Aciñeira: Especie de planta

Aciñeira
Quercus ilex
Estado de conservación
Pouco preocupante
Clasificación científica
Reino: Plantae Subreino: Tracheobionta División: Magnoliophyta Clase: Magnoliopsida Subclase: Hamamelidae Orde: Fagales Familia: Fagaceae Xénero: Quercus Subxénero: Quercus Sección: Quercus Especie: Q. ilex
Nome binomial
Quercus ilex L.
Subespecies
Q. ilex subsp. ilex (aciñeira) Q. ilex subsp. ballota (carrasca)

A aciñeira ten unha lonxevidade de 200 a 500 anos.

Acada unha altura de 20–27 m, a copa é densa e redondeada, un toro curto e pólas rectas e ascendentes, as follas varían dende as de forma estreita e longa o outras ovaladas, nas beiras son onduladas ou teñen dentes espiñentos. Miden de 2 a 9 cm. Agroma de abril a maio. As flores masculinas agrúpanse en amentos colgantes.

Os seus froitos, landras, de entre 1,5 e 2,5 cm de lonxitude, son de cor verde clara cando novas e de cor castaña xa de maduras. Están cubertas parcialmente por unha cúpula escamuda e teñen un pedúnculo curto. As landras maduran no outono (de outubro a novembro) e son doces.

A súa madeira é moi dura, pesada, forte e resistente de difícil modelación, con gretas pouco fondas. Emprégase para facer rodas, aparellos de labranza, para combustible e carbón vexetal.

Os aciñeirais son bosques característicos do sur de Europa de clima mediterráneo, en terras secas do litoral de Francia, Italia e Península Ibérica. En Galiza está presente nas provincias de Ourense e Lugo, na zona que fai fronteira con León e Zamora.

Adoita plantarse como protección, especialmente xunto ao mar, pola súa resistencia aos ventos e á contaminación das cidades.

•  
  Tronco e pólas de enciño en Frouzet (Francia).
•  
  Cortiza de enciño.
•  
  Folla de aciñeira.
•  
  Landra madura de Quercus ilex.
•  
  Museum specimen.

Bibliografía

• As 50 árbores máis comúns. Baía Edicións.
• García, Xosé Ramón (2008). Guía das plantas de Galicia, Edicións Xerais de Galicia. ISBN 978-84-9782-939-7.

Outros artigos

• Aciñeira de Covas