Հետաքրքրասիրություն

Հետաքրքրասիրություն տերմինը կարող է օգտագործվել նաև հետաքրքրասեր պահվածքը կամ հույզերը արտահայտելու համար՝ կապված գիտելիք կամ տեղեկատվություն ձեռք բերելու ցանկության հետ։ Հազարամյակների ընթացքում հետաքրքրասիրությունը որպես վարք և հույզեր վերագրվում է որպես շարժիչ ուժ ոչ միայն մարդկային զարգացման, այլ գիտության, լեզվի և արդյունաբերության զարգացումների հետևում։

 

Հետաքրքրասիրությունը կարող է դիտվել որպես շատ տարբեր տեսակների բնածին հատկություն։ Այն բնական է բոլոր տարիքի մարդկանց համար՝ մանկությունից մինչև հասուն տարիք, և հեշտ է դիտարկել շատ այլ կենդանիների տեսակների մեջ. դրանց թվում են կապիկները, կատուները և կրծողները։ Վաղ սահմանումները նշում են հետաքրքրասիրությունը որպես տեղեկատվության մոտիվացված ցանկություն։ Ասվում են, որ այս մոտիվացիոն ցանկությունը բխում է գիտելիքի, տեղեկատվության և հասկացողություն ձեռք բերելու բուռն ցանկությունից։

Հետաքրքրասիրության այս ավանդական գաղափարները վերջերս ընդլայնվել են՝ դիտարկելու համար հետաքրքրասիրության տարբերությունը որպես բնածին հետախուզական վարքագծի, որն առկա է բոլոր կենդանիների մեջ և հետաքրքրասիրության՝ որպես գիտելիքի ցանկության գաղափարը, որը հատկապես վերագրվում է մարդկանց։

Դանիել Բերլինը ճանաչեց երեք հիմնական փոփոխականներ, որոնք իրենց դերն ունեն հետաքրքրասիրություն առաջացնելու գործընթացում. Հետևյալն են՝ հոգեֆիզիկական փոփոխականներ, էկոլոգիական փոփոխականներ և կոլլատիվ փոփոխականներ։ Մինչդեռ հոգեֆիզիկական փոփոխականները համապատասխանում են ֆիզիկական ինտենսիվությանը, էկոլոգիական փոփոխականները համապատասխանում են մոտիվացիոն նշանակությանը և խնդրի կարևորությանը։ Կոլլատիվ փոփոխականները կոչվում են «կոլլատիվ», քանի որ դրանք ներառում են տարբեր ազդակների կամ հատկանիշների համեմատություն, որոնք կարող են իրականում ընկալվել կամ հիշվել հիշողությունից։ Բերլինը նշել է չորս կոլլատիվ փոփոխականներ՝ նորություն, բարդություն, անորոշություն և կոնֆլիկտ։ Միևնույն ժամանակ, նա նշել է, որ բոլոր կոլլատիվ փոփոխականները իրենց մեջ ներառում են կոնֆլիկտ։ Ավելին, նա նորություն փոփոխականին վերագրել է լրացուցիչ երեք փոփոխականներ՝ փոփոխությունները, զարմանքը և անհամապատասխանությունը։ Ի վերջո, հետաքրքրասիրությունը կարող է առաջանալ ոչ միայն վերոհիշյալ փոփոխականների հետ կապված որոշ ազդակների ընկալմամբ («հատուկ ուսումնասիրություն»), այլ նաև «ձանձրույթից»՝ ոգեշնչման բացակայության պատճառով («դիվերսիոն ուսումնասիրություն»)։

Հետաքրքրության վրա հիմնված վարքագիծը հաճախ սահմանվում է որպես վարքագիծ, որի միջոցով ձեռք է բերվում գիտելիք, և, հետևաբար, պետք է ներառի բոլոր վարքագծերը, որոնք ապահովում են զգայական տեղեկատվության հասանելիություն կամ մեծացնում են դրանք։ Բերլինը հետաքրքրասիրության վրա հիմնված վարքագիծը բաժանել է երեք դասակարգերի՝ կողմնորոշիչ պատասխաններ, շարժողական հետազոտում և հետաքննական պատասխաններ, կամ հետաքննական մանիպուլյացիա։ Նախկինում Բերլինն արդեն առաջարկել էր, որ հետաքրքրասիրությունը ներառում է նաև բանավոր գործողություններ, ինչպիսիք են հարցեր տալը և խորհրդանշական գործողություններ, որոնք բաղկացած են ներքին սնուցվող մտավոր գործընթացներից, օրինակ մտածողությունը («էպիստեմիկ ուսումնասիրություն»)։

Ինչպես այլ ցանկությունների և կարիքների վիճակներ, որոնք ձեռք են բերում ձգտման առանձնահատկություն (օրինակ՝ սնունդ), հետաքրքրասիրությունը կապված է հետախուզական վարքագծի և օգտակար փորձառության հետ։ Հետաքրքրասիրությունը կարելի է բնութագրել որպես դրական հույզեր և գիտելիքների ձեռքբերում, երբ որևէ մեկի հետաքրքրասիրությունը արթնացել է, դա համարվում է իր էությամբ պարգևատրող և հաճելի։ Նոր տեղեկության բացահայտումը կարող է նաև օգտակար լինել, քանի որ այն կարող է օգնել նվազեցնել անորոշության անցանկալի վիճակները, այլ ոչ թե խթանել հետաքրքրությունը։ Տեսություններ են հայտնվել՝ փորձելով ավելի մանրամասն հասկանալ անորոշության վիճակները շտկելու այս անհրաժեշտությունը և հետազոտական վարքագծի հաճելի փորձառություններին մասնակցելու ցանկությունը։

Հետաքրքրասիրության դրդապատճառի տեսություն

Հետաքրքրասիրությամբ առաջնորդվող վարքագծի տեսությունը վերաբերում է «անորոշության» անցանկալի փորձառություններին։ Այս տհաճ զգացողությունների կրճատումն իր հերթին օգտակար է։ Այս տեսությունը ենթադրում է, որ մարդիկ ցանկանում են կապակցվածություն և ըմբռնում իրենց մտածողության գործընթացներում։ Երբ այս կապակցվածությունը խաթարվում է ինչ-որ անծանոթ, անորոշ կամ երկիմաստ բանով, այն հանդիսանում է հետաքրքրասիրության շարժառիթ, որը փորձում է հավաքել տեղեկություն և գիտելիքներ տվյալ անծանոթ երևույթի մասին, որպեսզի վերականգնի համաձայնեցված մտածողության գործընթացները։ Այս տեսության միջոցով ընդհանուր հայեցակարգը թելադրում է, որ հետաքրքրասիրությունը զարգանում է միայն սեփական միջավայրի անծանոթ կողմերը հետազոտական վարքագծի փոխազդեցության միջոցով՝ իմաստավորելու ցանկությունից ելնելով։ Անծանոթ ըմբռնումը բացահայտելուց և կապակցվածությունը վերականգնելուց անմիջապես հետո այդ վարքագիծն ու ցանկությունները կթուլանան։

Հետաքրքրասիրության դրդապատճառի տեսության ենթաբազմությունները տարբերվում են նրանից, թե արդյոք հետաքրքրասիրությունը առաջնային կամ երկրորդական դրդապատճառ է, և արդյոք այս հետաքրքրասիրության դրդապատճառը առաջացել է իրենց իսկ շրջապատը հասկանալու և կարգավորելու անհրաժեշտության պատճառով, կամ եթե դա պայմանավորված է արտաքին ազդակով։ Պատճառները կարող են տարբերվել՝ սկսած հիմնական կարիքներից, որոնք պետք է բավարարվեն (օրինակ՝ քաղց, ծարավ) մինչև վախի բխող իրավիճակների կարիքները։ Այս ենթաբազմության տեսություններից յուրաքանչյուրը նշում է, որ անհրաժեշտությունը կլինի առաջնային, թե երկրորդական, հետաքրքրասիրությունը ձևավորվում է այն փորձից, որը ստեղծում է անորոշության կամ ընկալվող տհաճության զգացողություն։ Հետաքրքրասիրությունն այնուհետև հանդես է գալիս որպես այս անորոշությունը վերացնելու միջոց։ Հետաքրքրասեր և հետախուզական վարքագիծ դրսևորելով՝ մարդը կարողանում է գիտելիքներ ձեռք բերել անծանոթի մասին, որի միջոցով նվազեցնում է անորոշության կամ տհաճության վիճակը։ Այնուամենայնիվ, այս տեսությունը, չի անդրադառնում այն գաղափարին, որ հետաքրքրասիրությունը հաճախ կարող է դրսևորվել նույնիսկ նոր կամ անծանոթ իրավիճակների բացակայության դեպքում։ Հետախուզական վարքագծի այս տեսակը տարածված է շատ տեսակների մեջ։ Վերցրեք մարդու մի քանի ամսական երեխայի օրինակը, ով, եթե ձանձրանում է իր ներկայիս իրավիճակից, որը զուրկ է առաջացող ազդակներից, կքայլի մինչև ինչ-որ հետաքրքիր բան գտնելը։ Հետաքրքրասիրության դիտարկումը նույնիսկ նոր ազդակների բացակայության դեպքում մատնանշում է հետաքրքրասիրության շարժիչ մոդելի՝ դրդապատճառի, հիմնական թերություններից մեկը։

Օպտիմալ խթանման տեսություն

Օպտիմալ խթանման տեսությունը մշակվել է որոշ մարդկանց ցանկությունը բացատրելու անհրաժեշտությունից ելնելով` հնարավորություններ փնտրելու հետազոտական վարքագծի մեջ ներգրավվելու՝ առանց անորոշ կամ երկիմաստ իրավիճակների առկայության։ Օպտիմալ խթանման տեսությունը փորձում է բացատրել հետաքրքրասիրության այս տեսակետը առաջարկելով, որ մարդը կարող է դրդվել պահպանել խթանման հաճելի զգացողություն այս հետազոտական վարքագծի միջոցով։

Հետաքրքրության օպտիմալ խթանման հայեցակարգը հուշում է, որ կա խթանման օպտիմալ մակարդակ պահպանելու միտում։ Երբ հանդիպում է խթանիչ, որը կապված է բարդության, անորոշության, կոնֆլիկտի կամ նորության հետ, դա կբարձրացնի խթանումը, և հետազոտական վարքագիծը կիրառվում է այդ ազդակի մասին իմանալու և դրանով իսկ կրկին նվազեցնելու խթանումը։ Ի հակադրություն, եթե միջավայրը ձանձրալի է և զուրկ է հուզմունքից, գրգռվածությունը նվազում է, և կիրառվում է հետազոտական վարքագիծը, որպեսզի մեծացվի տեղեկատվության մուտքագրումը և խթանումը, և դրանով իսկ կրկին մեծացվի խթանումը։ Այս տեսությունը վերաբերում է ինչպես անորոշ կամ անծանոթ իրավիճակների հետևանքով առաջացած հետաքրքրասիրությանը, այլ նաև նման իրավիճակների բացակայության դեպքում առաջացած հետաքրքրասիրությանը։

Ճանաչողական կայունության տեսություն

Ճանաչողական կամ կոգնիտիվ կայունության տեսությունները ենթադրում են, որ «երբ երկու կամ ավելի միաժամանակ ակտիվ ճանաչողական կառույցներ տրամաբանորեն անհամապատասխան են, խթանումը մեծանում է, որն ակտիվացնում է գործընթացները՝ անհամապատասխանության աճի և խթանման նվազման ակնկալվող հետևանքով։ Համապատասխանության տեսությունը ենթադրում է, որ կա խթանման նախընտրելի կամ ակնկալվող մակարդակի վրա պահպանելու միտում, բայց այն նաև որոշակիորեն կապում է խթանման չափը սպասվող իրավիճակի և իրականում ընկալվող իրավիճակի միջև փորձված անհամապատասխանության քանակի հետ։ Երբ այս անհամապատասխանությունը փոքր է, հետաքրքրասիրությունից դրդված հետազոտական վարքագիծն օգտագործվում է տեղեկատվություն հավաքելու համար, որով ակնկալիքները կարող են թարմացվել՝ սովորելով համապատասխանեցնել ընկալմանը, դրանով իսկ նվազեցնելով անհամապատասխանությունը։ Այս մոտեցումը հետաքրքրասիրությունը դիտարկում է ավելի լայն տեսանկյունից, որը ներառում է նաև ագրեսիա և վախ։ Հետևաբար, եթե անհամապատասխանությունն ավելի մեծ է, վախը կամ ագրեսիվ վարքագիծը կարող է կիրառվել զգայական ընկալումը փոխելու համար, որպեսզի այն համապատասխանի ակնկալիքներին՝ կախված անհամապատասխանության չափից, ինչպես նաև կոնկրետ համատեքստից։ Ենթադրվում է, որ ագրեսիվ վարքագիծը ստիպողաբար փոխում է ընկալումը, որպեսզի այն համապատասխանի ակնկալվող իրավիճակին, մինչդեռ չզսպված վախը հանգեցնում է փախուստի` դրանով իսկ ընկալման դաշտից հեռացնելով անհամապատասխան խթանը և լուծելով անհամապատասխանությունը։

Պարգևատրման ուղու ինտեգրումը տեսության մեջ

Հաշվի առնելով և՛ հետաքրքրասիրության դրդման, և՛ օպտիմալ խթանման տեսությունների թերությունները, փորձարկումներ են կատարվել, որպեսզի ինտեգրեն պարգևատրման, ցանկության և հաճույքի նյարդակենսաբանական ասպեկտները հետաքրքրասիրության ավելի համապարփակ տեսության մեջ։ Հետազոտությունը ցույց է տալիս, որ նոր տեղեկատվություն ցանկանալու և պահանջելու ակտն ուղղակիորեն ներառում է ուղեղի մեզոլիմբիկ ուղիները, որոնք ուղղակիորեն հաշվի են առնում դոֆամինի ակտիվացումը։ Այս ուղիների օգտագործումը և դոֆամինի ակտիվացումը կարող են հաշվի առնել որպես նոր տեղեկատվության արժեվորում և այնուհետև մեկնաբանել որպես պարգև։ Նեյրոկենսաբանության այս ասպեկտը կարող է ուղեկցել հետաքրքրասիրության դրդապատճառի տեսությանը հետազոտական վարքագծի դրդապատճառներում։

Թեև հետաքրքրասիրության երևույթը լայնորեն տարածված է, դրա հիմնական պատճառները համեմատաբար անհայտ են տեսության մեջ։ Այնուամենայնիվ, վերջին ուսումնասիրությունները որոշակի պատկերացում են տվել նյարդաբանական մեխանիզմների մասին, որոնք կազմում են այն, ինչը հայտնի է մեզ որպես պարգևատրման ուղի, որը կարող է ազդել հետաքրքրասիրության հետ կապված հատկանիշների վրա, ինչպիսիք են ուսումը, հիշողությունը և մոտիվացիան։ Հետաքրքրասիրության բարդ բնույթի պատճառով հետազոտությունները, որոնք կենտրոնանում են այս առանձնահատկություններով հատուկ նյարդային գործընթացների վրա, կարող են օգնել ավելի լավ հասկանալ հետաքրքրասիրության երևույթը որպես ամբողջություն։ Ստորև բերված են հետաքրքրասիրության առանձնահատկությունները և դրանց կապերը նյարդային ասպեկտների հետ, որոնք կարելի է համարել էական հետախուզական վարքագիծ ստեղծելու համար։

Մոտիվացիա և պարգևատրում

 

Նոր տեղեկատվություն սովորելու կամ ինչ-որ գործողություն կատարելու մղումը հաճախ առաջանում է պարգևատրման ակնկալիքով։ Այս կերպ մոտիվացիայի և պարգևատրման հասկացությունները բնականաբար կապված են հետաքրքրասիրության հասկացության հետ։

Պարգևատրման այս գաղափարը սահմանվում է որպես գործողության դրական ամրապնդում, որը խրախուսում է հատուկ վարքագիծ՝ օգտագործելով թեթևության, հաճույքի և բավարարվածության զգացմունքային զգացողությունները։ Ուղեղում շատ հատվածներ օգտագործվում են պարգևատրման գործընթացը կատարելու և ձևավորելու համար այն, ինչը կոչվում է պարգևատրման ուղի։ Այս ուղում շատ նյարդային հաղորդիչներ դեր են խաղում պարգևատրման զգացողության ակտիվացման գործում, ներառյալ դոֆամինը, սերոտոնինը և օփիոիդային քիմիական նյութերը։

Դոֆամինը կապված է հետաքրքրասիրության գործընթացի հետ, քանի որ այն պատասխանատու է ստացված տեղեկատվության պարգևատրման կարևորության նշանակման և պահպանման համար։ Հետազոտությունները ցույց են տալիս, որ ավելի մեծ քանակությամբ դոֆամին արտազատվում է, երբ պարգևատրումը անհայտ է, իսկ խթանը՝ անծանոթ, համեմատած դոֆամինի ակտիվացման հետ, երբ խթանը ծանոթ է։

Կորիզի ակումբենս

Կորիզի կամ միջուկի ակումբենսը նեյրոնների ձևավորում է և կարևոր է պարգևատրման ուղիների ակտիվացման համար։ Ինչպես նշվեց, պարգևատրման ուղին հետաքրքրասիրության դրդապատճառի անբաժանելի մասն է։ Դոֆամինի ազատումը արձագանքում է նոր կամ հուզիչ ազդակներին։ Դոֆամինի արագ արտազատումը, որը նկատվում է մանկության և պատանեկության ժամանակ, կարևոր է զարգացման համար, քանի որ հետաքրքրասիրությունը և հետազոտական վարքագիծը վաղ տարիներին ուսուցման ամենամեծ օժանդակողներն են։

Բացի այդ, «հավանելու և սիրելու» զգայական հաճույքը կարող է առաջանալ, երբ օփիոիդները ազատվում են միջուկից։ Սա օգնում է ինչ-որ մեկին գնահատել անծանոթ իրավիճակը կամ միջավայրը և արժեվորել անծանոթ օբյեկտը։ Ե՛վ ցանկության, և՛ հավանելու գործընթացները դեր են խաղում ուղեղի պարգևատրման համակարգի ակտիվացման գործում, և, հավանաբար, նաև հետաքրքրական կամ տեղեկատվություն որոնող հակումների խթանման գործում։

Պոչավոր կորիզ

Պոչավոր կորիզը ուղեղի մի շրջան է, որը մեծապես արձագանքում է դոֆամինին։ Պոչավոր կորիզը պարգևատրման ուղու ևս մեկ բաղադրիչ է։ Հետազոտությունը ցույց է տվել, որ պոչավոր կորիզի դերը կանխատեսում է հետազոտական վարքագծի և հավաքագրված տեղեկատվության պարգևատրման հնարավորությունը՝ նպաստելով հետաքրքրասիրության գործոններին։

Առջևի կեղևներ

Առջևի կեղևի շրջանները համապատասխանում են և՛ կոնֆլիկտին, և՛ խթանին և, որպես այդպիսին, կարծես թե ամրապնդում են հետաքրքրասիրության որոշակի հետազոտական նախատիպեր։

Կորտիզոլ

Կորտիզոլը քիմիական նյութ է, որը հայտնի է սթրեսի կարգավորման գործում իր դերով։ Այնուամենայնիվ, կորտիզոլը կարող է նաև կապված լինել հետաքրքրասեր կամ հետազոտական վարքի հետ։ Վերջին ուսումնասիրությունների արդյունքները, որոնք ենթադրում են կորտիզոլի դերը հետաքրքրասիրության մեջ, հաստատում են խթանման օպտիմալ տեսության գաղափարը։ Առաջարկվում է, որ սթրես առաջացնող փոքր քանակությամբ կորտիզոլի արտազատումը հետաքրքրասեր վարքի խթան է հանդիսանում, մինչդեռ չափազանց մեծ սթրեսը կարող է առաջացնել «հակադիր» արձագանք։

Ուշադրություն

Ուշադրությունը կարևոր է հետաքրքրասիրության ըմբռնման համար, քանի որ այն ուղղակիորեն կապված է շրջապատող միջավայրի որոշակի խթանների վրա հատուկ կերպով ուշադրության կենտրոն բերելու և կենտրոնանալու ունակությունների հետ։ Քանի որ կան սահմանափակ ճանաչողական և զգայական ռեսուրսներ տարբեր ազդակները հասկանալու և գնահատելու համար, ուշադրությունը թույլ է տալիս ուղեղին ավելի լավ կենտրոնանալ այն բանի վրա, թե ինչն է ընկալում որպես այդ խթաններից ամենակարևորը կամ համապատասխանը։ Անհատները հակված են կենտրոնացնել իրենց էներգիան խթանիչների վրա, որոնք հատկապես ոգևորող կամ գրավիչ են։ Նշելով, որ որքան ավելի շատ ուշադրություն գրավի խթանը, այնքան ավելի հաճախակի է մարդու էներգիան և կենտրոնացումը ուղղվելու դեպի այդ խթանը։ Այս գաղափարը ենթադրում է, որ անհատն իր ուշադրությունը կկենտրոնացնի նոր կամ անծանոթ ազդակների վրա՝ փորձելով ավելի լավ հասկանալ կամ իմաստավորել անհայտը ավելի ծանոթ կամ կրկնվող ազդակների փոխարեն՝ ստեղծելով այն գաղափարը, որ հետաքրքրասիրությունը ուշադրություն է պահանջում։

Շերտավոր մարմին

Շերտավոր մարմինը ուղեղի մի մասն է, որը համակարգում է մոտիվացիան մարմնի շարժման հետ։ Բնական է թվում, որ շերտավոր մարմինը դեր է խաղում ուշադրության և պարգևատրման ակնկալիքի մեջ, որոնք երկուսն էլ կարևոր են հետաքրքրասիրության դրդման գործում։

Ուղեղի նախակարևային հատված

Նախակեղևային հատվածը ուղեղի մի շրջան է, որը ներգրավված է ուշադրության, էպիզոդիկ հիշողության և տեսողական տարածական գործընթացում։ Հայտնաբերվել է փոխկապակցվածություն գորշ նյութի քանակի և հետազոտական վարքագծի մակարդակների միջև։ Ենթադրելով, որ նախակարևային հատվածի խտությունը ազդում է հետաքրքրասիրության մակարդակի վրա։

Հիշողություն և ուսում

Հիշողությունը կարևոր դեր է խաղում հետաքրքրասիրության ըմբռնման գործում։ Եթե հետաքրքրասիրությունը անծանոթ կամ նոր շարժառիթներ փնտրելու և հասկանալու ցանկությունն է, մարդու հիշողությունը կարևոր է որոշելու համար, թե արդյոք ազդակն իսկապես անծանոթ է։

Հիշողությունն այն գործընթացն է, որի միջոցով ուղեղը կարող է պահել և մուտք գործել տեղեկատվություն։ Որպեսզի որոշվի, թե արդյոք ազդակը նոր է, անհատը պետք է հիշի, թե արդյոք դրդապատճառը նախկինում հանդիպել է, թե ոչ։ Այսպիսով, հիշողությունը անբաժանելի դեր է խաղում նորության կամ անծանոթության մակարդակը որոշելու և հետաքրքրասիրության անհրաժեշտության մակարդակի վրա։

Կարելի է նաև ենթադրել, որ հետաքրքրասիրությունը կարող է ազդել հիշողության վրա։ Ինչպես նախկինում նշվեց, նոր խթանիչները հակված են ավելի շատ գրավել մեր ուշադրությունը։ Բացի այդ, նոր ազդակները սովորաբար ունեն իրենց հետ կապված պարգևատրման արժեք՝ ակնկալվող պարգևը, թե ինչ կարող է բերել այդ նոր տեղեկատվությունը ըմբռնելը։ Ավելի մոտ զուգորդումների և շարժառիթի նկատմամբ ավելի մեծ ուշադրության դեպքում, հավանական է, որ այդ ազդակից ձևավորված հիշողությունը ավելի երկարատև կլինի և ավելի հեշտ հիշելը, որոնք երկուսն էլ նպաստում են ավելի լավ սովորելուն։

Հիպոկամպը և պարահիպոկամպային գիրուս

Հիպոկամպը կարևոր նշանակություն ունի հիշողության ձևավորման և հիշողության մեջ, հետևաբար, գործիք է տարբեր ազդակների նորությունը որոշելու համար։ Հետազոտությունները ցույց են տալիս, որ հիպոկամպը ներգրավված է ուսուցման նպատակի համար՝ ուսումնասիրելու հիմքում ընկած մոտիվացիայի առաջացման մեջ։

Պարահիպոկամպային գիրուսը հիպոկամպը շրջապատող գորշ նյութի տարածք է, վերջերս ներգրավվել է հետաքրքրասիրության գործընթացում։ Այս բացահայտումը ցույց է տալիս, որ ՊՀԳ-ն կարող է ավելի շատ ներգրավված լինել հետաքրքրասիրության մեծացման մեջ, քան հետաքրքրասիրության առաջնային ինդուկցիան։

Ամիգդալա

Ամիգդալան հաճախ կապված է հուզական գործընթացի հետ, հատկապես վախի հույզերի, ինչպես նաև հիշողության հետ։ Առաջարկվում է, որ ամիգդալան կարևոր է նոր կամ անսպասելի ազդակներում՝ հուզական ռեակցիաների գործընթացի և հետազոտական վարքագծի ինդուկցիայի համար։ Սա ենթադրում է պոտենցիալ կապ հետաքրքրասիրության մակարդակների և ամիգդալայի միջև։ Այնուամենայնիվ, ավելի շատ հետազոտություններ են անհրաժեշտ ուղղակի հարաբերակցության վերաբերյալ։

Ժան Պիաժեն համարվում է մանկական ամենաազդեցիկ հետազոտողը։ Նա պնդում էր, որ նորածիններն ու երեխաները անընդհատ փորձում են հասկանալ իրենց իրականությունը, և որ դա նպաստել է նրանց ինտելեկտուալ զարգացմանը։ Ըստ Պիաժեի, երեխաները զարգացնում են վարկածներ, անցկացնում փորձեր և այնուհետև վերագնահատում են իրենց վարկածները՝ կախված նրանից, թե ինչ են ուսումնասիրում։ Պիաժեն առաջինն էր, ով փաստաթղթերով հաստատեց երեխաների գործողությունները և մեկնաբանեց դրանք որպես հաստատուն, հաշվարկված ջանքեր՝ փորձարկելու և սովորելու իրենց միջավայրը։

Երեխաների հետաքրքրասիրության համընդհանուր ընդունված սահմանում չկա։ Հետաքրքրասիրության վերաբերյալ հետազոտությունների մեծ մասը կենտրոնացած է մեծահասակների վրա, և սովորաբար օգտագործվում են ինքնազեկուցման միջոցները, որոնք անհամապատասխան են և անկիրառելի երեխաների ուսումնասիրության համար։ Հետաքրքրասիրությունը հիմնականում դիտվում է որպես հասուն մարդուն վերագրվող, իսկ փոքր երեխաների մոտ բնութագրվում է որպես աշխարհի նկատմամբ նրանց մտահորիզոնի նոր հատկանիշ։

Հետազոտական վարքագիծը սովորաբար ուսումնասիրվում է երեխաների մոտ և կապված է նրանց հետաքրքրասիրության զարգացման հետ։ Մի շարք ուսումնասիրություններ ուսումնասիրում են երեխաների հետաքրքրասիրությունը՝ պարզապես դիտարկելով նրանց փոխազդեցությունը նոր և ծանոթ խաղալիքների հետ։

Ապացույցներ են հայտնաբերվել երեխաների անհանգստության և նրանց հետաքրքրասիրության միջև փոխհարաբերությունների վերաբերյալ։ Մեկ ուսումնասիրություն ցույց է տվել, որ 11 տարեկան երեխաների մոտ առարկայական հետաքրքրասիրությունը բացասաբար է կապված հոգեբանական անհամապատասխանության հետ, ուստի այն երեխաները, որոնք ավելի շատ անհանգստություն են ցուցաբերում դասարանում, ավելի քիչ հետաքրքրասեր վարք են դրսևորում։ Առաջարկվել է նաև, որ դասարանում սովորելու որոշ տեսակետներ կախված են հետաքրքրասիրությունից, որի վրա կարող է ազդել ուսանողների անհանգստությունը։

Մանկության հետաքրքրասիրության այլ չափորոշիչներն օգտագործել են հետազոտական վարքագիծը որպես հիմք, սակայն տարբերվում են նրանից, թե այս վարքագծի որ մասերի վրա է հարկավոր լավագույնս կենտրոնանալ։ Որոշ ուսումնասիրություններ դիտարկել են երեխաների նախապատվությունը բարդության/անհայտի նկատմամբ՝ որպես նրանց հետաքրքրասիրության չափման հիմք։ Մյուսները որպես հիմք են ընդունել նորույթի նախապատվությունը։

Հետազոտողները նաև ուսումնասիրել են զարմանքի նկատմամբ երեխայի արձագանքի և հետաքրքրասիրության փոխհարաբերությունները։ Առաջարկվում է, որ երեխաներն ավելի մոտիվացված են սովորելու գործընթացում, երբ գործ ունեն անորոշության հետ։ Ենթադրվում է, որ իրենց ակնկալիքները չբավարարելու վերաբերյալ նրանց արձագանքը ավելի շատ կխթանի նրանց հետաքրքրասիրությունը, քան անհայտ կամ բարդ օբյեկտի հետ ծանոթությունը։

Տարածված կարծիք կա, որ երեխաների հետաքրքրասիրությունը ֆորմալ կրթության ընթացքում պակասում է. «Երեխաները ծնվում են գիտնականներ։ Առաջին գնդակից, որը նրանք նետում են մինչև մրջյունը, որին հետևում են, նրանք օգտագործում են գիտության գործիքները՝ ոգևորություն, վարկածներ, թեստեր, եզրակացություններ՝ բացահայտելու աշխարհի առեղծվածները։ Բայց ինչ-որ կերպ թվում է, թե ուսանողները կորցնում են այն, ինչ ժամանակին բնական կերպով ստացված է եղել իրենց։

Սըր Քեն Ռոբինսոնը քննարկում է նմանատիպ մի երևույթ իր TED ելույթում, որը վերնագրված է՝ «Դպրոցները սպանո՞ւմ են ստեղծարարությունը»։ Երբ երիտասարդների մեջ հետաքրքրասիրությունը հանգեցնում է գիտելիքների հավաքման, դա մեծապես համարվում է դրական երևույթ։

 

Տարբեր նեյրոդեգեներատիվ հիվանդություններ կամ այլ հոգեբանական խանգարումներ կարող են ազդել հետաքրքրասիրության տարբեր առանձնահատկությունների վրա, օրինակ՝ Ալցհայմերի հիվանդության ազդեցությունը հիշողության վրա կամ դեպրեսիան մոտիվացիայի և պարգևատրման վրա։ Ալցհայմերի նեյրոդեգեներատիվ հիվանդություն է, որն ուղղակիորեն ազդում է հիշողության ընդունակությունների և կարողությունների վրա։ Դեպրեսիան տրամադրության խանգարում է, որը բնութագրվում է շրջապատի նկատմամբ հետաքրքրության պակասով և տխրության կամ հուսահատության զգացումով։ Նոր ազդակների նկատմամբ հետաքրքրասիրության պակասը կարող է նաև օգտագործվել որպես նշված կամ այլ հիվանդությունների պոտենցիալ նախազգուշացում։

 

Հիվանդագին հետաքրքրասիրությունը ցույց է տալիս հետաքրքրասիրության մի տեսակետ, որը կարող է դիտվել որպես մահվան առարկաների, բռնության կամ ցանկացած այլ իրադարձության վրա, որը կարող է ֆիզիկապես կամ էմոցիոնալ վնաս պատճառել։

Հիվանդագին հետաքրքրասիրության գաղափարը սովորաբար նկարագրվում է որպես կախվածություն առաջացնող հատկություն։ Վնասը, բռնությունը կամ մահը շրջապատող թեմաները հասկանալու կամ իմաստավորելու անհրաժեշտության այս կախվածությունը կարող է վերագրվել անսովոր և հաճախ դժվարին հանգամանքները սեփական առաջնային հույզերի կամ փորձի հետ կապելու անհրաժեշտության գաղափարին, որը բացատրվում է որպես մետա-զգացմունքներ։

Այս դժվար հանգամանքների ըմբռնումը սկիզբ է առել Արիստոտելից իր բանաստեղծական արվեստում, որտեղ ասվում է. «Մենք վայելում և հիանում ենք առարկաների նկարներով, որոնք, գուցե ձանձրույթ կամ զզվանք են զգում մեր նկատմամբ»։

Հետաքրքրասիրության տեսակների երկու հստակ դասակարգում կա՝ վիճակի և հատկանիշի հետաքրքրասիրություն։ Երկու տեսակներն էլ որոշում են, թե արդյոք հետաքրքրասիրությունը գալիս է մարդու ներքին, թե արտաքին աշխարհից։ Վիճակի հետաքրքրասիրությունը արտաքին է, օրինակ՝ մտածել, թե ինչու են որոշակի բաներ տեղի ունենում, պարզապես հետաքրքրության համար, օրինակ՝ մտածել, թե ինչու են խանութների մեծ մասը բացվում առավոտյան ժամը 8-ին։ Հետաքրքրասիրության այս տեսակը մարդկանց ամենօրյա ելակետի համար ամենահարմարն է, սակայն վիճակի հետաքրքրասիրությունը կապված է պարգևատրման բարձր մակարդակի հետ։ Մյուս կողմից, հետաքրքրասիրությունը վերաբերում է այն մարդկանց, ովքեր հետաքրքրված են սովորել։ Ընդհանրապես, դա կարող է լինել նոր սպորտաձև կամ ուտելիք փորձելը, կամ էլ նոր, անհայտ վայր մեկնելը։ Հետաքրքրասիրությանը կարելի է դիտարկել որպես հարկադրանք, որը մարդկանց դուրս է հանում իրենց հարմարավետության գոտիներից, իսկ վախերը՝ որպես ազդակ, որը նրանց պահում է այդ գոտիներում։

Արհեստական բանականության կամ արհեստական ինտելեկտի ազդակները կարող են դրսևորել հետաքրքրասիրություն ներքին մոտիվացիայի միջոցով, ինչը տարբեր առաջադրանքներում կարող է օգտակար լինել ԱԻ ազդակի հաջողությունը բարելավելու համար։ Արհեստական բանականության մեջ հետաքրքրասիրությունը, որպես կանոն, սահմանվում է քանակապես, որպես անորոշություն, որը ազդակն ունի իր գործողությունները կանխատեսելիս՝ հաշվի առնելով իր ներկայիս վիճակը։

2019-ին մի ուսումնասիրություն մարզում էր ԱԻ ազդակներին տեսախաղեր խաղալ, բայց դրանք պարգևատրվեցին միայն հետաքրքրասիրության համար։ Ազդակները սովորեցին շահավետ խաղային վարքագիծ՝ հիմնված բացառապես հետաքրքրասիրության պարգևատրման վրա։

• Հետաքրքրություն (զգացմունք)

• Edelman, Susan (Spring 1997). "Curiosity and Exploration". California State University, Northridge
• Manguel, Alberto (2015). Curiosity. New Haven, CT: Yale University Press. ISBN 978-0-300-18478-5.
• Livio, Mario (2017). Why?: What Makes Us Curious. Simon & Schuster. ISBN 978-1476792095.