Mælskufræði

Ein af undirstöðum mælskufræðinnar er að gera sér grein fyrir stílbrögðunum sem notast er við þegar lagt er út af einhverju af mælsku. Í fornöld og á miðöldum var mælskufræði nauðsynlegur undirbúningur öllum þeim sem vildu gerast málafærslumenn.

Mælskufræði var grundvallargrein til forna og á miðöldum, og var listin að koma fyrir sig orði og sinna málflutningi fyrir rétti, á þjóðarsamkomum (stjórnmálaumræðum) og til að halda lofræður. Höfuðáherslan var lögð á að orða ræðu sína á þann veg að áheyrendur snerust á sveif með málflytjanda. Elsta gerð mælskufræðinnar er kennsla í réttarræðum, málflutningi. Þessi grein hefst á Sikiley á 5. öld og berst síðan til Aþenu og Rómar. Elsta gríska ritið um mælskufræði sem varðveitt er í heilu lagi er Mælskufræðin eftir Aristóteles, samin á síðari hluta 4. aldar f.Kr. en fyrsta latneska kennslubókin í mælskufræði var „Rhetorica ad Herennium“ sem var samin um 80 f.Kr. og var lengi ranglega eignuð Cicero.

• Fjórvegur
• Þrívegur

   Þessi grein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.