩៣៥ ដោយកវីក្រមង៉ុយ ។
បណ្ដាំក្រមង៉ុយ មានខ្លឹមសារទាំងស្រុង ដូចតទៅ៖
នេះបទព្រហ្មប្រាជ្ញប្រែ | ប្រាយប្រាប់ខ្មែរទាំងប្រុសស្រី | |
ឲ្យប្រិតប្រុងស្មាតី | គួរគប្បីឲ្យឧស្សាហ៍។ | |
កុំខ្ជិលកុំល្ងង់ពេក | ខំរៀនលេខរៀនអក្ខរា | |
រៀនគ្រប់សព្វធម៌អាថិ | ប្រាជ្ញាផ្សំនឹងគំនិត ។ | |
កំណើតកើតជាមនុស្ស | មើលឲ្យធ្លុះទោះឆ្ងាយជិត | |
ចេះស្ទាត់ប្រាកដពិត | គិតការអ្វីបានគ្រប់យ៉ាង។ | |
មនុស្សល្ងង់មិនផ្អើលភ្ញាក់ | ដូចភ្នែកខ្វាក់ទាំងសងខាង | |
មានរូបគ្មានអ្វីអាង | សាងបាបថោកកើតមកខ្លៅ។ | |
ពូជមនុស្សទោះខ្ពស់ទាប | កាត់តាមភាពត្រកូលផៅ | |
អាក្រក់ល្អសខ្មៅ | កាត់កូនចៅដូចដូនតា។ | |
ពូជល្ងង់មិនបានបួស | ទុកជាទោសនឹងសាសនា | |
អ្នកបួសចេះធម៌អាថិ | កូនសិក្សាខំរៀនសូត្រ ។ | |
ពូជខ្លៅមិនសូវប្រាជ្ញ | ពូជកោងកាចមិនសូវស្លូត | |
ពូជត្រង់ៗរហូត | ពូជភរភូតមិនផុតផៅ ។ | |
ឪពុកម្តាយស្លូតត្រង់ | ចិត្តមិនចង់ឲ្យកូនខ្លៅ | |
ជេរវាយស្តីប្រេដៅ | ឲ្យកូនចៅបានចេះដឹង។ | |
ឪពុកគ្មានតំរិះ | ឃើញកូនចេះមិនដែលខឹង | |
ឃើញកូនខំប្រិតប្រឹង | ឪពុកដឹងតែងត្រេកអរ។ | |
ដាស់តឿនកើនរំលឹក | ជេរល្ងាចព្រឹកខ្លាចកូនក្រ | |
ចង់ឲ្យតែកូនល្អ | លោមអង្វរឲ្យកូនខំ។ | |
កូនកាចបំពេញទុក្ខ | ម្តាយឪពុកមានបារម្ភ | |
កូនស្លូតដឹងគួរសម | មេបាថ្កុំថ្កើងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ។ | |
ឪពុកម្តាយក្សត់ខ្សោយ | កុំបណ្តោយឲ្យអាប់យស | |
ខំរៀនឲ្យបានខ្ពស់ | គ្រាន់សង្រ្គោះដល់មេបា។ | |
អ្នកល្ងង់ហេតុពីខ្ជិល | ឥតមន្ទិលរឿងធម៌អាថិ | |
គួរកូនចៅសិក្សា | រៀនអក្ខរាទាំងប្រុសស្រី។ | |
កាលអង្គព្រះសាស្តា | មានថេរាមានថេរី | |
ភិក្ខុភិក្ខុនី | ធម៌បាលីចេះចាំស្ទាត់។ | |
លោកសង្ឃខ្លះចេះស្ទើរ | ចេះភ្លើៗធ្វើឲ្យភ្លាត់ | |
ព្រះអង្គទ្រង់សន្មត | សិក្ខាបទដល់ឥឡូវ ។ | |
ទំលាប់ទំនៀមខ្មែរ | ខំធ្វើស្រែចង់បានស្រូវ | |
អ្នករៀនច្បាប់ខុសត្រូវ | ទុកជាផ្លូវភ្លឺប្រាជ្ញា។ | |
ស្រុកសៀមលាវបារាំង | ចេះតតាំងពីដូនតា | |
ចេះលេខចេះអក្ខរា | សរសេរចារទាំងប្រុសស្រី។ | |
ជាតិខ្មែរមិនចេះខ្មាស | នាំពីចាស់គំនិតខ្លី | |
ល្ងង់ដប់ចេះពីរបី | ចេះជួញក្តីមិនចេះច្បាប់។ | |
មិនចេះលេខអក្សរ | មុខមាត់ល្អប្រាជ្ញាអាប់ | |
ឈ្មោះខ្លួនភ្នែកខ្លួនស្រាប់ | គេសូត្រប្រាប់ទើបបានដឹង។ | |
ភ្នែកជាភ្លឺក្រលែត | ល្ងង់ព្រោះហេតុមិនខំប្រឹង | |
កើតទាស់មានចិត្តខឹង | ពឹងរកគេសរសេរឲ្យ។ | |
មនុស្សក្រហេតុពីខ្ជិល | មិនរមិលមើលមុខក្រោយ | |
ម្យ៉ាងខ្សត់ពីព្រោះខ្សោយ | ញឹងខាងឲ្យរង្វើលរក ។ | |
ម្យ៉ាងក្រពីព្រោះល្ងង់ | ជួញលិចលង់មិនលៃលក | |
ទិញថ្លៃទៅលក់ថោក | ចេះតែយកគិតមិនយល់ ។ | |
អ្នកមានៗគំនិត | ដេកដើរគិតកើតរវល់ | |
ប្រាជ្ញាជាឫគល់ | កើតអំពល់អំពីទ្រព្យ។ | |
អ្នកល្ងង់និងអ្នកចេះ | បើនឹងរិះរាយរៀបរាប់ | |
អ្នកចេះប្រសើរគាប់ | ល្ងង់ឥតភ័ព្វអាប់រាសី។ | |
មានរូបមានជីវិត | មិនចេះគិតចង់ដឹងអ្វី | |
រូបប្រុសរិកដូចស្រី | នឹងហ៊ានស្តីគ្មានគេស្តាប់។ | |
ល្ងង់ម្យ៉ាងមានអំណាច | ល្ងង់កោងកាចអាងចាក់កាប់ | |
ឆាប់ខឹងមិនដឹងច្បាប់ | កាលណាស្លាប់គេត្រេកអរ។ | |
អ្នកចេះតំរិះដល់ | អ្នកល្ងង់ឆ្ងល់មិនសល់ក្រ | |
ចេះល្ឥតចិត្តជាល្អ | សួយអាករចូលមិនខ្វះ។ | |
ចេះម្យ៉ាងមានអំណាច | អ្នកខ្លៅខ្លាចឱនសំពះ | |
គេខុសជេរដៀលត្មេះ | អ្នកខ្លៅខ្លះគេលបខឹង។ | |
ប្រាជ្ញម្យ៉ាងចេះសព្វសុស | ប្រព្រឹត្តខុសនោះមិនដឹង | |
មិនគិតពិនិត្យថ្លឹង | ប្រាជ្ញប្រិតប្រឹងប្រដៅគេ។ | |
កូនចៅទោះធំតូច | ខុសខិលខូចខឹងវាយជេរ | |
មារយាទខ្លួនខុសគេ | មិនគ្នាន់គ្នេរកិរិយាឯង ។ | |
កូនចៅទាំងស្រីប្រុស | ការត្រូវខុសគួរគិតក្រែង | |
គិតគ្រប់សព្វកន្លែង | តែងនឹងមានរាល់រូបកាយ ។ | |
ភ្នែកបើកភ្លឺមានពិត | មើលឃើញជិតៗរៀងអាយ | |
ភ្នែកធ្មេចមើលឃើញឆ្ងាយ | សព្វសុសសាយមិនសេសសល់។ | |
រៀនរកស៊ីលក់ទិញ | ខាតចំណេញគិតឲ្យដល់ | |
ឲ្យដឹងការកិច្ចកល | ទើបកើតផលប្រយោជន៏ខ្លួន។ | |
ឲ្យរៀនលេខនព្ធន្ត | បូកហាគុណឲ្យមាំមួន | |
ដីសនិងក្តារឆ្នួន | ក្រែងចិនយួនបំបាត់បាន។ | |
ជញ្ជីងភ្នែកមានល្បាក់ | មើលឲ្យជាក់កុំប្រមាណ | |
ក្រែងខុសខាតមិនខាន | ធ្លាប់រាប់អានកុំទុកចិត្ត។ | |
ភ្នែកមនុស្សធំរលីង | ភ្នែកជញ្ជីងគេចុចល្ឥត | |
អ្នកល្អថ្លឹងប្រឹងប្រឹត | ព្រោះអាណិតខ្មែរល្ងង់ខ្លៅ ។ | |
ចិនមានពីដូរលក់ | ស្រូវកន្ទក់កន្តាំងតៅ | |
របស់ទោះឆ្អិនឆៅ | សំពត់អាវខោខ្មៅស។ | |
ខ្មែរអាងស្រូវក្នុងដោក | ដូរថ្លៃថោកអាក្រក់ល្អ | |
អស់ស្រូវទៅជាក្រ | អង្វរចិនជឿស្រូវឯង ។ | |
ធ្វើស្រែនឿយហត់ណាស់ | ចិននៅផ្ទះដេកចំខែង | |
ផ្ទះចិនពីរបីល្វែង | មានកន្លែងជង្រុកស្រូវ។ | |
ជាតិខ្មែរឥតគំនិត | ស៊ីមិនគិតមើលខុសត្រូវ | |
ជឿចិនរាល់រដូវ | កេរ្តិ៍ម៉ែឪចិនអូសអស់ ។ | |
ចិនមកពីស្រុកនាយ | មានសំពាយជារបស់ | |
មិនទាន់ចេះខ្មែរសោះ | គ្មានកេរកោះស្រែចំការ ។ | |
កែវកចង្រ្កានឆ្នាំង | ផ្សំកំលាំងនិងប្រាជ្ញា | |
អំរែកជិះលើស្មា | មានម្លូស្លាជាដើមទុន។ | |
ទំនិញមានគ្រប់មុខ | ផ្ទាល់ផ្ទេរទុកដាក់ដោយធុន | |
ចិនរែកមិនដែលពុន | ស្រូវជោរជន់ពេញជង្រុក។ | |
ឈប់រែកដេកអង្គុយ | រាប់កាក់លុយប្រមូលទុក | |
ឪទិនស្រាពីមុខ | ទុកជាធ្នាក់ទាក់កខ្មែរ ។ | |
ចិនច្រើនខ្មាំងចិត្តខ្មៅ | កន្តាំងតៅធ្វើជាស្រែ | |
គ្មានត្បាល់គ្មានអង្រែ | អង្ករខ្មែរចូលបាវចិន ។ | |
ជាតិខ្មែរច្រើនឥតខ្មាស | ស្រេកស្រាណាស់ផឹកជឿសិន | |
គំនិតគិតមិនឆ្អិន | ផឹកបង្ហិនតែទ្រព្យឯង ។ | |
កំណើតអ្នកផឹកស្រា | បែកប្រាជ្ញាច្រើនកន្លែង | |
អ្នកម្យ៉ាងបែកខាងល្បែង | មិនគិតក្រែងខ្លាចខ្លួនក្រ ។ | |
អាម្យ៉ាងបែកលួចឆក់ | មារយាទអាក្រក់មិនបានល្អ | |
ផឹកចោលការរបរ | ផឹកថ្មើម៉ានចិនមិនគិត ។ | |
ថាចិនមិនចេះកាញ់ | ប្រាប់សំលាញ់ពួកម៉ាកមិត្ត | |
គូកនទោះឆ្ងាយជិត | រឹតប្រមូលលុយឲ្យចិន ។ | |
ត្រូវស្រាចង់ស៊ីឆ្ងាញ់ | ធុំឆាខ្លាញ់បក់ឆួលក្លិន | |
ឃើញបាយសម្លឆ្អិន | ផ្គាប់ចិត្តចិនយកបាយស៊ី។ | |
ផឹកទឹកបោយត្រលោក | មារយាទទាបថោករិកសៀធី | |
ចិនប្រើសែងរែកលី | ស៊ីញយៗចិនមើលងាយ ។ | |
ជាតិចិនកំណាញ់ស្វិត | នឹកក្នុងចិត្តមិននិយាយ | |
មារយាទខ្មែរច្រើនរាយមាយ | រលាយទ្រព្យអភ័ព្វខ្លួន។ | |
ស៊ីឆ្ងាញ់ឆ្អែតស្កប់ស្កល់ | ទាបថោកដល់ប្រពន្ធកូន | |
អាប់យសទាំងបងប្អូន | ដល់តាដូនពូជពង្សខ្មែរ។ | |
ជាតិចិនសុទ្ធសឹងស | មានទ័លក្រខ្សត់ខ្លះដែរ | |
ស៊ីផឹកស្និទ្ធតាមសែ | តមបាយខ្មែរមិនស៊ីសោះ ។ | |
មានផ្ទះមានដំណាំ | កាប់ដីដាំដោយកៀនកោះ | |
ដំឡូងត្រាវចេកម្នាស់ | ស៊ីមិនអស់ទុកលក់ដូរ ។ | |
ខ្មែរច្រើនខ្ជិលប្រមឹក | កែងកោងរិកអួតអម្បូរ | |
ខ្វះលុយអង្គុយថ្ងូរ | កើបបង្ហូរស្រូវជង្រុក ។ | |
កូនអើយរឿងដំណាំ | គួរតែដាំឲ្យគ្រប់មុខ | |
ដីកេរម្តាយឪពុក | មិនត្រូវទុកចោលទំនេរ ។ | |
រាជការវាស់មានថ្លៃ | ផ្តិតមេដៃផ្តាច់ជាកេរ | |
មិនវាស់លេងទទេ | រេរិះយកពន្ធរាល់ឆ្នាំ ។ | |
ដូងស្វាយអំពៅចេក | កុំខ្ជិលពេកដេកប្រចាំ | |
ម្លូស្លាម្រេចខ្ទឹមថ្នាំ | ត្រូវតែដាំកុំឲ្យខ្វះ។ | |
ទេសឯកសំពត់ស | ដីវាលល្អដាំកប្បាស | |
កុំខ្ជិលតាមចាស់ៗ | មនុស្សនឿយណាស់មិនដែលក្រ។ | |
បន្លែដាំគ្រប់មុខ | យកគ្រាប់ទុកដាំបន្ត | |
ចាក់ដីជាតិល្អៗ | បង្ការស្លពេលល្ងាចព្រឹក។ | |
ម្លូស្លាថ្នាំខ្ទឹមម្រេច | លូតលាស់លេចពីស្រោចទឹក | |
បានផលផ្លែរឺស្លឹក | កុំឆ្មើងរិកវាក្រខ្លួន។ | |
ត្រីងៀតផ្អកប្រហុក | ខ្មែរគ្រប់ស្រុកទិញដូរយួន | |
អំបិលធូបក្រមួន | ពីតាដូនតែងដូរទិញ។ | |
ដូរទុកដាក់ដំកល់ | ស៊ីឲ្យដល់ខួបខែវិញ | |
ឲ្យបរិបូរពោរពេញ | ខាតចំណេញកុំទិញតិច។ | |
អំបិលទិញមួយចុង | ច្រកពេញអុងអាងខាងលិច | |
កុំទិញក្តោបខ្ចប់វេច | អស់រំពេចគេចទិញទៀត។ | |
អំបិលមួយស្រូវបី | វាល់នឹងល្អីទូលកណ្តៀត | |
ខ្លួនក្រត្រដរេឆ្លៀត | មារយាទយ៉ាងហ្នឹងកុំប្រព្រឹត្ត។ | |
កូនចៅទាំងប្រុសស្រី | គួរគប្បីប្រុងគំនិត | |
ចិញ្ចឹមជន្មជីវិត | គិតឲ្យវែងកុំគិតខ្លី។ | |
ទំនេរល្ហែធ្វើការ | សូត្រធម៌អាថិទាំងប្រុសស្រី | |
ឲ្យត្រឹមត្រូវបាលី | ដូចស្រដីខាងដើមស្រាប់ ។ | |
រាល់រូបទាំងប្រុសស្រី | កាលចេះស្តីព្រោះចេះស្តាប់ | |
ម៉ែឪតំរូវប្រាប់ | កូនចៅត្រាប់តាមដូនតា។ | |
ចាស់ម្យ៉ាងសាងសីលទាន | មិនបំពានខុសពុទ្ធដិកា | |
កូនកាត់តាមមេបា | មិនទៅណាឆ្ងាយពីផ្លូវ។ | |
ចាស់ម្យ៉ាងសាងផលកម្ម | ស្អប់សីលប្រាំដូចសត្រូវ | |
កូនកាត់តាមម៉ែឪ | អាស្រូវភាសវិនាសខ្លួន ។ | |
មិនជឿមគ្គជឿផល | ធ្លាក់ទៅដល់អបាយបួន | |
កងកម្មចាំគំគួន | គេចវេះពួនមិនកំបាំង ។ | |
ព្រះអង្គមានពុទ្ធដីកា | ប្រៀបឧមាជាទីតាំង | |
ដូចគេមានកំលាំង | សំរាំងទុកទឹមរទេះ ។ | |
នឹងបរផ្លូវវៀចត្រង់ | រឺនឹងចង់បរគេចវេះ | |
កង់វិលមិនរបេះ | ជិះជើងគេមិនឃ្លាតឃ្លា។ | |
រាល់រូបទាំងតូចធំ | ចូលរូងភ្នំរូងគុហា | |
យកថ្មផ្ទាំងរាំងទ្វារ | កម្មវេរាតោងតាមបាន ។ | |
កងសីលមានអង្គប្រាំ | វេរាកម្មដិតដោយដាន | |
នរកប្រេតតិរច្ឆាន | ខានឃាត់ខាំងរាំងមគ្គផល ។ | |
គួរខំសាងសីលទាន | យកនិពា្វនជាត្រើយថ្នល់ | |
យូរឆាប់គង់តែដល់ | កុសលជួយចាកសង្សារ ។ | |
កូនចៅរិះរេគិត | មើលគំនិតចិត្តដូនតា | |
ប្រព្រឹត្តខុសសាសនា | គេចកិរិយាកុំធ្វើត្រាប់ ។ | |
មើលចាស់ណាត្រឹមត្រូវ | ចុះក្នុងផ្លូវកន្លងច្បាប់ | |
ចាស់ស្តីគប្បីស្តាប់ | ប្រិតព្រៀងប្រាប់ឲ្យប្រុងចាំ។ | |
គោរពគុណទាំងបី | សូត្របាលីតាមចំណាំ | |
រក្សាអង្គសីលប្រាំ | កម្មវេរាតាមមិនទាន់ ។ | |
សាសនានៅវែងឆ្ងាយ | កន្លងបា្លយជាងពីរពាន់ | |
សព្វថ្ងៃលៃគ្នេគ្នាន់ | មិនទាន់គ្រប់ជាងប្រាំរយ។ | |
ឥឡូវចិតប្រាំបី | នៅម្ភៃមួយខាងក្រោយ | |
កូនចៅកុំបណ្តោយ | ឲ្យលិចលង់ក្នុងសង្សារ។ | |
មានពាក្យចាស់ដំណាល | ថាកណ្តាលព្រះសាសនា | |
ទំនាយក្បួនតំរា | ថានឹងរៀវហើយរីកវិញ ។ | |
ហេតុនេះអស់កូនចៅ | ទោះល្ងង់ខ្លៅយ៉ាងណាមិញ | |
ខំអុស្សាហ៏ទន្ទេញ | បំពេញពាក្យពុទ្ធទំនាយ។ | |
តំណពីថ្ងៃនេះ | រៀនតំរិះកុំរាយមាយ | |
កូនណាមិនស្វាធ្យាយ | មិនរលាយរលត់ទុក្ខ។ | |
ដល់សាសនាគ្រប់គ្រាន់ | ជួបប្រាំពាន់ទៅខាងមុខ | |
ទំនាយរាយទំនុក | ថាឪពុកម្តាយស្អប់កូន។ | |
ថាកើតអន្តរកប្ប | គុំសម្លាប់គ្នាបងប្អូន | |
មិនដឹងតាដឹងដូន | សូន្យសីលទានមិនមានសល់។ | |
គួរគិតកុំសាងកម្ម | កាន់សីលប្រាំចាំដំកល់ | |
ខំសាងមគ្គសាងផល | នឹងបានដល់ឋានសាន្តសុខ។ | |
នឹងរួចពីកាប់ចាក់ | មិនបានធ្លាក់ទៅនរក | |
ព្រះសិរអារ្យត្រាស់ខាងមុខ | រាសាយទុក្ខសោករាល់ថ្ងៃ។ | |
នេះហៅច្បាប់បណ្តាំ | ថាពាក្យប្រាំៗមួយផ្ទូន | |
បទព្រហ្មគ្រប់ឃ្លាបួន | ជួនចែងចប់ម្ល៉េះហើយហោង។ |
This article uses material from the Wikipedia ភាសាខ្មែរ article បណ្ដាំក្រមង៉ុយ, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). ខ្លឹមសារអត្ថបទប្រើប្រាស់បានក្រោមអាជ្ញាបណ្ឌCC BY-SA 4.0 លើកលែងតែមានបញ្ជាក់ផ្សេងពីនោះ។ Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki ភាសាខ្មែរ (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.