Home: Ser humano macho

A anatomía masculina distínguese da feminina polo sistema reprodutor masculino, que inclúe o pene, os testículos, o conduto espermático, a próstata e o epidídimo, así como as características sexuais secundarias. Este tipo de oposición non é antinómica: existen casos intermedios tanto bioloxica (hermafroditismo) coma psicoloxicamente (transexualidade).

Home ou varón tamén remite a diferenzas de carácter cultural e social que se lle atribúen por xénero.

Como a maioría dos outros mamíferos machos, o xenoma dun home xeralmente herda un cromosoma X da nai e un cromosoma Y do pai. O feto masculino produce maiores cantidades de andróxenos e menores cantidades de estróxenos que un feto feminino. Esta diferenza nas cantidades relativas destes esteroides sexuais é responsable das características fisiolóxicas que distinguen aos homes das mulleres. Durante a puberdade, as hormonas que estimulan a produción de andróxenos dan como resultado o desenvolvemento de características sexuais secundarias, exhibindo así maiores diferenzas entre os sexos. Estes inclúen unha maior masa muscular, o crecemento da lanuxe facial e unha menor composición de graxa corporal.

O termo home pódese utilizar tamén para se referir ao ser humano de maneira xeral, sexa el home ou muller e mais tamén se pode restrinxir para referirse ao ser humano masculino que chegou á idade viril.

O Día Internacional do Home celebrase o 19 de novembro.

A condición de home está normalmente vinculado ao período da vida após a xuventude, polo menos fisicamente, durante a puberdade. Un neno é unha persoa humana masculina na nenez. Para moitos, a palabra home implica un determinado grao de madureza e a responsabilidade que os homes novos en especial non se senten preparados para tal; con todo, tamén pódense sentir moi vellos para seren chamados nenos e por esta razón, algúns evitar empregar home ou neno para describir un home novo, preferindo termos máis coloquiais como rapaz ou mozo.

Os filósofos gregos buscaron durante séculos a definición exacta do que é un home, sendo a máis coñecida a que o describe como "un bípede implume" (dúas pernas e sen plumas). Aristóteles concibiuna cando afirmou que o home é o animal racional. Esa definición serve para ambos os sexos.

O feminismo critica a utilización do vocábulo home como sinónimo de ser humano designando toda a especie. Reivindica o seu uso para significar, exclusivamente, ser humano do sexo masculino.

 

Nos seres humanos, os espermatozoides portan un cromosoma X ou un cromosoma Y. Se un espermatozoide portador dun cromosoma Y fecunda o óvulo feminino, a descendencia terá un cariotipo masculino (XY). O xene SRY atópase normalmente no cromosoma Y e provoca o desenvolvemento dos testículos, que á súa vez rexen outros aspectos da diferenciación sexual masculina. A diferenciación sexual nos machos depende dos testículos, mentres que nas femias non depende das gónadas.

As características sexuais primarias (ou órganos sexuais) son características que están presentes no nacemento e forman parte integral do proceso reprodutivo. No caso dos homes, as características sexuais primarias inclúen o pene e os testículos.

Os humanos adultos mostran dimorfismo sexual en moitas outras características, moitas das cales non teñen relación directa coa capacidade reprodutiva. Os humanos son sexualmente dimórficos en tamaño corporal, estrutura corporal e composición corporal. Os homes tenden a ser máis altos e pesados que as mulleres, e axustados á altura, os homes tenden a ter maior masa magra e ósea que as mulleres, e menor masa graxa.

 

.Os caracteres sexuais secundarios son trazos que aparecen durante a puberdade nos humanos. Estes trazos son especialmente evidentes no dimorfismo sexual que distinguen entre os sexos, pero -a diferenza das características sexuais primarias- non forman parte directamente do sistema reprodutor. As características sexuais secundarias que son específicas dos homes inclúen:

• Ombreiros anchos;
• Aumento do pelo corporal;
• Unha larinxe agrandada (tamén coñecida como noz de Adán); e
• Unha voz moito máis grave que a dun neno ou unha muller.

Os homes pesan máis que as mulleres. De media, os homes son un 10% máis altos que as mulleres. Así mesmo de media, os homes teñen unha cintura máis grande en comparación coas súas cadeiras que as mulleres. Nas mulleres, os dedos índice e anular tenden a ser máis similares en tamaño ou o seu dedo índice é lixeiramente máis longo que o seu dedo anular, mentres que o dedo anular dos homes tende a ser máis longo.

A testosterona é unha hormona androxénica propia do macho de moitas especies, que permite desenvolver os músculos do varón con pouco esforzo e é determinante en parte do seu desenvolvemento físico e das características sexuais secundarias.

Aparato reprodutor

 

O aparello reprodutor masculino inclúe xenitais externos e internos. Os xenitais externos masculinos son o pene, a uretra masculina e o escroto, mentres que os xenitais internos masculinos son os testículos, a próstata, o epidídimo, a vesícula seminal, o conduto deferente, o conduto exaculador e a glándula bulbouretral.

A función do aparello reprodutor masculino é producir seme, que transporta esperma e, polo tanto, información xenética que pode unirse cun óvulo dentro dunha muller. Dado que os espermatozoides que entran no útero da muller e logo nas trompas de Falopio pasan a fertilizar un óvulo que se converte nun feto ou neno, o aparello reprodutor masculino non desempeña ningún papel necesario durante a xestación. O estudo da reprodución masculina e os órganos asociados denomínase androloxía.

A testosterona estimula o desenvolvemento do conducto mesonéfrico, o pene e o peche dos pregamentos labioescrotais no escroto. Outra hormona importante na diferenciación sexual é a hormona antimülleriana, que inhibe o desenvolvemento dos condutos paramesonéfricos. Nos homes, durante a puberdade, a testosterona, xunto coas gonadotropinas liberadas pola hipófise, estimula a espermatoxénese.

Caracteres sexuais secundarios

Os seres humanos posúen dimorfismo sexual en moitas características, moitas das cales non teñen unha ligazón directa coa reprodución, aínda que a maioría interveñen na atracción sexual. Moitas expresións do dimorfismo sexual están na altura, peso e estrutura corporal, aínda que sempre hai exemplos que non seguen o padrón habitual. Por exemplo, os varóns tenden a ser máis altos cás mulleres, mais hai moitos individuos de ambos os sexos no rango medio da especie.

Entre as características secundarias máis comúns que comezan a desenvolverse a partir da puberdade, sen que a súa ausencia vaia en contra da identidade masculina atópanse as seguintes:

• Ton de voz grave e forte.
• Estatura superior á feminina.
• Crecemento de pelo no rostro (barba e bigote).
• Tórax amplo e pelve estreita; forma triangular do torso.
• Maior volume corporal.
• Carencia de graxa subcutánea.
• Maior tendencia á calvicie común.
• Pel grosa.

Identidade sexual

As características biolóxicas descritas non son suficientes para definir a percepción que o propio individuo ten de si mesmo. A materia esténdese ao complexo mundo da psicoloxía humana; chámase identidade sexual e comprende un longo proceso no que se mesturan diversos elementos e a cultura circundante. Nalgúns casos a identidade sexual non coincide coa biolóxica ou xenética.

Saúde, expectativas de vida e mortalidade

Tanto varóns como mulleres son vítimas do mesmo tipo de enfermidades que azoutan ao ser humano, mais cada xénero ten unha tendencia maior a un determinado tipo. As enfermidades que máis se acentúan no varón son o autismo, o daltonismo e o alzhéimer, que ataca principalmente na idade madura, mais tamén pode presentarse en varóns novos.

Aínda que a maioría das disparidades de xénero na sanidade mundial cébanse coas mulleres, hai situacións nas que os homes adoitan saír peor parados. Un destes casos son os conflitos armados, nos que os homes adoitan ser as vítimas inmediatas. Un estudo sobre os conflitos en 13 países entre 1955 e 2002 revelou que o 81% de todas as mortes violentas por guerra foron homes. Á parte dos conflitos armados, as zonas con alta incidencia de violencia, como as rexións controladas por cárteis da droga, tamén rexistran taxas de mortalidade masculina máis elevadas. Isto débese a crenzas sociais que asocian os ideais de masculinidade cun comportamento agresivo e de confrontación. Por último, os cambios bruscos e drásticos na contorna económica e a perda de redes de seguridade social, en particular os subsidios sociais e os cupóns de alimentos, tamén se relacionaron con maiores niveis de alcol e estrés psicolóxico entre os homes, o que provocou un repunte das taxas de mortalidade masculina. Isto débese a que tales situacións adoitan dificultar que os homes manteñan á súa familia, unha tarefa que durante moito tempo considerouse a "esencia da masculinidade".

Unha análise retrospectiva de persoas infectadas polo arrefriado común revelou que os médicos infravaloran os síntomas dos homes e están máis dispostos a atribuír os síntomas e a enfermidade ás mulleres que aos homes. A expectativa de vida masculina, como a feminina, varía considerablemente segundo o desenvolvemento de cada sociedade. Non obstante os estudos estatísticos en moitos países, tanto ricos como pobres, coinciden en que as expectativas vitais da muller son superiores ás do varón nun rango de cinco anos, debido ás circunstancias de cada sexo. Nos Estados Unidos, os homes están menos sans que as mulleres en todas as clases sociais. Os homes non brancos son especialmente insanos. Os homes están sobrerrepresentados en ocupacións perigosas e representan a maioría das mortes no traballo. Ademais, os médicos atenden menos aos homes, aconsellanos menos e pasan menos tempo con eles que coas mulleres.

En canto á taxa de mortalidade infantil a nivel global, considérase que os homes recentemente nados teñen unha maior esperanza de vida que as nenas. O desfasaje entre a poboación neonata masculina e feminina equipárase durante a adolescencia, tempo no cal aumenta en todos os continentes a morbilidade masculina por encima da feminina debido á maior participación dos homes en confrontacións armadas, guerras ou simplemente no desafío do perigo. Outros riscos como o consumo de estupefacientes, alcohol, enfermidades de transmisión sexual e violencia urbana, maior entre os homes que entre as raparigas, reducen a poboación masculina adolescente en todo o mundo.

XXY

 

De acordo cos datos do Servizo de Endocrinoloxía e Metabolismo da Unidade Asistencial Dr. César Milstein de Buenos Aires, na Arxentina, o síndrome de Klinefelter (en diante, SK) ten unha prevalencia de 0.2 %. Con todo, esta condición raramente é diagnosticada na infancia. As primeiras consultas en relación co SK adoitan aparecer durante a adolescencia, suscitadas fundamentalmente polos primeiros indicios de cambios no corpo que leva a puberdade. Até non hai moito tempo, as e os nenos que tiñan esta particularidade crecían e desenvolvíanse sen ser conscientes de ningunha anomalía e desenvolvían unha vida sexual común. Outro motivo para consultar é a preocupación ao redor de problemáticas vinculadas coa infertilidade, a pesar de que nalgúns casos púidose observar que en suxeitos onde había bastantes células xerminais funcionando normalmente nos testículos, poderían fecundar sen inconvenientes. Na actualidade moitos axentes da saúde e investigadores científicos de disciplinas conexas foron deixando en desuso o termo "síndrome de Klinefelter", usando no seu lugar a descrición de "homes XXY".

XYY

En xeral non afecto ao fenotipo, pero en ocasións tense estatura e extremidades maiores polo que ás veces se lle chama síndrome do supermacho.

A sexualidade e a atracción masculina varía de persoa a persoa, e o comportamento sexual dun home pode verse afectado por moitos factores, incluídas as predisposicións evolucionadas, a personalidade, a educación e a cultura.

Aínda que a maioría dos homes son heterosexuais, unha minoría son homosexuais ou bisexuais.

 

Simboloxía

O símbolo do xénero masculino occidental actual é un círculo cunha frecha e coñécese como "lanza de Marte" ou "frecha de Ares". Suxeriuse que a arma é un símbolo fálico. É o símbolo que representa o deus e o planeta Marte, ambos os dous considerados símbolos da masculinidade, fronte a Venus, que simboliza a feminidade. A corrente mitopoética establece catro arquetipos que conforman a psicoloxía do home: o Rei, o Guerreiro, o Mago e o Amante.

Corporalmente, nalgunhas sociedades, considéranse símbolos masculinos e do home a barba ou uns xenitais de tamaño grande, que se poden resaltar ou amplificar visualmente por medio da indumentaria e accesorios.

Os estereotipos masculinos varían segundo o nivel cultural da sociedade, a idade e o momento histórico. Por exemplo, estudantes e persoas adultas definen de xeito diferente que se considera masculino. Os estudantes elaboran uns estereotipos de rol de xénero máis claramente definidos cás persoas adultas. Os estereotipos masculinos normalmente están máis definidos cós estereotipos femininos. Non obstante, esta asignación de características está cada vez máis afastada da realidade, polo que os mesmos estereotipos de xénero van cambiando paulatinamente, consonte mudan tamén as tarefas asignadas tradicionalmente a un dos sexos, como foi a incorporación da muller ao mundo laboral. O incremento da actividade das mulleres nos ámbitos deportivos favorece un cambio do estereotipo tradicional masculino.

As sociedades e culturas máis conservadoras asumen moitos destes estereotipos como o que debe ser o varón, mais na era da globalización pouco a pouco lévanse a debate. Entre os máis célebres pódense enumerar:

• O varón á máis agresivo cá muller.
• Ten un espírito maior de aventura e é máis valente perante o perigo.
• Ten un espírito de competitividade máis amplo có da muller.
• Menor empatía e conciencia social.
• Maior seguridade persoal, mesmo ao punto do orgullo e maior liderado que a muller.
• Menos emocional e máis racional.
• Maior capacidade técnica.
• Menos aberto ao pensamento abstracto.

Wiki Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Home

Bibliografía

• Andrew Perchuk, Simon Watney, Bell Hooks, The Masculine Masquerade: Masculinity and Representation, MIT Press 1995
• Pierre Bourdieu, Masculine Domination, Paperback Edition, Stanford University Press 2001
• Robert W. Connell, Masculinities, Cambridge : Polity Press, 1995
• Violencia Extrafamiliar hacia el varón
• Warren Farrell, Myth of Male Power Berkley Trade, 1993 ISBN 0-425-18144-8
• Michael Kimmel (ed.), Robert W. Connell (ed.), Jeff Hearn (ed.), Handbook of Studies on Men and Masculinities, Sage Publications 2004

Outros artigos

• Persoa