Francisco Fernández del Riego, bautizado cos nomes Francisco Jesús Benito Antonio, nado no lugar de Vilanova de Lourenzá (Lourenzá) o 7 de xaneiro de 1913 e finado en Vigo o 26 de novembro de 2010, foi un intelectual e activista político galego.
Escribiu cos pseudónimos de Adrián Solovio, Adrián Soutelo, Salvador Lorenzana, S. L., Cosme Barreiros, Ronsel e Alevín. Desenvolveu dende os anos 30 un traballo constante e recoñecido a prol da cultura galega que continuou até os seus últimos meses e que fixo del unha das personalidades máis destacadas de Galicia. Foi un dos principais artífices da editorial Galaxia e director xunto a Ramón Piñeiro da revista Grial nos seus primeiros cen números. Ensaísta e narrador, é autor dunha extensa obra centrada sobre todo na cultura e na literatura galega. Fernández del Riego pertence á xeración de intelectuais xurdidos arredor do Grupo Nós.
Francisco Fernández del Riego | |
---|---|
Nacemento | 7 de xaneiro de 1913 e 1913 |
Vilanova e Provincia de Lugo | |
Falecemento | 26 de novembro de 2010 e 2010 |
Vigo | |
Nacionalidade | España |
Alma máter | Universidade de Santiago de Compostela |
Ocupación | escritor, político e editor |
Cónxuxe | Evelina Hervella Nieto |
Fillos | non tivo |
Xéneros | Ensaio, narrativa |
Premios | Medalla Castelao, doutor honoris causa pola Universidade de Vigo, Premio Laxeiro, Medalla de Ouro de Galicia, Pedrón de Ouro, Premio Trasalba, Premio Irmandade do Libro, Premio Otero Pedrayo e Premio Celanova Casa dos Poetas |
Na rede | |
[ editar datos en Wikidata ] | |
O 9 de xullo de 2022, o plenario da Real Academia Galega, institución que presidiu de 1997 a 2001, decidiu dedicarlle o Día das Letras Galegas do ano 2023.
“ | A cultura non se pode politizar seitariamente, perténcelle ao país, que se interpreta a través dela. | ” |
Foi o primoxénito dos once fillos de Vicente Fernández Díaz (1880-1945), agrarista e rico comerciante natural de Cedofeita, Ribadeo, e Amada del Riego Fernández (1891-1981), descendente dun escribán,[9][10] que casaron o 11 de marzo de 1912.[11] Vicente fora voluntario na Guerra de Cuba, fixera fortuna na Habana e con ese capital tornara a Galicia. Os avós maternos, Xesús e Dominica, eran propietarios de terras e casaríos na comarca e rexentaban un negocio de tecidos no baixo da casa en que vivían.
Francisco comezou o bacharelato cos bieitos de Lourenzá e rematouno como interno no Colexio da Nosa Señora da Antiga de Monforte de Lemos. En 1930 matriculouse en Dereito na Universidade Complutense de Madrid. En Madrid comezou a ler a Rosalía de Castro e a Vicente Risco. A proclamación da Segunda República colleuno nesa cidade. Pouco despois a súa numerosa familia trasladouse a Santiago de Compostela e alí foi el tamén, a seguir os seus estudos de Dereito na universidade galega, ao tempo que realizaba tamén a carreira de filosofía e letras. Dirixiu a revista Universitarios, e desempeñou a secretaría da revista Alento.
Iniciou a súa actividade literaria con colaboracións na revista Vallibria e xa en Compostela publicou artigos en El Pueblo Gallego, A Nosa Terra e Heraldo de Galicia. A súa participación política iniciouse en 1931 coa publicación dun manifesto galeguista en Vilanova de Lourenzá que asinaba xunto co estudante de medicina Carlos Rodríguez Alonso. En Compostela entrou no Seminario de Estudos Galegos, e incorporouse ao Partido Galeguista logo da súa fundación. En 1932 foi elixido secretario xeral da agrupación Ultreya. Cando se constituíu a Federación de Mocedades Galeguistas foi o seu primeiro secretario xeral, e formou parte do Consello galego de Galeusca (1934).
Coa Guerra civil española chegou a súa inhabilitación na docencia perdendo o seu posto como profesor de Dereito na USC: no BOE do 8 de novembro de 1937 apareceu o seu cesamento; nese mesmo número eran sancionados Antonia Ferrín Moreiras como axudante da Facultade de Ciencias e Antonio Baltar Domínguez como axudante temporal da Facultade de Medicina.
Fernández del Riego recibiu unha sanción por parte do Tribunal de Orde Pública que fixo que estivera agochado un tempo e, finalmente, decidiu incorporarse ao exército cando foi chamado, para salvar a súa vida. Participou nas batallas do Ebro, Teruel e Estremadura.[16] O Tribunal de Responsabilidades Políticas abriulle expediente, satisfeito o cargo económico, foi pechado en decembro de 1940 coa sanción de tres anos e un día de inhabilitación especial para o desempeño de cargos públicos de mando, confianza e directivos.
A guerra civil foi anos despois material literario da súa novela O cego de Pumardedón (1992), onde a xeración que fixo a guerra aparece representada simbolicamente polo protagonista, un home que queda cego tras o estoupido dunha granada: esa cegueira é unha metáfora da imposibilidade de dar unha visión integral e obxectiva do sucedido.
Ao rematar a guerra trasladouse a Vigo desde onde traballou sempre polo galeguismo e a cultura galega en múltiples iniciativas. En 1940 casou con Evelina Hervella Nieto (1908-2007), filla de Antonio Hervella Ferreira, farmacéutica de formación, aínda que non exerceu. Non tiveron fillos.
En 1947 foi detido, encarcerado e xulgado en consello de guerra, sendo finalmente exculpado.
Foi xunto con Ramón Piñeiro e Xaime Isla Couto un dos principais impulsores da Editorial Galaxia (1950), empresa que liderou o proceso de restauración cultural na posguerra. En 1963, xurdiu desta editorial a revista Grial, que Del Riego codirixiu e para a que escribiu de forma asidua recesións literarias e artigos.
A proposta de Manuel Gómez Román, Ramón Otero Pedrayo, Manuel Casás Fernández e Sebastián Martínez-Risco, ingresou en 1960 na Real Academia Galega, lendo o 26 de novembro o discurso titulado Un país e unha cultura. A idea de Galicia nos nosos escritores, respondido por Ricardo Carballo Calero. Nestes anos integrouse no Partido Socialista Galego (PSG), do que chegou a ser Secretario Xeral, con Manuel Beiras como dirixente, e ao que pertenceu ata 1978. Formou despois parte do consello de dirección da plataforma apartidaria Realidade Galega e pediu o voto afirmativo no referendo do estatuto de autonomía de Galicia de 1980. En 1997 sucedeu a Domingo García-Sabell como presidente da RAG, sendo substituído en 2001 por Xosé Ramón Barreiro.
O seu traballo no ámbito cultural e a súa extensa obra convérteno nun dos principais intelectuais galeguistas do século XX e comezos do XXI. Entre os seus libros destacan ensaios sobre a cultura e a literatura galegas como Historia de la literatura gallega (1951), Galicia no espello (1954), Diccionario de escritores en lingua galega (1990), A xeración Galaxia (1996) e estranxeiras, como Letras do noso tempo (1974). Deste último libro Carlos Durán dirá que "a abondosa parte (case a mitade do libro) adicada á literatura en inglés e francés é do millor que se pode atopar hoxe en calquera língua culta e podería mesmo servir pra un curso de introdución a esas literaturas", unha obra esta onde Fernández del Riego fai unha severa crítica da "novela de protesta, que naceu nos Estados Unidos e veu desembocar na 'novela verdade' que en Truman Capote, por exemplo, dexenera en reportaxe xornalístico (tal é a manía polo dato e a documentación), chegando por ahí a un calexón sen saída na novela norteamericana" en referencia a In Cold Blood de Truman Capote, aparecida en 1966.
Cultivou tamén a narrativa (O cego de Pumardedón, 1992) e a literatura de viaxes (As peregrinacións xacobeas, 1984). Editou antoloxías poéticas e libros de vocabulario, escribiu gran número de artigos poéticos e biografías. Tamén é autor dun libro de memorias, O río do tempo (1991).[26] No 2003 recompilou a súa correspondencia con Álvaro Cunqueiro e a editou en Galaxia co título Cartas ao meu amigo. Epistolario Mindoniense, e publicou tamén en Galaxia as súas memorias baixo o título de Camiño andado.
Foi membro do Seminario de Estudos Galegos, do Consello da Cultura Galega, do Consello de Bibliotecas da Xunta de Galicia, da Asociación Internacional de Críticos Literarios, da Fundación Laxeiro, dos Padroados Carlos Maside, Rosalía de Castro, da Fundación Luís Seoane, do Museo do Pobo Galego, do Auditorio de Galicia e do Padroado da Fundación Penzol, tamén director da Biblioteca. Ademais, presidente e socio de ANABAD-Galicia, presidente do Instituto Galego de Información e da Fundación Otero Pedrayo, presidente honorífico da Agrupación Cultural Galicia Rutas Mágicas, da Fundación Lois Peña Novo e do Padroado Vicente Risco, e Socio de Honra da Fundación Álvaro Cunqueiro.
Autor de numerosos limiares, colaborou en publicacións e xornais como Universitarios, Alento, Ser e A Nosa Terra, das cales chegou a ser director; La Noche, Galicia, Galicia Emigrante, Vieiros, Vida Gallega, Heraldo de Galicia, Nós, Grial, El Pueblo Gallego, La Voz de Galicia, Faro de Vigo, Vallibria e Industrias Pesqueras. No Faro de Vigo dirixiu o “Suplemento de Cultura”.
En 1995 doou á cidade de Vigo a súa colección de libros, que constitúe a Biblioteca-Museo Francisco Fernández del Riego da Casa Galega da Cultura. Foi director da Biblioteca da Fundación Penzol, no mesmo edificio.
Tralo seu pasamento, acaecido en Vigo o 26 de novembro de 2010, foi incinerado e as súas cinzas depositadas no cemiterio de San Pedro da Ramallosa, Nigrán.
En 2023 Galaxia editou a vida en banda deseñada, Francisco Fernandez Del Riego, o home que valía por mil , con guión de Antón Mascato e debuxos de Pepe Carreiro. E a Revista Grial no nº 237 (xaneiro, febreiro, marzo, 2023) dedicoulle un especial "Francisco Fernández del Riego: testemuño e compromiso", con artigos de Malores Villanueva, Patricia Arias Cachero, Uxío-Breogán Diéguez Cequiel, Xosé Manuel Dasilva e Marián Vidal Fraile.
Considérase o promotor da idea porque o 20 de marzo 1963, Francisco Fernández del Riego, Manuel Gómez Román e Xesús Ferro Couselo propuxeron a celebración do Día das Letras Galegas coincidindo co centenario da publicación de Cantares gallegos, de Rosalía de Castro. O 28 de abril do mesmo ano, en xunta ordinaria, a Academia resolveu, por unanimidade, aprobar esta proposta e declarar Día das Letras Galegas o 17 de maio de cada ano.
En maio de 2021 a corporación municipal de Lourenzá pediu que o Día das Letras Galegas 2022 se dedicase a Francisco Fernández del Riego.
Non tivo fillos. No ano 1995 dooulle ao pobo de Vigo a súa gran biblioteca de máis de 20.000 títulos, o seu arquivo e a súa colección artística, formada por obras de, entre outros, Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, Carlos Maside, Luís Seoane, Manuel Colmeiro Guimarás, Laxeiro, Virxilio Blanco, Manuel Torres, Antón Faílde Gago, Mario Granell, Manuel Pesqueira, Manuel Prego de Oliver, Isaac Díaz Pardo, Din Matamoro, Elena Colmeiro, Mercedes Ruibal, Ánxel Sevillano e Álex Vázquez.
Ademais conta cunha placa e mais co nome dunha rúa en Vilanova de Lourenzá.
Wiki Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Francisco Fernández del Riego |
A Galicitas posúe citas sobre: Francisco Fernández del Riego |
Homenaxe a Castelao Cemiterio da Chacarita, Bos Aires, 1954. | |
Amigos CRTVG, 15/11/2013. |
Predecesor: Domingo García-Sabell | Presidente da RAG 1997-2001 | Sucesor: Xosé Ramón Barreiro |
This article uses material from the Wikipedia Galego article Francisco Fernández del Riego, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Todo o contido está dispoñible baixo a licenza CC BY-SA 4.0, agás que se indique o contrario. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Galego (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.