Σκωτία: Χώρα της Βόρειας Ευρώπης, μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου

Η Σκωτία (αγγλικά: Scotland, σκωτικά γαελικά: Alba) είναι χώρα που αποτελεί τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου. Η ηπειρωτική Σκωτία έχει σύνορα 154 χιλιομέτρων με την Αγγλία στα νοτιοανατολικά και κατά τα άλλα περιβάλλεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό στα βόρεια και δυτικά, από τη Βόρεια Θάλασσα στα βορειοανατολικά και από την Θάλασσα της Ιρλανδίας στα νότια. Περιέχει επίσης περισσότερα από 790 νησιά, κυρίως στα αρχιπελάγη των Εβρίδων και των Βορείων Νήσων . Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας του Εδιμβούργου, είναι συγκεντρωμένο στην Κεντρική Ζώνη —την πεδιάδα μεταξύ των υψίπεδων της Σκωτίας και των νότιων υψιπέδων — στα πεδινά της Σκωτίας.

Σκωτία Scotland Alba
Σημαία Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: In My Defens God Me Defend
Εθνικός ύμνος: Επίσημος Flower of Scotland και Ανεπίσημος Scotland the Brave.
Η θέση της Σκωτίας στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ευρώπη
Πρωτεύουσα	Εδιμβούργο
Μεγαλύτερη πόλη	Γλασκώβη
Επίσημες γλώσσες	Αγγλικά Σκωτικά Γαελικά Σκωτικά (Σκωτς)
Κυρίαρχο κράτος	Ηνωμένο Βασίλειο
Πολίτευμα	Αποκεντρωμένη Συνταγματική Κοινοβουλευτική Μοναρχία
Βασιλιάς Πρώτος Υπουργός	Κάρολος Γ΄ Χάμζα Γιούσαφ
Έκταση  • Σύνολο	77.933 km2
Πληθυσμός  • Εκτίμηση 2022   • Απογραφή 2011   • Πυκνότητα	5.538.000   5.313.600   69,8 κατ./km2
Νόμισμα	Λίρα Στερλίνα (GBP)
Ζώνη ώρας  • Θερινή ώρα	GMT (UTC +0) (UTC +1)
Internet TLD	.uk
Κωδικός κλήσης	+44

Η Σκωτία χωρίζεται σε 32 διοικητικές υποδιαιρέσεις ή τοπικές αρχές, γνωστές ως δημοτικές περιφέρειες. Η πόλη της Γλασκώβης είναι η μεγαλύτερη δημοτική περιοχή από πλευράς πληθυσμού, με το Χάιλαντ να είναι το μεγαλύτερο σε έκταση. Η κυβέρνηση της Σκωτίας εκχωρεί περιορισμένη αυτοδιοικητική εξουσία, που καλύπτει θέματα όπως η εκπαίδευση, οι κοινωνικές υπηρεσίες και οι δρόμοι και οι μεταφορές, σε κάθε υποδιαίρεση. Η Σκωτία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο και αντιπροσώπευε το 8.3% του πληθυσμού της Βρετανίας το 2012. Ο πληθυσμός της Σκωτίας, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2022, ανέρχεται σε περίπου 5.54 εκατομμύρια κατοίκους.

Η Σκωτία χωρίζεται κυρίως σε δύο περιοχές, στις ορεινές περιοχές (Χάιλαντς), και στις πεδινές περιοχές (Λόουλαντς). Αντίστοιχα οι κάτοικοί της, που είναι κυρίως κέλτικης προέλευσης, χωρίζονται σε ορεινούς (Χάιλαντερς) και πεδινούς (Λόουλαντερς). Οι Χάιλαντερς είναι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους, τους πιο γνήσιους Σκωτσέζους, ζούνε στα ορεινά, κυρίως στα βόρεια της χώρας, και στη γλώσσα τους υπάρχουν πολυάριθμα ιδιωματικά στοιχεία και σίγουρα περισσότερα απ' ό,τι στην καθομιλουμένη των Λόουλαντερς, των κατοίκων των πεδινών περιοχών, κυρίως στο νότο της χώρας και των μεγαλύτερων πόλεων, του Εδιμβούργου και της Γλασκώβης, που δέχθηκαν λόγω γεωγραφικής θέσης και γειτνίασης με την Αγγλία πιο εύκολα την αγγλική επιρροή. Παλαιότερα τα σκωτικά γαελικά αποτελούσαν τη κύρια γλώσσα στη μισή Σκωτία, αλλά πλέον έχουν περιοριστεί στις Έξω Εβρίδες και τις γύρω περιοχές.

Το Βασίλειο της Σκωτίας εμφανίστηκε ως ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος τον 9ο αιώνα και συνέχισε να υπάρχει μέχρι το 1707. Λόγω της κληρονομικής διαδοχής, το 1603, ο Ιάκωβος ΣΤ΄ της Σκωτίας έγινε βασιλιάς της Αγγλίας και της Ιρλανδίας, σχηματίζοντας έτσι μια προσωπική ένωση των τριών παραπάνω βασιλείων. Η Σκωτία συνήψε στη συνέχεια πολιτική ένωση με το Βασίλειο της Αγγλίας την 1η Μαΐου 1707 για να δημιουργήσει το νέο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Η ένωση δημιούργησε επίσης το Κοινοβούλιο της Μεγάλης Βρετανίας, το οποίο διαδέχθηκε τόσο το Κοινοβούλιο της Σκωτίας όσο και το Κοινοβούλιο της Αγγλίας. Το 1801, το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας συνήψε πολιτική ένωση με το Βασίλειο της Ιρλανδίας για να δημιουργήσει το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας (το 1922, το ιρλανδικό ελεύθερο κράτος αποσχίστηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο, με αποτέλεσμα το τελευταίο να μετονομαστεί επίσημα σε Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας το 1927).

Εντός της Σκωτίας, η μοναρχία του Ηνωμένου Βασιλείου συνέχισε να χρησιμοποιεί μια ποικιλία από στυλ, τίτλους και άλλα βασιλικά σύμβολα κρατικής υπόστασης ειδικά για το προενωσιακό Βασίλειο της Σκωτίας. Το νομικό σύστημα στη Σκωτία παρέμεινε επίσης ξεχωριστό από αυτό της Αγγλίας και της Ουαλίας και της Βόρειας Ιρλανδίας. Η Σκωτία αποτελεί ξεχωριστή δικαιοδοσία τόσο στο δημόσιο όσο και στο ιδιωτικό δίκαιο. Η συνεχιζόμενη ύπαρξη νομικών, εκπαιδευτικών, θρησκευτικών και άλλων θεσμών διαφορετικών από εκείνα στο υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο συνέβαλαν στη συνέχιση του πολιτισμού και της εθνικής ταυτότητας της Σκωτίας από το 1707 που ενσωματώθηκε στο ίδιο κράτος με την Αγγλία.

Το 1999, το κοινοβούλιο της Σκωτίας επανιδρύθηκε, με τη μορφή ενός αποκεντρωμένου νομοθετικού σώματος με ένα σώμα που αποτελείται από 129 μέλη, που έχει εξουσία σε πολλούς τομείς της εσωτερικής πολιτικής. Επικεφαλής της κυβέρνησης της Σκωτίας είναι ο πρώτος υπουργός της Σκωτίας, ο οποίος υποστηρίζεται από τον αναπληρωτή πρώτο υπουργό της Σκωτίας. Η Σκωτία εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου με 59 βουλευτές. Είναι επίσης μέλος του Βρετανοϊρλανδικού Συμβουλίου, στέλνοντας πέντε μέλη του κοινοβουλίου της Σκωτίας στη Βρετανοϊρλανδική Κοινοβουλευτική Συνέλευση, καθώς και μέρος της Μικτής Υπουργικής Επιτροπής, εκπροσωπούμενη από τον πρωθυπουργό.

Στις 18 Σεπτεμβρίου 2014 διεξήχθη δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ χρησιμοποιείται ως βασική αιτία για την διεξαγωγή νέου δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση Στέρτζον.

Ένα «Αγγλοσαξονικό Χρονικό» του 10ου αιώνα είναι η αρχαιότερη πηγή με τη χρήση της ονομασίας Σκωτία. Προέρχεται από το λατινικό Scoti, αγνώστου προελεύσεως, που αναφερόταν στους Γαλάτες της Ιβερνίας (σημερινή Ιρλανδία). Η ύστερη λατινική ονομασία Scotia (χώρα των Γαλατών) χρησιμοποιόταν μόνο για τις περιοχές της Σκωτίας όπου ομιλούνταν Κελτικά, ενώ κατά τον Ύστερο Μεσαίωνα περιλάμβανε ολόκληρη την περιοχή της Σκωτίας. Σήμερα, ο όρος χρησιμοποιείται για να δηλώσει οποιονδήποτε κάτοικο της περιοχής, ανεξάρτητα της εθνικότητας των προγόνων του (της καταγωγής του).

Αρχαία Σκωτία

 

Συχνοί παγετώνες στην περιοχή της σύγχρονης Σκωτίας κατέστρεψαν οποιαδήποτε ίχνη ανθρώπινων εγκαταστάσεων πριν τη Μεσολιθική περίοδο. Πιστεύεται ότι, μετά τους παγετώνες, οι πρώτες ομάδες κυνηγών έφτασαν στη Σκωτία πριν 11.000 χρόνια. Οι πρώτες κατοικίες κατασκευάστηκαν πριν 9.500 χρόνια περίπου, ενώ οι πρώτοι οικισμοί πριν 6.000 χρόνια.

Η πρώτη γραπτή αναφορά στη Σκωτία έγινε το 320 π.Χ. από τον Έλληνα ναυτικό Πυθέα, ο οποίος ονόμασε το βόρειο άκρο της Βρετανίας «Ορκάδες», την πηγή του ονόματος των νησιών Όρκνεϊ. Κατά την πρώτη χιλιετία π.Χ., το μοντέλο αρχηγίας της Σκωτίας άλλαξε, καθώς η ενοποίηση των οικισμών οδήγησε στη συγκέντρωση πλούτου και υπόγειες αποθήκες πλεονάζοντος φαγητού.

Η ρωμαϊκή κατάκτηση της Βρετανίας δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης Σκωτίας δεν τέθηκε υπό ρωμαϊκό πολιτικό έλεγχο. Η πρώτη ρωμαϊκή εισβολή στη Σκωτία συνέβη το 79 μ.Χ., όταν ο Γναίος Ιούλιος Αγρίκολας εισέβαλε στη Σκωτία. νίκησε έναν Καληδονιακό στρατό στη μάχη του όρους Γκρόπιους το 83 μ.Χ. Μετά τη ρωμαϊκή νίκη, τα ρωμαϊκά οχυρά τοποθετήθηκαν για λίγο κατά μήκος της οροσειράς Γκασκ, αλλά τρία χρόνια μετά τη μάχη, οι ρωμαϊκοί στρατοί είχαν αποσυρθεί στα νότια υψίπεδα. Τα ερείπια των ρωμαϊκών οχυρών που ιδρύθηκαν τον 1ο αιώνα έχουν βρεθεί βόρεια ως το Μόρεϊ Φερθ. Κατά τη βασιλεία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τραϊανού (98–117), ο ρωμαϊκός έλεγχος είχε υποχωρήσει σε μια γραμμή μεταξύ του ποταμού Τάιν και του Σόλγουεϊ Φερθ. Σε αυτή τη γραμμή, ο διάδοχος του Τραϊανού Αδριανός (117–138) έχτισε το Τείχος του Αδριανού στη βόρεια Αγγλία και το Limes Britannicus έγινε το βόρειο σύνορο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η ρωμαϊκή επιρροή στο νότιο τμήμα της χώρας ήταν σημαντική και εισήγαγε τον Χριστιανισμό στη Σκωτία.

Το Τείχος του Αντωνίνου χτίστηκε από το 142 κατόπιν εντολής του διαδόχου του Αδριανού Αντωνίνου Πίου (138–161), υπερασπίζοντας το ρωμαιοκρατούμενο τμήμα της Σκωτίας από το υπόλοιπο τμήμα της Σκωτίας, που δεν ήταν υπό ρωμαϊκή κατοχή, σε μια γραμμή ανάμεσα στους κόλπους Κλάιντ και Φορθ. Η επιτυχής ρωμαϊκή εισβολή στην Καληδονία 208–210 έγινε από αυτοκράτορες της αυτοκρατορικής δυναστείας των Σεβήρων ως απάντηση στην παραβίαση της συνθήκης των Ρωμαίων με τους Καληδονίους από τους Καληδονίους το 197, αλλά η μόνιμη κατάκτηση ολόκληρης της Μεγάλης Βρετανίας απετράπη από το θάνατο του Σεπτίμιου Σεβήρου (193–211) ενώ βρισκόταν σε εκστρατεία στο Εβόρακο (Υόρκη), και οι Καληδόνιοι ήταν ξανά σε εξέγερση το 210–211. Τα οχυρά που ανεγέρθηκαν από τον ρωμαϊκό στρατό της εκστρατείας των Σεβήρων τοποθετήθηκαν κοντά σε εκείνα που είχε ιδρυθεί από τον Αγρίκολα.

Στους Ρωμαίους ιστορικούς Τάκιτο και Δίωνα Κάσσιο, τα υψίπεδα της Σκωτίας και η περιοχή βόρεια του ποταμού Φορθ ονομαζόταν Καληδονία. Σύμφωνα με τον Δίωνα, οι κάτοικοι της Καληδονίας ήταν οι Καληδόνιοι και οι Μαιάτες. Άλλοι αρχαίοι συγγραφείς χρησιμοποίησαν το επίθετο "Καληδόνιος" για να αναφερθούν οπουδήποτε στη βόρεια Βρετανία ή ενδοχώρα της Βρετανίας, αναφέροντας συχνά τους ανθρώπους και τα ζώα της περιοχής, το κρύο κλίμα της, τα μαργαριτάρια της και μια αξιοσημείωτη περιοχή με ξύλινους λόφους που ο Ρωμαίος φιλόσοφος Πτολεμαίος του 2ου αιώνα μ.Χ., στη Γεωγραφία του, περιέγραψε ως ευρισκόμενες νοτιοδυτικά του κόλπου Μπιούλι. Το όνομα Καληδονία απηχεί στα τοπωνύμια Ντάνκελντ, Ροάλιον και Σιάλιον.

Η Μεγάλη Εξέγερση κατά της Ρωμαϊκής κυριαρχίας στη Βρετανία στα τέλη του 4ου αιώνα, στην οποία συμμετείχαν οι Σκωτσέζοι, κατεστάλη από τον κόμη Θεοδόσιο. Σχηματίστηκε μια νέα επαρχία, η Βαλεντία, από το όνομα του αυτοκράτορα Ουάλη (364–378), η οποία βρισκόταν στη Σκωτία. Η ρωμαϊκή στρατιωτική κυβέρνηση αποσύρθηκε εντελώς από το νησί στις αρχές του 5ου αιώνα, με αποτέλεσμα τον αγγλοσαξονικό εποικισμό της Βρετανίας και τη μετανάστευση των Σαξόνων στη νότια Σκωτία και την υπόλοιπη ανατολική Μεγάλη Βρετανία.

Η γραπτή ιστορία της Σκωτίας ξεκίνησε με την άφιξη των Ρωμαίων στη νότια και κεντρική Μεγάλη Βρετανία, όταν κατέλαβαν τα τωρινά εδάφη της Αγγλίας και της Ουαλίας και τα μετέτρεψαν στη ρωμαϊκή επαρχία Britannia. Η κατοχή της Σκωτίας από τους Ρωμαίους γνώρισε σύντομα διαλείμματα. Οι Ρωμαίοι έχτισαν το Τείχος του Αδριανού για να ελέγξουν τις τοπικές φυλές και από τις δύο πλευρές, αλλά τελικά αποτέλεσε το βόρειο σύνορο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στη Βρετανία.

Μεσαιωνική Σκωτία

Το βασίλειο των Πίκτων ήταν το κράτος που έγινε τελικά γνωστό ως Άλμπα ή Σκωτία. Στις αρχές του 8ου αιώνα, το βασίλειο των Πίκτων ήταν σε μεγάλο βαθμό όμοιο με το βασίλειο των Σκώτων, υπό τη βασιλεία του Αλέξανδρου Α' της Σκωτίας (1107 – 1124). Ωστόσο, μέχρι τον 10ο αιώνα, οι Πίκτοι επηρεάστηκαν από τη γαελική κουλτούρα και ανέπτυξαν ένα μύθο με ιρλανδικές ρίζες γύρω από τον πρόγονο της τότε βασιλικής δυναστείας, τον Κένεθ Α' της Σκωτίας.

Το 503 οι Σκωτσέζοι ( Κέλτες από την Ιρλανδία ) αποβιβάστηκαν στη δυτική ακτή της Σκωτίας. Το 843 ο Κένεθ Α΄ ένωσε τους Σκωτσέζους και τους Πίκτες ως ένα έθνος, το οποίο στο εξής αποκαλούσε τον εαυτό του Άλμπα στα γαελικά. Υπό τον Μάλκομ Γ΄, ο οποίος είχε σκοτώσει τον βασιλιά Μάκβεθ το 1057, η αγγλική επιρροή αυξήθηκε. Μετά τον θάνατο της βασιλικής οικογένειας το 1290, ο βασιλιάς Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας προσάρτησε τη Σκωτία.

Μέχρι το 12ο αιώνα, οι βασιλείς της Άλμπα κατέκτησαν τα αγγλόφωνα εδάφη στα νοτιοανατολικά και κυρίευσαν το Γκάλογουεϊ και το Κέιθνες, ενώ στο τέλος του 13ου αιώνα διαμορφώθηκαν τα σύνορα Αγγλίας - Σκωτίας όπως είναι γνωστά περίπου σήμερα. Ωστόσο, οικονομικές και πολιτισμικές αλλαγές μετέβαλαν τη Σκωτία κατά τα ύστερα μεσαιωνικά χρόνια. Στα χρόνια του βασιλιά Δαυίδ Α' της Σκωτίας, ξεκίνησαν η φεουδαρχία, η αναδιοργάνωση της κυβέρνησης και η ίδρυση των πρώτων, από νομικό ορισμό, πόλεων, που ονομάζονταν μπούργκς. Συν τοις άλλοις, η μετανάστευση Γάλλων και Άγγλων ιπποτών και κληρικών έφερε πολιτισμικές αναμείξεις: ο πολιτισμός και η γλώσσα των παράκτιων περιοχών στα ανατολικά και νοτιοανατολικά δέχτηκε αγγλικές επιρροές, ενώ η υπόλοιπη χώρα διατήρησε τη Γαελική γλώσσα.

Ο θάνατος του Αλέξανδρου Γ' της Σκωτίας το 1286 και της εγγονής του, Μαργαρίτας της Νορβηγίας, έσπασε τη διαδοχή των βασιλιάδων της Σκωτίας, με αποτέλεσμα να παρέμβει ο βασιλιάς Εδουάρδος Α' της Αγγλίας, ο οποίος τοποθέτησε τον Ιωάννη της Σκωτίας σαν υπο-βασιλιά. Η σχέση αυτή διεκόπη, οδηγώντας σε μια αποτυχημένη προσπάθεια των Άγγλων για καθολική κυριαρχία. Πρόκειται για το γνωστό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, με επιφανή τον Γουίλιαμ Γουάλας και άλλους, ενώ στη διαιρεμένη χώρα έγινε βασιλιάς ο Ροβέρτος Μπρους. Ο πόλεμος συνεχίστηκε για κάποιες δεκαετίες μέχρι τα μισά του 14ου αιώνα. Η έλλειψη διαδόχου του Δαυίδ Β' της Σκωτίας οδήγησε τον ανιψιό του, Ροβέρτου Β', στο θρόνο και στην καθιέρωση της δυναστείας των Στιούαρτ, που βασίλεψαν στη Σκωτία μέχρι τα τέλη του Μεσαίωνα. Η χώρα γνώρισε μεγάλη ευημερία κατά τη Σκωτσέζικη Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό. Από γλωσσικής άποψης, τα σκωτικά αγγλικά άρχισαν να επεκτείνονται εις βάρος των σκωτικών γαελικών, τα οποία άρχισαν να υποχωρούν προς τα δυτικά.

Το 1297, ο Γουάλας νίκησε τα αγγλικά στρατεύματα στη μάχη του Στέρλινγκ. Το 1314, οι Σκωτσέζοι υπό τον Ροβέρτο Α΄ νίκησαν και πάλι τους Άγγλους, με επικεφαλής τον Εδουάρδο Β΄, στη Μάχη του Μπάνοκμπερν. Το 1320 συντάχθηκε η Διακήρυξη του Άρμπροουθ. Υποτίθεται ότι θα έκανε τον Πάπα να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Σκωτίας από την Αγγλία. ο Πάπας Ιωάννης ΚΒ΄ στην Αβινιόν αποδέχτηκε τη διακήρυξη.

Σύγχρονη Σκωτία

Τον 14ο αιώνα ο Οίκος των Στιούαρτ ανέβηκε στον θρόνο της Σκωτίας. Το 1603, ο Ιάκωβος ΣΤ' της Σκωτίας κληρονόμησε τον αγγλικό θρόνο. Η Σκωτία παρέμεινε, εκτός μιας σύντομης περιόδου, ξεχωριστό κράτος, παρά τη σύγκρουση μεταξύ στέμματος και Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας περί εκκλησιαστικής διακυβέρνησης.

Η αντιπολίτευση της Σκωτίας στον γιο του Ιακώβ Κάρολο έπαιξε σημαντικό ρόλο στο ξέσπασμα του αγγλικού εμφυλίου πολέμου, που είχε ως αποτέλεσμα την προσωρινή κατάργηση της μοναρχίας και στη Σκωτία. Η εκθρόνιση του γιου του Καρόλου, Ιάκωβου Β΄ το 1688 δίχασε επίσης τη Σκωτία. Το 1692, πολλά μέλη της οικογένειας Μακντόναλντ δολοφονήθηκαν σε μια τιμωρητική ενέργεια με εντολή της κυβέρνησης στη σφαγή του Γκλένκο. Εβδομήντα οκτώ μέλη της οικογένειας σκοτώθηκαν ή πάγωσαν μέχρι θανάτου φεύγοντας από τη μανιασμένη χιονοθύελλα του Φεβρουαρίου. Αυτό το γεγονός κόλλησε βαθιά στην εθνική συνείδηση της Σκωτίας. Το 1707, αγγλικές απειλές για πάγωμα του εμπορίου και της ελεύθερης διακίνησης από τα σύνορα Αγγλίας - Σκωτίας, οδήγησαν στην υπογραφή της Ενωτικής Πράξης του 1707 μεταξύ των κυβερνήσεων των δύο κρατών και στη δημιουργία του Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας. Με την Πράξη της Ένωσης του 1707, η Σκωτία ενώθηκε επίσημα με την Αγγλία για να σχηματίσει το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Η Σκωτία έχασε το κοινοβούλιο της και έστειλε βουλευτές στο κοινοβούλιο του Γουέστμινστερ. Οι προσπάθειες των Στιούαρτ να ανακτήσουν τους σκωτσέζικους και αγγλικούς θρόνους τελικά απέτυχαν το 1746 στη μάχη του Κάλλοντεν, στην οποία ηττήθηκε ο Κάρολος Εδουάρδος Στιούαρτ. Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1698-1700 υπήρξε προσπάθεια από την Σκωτία για την ίδρυση αποικίας στο Νταριέν του Παναμά.

Γύρω στο 1780, μέχρι το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, έλαβαν χώρα οι εξώσεις των μικροϊδιοκτητών γης στα Χάιλαντς, αρχικά για να δημιουργηθεί χώρος για την εκτροφή προβάτων και αργότερα για να χτιστούν αφιερωμένες, αυτόνομες, μεγάλες εξοχικές περιουσίες που εξακολουθούν να διαμορφώνουν την εικόνα των Χάιλαντς σήμερα. Το 1820 η βιομηχανική επανάσταση έφτασε στη Σκωτία. Η ναυπηγική, η εξόρυξη άνθρακα, οι εργασίες σιδήρου και χάλυβα αντικατέστησαν τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα ως την κύρια βιομηχανία της Σκωτίας. Το 1975, το πρώτο πετρέλαιο αντλήθηκε στην ξηρά από τη Βόρεια Θάλασσα. Η Σκωτία έγινε πετρελαιοπαραγωγός χώρα. Η Σκωτία έγινε ένα από τα μεγάλα εμπορικά, βιομηχανικά και πνευματικά κέντρα της Ευρώπης μετά τη σκωτσέζικη Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό. Παρουσίασε μια βιομηχανική κάμψη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις τελευταίες δεκαετίες παρουσίασε κάποια οικονομική και πολιτιστική επανάκαμψη.

Το 1997, ο λαός της Σκωτίας ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία για ένα ξεχωριστό Κοινοβούλιο με περιορισμένες εξουσίες εντός του Ηνωμένου Βασιλείου. Το 1999 εξελέγη νέο κοινοβούλιο της Σκωτίας. Είναι υπεύθυνο για τις εσωτερικές υποθέσεις της Σκωτίας. Το 1998, εγκαθιδρύθηκε το Κοινοβούλιο της Σκωτίας από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου.

Τον Σεπτέμβριο του 2014 διεξήχθη δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Η πρόταση για ανεξαρτησία καταψηφίστηκε σε ποσοστό 54% και λίγο αργότερα παραιτήθηκε ο πρωθυπουργός Άλεξ Σάλμοντ. Στο δημοψήφισμα αυτό, ενώ η σαφής πλειοψηφία των νεότερων ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ της ανεξαρτητοποίησης της Σκωτίας, οι άνω των 65 ετών ψήφισε σε μεγάλο ποσοστό κατά της ανεξαρτησίας.

 

 

Η Σκωτία αποτελεί το βόρειο τμήμα του νησιού της Μεγάλης Βρετανίας. Στα νότια συνορεύει μόνο με την Αγγλία, ενώ οι δυτικές ακτές της βρέχονται από τον Ατλαντικό ωκεανό και οι ανατολικές ακτές της από τη Βόρεια Θάλασσα.

Η γεωγραφική έκταση της Σκωτίας καθορίστηκε το 1237 στη Συνθήκη του Γιορκ μεταξύ Σκωτίας και Αγγλίας και το 1266 στη Συνθήκη του Περθ μεταξύ Σκωτίας και Νορβηγίας. Σημαντικές εξαιρέσεις περιλαμβάνουν τη Νήσο του Μαν, η οποία, έχοντας παραχωρηθεί στην Αγγλία τον 14ο αιώνα, αποτελεί πλέον εξάρτηση από το στέμμα εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου, τα νησιωτικά συγκροτήματα των Ορκάδων και των Σέτλαντ, τα οποία αποκτήθηκαν από τη Νορβηγία το 1472. Το Μπέρουικ-άπον-Τουίντ δόθηκε στην Αγγλία το 1482

Η ηπειρωτική χώρα της Σκωτίας περιλαμβάνει το βόρειο τρίτο της χερσαίας μάζας του νησιού της Μεγάλης Βρετανίας, το οποίο βρίσκεται στα ανοιχτά της βορειοδυτικής ακτής της ηπειρωτικής Ευρώπης. Η συνολική έκταση είναι 78.772 τ.χλμ. συγκρίσιμο με το μέγεθος της Τσεχικής Δημοκρατίας. Τα μόνα χερσαία σύνορα της Σκωτίας είναι με την Αγγλία και εκτείνονται για 96 χιλιόμετρα μεταξύ της λεκάνης απορροής του ποταμού Τουίντ στην ανατολική ακτή και του Σόλγουεϊ Φερθ στα δυτικά. Ο Ατλαντικός Ωκεανός συνορεύει με τη δυτική ακτή και η Βόρεια Θάλασσα στα ανατολικά. Το νησί της Ιρλανδίας βρίσκεται μόλις 21 χιλιόμετρα από τη νοτιοδυτική χερσόνησο του Κίνταϊρ. Η Νορβηγία βρίσκεται 305 χιλιόμετρα ανατολικά και τα Νησιά Φερόε, 270 χιλιόμετρα προς τα βόρεια.

Το γεωγραφικό κέντρο της Σκωτίας βρίσκεται λίγα μίλια από το χωριό Νιούτονμορ στο Μπάντενοκ. Ανεβαίνοντας στα 1.344 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, το υψηλότερο σημείο της Σκωτίας είναι η κορυφή του Μπεν Νέβις, στο Λόκαμπερ, ενώ ο μεγαλύτερος ποταμός της Σκωτίας, ο ποταμός Τέι, ρέει για 190 χιλιόμετρα.

Κλίμα

 

Το κλίμα της Σκωτίας είναι εύκρατο ωκεάνιο και γενικά ευμετάβλητο. Επηρεάζεται από το Ρεύμα του Κόλπου από τον Ατλαντικό κι έτσι έχει πιο ήπιους χειμώνες, αλλά και πιο δροσερά και υγρά καλοκαίρια σε σύγκριση με άλλες περιοχές στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος, όπως το οι πόλεις του Όσλο ή της Μόσχας. Ωστόσο, παρατηρούνται χαμηλότερες θερμοκρασίες σε σύγκριση με το υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο.

Το κλίμα στο μεγαλύτερο μέρος της Σκωτίας είναι εύκρατο και ωκεάνιο και τείνει να είναι πολύ μεταβλητό. Καθώς θερμαίνεται από το Ρεύμα του Κόλπου από τον Ατλαντικό, έχει πολύ πιο ήπιους χειμώνες (αλλά πιο δροσερά, πιο υγρά καλοκαίρια) από περιοχές σε παρόμοια γεωγραφικά πλάτη, όπως το Λαμπραντόρ, η νότια Σκανδιναβία, η περιοχή της Μόσχας στη Ρωσία και η χερσόνησος Καμτσάτκα στο αντίθετο πλευρά της Ευρασίας . Οι θερμοκρασίες είναι γενικά χαμηλότερες από ό,τι στο υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο, με τη θερμοκρασία -27.2 βαθμών που κατεγράφη στο Μπρέιμαρ στα Γραμπιανά όρη στις 11 Φεβρουαρίου 1895, το πιο κρύο που έχει καταγραφεί ποτέ οπουδήποτε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η μέγιστη χειμερινή θερμοκρασία είναι 6 βαθμοί Κελσίου στα πεδινά, με τη μέγιστη καλοκαιρινή θερμοκρασία να φτάνει στα πεδινά τους 18 βαθμούς Κελσίου. Η υψηλότερη θερμοκρασία που καταγράφηκε ήταν στους 32.9 βαθμούς Κελσίου στο Γκρίκρουκ στα Σκωτσέζικα σύνορα με την Αγγλία στις 9 Αυγούστου 2003.

Τα δυτικά της Σκωτίας είναι συνήθως θερμότερα από τα ανατολικά, λόγω της επιρροής των ρευμάτων του Ατλαντικού ωκεανού και των ψυχρότερων επιφανειακών θερμοκρασιών της Βόρειας Θάλασσας. Το Ταϊρί, στις Εσωτερικές Εβρίδες, είναι ένα από τα πιο ηλιόλουστα μέρη της χώρας: είχε περισσότερες από 300 ώρες ηλιοφάνειας τον Μάιο του 1975. Οι βροχοπτώσεις ποικίλλουν ευρέως σε ολόκληρη τη Σκωτία. Τα δυτικά υψίπεδα της Σκωτίας είναι τα πιο υγρά, με ετήσιες βροχοπτώσεις σε μερικά σημεία να ξεπερνούν τα 3.000 χιλιοστόμετρα. Συγκριτικά, μεγάλο μέρος της πεδινής Σκωτίας λαμβάνει λιγότερα από 800 χιλιοστόμετρα βροχόπτωσης ετησίως. Οι έντονες χιονοπτώσεις δεν είναι συνηθισμένες στα πεδινά, αλλά γίνονται πιο συχνές με το υψόμετρο. Το Μπρέιμαρ έχει κατά μέσο όρο 59 ημέρες χιονόπτωσης το χρόνο, ενώ πολλές παράκτιες περιοχές κατά μέσο όρο λιγότερες από 10 ημέρες χιονόπτωσης ανά έτος.

 

 

Το 2011, ο πληθυσμός της Σκωτίας ανερχόταν στους 5.313.600 κατοίκους. Αν και πρωτεύουσα της Σκωτίας, το Εδιμβούργο δεν είναι η μεγαλύτερη πόλη της χώρας, αλλά η Γλασκώβη, που συγκεντρώνει το μισό σχεδόν πληθυσμό της Σκωτίας στην ευρύτερη αστική περιοχή της. Ο πληθυσμός της Σκωτίας στην απογραφή του 2001 ήταν 5.062.011 κάτοικοι. Αυτό αυξήθηκε σε 5.295.400 κατοίκους, το υψηλότερο ποτέ, στην Απογραφή του 2011. Η πιο πρόσφατη εκτίμηση του Εθνικού Γραφείου Στατιστικής, για τα μέσα του 2019, ήταν 5.463.300 κατοίκους.

Στην Απογραφή του 2011, το 62% του πληθυσμού της Σκωτίας δήλωσε την εθνική του ταυτότητα ως «μόνο Σκωτσέζοι», το 18% ως «Σκωτσέζοι και Βρετανοί», το 8% ως «μόνο Βρετανοί» και το 4% επέλεξε «μόνο άλλη ταυτότητα».

Τα κεντρικά Λόουλαντς συγκεντρώνουν τις περισσότερες μεγάλες πόλεις. Η Γλασκώβη βρίσκεται στα δυτικά, ενώ στην ανατολική ακτή βρίσκονται οι άλλες τρεις μεγάλες σκωτσέζικες πόλεις: το Εδιμβούργο, το Νταντί και το Αμπερντίν. Στα Χάιλαντς, σημαντική ανάπτυξη έχει παρουσιάσει το Ινβερνές. Μόνο τα μεγαλύτερα και πιο εύκολα προσβάσιμα νησιά διατηρούν πληθυσμό, ενώ τα νότια Άπλαντς είναι κυρίως αγροτικές περιοχές, όπου αναπτύσσεται η γεωργία και η δασοπονία. Λόγω της μετανάστευσης μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γλασκώβη, το Νταντί και το Εδιμβούργο έχουν εθνικές ομάδες από την Ασία, καθώς και σημαντικό πληθυσμό από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Η Σκωτία έχει τρεις επίσημα αναγνωρισμένες γλώσσες: τα Αγγλικά, τα οποία σχεδόν πάντα μιλιούνται με τη μορφή των Σκωτικών Αγγλικών, τα Σκωτικά Γαελικά (μόνον το 1,2% των Σκώτων μιλάει πλέον Γαελικά) και τη Σκωτικά (Σκωτς) (το 30% των Σκώτων μιλάει Σκωτς).

Αν και το Εδιμβούργο είναι η πρωτεύουσα της Σκωτίας, η μεγαλύτερη πόλη είναι η Γλασκώβη, η οποία έχει λίγο περισσότερους από 584.000 κατοίκους. Η ευρύτερη περιοχή της Γλασκώβης, με πληθυσμό σχεδόν 1.2 εκατομμύριο κατοίκους, φιλοξενεί σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Σκωτίας. Η Κεντρική Ζώνη είναι όπου βρίσκονται οι περισσότερες από τις κύριες πόλεις και πόλεις, όπως η Γλασκώβη, το Εδιμβούργο, το Νταντί και το Περθ. Η μόνη μεγάλη πόλη της Σκωτίας έξω από την Κεντρική Ζώνη είναι το Αμπερντίν. Οι πεδιάδες της Σκωτίας φιλοξενούν το 80% του συνολικού πληθυσμού, όπου η Κεντρική Ζώνη φιλοξενεί 3.5 εκατομμύρια κατοίκους.

Γενικά, μόνο τα πιο προσβάσιμα και μεγαλύτερα νησιά παραμένουν κατοικημένα. Επί του παρόντος, λιγότερα από 90 παραμένουν κατοικημένα. Τα νότια υψίπεδα είναι ουσιαστικά αγροτική φύση και κυριαρχούν η γεωργία και η δασοκομία. Λόγω των προβλημάτων στέγασης στη Γλασκώβη και το Εδιμβούργο, ορίστηκαν πέντε νέες πόλεις μεταξύ 1947 και 1966. Είναι οι Ίστ Κίλμπριντ, Γκλένροδς, Κάμπερνολντ, Λίβινγκστον και Ίρβαϊν.

Η μετανάστευση από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχει δώσει στη Γλασκώβη, το Εδιμβούργο και το Νταντί μικρές κοινότητες της Νότιας Ασίας. Το 2011, υπολογίζεται ότι 49.000 εθνικά Πακιστανοί ζούσαν στη Σκωτία, καθιστώντας τους τη μεγαλύτερη μη λευκή εθνότητα. Από τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης περισσότεροι άνθρωποι από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη μετακόμισαν στη Σκωτία και η απογραφή του 2011 έδειξε ότι 61.000 Πολωνοί ζουν εκεί.

Η Σκωτία έχει τρεις επίσημα αναγνωρισμένες γλώσσες: αγγλικά, σκωτσέζικα και σκωτσέζικα γαελικά. Τα Σκωτσέζικα επίσημα Αγγλικά, μια ποικιλία Αγγλικών όπως ομιλούνται στη Σκωτία, βρίσκονται στο ένα άκρο ενός διπολικού γλωσσικού συνεχούς, με τα ευρεία σκωτσέζικα στο άλλο. Τα Σκωτσέζικα επίσημα Αγγλικά μπορεί να έχουν επηρεαστεί σε διάφορους βαθμούς από τους Σκωτσέζους. Η απογραφή του 2011 έδειξε ότι το 63% του πληθυσμού δεν είχε «καμία δεξιότητα στα Σκωτσέζικα». Άλλοι μιλούν αγγλικά του Χάιλαντ. Τα γαελικά ομιλούνται κυρίως στα Δυτικά Νησιά, όπου ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων εξακολουθεί να τα μιλάει. Σε εθνικό επίπεδο, η χρήση του περιορίζεται στο 1% του πληθυσμού. Ο αριθμός των γαελόφωνων στη Σκωτία μειώθηκε από 250.000 το 1881 σε 60.000 το 2008 και παλαιότερα ομιλούταν σε μια πιο μεγαλύτερη περιοχή.

Υπάρχουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι με σκωτσέζικη καταγωγή που ζουν στο εξωτερικό από τον συνολικό πληθυσμό της Σκωτίας. Στην απογραφή του 2000, 9.2 εκατομμύρια Αμερικανοί ανέφεραν μόνοι τους κάποιο βαθμό σκωτσέζικης καταγωγής. Ο προτεσταντικός πληθυσμός του Όλστερ είναι κυρίως πεδινής σκωτσέζικης καταγωγής, και υπολογίζεται ότι υπάρχουν περισσότεροι από 27 εκατομμύρια απόγονοι της μετανάστευσης Σκωτίας-Ιρλανδίας που ζουν τώρα στις ΗΠΑ. Στον Καναδά, η σκωτσο-καναδική κοινότητα αριθμεί 4.7 εκατομμύρια ανθρώπους. Περίπου το 20% του αρχικού ευρωπαϊκού πληθυσμού εποίκων της Νέας Ζηλανδίας προερχόταν από τη Σκωτία.

Τον Αύγουστο του 2012, ο πληθυσμός της Σκωτίας έφτασε στο ιστορικό υψηλό των 5.25 εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι λόγοι που αναφέρθηκαν ήταν ότι, στη Σκωτία, οι γεννήσεις ήταν περισσότερες από τον αριθμό των θανάτων και οι μετανάστες μετακινούνταν στη Σκωτία από το εξωτερικό. Το 2011, 43.700 άνθρωποι μετακόμισαν από την Ουαλία, τη Βόρεια Ιρλανδία ή την Αγγλία για να ζήσουν στη Σκωτία.

Το συνολικό ποσοστό γονιμότητας (ΣΠΓ) στη Σκωτία είναι χαμηλότερο από το ποσοστό αναπλήρωσης 2,1 (το ΣΠΓ της Σκωτίας ήταν 1.73 το 2011). Η πλειονότητα των γεννήσεων είναι από ανύπαντρες γυναίκες (51,3% των γεννήσεων ήταν εκτός γάμου το 2012 ). Το προσδόκιμο ζωής για όσους γεννήθηκαν στη Σκωτία μεταξύ 2012 και 2014 είναι 77,1 χρόνια για τους άνδρες και 81,1 χρόνια για τις γυναίκες. Αυτό είναι το χαμηλότερο από οποιαδήποτε από τις τέσσερις χώρες του Ηνωμένου Βασιλείου.

Πόλεις

Θρησκεία

Το 2011 λίγο περισσότερο από το ήμισυ (54%) του πληθυσμού της Σκωτίας ανέφερε ότι είναι Χριστιανοί ενώ σχεδόν το 37% ανέφερε ότι δεν είχε θρησκεία σε απογραφή του 2011. Από τη Σκωτσέζικη Μεταρρύθμιση του 1560, η εθνική εκκλησία (η Εκκλησία της Σκωτίας) ήταν προτεσταντική στην ταξινόμηση και μεταρρυθμισμένη στη θεολογία. Από το 1689 έχει ένα Πρεσβυτεριανό σύστημα εκκλησιαστικής διακυβέρνησης και απολαμβάνει ανεξαρτησίας από το κράτος. Τα μέλη του μειώθηκαν λίγο κάτω από τις 300.000 το 2020 (5% του συνολικού πληθυσμού) Η Εκκλησία λειτουργεί μια εδαφική ενοριακή δομή, με κάθε κοινότητα στη Σκωτία να έχει τοπική εκκλησία.

Η Σκωτία έχει επίσης σημαντικό ρωμαιοκαθολικό πληθυσμό, το 19% να ανήκει σε αυτή την πίστη, ιδιαίτερα στην ευρύτερη Γλασκώβη και στα βορειοδυτικά. Μετά τη Μεταρρύθμιση, ο Ρωμαιοκαθολικισμός στη Σκωτία συνεχίστηκε στα Χάιλαντς και σε ορισμένα δυτικά νησιά όπως το Ούιστ και το Μπάρα, και ενισχύθηκε κατά τον 19ο αιώνα με τη μετανάστευση από την Ιρλανδία. Άλλες χριστιανικές ομολογίες στη Σκωτία περιλαμβάνουν την Ελεύθερη Εκκλησία της Σκωτίας και διάφορα άλλα παρακλάδια των Πρεσβυτεριανών, αλλά και τους Ορθοδόξους. Η τρίτη μεγαλύτερη εκκλησία της Σκωτίας είναι η Σκωτσέζικη Επισκοπική Εκκλησία.

Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 75.000 μουσουλμάνοι στη Σκωτία (περίπου το 1.4% του πληθυσμού), και σημαντικές αλλά μικρότερες κοινότητες Εβραίων, Ινδουιστών και Σιχ, ειδικά στη Γλασκώβη. Το μοναστήρι Σαμιέ Λινγκ κοντά στο Εσκντέλμουρ, το οποίο γιόρτασε την 40η επέτειό λειτουργίας του το 2007, είναι το πρώτο βουδιστικό μοναστήρι στη δυτική Ευρώπη.

Αρχηγός του κράτους του Ηνωμένου Βασιλείου είναι ο μονάρχης, σήμερα ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄ (από το 2022). Η μοναρχία του Ηνωμένου Βασιλείου συνεχίζει να χρησιμοποιεί μια ποικιλία από στυλ, τίτλους και άλλα βασιλικά σύμβολα κρατικής υπόστασης ειδικά για την προένωση της Σκωτίας, όπως: το Βασιλικό Πρότυπο της Σκωτίας, το Βασιλικό οικόσημο που χρησιμοποιείται στη Σκωτία μαζί με το σχετικό Βασιλικό οικόσημο, βασιλικοί τίτλοι συμπεριλαμβανομένου του Δούκα του Ρόδσεϊ, ορισμένων Μεγάλων Αξιωματικών του Κράτους, του ιπποτικού Τάγματος του Ακάνθου και, από το 1999, επαναφορά ενός τελετουργικού ρόλου για το Στέμμα της Σκωτίας μετά από μια παύση 292 ετών. Η βασική αρίθμηση της Ελισάβετ Β΄ προκάλεσε διαμάχη το 1953, επειδή δεν είχε υπάρξει ποτέ Ελισάβετ Α΄ στην τότε ανεξάρτητη Σκωτία. Υπήρξε μια νομική διαμάχη για την χρήση του ονόματος Ελισάβετ Β΄ στη Σκωτία, αλλά το Στέμμα κέρδισε την έφεση κατά της απόρριψης της υπόθεσης, καθώς ήταν βασιλικός τίτλος εγκεκριμένος από τον νόμο περί βασιλικών τίτλων του 1953 και ήταν ζήτημα βασιλικών προνομίων .

Η Σκωτία έχει περιορισμένη αυτοδιοίκηση εντός του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς και εκπροσώπηση στο βρετανικό κοινοβούλιο. Από το 1999, οι εκτελεστικές και νομοθετικές εξουσίες αντιστοίχως έχουν ανατεθεί στην κυβέρνηση της Σκωτίας και στο κοινοβούλιο της Σκωτίας στο Χόλυρουντ του Εδιμβούργου. Το βρετανικό κοινοβούλιο διατηρεί τον έλεγχο ορισμένων θεμάτων όπως προσδιορίζονται στον νόμο της Σκωτίας του 1998, συμπεριλαμβανομένων των φόρων, της κοινωνικής ασφάλισης, της άμυνας, των διεθνών σχέσεων και των ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών. Το κοινοβούλιο της Σκωτίας έχει νομοθετική εξουσία για όλους τους άλλους τομείς που σχετίζονται με τη Σκωτία. Αρχικά είχε περιορισμένη μόνο εξουσία να μεταβάλλει τον φόρο εισοδήματος, αλλά οι εξουσίες στη φορολογία και την κοινωνική ασφάλιση επεκτάθηκαν σημαντικά από τους νόμους της Σκωτίας του 2012 και του 2016. Ο νόμος του 2016 έδωσε στην κυβέρνηση της Σκωτίας εξουσίες για τη διαχείριση των υποθέσεων των βασιλικών περιουσιών στη Σκωτία, οδηγώντας στη δημιουργία του Crown Estate Scotland.

Το κοινοβούλιο της Σκωτίας μπορεί να δώσει νομοθετική συναίνεση για θέματα των οποίων η αρμοδιότητα επαφίεται βρετανικό κοινοβούλιο, εγκρίνοντας μια πρόταση νομοθετικής συναίνεσης, εάν η νομοθεσία που καλύπτει ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο θεωρείται καταλληλότερη για ένα συγκεκριμένο θέμα. Τα νομοθετικά προγράμματα που θεσπίστηκαν από το κοινοβούλιο της Σκωτίας έχουν δει απόκλιση στην παροχή δημόσιων υπηρεσιών σε σύγκριση με το υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο. Για παράδειγμα, η πανεπιστημιακή εκπαίδευση και ορισμένες υπηρεσίες φροντίδας για ηλικιωμένους είναι δωρεάν στο σημείο χρήσης στη Σκωτία, ενώ στο υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να καταβληθούν δίδακτρα/τέλη. Η Σκωτία ήταν η πρώτη χώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο που απαγόρευσε το κάπνισμα σε κλειστούς δημόσιους χώρους.

Το κοινοβούλιο της Σκωτίας είναι ένα νομοθετικό σώμα με ένα σώμα με 129 μέλη: 73 από αυτούς αντιπροσωπεύουν μεμονωμένες εκλογικές περιφέρειες και εκλέγονται με ένα σύστημα όπου ο πρώτος σε ψήφους κερδίζει την έδρα. Οι άλλοι 56 εκλέγονται σε οκτώ διαφορετικές εκλογικές περιφέρειες από το σύστημα πρόσθετων μελών. Τα μέλη συνήθως υπηρετούν θητεία για περίοδο πέντε ετών. Το Κοινοβούλιο διορίζει ένα από τα μέλη του, ο οποίος στη συνέχεια διορίζεται από τον μονάρχη για να υπηρετήσει ως πρώτος υπουργός. Οι άλλοι υπουργοί διορίζονται από τον πρώτο υπουργό και υπηρετούν κατά την κρίση του. Μαζί αποτελούν την κυβέρνηση της Σκωτίας, το εκτελεστικό σκέλος της αποκεντρωμένης κυβέρνησης. Επικεφαλής της κυβέρνησης της Σκωτίας είναι ο πρώτος υπουργός, ο οποίος είναι υπόλογος στο κοινοβούλιο της Σκωτίας και είναι ο αρμόδιος υπουργός της κυβέρνησης της Σκωτίας. Ο πρώτος υπουργός είναι και ο πολιτικός ηγέτης της Σκωτίας. Η κυβέρνηση της Σκωτίας περιλαμβάνει επίσης τον αναπληρωτή πρωθυπουργό, επί του παρόντος τον Τζον Σουίνι, ο οποίος αναπληρώνει τον πρωθυπουργό κατά τη διάρκεια μιας περιόδου απουσίας. Παράλληλα με τις απαιτήσεις του αναπληρωτή πρωθυπουργού ως αναπληρωτή, ο υπουργός έχει και υπουργική ευθύνη. Η σημερινή κυβέρνηση της Σκωτίας έχει εννέα υπουργικούς γραμματείς και υπάρχουν άλλοι 15 υπουργοί που εργάζονται μαζί με τους γραμματείς του υπουργικού συμβουλίου στις περιοχές που έχουν οριστεί.

Στις εκλογές του 2021, το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας (ΕΚΣ) κέρδισε 64 από τις 129 διαθέσιμες έδρες. Η Νίκολα Στέρτζον, ηγέτης του ΕΚΣ, είναι ο πρώτος υπουργός από τον Νοέμβριο του 2014. Οι Σκωτσέζοι Συντηρητικοί, οι Εργατικοί της Σκωτίας, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες της Σκωτίας και οι Πράσινοι της Σκωτίας έχουν επίσης εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο. Οι επόμενες εκλογές για το κοινοβούλιο της Σκωτίας πρόκειται να διεξαχθούν στις 7 Μαΐου 2026.

Η Σκωτία εκπροσωπείται στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων από 59 βουλευτές που εκλέγονται από εκλογικές περιφέρειες της Σκωτίας με βάση την επικράτεια. Στις γενικές εκλογές του 2019, το ΕΚΣ κέρδισε 48 από τις 59 έδρες. Αυτό αντιπροσώπευε μια σημαντική αύξηση από τις γενικές εκλογές του 2017, όταν το ΕΚΣ κέρδισε 35 έδρες. Τα Συντηρητικά, τα Εργατικά και τα Φιλελεύθερα Δημοκρατικά κόμματα εκπροσωπούν επίσης τις εκλογικές περιφέρειες της Σκωτίας στη Βουλή των Κοινοτήτων. Οι επόμενες γενικές εκλογές έχουν προγραμματιστεί για τις 2 Μαΐου 2024. Το Γραφείο της Σκωτίας εκπροσωπεί τη βρετανική κυβέρνηση στη Σκωτία για ορισμένα θέματα (π.χ. άμυνα και εξωτερική πολιτική) και εκπροσωπεί τα συμφέροντα της Σκωτίας εντός της κυβέρνησης. Το Γραφείο της Σκωτίας διευθύνεται από τον Υπουργό Εξωτερικών για τη Σκωτία, ο οποίος βρίσκεται στο Υπουργικό Συμβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο συντηρητικός βουλευτής Άλιστερ Τζακ κατέχει τη θέση από τον Ιούλιο του 2019.

 

Η σκωτσέζικη μουσική είναι μια σημαντική πλευρά της σκωτσέζικης κουλτούρας, που ενσωματώνει παραδοσιακά και μοντέρνα στοιχεία. Παραδοσιακό μουσικό όργανο της Σκωτίας είναι η γκάιντα, καθώς και το βιολί και το ακορντεόν, που χρησιμοποιούνται σε συγκροτήματα σκωτσέζικης κάντρι συνήθως μουσικής, που αποτέλεσε τη βάση για την ανάπτυξη της κάντρι μουσικής στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μέσω των μεταναστών, που έφεραν μαζί τους τη μουσική από την αρχική τους πατρίδα.

Η σκωτσέζικη λογοτεχνία περιλαμβάνει κείμενα γραμμένα στα Αγγλικά, στα Σκωτικά Γαελικά, στα Σκωτικά (Σκωτς), στα γαλλικά και στα λατινικά. Ο ποιητής και στιχουργός Ρόμπερτ Μπερνς έγραφε στα Σκωτικά (Σκωτς), αν και πολλά από τα γραπτά του είναι επίσης στα αγγλικά ή σε μια ελαφριά διάλεκτο των Σκωτικών (Σκωτς), τα οποία είναι περισσότερο κατανοητά στο ευρύτερο κοινό. Παρομοίως, τα γραπτά των Γουόλτερ Σκοτ και Άρθουρ Κόναν Ντόιλ έγιναν παγκοσμίως γνωστά το 19ο και 20ό αιώνα.

Ως προς τα αθλητικά, η Σκωτία αποτελεί ξεχωριστή χώρα σε μερικά αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο (όπως και κάθε χώρα της Βρετανίας) το ράγκμπι και το κρίκετ.

Μουσική

Η σκωτσέζικη μουσική είναι μια σημαντική πτυχή του πολιτισμού της Σκωτίας, με παραδοσιακές και σύγχρονες επιρροές. Ένα διάσημο παραδοσιακό σκωτσέζικο όργανο είναι η γκάιντα των Χάιλαντ, το γνωστό πνευστό όργανο της Σκωτίας. Συγκροτήματα γκάιντας, που χρησιμοποιούν γκάιντες και διάφορα είδη τυμπάνων και επιδεικνύουν στυλ Σκωτσέζικης μουσικής και παράλληλα δημιουργούν νέα, έχουν εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Το κλάρσακ (άρπα), το βιολί και το ακορντεόν είναι επίσης παραδοσιακά σκωτσέζικα όργανα, με τα δύο τελευταία να παρουσιάζονται έντονα στα χορευτικά συγκροτήματα της Σκωτίας . Υπάρχουν πολλά επιτυχημένα σκωτσέζικα συγκροτήματα και μεμονωμένοι καλλιτέχνες σε διάφορα στυλ, όπως οι Άνι Λένοξ, Έιμι Μακντόναλντ, Runrig, Belle and Sebastian, Boards of Canada, Camera Obscura, Cocteau Twins, Deacon Blue, Franz Ferdinand, Σούζαν Μπόιλ, Texas, View, The Fratellis, Twin Atlantic, Bay City Rollers και Μπίφι Κλάιρο. Άλλοι Σκωτσέζοι μουσικοί περιλαμβάνουν τους Σίρλεϋ Μάνσον, Πάολο Νουτίνι, Άντυ Στιούαρτ και Κάλβιν Χάρις, οι οποίοι έχουν σημειώσει σημαντική εμπορική επιτυχία στις διεθνείς μουσικές αγορές Η Μάνσον εμφανίστηκε στα εγκαίνια της συναυλίας του Σκωτσέζικου Κοινοβουλίου το 1999 στο Πρίνσις Στριτ Γκάρντενς με το συγκρότημά της Garbage.

Το ροκ συγκρότημα Simple Minds ήταν το πιο επιτυχημένο εμπορικά σκωτσέζικο συγκρότημα της δεκαετίας του 1980, έχοντας επιτυχία σε διεθνείς αγορές όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία ενώ ο ποπ τραγουδιστής Λιούις Καπάλντι αναγνωρίστηκε ως ο πιο επιτυχημένος εμπορικά καλλιτέχνης στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2019.

Λογοτεχνία

Η Σκωτία έχει μια λογοτεχνική ιστορία που χρονολογείται από τον πρώιμο Μεσαίωνα. Το παλαιότερο σωζόμενο κείμενο στη Σκωτία γράφτηκε στα βρυθωνικά τον 6ο αιώνα, αλλά αποτελεί μέρος της ουαλικής λογοτεχνίας. Η μεταγενέστερη μεσαιωνική λογοτεχνία περιελάμβανε έργα στα λατινικά, γαελικά, παλιά αγγλικά και γαλλικά. Το πρώτο σωζόμενο σημαντικό κείμενο στην Πρώιμη Σκωτία είναι το έπος Μπρους του ποιητή του 14ου αιώνα Τζον Μπάρμπουρ, που επικεντρώνεται στη ζωή του Ροβέρτου Α΄, και σύντομα ακολούθησε μια σειρά από δημώδη ειδύλλια και πεζογραφήματα. Τον 16ο αιώνα, η υποστήριξη του στέμματος βοήθησε στην ανάπτυξη του σκωτσέζικου δράματος και ποίησης, αλλά η άνοδος του Ιάκωβου ΣΤ΄ στον αγγλικό θρόνο αφαίρεσε ένα σημαντικό κέντρο λογοτεχνικής υποστήριξης και τα Σκωτσέζικα παραγκωνίστηκαν ως λογοτεχνική γλώσσα. Το ενδιαφέρον για τη σκωτσέζικη λογοτεχνία αναβίωσε τον 18ο αιώνα από προσωπικότητες συμπεριλαμβανομένου του Τζέιμς Μακφέρσον, τον πρώτο Σκωτσέζο ποιητή που απέκτησε διεθνή φήμη, ασκώντας σημαντική επιρροή στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Ήταν επίσης μια σημαντική επιρροή στον Ρόμπερτ Μπερνς, τον οποίο πολλοί θεωρούν εθνικό ποιητή της Σκωτίας, και στον Γουόλτερ Σκοτ, του οποίου τα μυθιστορήματα του Ουέιβερλι συνέβαλαν πολύ στον προσδιορισμό της σκωτσέζικης ταυτότητας τον 19ο αιώνα. Προς το τέλος της βικτωριανής εποχής, αρκετοί σκωτσέζοι συγγραφείς απέκτησαν διεθνή φήμη ως συγγραφείς στα αγγλικά, συμπεριλαμβανομένων των Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, Τζέιμς Μάθιου Μπάρι και Τζορτζ ΜακΝτόναλντ. Τον 20ο αιώνα, η Σκωτσέζικη Αναγέννηση χαρακτηρίστηκε από μια περίοδο λογοτεχνικής δραστηριότητας και προσπάθειες με στόχο την εκ νέου παρουσίαση της σκωτσέζικης γλώσσας ως λογοτεχνική γλώσσα. Τα μέλη του κινήματος ακολουθήθηκαν από μια νέα γενιά μεταπολεμικών ποιητών συμπεριλαμβανομένου του Έντουιν Μόργκαν, ο οποίος θα διοριζόταν ο πρώτος Σκωτσέζος Μάκαρ από την πρώτη κυβέρνηση της Σκωτίας το 2004. Από τη δεκαετία του 1980 η σκωτσέζικη λογοτεχνία γνώρισε μια άλλη σημαντική αναβίωση, ιδιαίτερα συνδεδεμένη με μια ομάδα συγγραφέων, συμπεριλαμβανομένου του Ίρβαϊν Ουέλς. Οι Σκωτσέζοι ποιητές που εμφανίστηκαν την ίδια περίοδο περιελάμβαναν την Κάρολ Αν Ντάφι, η οποία, τον Μάιο του 2009, ήταν η πρώτη Σκωτσέζα που έλαβε το επίσημο βασιλικό ποιητικό βραβείο της Βρετανίας.

Κελτικές ρίζες

Ως ένα από τα κελτικά έθνη, η Σκωτία και η σκωτσέζικη κουλτούρα εκπροσωπούνται σε εκδηλώσεις και άλλα δρώμενα με θέματα τον κελτικό πολιτισμό. Η Σκωτία φιλοξενεί πολλά μουσικά φεστιβάλ, όπως το Κέλτικες Συνδέσεις (Γλασκώβη) και το Εβριδικό Κέλτικο Φεστιβάλ (Στόρνοουεϊ). Άλλα φεστιβάλ που γιορτάζουν τον κελτικό πολιτισμό, όπως το Διακελτικό φεστιβάλ του Λοριάν (Βρετάνη), το πανκελτικό Φεστιβάλ (Ιρλανδία) και το Εθνικό Κελτικό Φεστιβάλ (Πορτάρλινγκτον, Αυστραλία), παρουσιάζουν στοιχεία της σκωτσέζικης κουλτούρας όπως η γλώσσα, η μουσική και ο χορός.

Εθνικά σύμβολα

 

Η εικόνα του Αγίου Ανδρέα, που μαρτύρησε ενώ ήταν δεμένος σε σταυρό σε σχήμα Χ, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Βασίλειο της Σκωτίας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Γουλιέλμου Α΄. Μετά το θάνατο του βασιλιά Αλεξάνδρου Γ΄ το 1286, μια εικόνα του Ανδρέα χρησιμοποιήθηκε στη σφραγίδα των Φυλάκων της Σκωτίας που ανέλαβαν τον έλεγχο του βασιλείου κατά τη διάρκεια της επακόλουθης μεσοβασιλείας που ακολούθησε τον θάνατό του. Η χρήση ενός απλοποιημένου συμβόλου που σχετίζεται με τον Άγιο Ανδρέα, έχει τις ρίζες του σαν εθνικό σκωτσέζικο σύμβολο στέλη του 14ου αιώνα: το κοινοβούλιο της Σκωτίας αποφάσισε το 1385 ότι οι Σκωτσέζοι στρατιώτες έπρεπε να φορούν έναν λευκό Σταυρό του Αγίου Ανδρέα στο μπροστινό και πίσω μέρος των χιτώνων τους. Η χρήση μπλε φόντου για τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέα λέγεται ότι χρονολογείται τουλάχιστον από τον 15ο αιώνα. Από το 1606 η σκωτική σημαία αποτελεί μέρος της σημαίας της Ένωσης, όπως φαίνεται και από το μπλε φόντο και τις διαγώνιες γραμμές που συνυπάρχουν με τα αγγλικά χρώματα (κόκκινος στρατός, κάθετες λευκές γραμμές). Υπάρχουν πολλά άλλα σύμβολα και συμβολικά αντικείμενα, επίσημα και ανεπίσημα, όπως το γαϊδουράγκαθο, το λουλουδάτο έμβλημα του έθνους (αυτό το έμβλημα τιμά το παραδοσιακό τραγούδι The Thistle o' Scotland ), η Διακήρυξη του Άρμπροουθ, το οποίο ενσωματώνει μια δήλωση πολιτικής ανεξαρτησίας που έγινε στις 6 Απριλίου 1320. Άλλο ένα έμβλημα είναι το υφασμάτινο σχέδιο ταρτάν που συχνά υποδηλώνει μια συγκεκριμένη σκωτσέζικη φυλή. Το εθνόσημο της Σκωτίας περιλαμβάνει λεπτομέρεια από το Βασιλικό λάβαρο της Σκωτίας. Οι χαϊλάντερς μπορούν να ευχαριστήσουν τον Τζέιμς Γκρέιαμ, 3ο Δούκα του Μόντροουζ, για την κατάργηση το 1782 ενός νόμου του 1747 που απαγορεύει τη χρήση ταρτάν.

 

Αν και δεν υπάρχει επίσημος εθνικός ύμνος της Σκωτίας, το Άνθος της Σκωτίας παίζεται σε ειδικές περιστάσεις και αθλητικές εκδηλώσεις, όπως αγώνες ποδοσφαίρου και ράγκμπι με τη συμμετοχή των εθνικών ομάδων της Σκωτίας και από το 2010 παίζεται επίσης στους Αγώνες της Κοινοπολιτείας αφού ψηφίστηκε ως εθνικός ύμνος της Σκωτίας από σχεδόν όλους τους συμμετέχοντες Σκωτσέζους αθλητές. Άλλοι επί του παρόντος λιγότερο γνωστά τραγούδια που έχουν προταθεί σαν εθνικός ύμνος της Σκωτίας είναι τα: Scotland the Brave, Highland Cathedral, Scots Wha Hae και A Man's A Man for A' That.

Η Ημέρα του Αγίου Ανδρέα, 30 Νοεμβρίου, είναι η εθνική ημέρα της Σκωτίας, αν και η Νύχτα του Μπερνς τείνει να τηρείται ευρύτερα, ιδιαίτερα εκτός Σκωτίας. Το 2006, το κοινοβούλιο της Σκωτίας ψήφισε τον Νόμο για τις Τραπεζικές Εορτές της Ημέρας του Αγίου Ανδρέα (Σκωτία) το 2007, ορίζοντας την ημέρα ως επίσημη αργία. Η Ημέρα Ταρτάν είναι μια πρόσφατη καινοτομία από τον Καναδά.

Το εθνικό ζώο της Σκωτίας είναι ο μονόκερος, ο οποίος είναι σκωτσέζικο εραλδικό σύμβολο από τον 12ο αιώνα.

 

Φαγητό και ποτό

Η Σκωτία είναι περίφημη για την παραγωγή ουίσκι, με πολλά αποστακτήρια να βρίσκονται σε όλη τη χώρα. Διάσημο επίσης είναι το άιρον μπρου (Irn-Bru), μη αλκοολούχο αναψυκτικό που παράγεται και καταλανώνεται κατά κόρον στη Σκωτία, και έχει συνδεθεί με τη μοντέρνα κουλτούρα της, το άλλο εθνικό ποτό της Σκωτίας.

Εθνικό πιάτο της Σκωτίας μπορεί να θεωρηθεί το χάγκις, πιάτο που φτιάχνεται από κιμά των εντοσθίων προβάτου, βρώμη και καρυκεύματα. Γνωστό επίσης είναι το σκωτσέζικο πρωινό, παρεμφερές με το αγγλικό πρωινό.

Η σκωτσέζικη κουζίνα έχει ξεχωριστές ιδιότητες και δικές της συνταγές, αλλά μοιράζεται πολλά στοιχεία με την ευρύτερη βρετανική και ευρωπαϊκή κουζίνα ως αποτέλεσμα τοπικών και ξένων επιρροών, τόσο αρχαίων όσο και σύγχρονων. Τα παραδοσιακά σκωτσέζικα πιάτα συνυπάρχουν μαζί με διεθνή τρόφιμα που προκλήθηκαν από τη μετανάστευση. Το φυσικό μαγείρεμα της Σκωτίας με κυνήγι, γαλακτοκομικά προϊόντα, ψάρια, φρούτα και λαχανικά είναι ο κύριος παράγοντας στην παραδοσιακή μαγειρική της Σκωτίας, η οποία χαρακτηρίζεται από μεγάλη εξάρτηση από την απλότητα και την έλλειψη μπαχαρικών από το εξωτερικό, καθώς ήταν ιστορικά σπάνιο να βρεθούν στη Σκωτία και ακριβά. Κατά τη διάρκεια του Ύστερου Μεσαίωνα και της πρώιμης σύγχρονης εποχής, η γαλλική κουζίνα έπαιξε ρόλο στη μαγειρική της Σκωτίας λόγω των πολιτιστικών ανταλλαγών που προκλήθηκαν από τη «Παλαιά συμμαχία», ειδικά κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Μαρίας, Βασίλισσας της Σκωτίας . Η Μαρία, κατά την επιστροφή της στη Σκωτία, έφερε μια συνοδεία Γάλλων που θεωρείται υπεύθυνη για την επανάσταση στη μαγειρική της Σκωτίας και για κάποια από τη μοναδική ορολογία τροφίμων της Σκωτίας.

 

 

Η Σκωτία έχει μια δυτικού τύπου ανοιχτή μικτή οικονομία στενά συνδεδεμένη με το υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο και τον ευρύτερο κόσμο. Παραδοσιακά, η οικονομία της Σκωτίας κυριαρχούνταν από τη βαριά βιομηχανία που υποστηριζόταν από τη ναυπηγική βιομηχανία στη Γλασκώβη, την εξόρυξη άνθρακα και τις βιομηχανίες χάλυβα . Οι βιομηχανίες που σχετίζονται με το πετρέλαιο που συνδέονται με την εξόρυξη πετρελαίου της Βόρειας Θάλασσας υπήρξαν επίσης σημαντικοί εργοδότες από τη δεκαετία του 1970, ειδικά στα βορειοανατολικά της Σκωτίας. Η αποβιομηχάνιση κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και του 1980 σημείωσε μια μετατόπιση από την εστίαση της μεταποίησης σε μια οικονομία πιο προσανατολισμένη στον τομέα των υπηρεσιών.

Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) της Σκωτίας, συμπεριλαμβανομένου του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που παράγεται στα ύδατα της Σκωτίας, υπολογίστηκε σε 150 δισεκατομμύρια λίρες για το ημερολογιακό έτος 2012. Το 2014, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Σκωτίας ήταν ένα από τα υψηλότερα στην ΕΕ. Τον Απρίλιο του 2019 το ποσοστό ανεργίας στη Σκωτία ήταν 3,3%, κάτω από το συνολικό ποσοστό του Ηνωμένου Βασιλείου, 3.8%, και το ποσοστό απασχόλησης της Σκωτίας ήταν 75.9%.

 

Το Εδιμβούργο είναι το κέντρο χρηματοοικονομικών υπηρεσιών της Σκωτίας. Πολλές μεγάλες χρηματοοικονομικές εταιρείες εδρεύουν εκεί, όπως: Lloyds Banking Group (ιδιοκτήτες του HBOS). η κρατική Βασιλική Τράπεζα της Σκωτίας και η Standard Life. Το Εδιμβούργο κατατάχθηκε 15ο στον κατάλογο των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών κέντρων το 2007, αλλά έπεσε στην 37η θέση το 2012, μετά από ζημιά στη φήμη του, και το 2016 κατατάχθηκε στην 56η θέση από 86. Η κατάστασή του είχε επιστρέψει στη 17η θέση μέχρι το 2020.

Το 2014, οι συνολικές εξαγωγές της Σκωτίας (εξαιρουμένου του εμπορίου εντός του Ηνωμένου Βασιλείου) εκτιμήθηκαν σε 27.5 δισεκατομμύρια λίρες, περίπου 31 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι κύριες εξαγωγές της Σκωτίας περιλαμβάνουν ουίσκι, ηλεκτρονικά είδη και χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι Κάτω Χώρες, η Γερμανία, η Γαλλία και η Νορβηγία αποτελούν τις κύριες εξαγωγικές αγορές της χώρας.

Το ουίσκι είναι ένα από τα πιο γνωστά προϊόντα της Σκωτίας. Οι εξαγωγές του αυξήθηκαν κατά 87% τη δεκαετία 2003-2012 και αποτιμήθηκαν σε 4.3 δισεκατομμύρια λίρες το 2013, που ήταν το 85% των εξαγωγών τροφίμων και ποτών της Σκωτίας. Υποστηρίζει περίπου 10.000 άμεσες θέσεις εργασίας και 25.000 έμμεσες θέσεις εργασίας. Μπορεί να συνεισφέρει 400–682 εκατομμύρια λίρες στη Σκωτία, αντί για πολλά δισεκατομμύρια λίρες, καθώς περισσότερο από το 80% του παραγόμενου ουίσκι ανήκει σε μη σκωτσέζικες εταιρείες. Μια ενημέρωση που δημοσιεύθηκε το 2002 από το Κέντρο Πληροφοριών του Κοινοβουλίου της Σκωτίας για την Επιτροπή Επιχειρήσεων και Δια Βίου Μάθησης του κοινοβουλίου της Σκωτίας ανέφερε ότι ο τουρισμός αντιπροσώπευε έως και το 5% του ΑΕΠ και το 7,5% των θέσεων εργασίας.

Η Σκωτία ήταν μια από τις βιομηχανικές δυνάμεις της Ευρώπης από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης και μετά, έγινε παγκόσμιος ηγέτης στη μεταποίηση. Αυτό άφησε μια κληρονομιά στην ποικιλία των αγαθών και των υπηρεσιών που παράγει η Σκωτία, από κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, ουίσκι και κουλουράκια μέχρι κινητήρες αεριωθουμένων οχημάτων, λεωφορεία, λογισμικό ηλεκτρονικών υπολογιστών, πλοία, ηλεκτρονικά και μικροηλεκτρονικά, καθώς και τραπεζικές υπηρεσίες, διαχείριση επενδύσεων και άλλες συναφείς χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. Όπως και οι περισσότερες άλλες προηγμένες βιομηχανικές οικονομίες, η Σκωτία έχει δει μια μείωση της σημασίας τόσο των μεταποιητικών βιομηχανιών όσο και των πρωτογενών εξορυκτικών βιομηχανιών. Αυτό έχει συνδυαστεί με την άνοδο του τομέα των υπηρεσιών της οικονομίας, ο οποίος έχει γίνει ο μεγαλύτερος τομέας στη Σκωτία.

• Η Σημαία της Σκωτίας χρονολογείται, σύμφωνα με το θρύλο, από τον 9ο αιώνα κι είναι έτσι η παλαιότερη εθνική σημαία που χρησιμοποιείται ακόμα. Αποτελεί επίσης τμήμα του σχεδίου της σημαίας του Ηνωμένου Βασιλείου.
• Ο μονόκερως χρησιμοποιείται σαν σύμβολο της Σκωτίας στην εραλδική. Ο βασιλικός θυρεός της Σκωτίας, που χρησιμοποιόταν πριν το 1603 από τους βασιλείς της Σκωτίας, απεικόνιζε ένα λιοντάρι ανάμεσα σε δύο μονόκερους.
• Τα Πετράδια του Στέμματος της Σκωτίας βρίσκονται στην αίθουσα του θρόνου του Κάστρου του Εδιμβούργου και μετακινούνται μόνο σε κρατικές περιστάσεις.
• Γουίλιαμ Γουάλας, εθνικός ήρωας και ηγέτης του Πολέμου Ανεξαρτησίας της Σκωτίας.
• Flower of Scotland (Άνθος της Σκωτίας), θεωρείται ο εθνικός ύμνος της Σκωτίας.
• Το ταρτάν είναι συγκεκριμένο είδος ραφής υφάσματος, το οποίο χρησιμοποιείται στα κιλτ και δηλώνει κάποια συγκεκριμένη σκωτσέζικη φατρία.
• Η Εθνική γιορτή είναι στις 30 Νοεμβρίου, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Ανδρέα, ο οποίος είναι ο Προστάτης Άγιος της χώρας.
• Η Σκωτία έχει δικό της Βασιλικό Θυρεό, που είναι ελαφρώς παραλλαγμένος από αυτόν που χρησιμοποιείται στο υπόλοιπο Ηνωμένο Βασίλειο

• Εθνική Βιβλιοθήκη της Σκωτίας

• Scotland.org
• Scottish Parliament
• Χάρτες
• Σκωτία στο Curlie