ទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិ

460-395 BC) ហើយនិងនៅដើមសតវត្សទី២០ ក្លាយជាមុខវិជ្ជាការសិក្សាដាច់ពីគ្នា (No. 5901 in the 4-digit UNESCO Nomenclature) ក្នុងវិទ្យាសាស្ត្រនយោបាយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ, ទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិគឺជាមុខវិជ្ជាសិក្សាដែលរួមបញ្ចូលច្រើនមុខវិជ្ជា។ក្រៅពីវិទ្យាសាស្ត្រនយោបាយ​ មុខវិជ្ជាទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិរួមយកនូវគ្រឿងគំនិតបញ្ញវ័ន្តពីវិស័យផ្សេងៗដូចជា វិទ្យាសាស្ត្របច្ចេកទេសនិង វិស្វករ, សេដ្ឋកិច្ច, ប្រវត្តិវិទ្យា និង ច្បាប់អន្តរជាតិ, ទស្សនៈវិទ្យា, ភូមិវិទ្យា និង ការងារសង្គម, តារាវិទ្យា និង ឧក្រិដ្ឋវិទ្យា ចិត្តវិជ្ជា និង ការសិក្សាពីភេទ, វប្បធម៌ ។ កម្រិតនៃទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិគឺយល់ពីសកលរូបនីយកម្ម, អធិបតេយ្យភាពរដ្ឋ និង សន្តិសុខពិភពលោក, លំនឹងនៃសេដ្ឋកិច្ច, ការរីកសាយភាយនៃនុយក្លេអ៊ែរ​ និង ជាតិនិយម, ការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ច និង ហិរញ្ញវត្ថុពិភពលោក, ភេវរកម្ម និង ឧក្រិដ្ឋកម្មដែលរៀបចំ, សន្តិសុខមនុស្សលោក, ការជ្រៀតជ្រែកក្រៅប្រទេស និង សិទ្ធិមនុស្ស។

ប្រវត្តិនៃទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិអាចរកឃើញនៅរាប់ពាន់ឆ្នាំមុន។ ឧទាហរណ៍ Barry Buzan និង​ Richard little ចាត់ទុកការទាក់ទងគ្នានៃរដ្ឋទីក្រុងបុរាណ Sumerian នាឆ្នាំ៣៥០០​មុនគ.ស ជាប្រព័ន្ធអន្តរជាតិពេញលេញដំបូងបង្អស់។ ប្រវត្តិនៃទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិអាស្រ័យទៅលើរដ្ឋអធិបតេយ្យគឺជានិច្ចជាកាលត្រូវនិយាយត្រលប់ទៅ Peace of Westphalia នៃឆ្នាំ១៦៤៨ដែលជាជំហានថ្មមួយក្នុងការអភិវឌ្ឍប្រព័ន្ធរដ្ឋទំនើប មុនពេលនេះមកដល់ អង្គការអឺរ៉ុបសម័យយុគកណ្តាលនៃអាជ្ញាធរនយោបាយបានអាស្រ័យលើបញ្ជាសាសនាដែលមិនច្បាស់លាស់មួយ។ ផ្ទុយពីភាគច្រើននៃជំនឿ, Westphalia នៅតែបញ្ចូលគម្របប្រព័ន្ធនៃអធិបតេយ្យភាពជាពិសេសនៅក្នុងThe Holy Roman Empire។ លើសពី the Peace of Westphalia, the Treaty of Utrecht នៃឆ្នាំ១៧១៣គឺត្រូវបានគេគិតថាឆ្លុះបញ្ចាំងពីការកើតឡើងនៃលំនាំដែលអធិបតេយ្យភាពគ្មានភាពផ្ទៃក្នុងស្មើគ្នានៅក្នុងទឹកដីជាក់លាក់មួយ ហើយគ្មានមេបញ្ជាការពីក្រៅជាអ្នកមានអំណាចផ្តាច់ការតាមព្រំដែនទឹកដីអធិបតេយ្យភាពឡើយ។ ប៉ុន្មានគ្រោតគ្រាតទសវត្សឆ្នាំ១៥០០ដល់ឆ្នាំ១៧៨៩ បានឃើញនូវការងើបឡើងនៃរដ្ឋឯករាជ្យ និង អធិបតេយ្យ, ស្ថាប័នការទូតនិង អាវុធហត្ថ។ បដិវត្តដ៍បារាំងបន្ថែមគំនិតថ្មីទៅលើនេះដែលថាគ្មាន ព្រះអង្គម្ចាស់ ឬ មនុស្សមួយក្រុមណាដែលអាចចាត់ទុកជាជាតិសាសន៍មួយប៉ុន្តែគឺប្រជាជននៃរដ្ឋនោះដែលគួរតែត្រូវគេចាត់ទុកជាអធិបតេយ្យភាព។ពាក្យ សាធារណរដ្ឋកើនឡើងក្លាយជាន័យដូចរបស់វា។.

ប្រព័ន្ធដែលគាំទ្រតុល្យភាពនៃអធិបតេយ្យភាពនៃរដ្ឋរបស់អឺរ៉ុបនេះបាននាំចេញទៅ អាមេរិក, អាហ្វ្រិច និង អាស៊ីតាមការដាក់អាណានិគម និង ស្តង់ដានៃការរស់នៅ។ ប្រព័ន្ធអន្តរជាតិទំនើបចុងក្រោយក៏ត្រូវបានគេបង្កើតឡើងតាមដោះអាណានិគមកម្លុងពេលសង្គ្រាមត្រជាក់។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ, វាហាក់បីដូចជាស្រួលពេក។ កម្លុងពេលដែលប្រព័ន្ធnation-stateត្រូវគែចាត់ទុកថាទំនើប, រដ្ឋមួយចំនួនមិនទាន់បានសហការណ៍នឹងប្រព័ន្ធនេះនៅឡើយហើយត្រូវបានគេហៅថា ផ្តើមទំនើប។

ជាងនេះទៅទៀត, រដ្ឋមួយក្តាប់ធំបានប្តូរលើសពីការទទូចនៃអធិបតេយ្យភាពពេញលេញហើយអាចចាត់ទុកជាក្រោយទំនើប។សមត្ថភាពនៃទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិពេលបច្ចុប្បន្នស្តែងដើម្បីពន្យល់ទំនាក់ទំនងរវាងប្រភេទផ្សេងៗនៃរដ្ឋនោះគឺជម្លោះ។ “Level of analysis” គឺជារបៀបមួយនៃការមើលប្រព័ន្ធអន្តរជាតិដែលរួមបញ្ចូលទាំងកម្រិតបុគ្គល, រដ្ឋក្នុងជាក្រុមមួយ, កម្រិតអន្តរជាតិនៃសហប្រត្តិបត្តិការនិង ទំនាក់ទំនងរដ្ឋាភិបាល, និងកម្រិតសាកលលោក។

អ្វីដែលច្បាស់ថាជាទ្រឹស្តីនៃទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិមិនត្រូវបានអភិវឌ្ឍរហូតដល់ក្រោយសង្គ្រាមលោកលើកទី១ហើយត្រូវចាត់ការនឹងពត៌មានលំអិតខាងក្រោម។ ប៉ុន្តែទ្រឹស្តីIR មានប្រពៃណីយ៉ាងយូរទៅលើផ្នែកផ្សេងនៃវិទ្យាសាស្ត្រសង្គម។ ការប្រើអក្សរធំនៃ I និង​ R ក្នុងទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិមានគោលដៅដើម្បីរំលេចនូវវិន័យនៃការសិក្សាទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិ ពីបាតុភូតនៃទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិ។ ឯកសារយោងមួយចំនួនដូចជា Sun Tzu’s The Art of War (6^th Century BC), Thucydides’ History of the Peloponnesian War (5^th Century BC), Chanakya’s Arthashastra (4^th Century BC) ក្លាយជាការជំរុញនៃទ្រឹស្តីប្រាកដនិយជាមួយនឹង Hobbes’ Leviathan and MAchiavelli’sThe Prince ផ្តល់នូវការវែកញែកជ្រៅទៅទៀត។