Kopnena Vojska Sjedinjenih Američkih Država

United States Army) je najveći i najstariji vid Oružanih Snaga SAD-a. Svoje korijene historijski vuče od Kontinentalne vojske koja je formirana 14. juna 1775. godine u američkom ratu za nezavisnost. Uloga i zadaća ovog vida vojske je kako zaštita američkih nacionalnih interesa u inostranstvu tako i odbrana SAD-a od drugih država.

Kopnena vojska SAD-a United States Army
Aktivna	formirana 14. juna 1775.
Država	SAD
Vrsta	kopnena vojska
Dio	Oružane snage Sjedinjenih Američkih Država
Glavno sjedište	Pentagon
Boje	crna, zlatna i bijela
Komandanti
Načelnik štaba kopnene vojske SAD-a	general Mark A. Milley

U fiskalnoj 2010. godini kopnena vojska je raspolagala sa preko 561.979 aktivnih vojnika, kada se toj cifri dodaju rezervni sastavi ona je 2010. godine iznosila preko 1.129.275 vojnika. Dodatno tome ona je 2010. godine raspolagala sa 250.000 civilnih uposlenika. Brojnost vojnika kopnene vojske SAD-a prelaze kopnene vojske Kine, Indije i Sjeverne Koreje.

Kopnena vojska SAD-a je bila sudionik oba svjetska rata kao i veliki broj vojnih intervencija SAD-a. Od drugiog svjetskog rata smatrana je za najopremljeniju i najmobilniju kopnenu vojsku na planeti, a od kraja hladnog rata često je imala sukobe sa protivnicima u tipu asimetričnog ratovanja.

18. vijek

 

Kontinentalna vojska je formirana 14. juna 1775. godine na drugom kontinentalnom kongresu kao ujedninjena vojska kolonija u borbi protiv Velike Britanije, a za njenog komadanta izabran je George Washington. Vojsku su u početku sačinjavali muškarci koji su prethodno služili u britanskoj vojsci ili u kolonijalnim milicijama koji su sa sobom donijeli veliki dio britanske vojne baštine. Kako je rat za nezavisnost napredovao franucska pomoć, resursi i vojno razmišljane doveli su do oblikovanja vojske. Brojni vojnici iz tadašnjih europskih zemalja su priskočili u pomoć kao što je bio Friedrich Wilhelm von Steuben koji je sa sobom donio taktike i organizacijske vještine iz pruske vojske.

Vojska je vodila brojne bitke na jugu 1780. i 1781. godine služeći se fabianovom taktikom i taktikom udari i bježi pod vodstvom general-majora Nathanael Greenea nanoseći udarce britanskoj vojsci tamo gdje je ona bila vojno najslabija. Washington je izvojevao pobjede nad Britancima u bitkama kod Trentona i Princetona, ali je izgubio niz bitaka u kampanji za New York i New Jersey 1776. i u Philadelphijskoj kampanji 1777. godine. Odlučnom pobjedom iz francusku pomoć kod Yorktowna 1781. godine kontinentalna vojska je dobila prevlast nad britanskom vojskom.

Nakon rata Kontinetalna vojska je rasformirana kao odraz republikanskog nepovjerenja. Milicije kolonija su bile jedina vojna sila nove države sa izuzetkom regimente koja je čuvala zapadnu teritoriju i jedne atiljerijske baterije koja je čuvala arsenal West Pointa. Međutim, zbog kontinuiranih sukoba sa Indijancima ubrzo je shvaćeno da je potrebno formirati obučenu vojsku. Regularna vojska u početku veoma mala s velikim gubicima je reorganizovana u Legiju Sjedinjenih Država koja je osnovana 1791. godine, a preimenovana u Armiju Sjedinjenih Država 1796. godine.

1798. godine tokom Kvazi-rata sa Francuskom, Kongres je osnovao Privremenu vojsku od 10.000 vojnika koja se sastojala od 12 pješadijskih regimenti i 6 trupa lahkih zmajeva. Do marta 1799. godine Kongres je formirao i Eventualnu vojsku od 30.000 vojnika uključujući i 3 konjičke regimente.

19. vijek

 

Rat 1812. godine je bio drugi i zadnji anglo-američki rat i imao je mješovite rezultate. Američka vojska nije osvojila Kanadu, ali je slomila otpor Indijanaca i spriječila njihovo širenje na sjeverozapadne teritorije i potvrdila svoju nezavisnost zaustavljajući dvije velike britanske invazije 1814. i 1815. godine. Nakon pobjede u bitci kod jezera Erie 1813. godine američka vojska je zauzela zapadne dijelove Gornje Kanade, izvojevala pobjede kod Yorka i Temze što je dovelo do kolapsa Zapadne Konfederacije. Nakon američkih pobjeda u kanadskoj provinciji Gornja Kanada, britanske trupe su uspjele ući i spaliti Washington koji je bio branjen od milicije 1814. godine. Međutim regularna vojska je uspjela dokazati da je profesionalna i sposobna pobijediti britansku vojsku tokom invazije na Plattsburgh i Baltimore što je potaknulo na britanski sporazum o prethodno odbijenim uvjetima status quo ante bellum. Dvije sedmice nakon što je potpisan sporazum (nije ratificiran), Andrew Jackson je pobijedio Britance u bitci za New Orleans i opsadi tvrđave St. Philip te dobio status nacionalnog heroja. Američki vojnici i mornari su zadnjim fazama rata zarobili britanske bojne brodove HMS Cyane, HMS Levant i Penguin. Prema sporaumu obje zaraćene strane su se vratile na teritorijalni status quo. Obje ratne mornarice su zadržale zarobljene ratne brodove.

Velika vojna kampanja protiv Indijanaca se vodila na Floridi protiv plemena Seminole. Bili su potrebni dugi ratovi (1818-1858) da se napokon pobijede Seminole i prebace u Oklahomu. Uobičajena strategija u indijanskim ratovima bila je preuzimanje kontrole nad hranom Indijanaca tokom zime, problem na Floridi je bio što nije bilo zimskih uslova. Druga strategija bila je sklapanje saveza s drugim indijanskim plemenima, ali i to je bilo beskorisno jer su Seminole porazile sva druga inidjanska plemena koja su došla na Floridu krajem XVIII stoljeća.

Američka vojska se borila i pobijedila u američko-meksičkom ratu (1846-1848). Američka pobjeda rezultirala je stjecanjem teritorija koji su s vremenom postali cijele ili dijelovi država California, Nevada, Utah, Colorado, Arizona, Wyoming i New Mexico.

Američki građanski rat

 

Američki građanski rat je bio po pitanju žrtava bio najrazorniji rat u američkoj historiji. Nakon što je većina američkih saveznih država u kojima je robovlasništvo bilo legalno formiralo Konfederaciju američkih država i Vojsku Konfederacije na čelu sa bivšim oficirima američke vojske mobiliziran je velik dio južnjačke bjelačke radne snage. Snage Sjedinjenih Država (Unije ili Sjevera) formirale su Vojsku Unije koja se sastojala od manjeg dijela regularnih vojnih jedinica i velikog broja dobrovoljačkih jedinica iz svih država sa sjevera i juga izuzev Južne Karoline.

U prve dvije godine rata snage Konfederacije imale su uspjeha u borbama ali izgubile su kontrolu nad pograničnim državama. Konfederacija je morala braniti jako velik teritorij gdje je dvosruko veća smrtnost bila od bolesti u odnosu na gubitke u borbama. Unija je koristila strategiju osvajanja obalnih područja i luka, te rijeka. DO 1863. godine Konfederacija je bila praktički zagušena. Dok se vojska na istoku borila dobro, na zapadnom dijelu je nizala poraze dok snage Unije nisu zauzele New Orleans 1862. godine zajedno sa rijekom Tennessee. U kampanji za Vicksburg od 1862. do 1863. godine general Ulysses S. Grant je zauzeo rijeku Mississippi i time presjekao jugozapad. Grant je preuzeo zapovjedništvo nad snagama unije 1864. godine i nakon niza bitaka s vrlo teškim žrtvama, general Robert E. Lee bio je pod opsadom Richmonda dok je general William T. Sherman zauzeo Atlantu i prošao kroz Georgiju i Karoline. Glavni grad Konfederacije je pao u aprilu 1865. godine, a Lee je nakon toga predao svoju vojsku na dvoru Appomattox Court. Ostaci kofederacijske vojske su se predali u narednih nekoliko mjeseci.

U američkoj historiji ovo je do sada bio najsmtronosniji rat što je rezultiralo sa 620,000 mrtvih muškaraca na obe srane. Na temelju podataka iz popisa 1860. godine, 8% svih bijelih muškaraca u dobi od 13 do 43 godine izgubilo je život je u ratu, uključujući 6,4% na sjeveru i 18% na jugu.

Kraj 19. vijeka

 

Nakon građanskog rata, američka je vojska imala zadatak da obdrži zapadna plemena Indijanaca u indijanskim rezervatima. Osnovali su mnoge utvrde i angažirali se u zadnjem od američkih indijanskih ratova. Američka vojska je zauzela neke od južnih država tokom perioda rekonstrukcije.

Ključne bitke u špansko-američkom ratu 1898. godine vodila je Ratna mornarica SAD-a. Koristeći uglavnom nove dobrovoljce, američka vojska porazila je Španiju u kopnenim kampanjama na Kubi i odigrala važnu ulogu u filipinsko-američkom ratu.

20. vijek

Počevši od 1910. godine američka vojska je počela nabavljati prve avione. 1910. godine za vrijeme Meksičke revolucije vojska je raspoređena u američke gradove u blizini granice kako bi se osigurala sigurnost života i imovine. 1916. Pancho Villa , glavni vođa pobunjenika, napao je Columbus u Novom Meksiku , potaknuvši američku intervenciju u Meksiku do 7. februara 1917. Borili su se protiv pobunjenika i meksičkih saveznih trupa do 1918. godine.

Svjetski ratovi

 

Sjedinjene Američke Države ulaze 1917. godine u prvi svjetski rat na stranu silaAntante čije su članice bile Velika Britanija, Francuska, Rusko Carstvo, Italija i drugi saveznici. Američke trupe su poslane na zapadni front i bile su uključene u zadnje dvije ofenzive s kojima je okončan prvi svjetski rat. Nakon novembra 1918. godine vojska je ponovno smanjila svoje snage.

1939. godine prema procjeni američka kopnena vojska je imala između 174 000 i 200 000 vojnika, što je bilo manje od Portugala koji je tada po vojnoj sili bio na 17. ili 19. mjestu. General George Marshall je imenovan za načelnika štaba kopnene vojske SAD-a u septembru 1939. godine, te je započeo povećanje i modernizaciju vojske u pripremama za rat.

 

Sjedinjene Američke Države su ušle u drugi svjetski rat u decembru 1941. godine nakon japanskog napada na Pearl Harbor. Na europskom frontu trupe američke kopnene vojske su formirale značajan dio snaga koje su zauzele sjevernu Afriku i Siciliju, kasnije ratovale u Italiji. Na dan D 6. juna 1944. godine i nakon oslobađanja Europe i poraza Trećeg rajha milioni američkih vojnika su odigrali važnu ulogu.

U Tihom oceanu vojnici američke kopnene vojske su zajedno sudjelovali sa vojnicima marinskim korpusom u zauzimanju pacifičkih otoka od Japanaca. Nakon predaje sila osovine u maju 1945. (Njemačka) i u agustu iste godine (Japan), američke vojne snage su bile raspoređene u Njemačkoj i Japanu kako bi okupirali ove dvije zemlje. Dvije godine nakon rata Zračne snage Kopnene vojske SAD-a se odvajaju od Kopnene vojske SAD-a i formiraju se Zračne snage Sjedinjenih Američkih Država u septembru 1947. godine. 1948. godine po naređenju predsjednika Harry S. Trumana je došlo do desegregacije u vojsci.

Hladni rat

1945–1960

Nakon drugog svjetskog rata nastupa period hladnog rata, odnosno sukob istoka i zapada. Izbijanjem korejskog rata dolazi do zabrinutosti odbrane Zapadne Europe. Dva korpusa, V i VII reaktivirani su u sklopu 7. armije kopnene vojske SAD-a 1950. godine, a američka vojska u Europi porasla je sa jedne na četiri divizije. Stotine hiljada američkih vojnika ostalo je stacionirano u Zapadnoj Njemačkoj, ali i u Belgiji, Nizozemskoj i Velikoj Britaniji do 1990-ih u očekivanju potencijalnog sovjetskog napada.

Za vrijeme hladnog rata američke trupe i njihovi saveznici borili su se protiv komunističkih snaga u Koreji i Vijetnamu. Korejski rat počeo je u junu 1950. godine kada su Sovjeti napustili sjednicu Vijeća sigurnosti UN-a odustajući od svojeg veta. U sklopu snaga UN-a stotine hiljada američkih vojnika borilo se kako bi spriječilo okupaciju Južne Koreje od Sjeverne Koreje i u invaziji sjevera. Nakon operativnih napredovanja i povlačenja obiju strana i ulaska kineske armije u rat, sporazumom otok je vračen na status quo u julu 1953. godine.

1960–1970

 

Vijetnamski rat se smatra jednom od nižih tački američke vojske što zbog slanja regruta, tako i zbog reakcija američke javnosti na sam rat. Američke snage su bile raspoređene u Južnom Vijetnamu još od 1959. godine ali u svrhu obavještajnih, advizorskih i zadataka obuke, nisu bile rasporežene u velikom broju do 1965. godine nakon incidenta u Tonkiškom zaljevu. Američke su snage učinkovito uspostavile i održavale vojnu kontrolu nad bojnim poljem, ali borile su se protiv borbe protiv gerilske taktike komunističkog Viet Conga i vojske Sjeverng Vijetnama. Na taktičkoj razini, američki vojnici (i američka vojska u cjelini) nisu izgubili značajnu bitku.

Tokom 1960-ih, Ministarstvo obrane SAD-a i dalje je nadgledalo rezervne snage i ispitivalo broj divizija i brigada, kao i višak održavanja dviju pričuvnih komponenti, Kopnenu vojsku Nacionalne garde i Rezervu Kopnene vojske. 1967. godine ministar odbrane Robert McNamara je donio odluku da je 15 borbenih divizija Kopnene vojske Nacionalne garde nepotrebno i smanjio ih na osam (jedna motorizovane pješadije, dvije oklopne i pet pješadijskih), ali je povećao broj brigada sa sedam na 18 (jedna zračno-desantna, jedna oklopna, dvije motorizovane pješadije i 14 pješadijskih). Smanjenje divzija nije bilo pozitivno prihvačeno među saveznim državama. Njihovi prigovori uključivali su neadekvatnu kombinaciju manevarskih elemenata za one koji su ostali i kraj prakse rotacije divizijskih komandi među državama koje su ih podržavale. Prema prijedlogu, preostali komandanti divizija trebali su boraviti u državi divizijske baze. Međutim, nije se trebalo smanjiti ukupna snaga Kopnene vojske Nacionalne garde, što je uvjerilo guvernere da prihvate plan.

1970–1990

 

Politiku totalnih snaga usvojio je načelnik štaba Kopnene vojske SAD-a general Creighton Abrams nakon rata u Vijetnamu koja uključuje tretiranje triju komponenata regularne vojske, nacionalne garde i rezervnih snaga kao jedinstvene snage. Mišljenja da ni jedan američki predsjednik ne bi uputio SAD u rat bez podrške naroda Sjedinjenih Država, general Abrams je shodno tome isprepleteo strukturu Kopnene vojske SAD-a, na osnovu čega se proširene operacije ne bi provodile bez uključivanja Nacionalne garde i Rezervne vojske.

1980-e su bile decenija reorganizacije. Vojska je bazirana na dobrovoljnoj službi sa akcentom na obuku i tehnologiju. Kopnena vojska je uzela učešće u vojnim operacijama invazije na Grenadu 1983. i invazije na Panamu 1989. godine.

1989. godine Njemačka se bližila ka uejdninjenju, a hladni rat se privodio kraju, na što je komanda vojske ragirala planiranjem smanjenja snaga. Novembra 1989. godine u Pentagonu su se izrađivali planovi o smanjenju broja vojnika za 23 %, sa 750.000 na 580.000 vojnika. Korišteni su brojni poticaji kao što su penzionisanje.

1990

 

1990. godine Irak je izvršio inavziju Kuvajta, a američke kopnene snage su se brzo rasporedile kako bi zaštitile Saudijsku Arabiju. U januaru 1991. godine započeta je operacija Pustinjska oluja, koalicija sa oko 500.000 vojnika predvođena SAD-om se suprostavila iračkoj vojsci. Operacija je završila pobjedom snaga koalicije, a iračka vojska je bila razbijena. Neke od najvećih tenkovskih bitaka zbile su se tokom zalivskog rata.

Nakon operacije Pustinjska oluja kopnena vojska nije imala velike borbene operacije tokom 1990-ih, ali je učestvovala u mirovnim misijama.

21. vijek

 

11. septembra 2001. godine, 53 osoba civilnog osoblja i 22 vojnika su poginuli od ukupnih 125 poginulih u terorističkom napadu na Pentagon kada se putnički avion American Airlinesa leta 77 kojeg su oteli 5 otmičara Al-Kaide zabio u zapadni dio zgrade Pentagona u sklopu napada 11. septembra. Kao odgovor na napade 11. septembra i kao dio globalnog rata protiv terorizma američke i NATO snage su napale Afganistan u oktobru 2001. godine rušeći talibanski režim. 2003. godine američka vojska sa saveznicima kreće u napad na Irak. Tokom narednih godina iz rata protiv iračke vojske ovaj sukob u Iraku se nastavlja u protivgerilsku borbu.

Do 2009. godine, glavni plan modernizacije vojske, najambiciozniji od drugog svjetskog rata bio je Future Combat Systems (bos. boreni sistemi budućnosti). 2009. godine mnogi sistemi su otkazani, a ostali su uključeni u program modernitacije BCT-a. Do 2017. godine završen je projekat modernizacije brigada i njegovo sjedište, Komanda modernizacije brigade je preimneovan u Joint Modernization Command (bos. Zajednička komanda modernizacije) ili JMC. U periodu 2016-2017. godine vojska je povukla stotine izviđačkih helikopetra OH-58 Kiowa, zadržavajući borbene helikoptere Apache.

Komponente

Zadatak organizaciej Kopnene vojske SAD-a potiče još od 1775. godine. U prvih sto godina postojanja Kopnena vojska SAD-a je bila mala mirnodopska snaga koja je bivala u utvrdama i obavljala druge mirnodopske dužnosti kao što su inžinjerstvo i građevinski radovi. Tokom ratnih vremena kopnena vojska je proširivana dobrovoljcima. Savezne države su raspolagale sa milicijskim snagama koje su se mogle dai na raspolaganje vojsci.

Do dvadeseog vijeka američka vojska je mobilizirala dobrovoljce u četiri odvojena navrata tokom svakog velikog rata u devetnaestom vijeku. Tokom prvog svjetskog rata organizovana je "Nacionalna vojska", koja je organizovana da bi se borila u sukobima što je zamijenilo koncept američkih dobrovoljaca. Demobilisana je krajem prvog svjetskog rata, a zamijenjena je Regularnom vojskom, Organizovanim korpusom rezerve i državnim milicijama. u 1920-im i 1930-im vojnci "karijeristi" su bili poznati kao "regularna vojska"a "oformljeni rezervni korpus" i "oficirski rezervni korpus" uvećani su da popune slobodna mjesta po potrebi.

1941. godine osovana je "Kopnena vojska SAD-a" da se bori u drugom svjetskom ratu. Regularna vojska, Kopnena vojska SAD-a, Nacionalna garda, oformljeni rezervni korpus (ERC) i oficirski rezervni korpus (ORC) postojali su istovremeno. Nakon drugog svjetskog rata ORC i ERC su spojeni u Rezervu kopnene vojske SAD-a. Vojska Sjedinjenih Država ponovno je uspostavljena za Korejski rat i rat u Vijetnamu i demobilizirana je nakon obustave regrutacije.

Trenutno je Kopnena vojska SAD-a podijeljena na Regularnu vojsku, Rezervu kopnene vojske i Kopnenu vojsku nacionalne garde. Neke od saveznih država i dalje održavaju svoje odbrambene snage kao tip rezerve Nacionalne garde.

Komande kopnene vojske i komande komopnenti službe kopnene vojske

  Glavi štab, Ministarstvo kopnene vojske Sjedinjenih Američkih Država (HQDA):

Komanda	Trenutni komadant	Sjedište štaba
Komanda snaga kopnene vojske SAD-a (FORSCOM)	GEN Michael X. Garrett	Fort Bragg, Sjeverna Karolina
Komanda kopnene vojske SAD-a za budućnost (AFC)	GEN John M. Murray	Austin, Texas
Komanda kopnene vojske SAD-a za opremu (AMC)	GEN Gustave F. Perna	Redstone Arsenal, Alabama
Komanda kopnene vojske SAD-a za obuku i doktrinu (TRADOC)	GEN Paul E. Funk II	Fort Eustis, Virginia
Komande komopnenti službe kopnene vojske	Trenutni komadant	Sjedište štaba
Kopnena vojska SAD-a Afrika (USARAF)/9. armija/Operativna grupa Kopnen vojske SAD-a Južna Europa	MG Roger L. Cloutier, Jr.	Caserma Ederle, Vicenza, Italija
Kopnena vojska SAD-a Centar (ARCENT)/3. amrija	LTG Terry Ferrell	Shaw Air Force Base, Južna Karolina
Kopnena vojska SAD-a Europa (USAREUR)/7. armija	LTG Christopher Cavoli	Clay Kaserne, Wiesbaden, Njemačka
Kopnena vojska SAD-a Sjever(ARNORTH)/5. armija	LTG Laura J. Richardson	Joint Base San Antonio, Texas
Kopnena vojska SAD-a Pacifik (USARPAC)	GEN Paul LaCamera	Fort Shafter, Havaji
Kopnena vojska SAD-a Jug (ARSOUTH)/6. armija	MG Daniel R. Walrath	Joint Base San Antonio, Texas
Kopnena vojska SAD-a, Kibernetička komanda (ARCYBER)	LTG Stephen G. Fogarty	Fort Belvoir, Virginia
Kopnena vojska SAD-a, Komanda za raketnu odbranu i svemir/Strateška komanda (USASMDC/ARSTRAT)	LTG Daniel L. Karbler	Redstone Arsenal, Alabama
Kopnena vojska SAD-a, Komanda za specijalne operacije (USASOC)	LTG Francis M. Beaudette	Fort Bragg, Sjeverna Karolina
Štab operativnih snaga	Trenutni komadant	Sjedište štaba
8. armija (EUSA)	LTG Michael A. Bills	Camp Humphreys, Južna Koreja
Direktne jedinice za izvještavanje	Trenutni komadant	Sjedište štaba
Nacionalno groblje Arlington i Nacionalno groblje američkih vojnika i zrakoplovaca	Katharine Kelley (civilian)	Arlington, Virginia
Centar za podrški akviziciju Kopnene vojske SAD-a (USAASC)	Craig A. Spisak (civilian)	Fort Belvoir, Virginia
Civilna agencija za ljudske resurse Kopnene vojske SAD-a (CHRA)	BG Larry D. Gottardi	Washington, D.C.
Inžinjeraki korpus Kopnene vojske SAD-a (USACE)	LTG Todd T. Semonite	Washington, D.C.
Komanda Kopnene vojske SAD-a za kriminalističke istrage (USACIDC)	MG Kevin Vereen	Quantico, Virginia
Komanda Kopnene vojske SAD-a za ljudske resurse (HRC)	MG Jason T. Evans	Alexandria, Virginia
Obavještajno-sigurnosna komanda Kopnene vojske SAD-a (INSCOM)	MG Christopher S. Ballard	Fort Belvoir, Virginia
Medicinska komanda Kopnene vojske SAD-a (MEDCOM)	LTG R. Scott Dingle	Zjednička baza San Antonio, Texas
Vojni distrikt Kopnene vojske SAD-a Washington (MDW)	MG Michael L. Howard	Fort Lesley J. McNair, Washington, D.C.
Komanda Kopnene vojske SAD-a za regrutaciju (USAREC)	MG Frank M. Muth	Fort Knox, Kentucky
Komanda Kopnene vojske SAD-a za testiranja i evaluaciju (ATEC)	MG Joel K. Tyler	Aberdeen Proving Ground, MD
Rtani koledž Kopene vojske SAD-a (AWC)	MG John S. Kem	Carlisle, Pennsylvania
Vojna akademija Sjedinjenih Država (USMA)	LTG Darryl A. Williams	West Point, New York

Izvor: U.S. Army organization

Struktura

 

Kopnena vojska SAD-a se sastoji od tri komponente: akivna komponenta, Regularna vojska i dvije rezervne komponente, Kopnena vojska Nacionalne Garde i Rezervni sastav Kopnene vojske SAD-a. Obje rezervne komponente se sastoje od vojnika sa skraćenim radnim vremenom koji vježbaju jednom mjesečno. Regularna vojska i Rezervni sastav Kopnene vojske SAD-a organizovane su prema članku 10 američkog kodeksa, dok je nacionalna garda organizovana prema članku 32. Dok je Kopnena vojska Nacionalne Garde organizirana, obučena i opremljena kao sastavni dio američke vojske, kada nije u saveznoj službi, ona je pod komandom pojedinih državnih i teritorijalnih guvernera. Međutim, Nacionalna garda Distrikta Columbia je podređena američkom predsjedniku, a ne načelniku distrikta, čak i kad nije federalizirana. Bilo koja ili sva Nacionalna garda može se federalizirati po predsjedničkom nalogu i protiv želje guvernera.

 

Kopnenu vojsku SAD-a vodi civilni sekretar Kopnene vojske SAD-a koji ima ovlaštenja za vođenje svih poslova vojske pod autoritetom, direktivom i kontrolom ministra obrane. Načelnik štaba Kopnene vojske SAD-a je najviše rangirano vojno lice u kopnenoj vojsci, služi kao glavni vojni savjetnik i izvršni agent za tajnika vojske, odnosno njegov glavni servis; i član je Zajedničkog štaba.

 

Do 2013., vojska se prebacila na šest geografskih komandi koje su usklađene sa šest geografskih objedinjenih borbenih komandi (CCMD):

• Kopnena vojska SAD-a, Centar, Zrakoplovna baza Shaw, Južna Karolina
• Kopnena vojska SAD-a, Sjever, sjedište Fort Sam Houston, Teksas
• Kopnena vojska SAD-a, Jug, sjedište Fort Sam Houston, Teksas
• Kopnena vojska SAD-a, Europa, sjedište Clay kasarna, Wiesbaden, Njemačka
• Kopnena vojska SAD-a, Afrika, sjedište u Vinzenzi, Italija.

 

Kopnena vojska je svoje jedninice iz divizijskog ustroja transformirala u brigadni ustroj. Divizijski ustroj se zadržava, ali će divizijsko sjedište moći zapovijedati bilo kojom brigadom, a ne samo brigadama koje nose divizijsku lozu. Centralni dio ovog plana je da će svaka brigada biti modularna, tj. da će sve brigade iste vrste biti potpuno iste, te je stoga bilo kojom brigadom moguće zapovijedati bilo koja divizija. Kao što je navedeno prije ponovnih definicija krajnjih snaga 2013., tri glavne vrste kopnenih borbenih brigada su:

• oklopne brigade, snage 4,743 vojnika od 2014. godine
• brigade motorizovane pješadije, snage 4,500 vojnika od 2014. godine
• pješadijske brigade snage 4,413 vojnika od 2014. godine.

Pored toga postoje i brigade za borbenu podršku i pomoćne modularne brigade. Brigade za podršku uključuju brigade avijacije, koje će dolaziti u teškim ili lahkim varijantama i artiljerijske brigade i ekspedicijske izviđačke brigade.

Borbeno-manevarska organizacija

Kopnena vojska SAD-a trenutno se sastoji od 10 aktivnih divizija i jednog štaba divizije koji se može razmjestiti kao i nekoliko nezavisnih jedinica. U junu 2013. godine Kopnena vojska je iznijela planove za smanjenje na 32 aktivne borbene brigade do 2015. godine kada bi broj aktivnih vojnika iznosio 490.000. Načelnik štaba kopnene vojske Raymond Odierno projekovao je da će se kopnena vojska smanjiti na" 450.000 aktivnih vojnika 335 000 u Nacionalnoj gardi i 195 000 u Rezervi kopnene vojske" do 2018. godine. Međutim, taj je plan nova administracija ukinula i sada je planiran porast za 16 000 vojnika na ukupno 476 000 do oktobra 2017. Nacionalna garda i Vojska pričuva će imati manje širenje.

Unutar Nacionalne garde i Rezerve kopnene vojske postoji još 8 divizija, preko 15 manevarskih brigada, dodatne brigade za podršku i neovisni konjički, pješačke, artiljerijski, zrakoplovni, inženjerski i bataljoni za podršku.

  Komanda snaga Kopnene vojske SAD-a (FORSCOM)

Jedinice pod direktnom komandom	Trenutni koamdant	Sjedište
I korpus	general-poručnik Randy A. George	Joint Base Lewis-McChord, Washington
III korpus	general-poručnik Robert "Pat" White	Fort Hood, Texas
V korpus	general-poručnik John S. Kolasheski	Fort Knox, Kentucky
XVIII zračno-desantni korpus	general-poručnik Michael E. Kurilla	Fort Bragg, Sjeverna Karolina
Prva armija (FUSA)	general-poručnik Thomas S. James Jr.	Rock Island Arsenal, Illinois
Komanda rezerve Kopnene vojske SAD-a (USARC)	general-poručnik Charles D. Luckey	Fort Bragg, Sjeverna Karolina

Borbeno-manevarske jedinice pod komadom FORSCOM-a
Naziv	Sjedište	Nadređena jedinica
1. oklopna divizija	Fort Bliss, Texas i Novi Meksiko	III korpus
1. konjička divizija	Fort Hood, Texas	III korpus
1. pješadijska divizija	Fort Riley, Kansas	III korpus
3. konjička regimenta	Fort Hood, Texas	III korpus
3. pješadijska divizija	Fort Stewart, Georgia	XVIII zračno-desantni korpus
4. pješadijska divizija	Fort Carson, Colorado	III korpus
7. pješadijska divizija	Joint Base Lewis-McChord, Washington	I korpus
10. planinska divizija	Fort Drum, New York	XVIII zračno-desantni korpus
25. pješadijska divizija	Schofield Barracks, Hawaii	I korpus
82. zračno-desantna divizija	Fort Bragg, Sjeverna Karolina	XVIII zračno-desantni korpus
101. zračno-desantna divizija	Fort Campbell, Kentucky	XVIII zračno-desantni korpus

Borbeno-manevarske jedinice pod komadom drugih struktura
Naziv	Sjedište	Nadređena jedinica
2. konjička regimenta	Rose Barracks, Vilseck, Njemačka	Kopnena vojska SAD-a Europa
2. pješadijska divizija	Camp Humphreys, Južna Koreja	Osma armija
Borbena grupa 173. zračno-desantne Brigade	Camp Ederle, Vicenza, Italija	Kopnena vojska SAD-a Europa

Borbeno-manevarske jedinice pod komadom Kopnene vojske Nacionalne garde, pod federalizacijom
Naziv	Sjedište
28. pješadijska divizija	Pennsylvania, Ohio i Maryland
29. pješadijska divizija	Virginia, Maryland, Sjeverna Karolina i Florida
34. pješadijska divizija	Minnesota, Wisconsin, Iowa i Idaho
35. pješadijska divizija	Kansas, Missouri, Illinois, Oklahoma, Georgia, Arkansas, i Nebraska
36. pješadijska divizija	Texas, Louisiana i Mississippi
38. pješadijska divizija	Indiana, Michigan, Ohio i Tennessee
40. pješadijska divizija	Arizona, California, Hawaii, Oregon, i Washington
42. pješadijska divizija	New York, New Jersey i Vermont

Snage za specijalne operacije

  Komanda za specijalne operacije Kopnene vojske SAD-a (USASOC):

•   1st Special Forces Command
•   Army Special Operations Aviation Command
•   75th Ranger Regiment
•   John F. Kennedy Special Warfare Center and School
•   1st Special Forces Operational Detachment-Delta

Činovi

Generalski i oficirski činovi

Dohodovni razred	Posebni ¹ neaktivan rang	O-10	O-9	O-8	O-7	O-6	O-5	O-4	O-3	O-2	O-1
Oznaka
Čin	General armije General of the Army	General General	General pukovnik Lieutenant General	General major Major General	Brigadni general Brigadier General	Brigadir Colonel	Pukovnik Lieutenant Colonel	Major Major	Kapetan Captain	Natporučnik First Lieutenant	Poručnik Second Lieutenant
Skraćenica	GA	Gen	Lt Gen	Maj Gen	Brig Gen	Col	Lt Col	Maj	Capt	1st Lt	2nd Lt
NATO kôd	OF-10	OF-9	OF-8	OF-7	OF-6	OF-5	OF-4	OF-3	OF-2	OF-1
¹ Ratni čin.

Warrant officers

Dohodovni razred	W-1	W-2	W-3	W-4	W-5
Oznaka
Čin	Warrant Officer 1	Chief Warrant Officer 2	Chief Warrant Officer 3	Chief Warrant Officer 4	Chief Warrant Officer 5
Skraćenica	WO1	CW2	CW3	CW4	CW5
NATO kôd	WO-1	WO-2	WO-3	WO-4	WO-5

Podoficirski činovi

Dohodovni razred	E-9				E-8		E-7	E-6	E-5	E-4		E-3	E-2	E-1
Oznaka														bez oznake
Čin	Senior Enlisted Advisor to the Chairman	Sergeant Major of the Army	Command Sergeant Major	Sergeant major	First sergeant	Master sergeant	Sergeant first class	Staff sergeant	Sergeant	Corporal	Specialist	Private first class	Private	Private
Skraćenica	SEAC	SMA	CSM	SGM	1SG	MSG	SFC	SSG	SGT	CPL	SPC	PFC	PV2	PV1
NATO kôd	OR-9	OR-9	OR-9	OR-9	OR-8	OR-8	OR-7	OR-6	OR-5	OR-4	OR-3	OR-2	OR-1

Obuka

 

Obuka u Kopnenoj vojsci SAD-a je generalno podijeljena u dvije kategorije; individualnu i kolektivnu. Zbog mjera predostrožnosti u vezi s pandemijom virusa COVID-19, prve dvije sedmice osnovne obuke uključuje socijalno distanciranje i obuku baziranu za radnim stolom u zatvorenom. Nakon što novaci nakon dvije sedmice imaju negativan test na COVID-19, slijedećih 8 sedmica slijede standardne aktivnosti za većinu novaka, nakon čega slijedi "napredni individualizirani trening (eng. Advanced Individualized Training) (AIT) gdje prolaze svoju obuku za vojne profesionalne specijalnosti. Ovakva obuka traje od 14 do 20 sedmica sa OSUT-om koji kombinira osnovnu obuku i AIT. Dužina trajanja AIT-a varira ovisno o specijalnosti. Određena visokotehnička obuka u profesioalizaciji zahtjeva mnogo mjeseci (npr. prevodioc stranih jezika). Ovisno o potrebama vojske, osnovna obuka za borbene sisteme provodi se na više lokacija, od kojih su dvije poznate po svojem dugom radu Oklopna i Pješadijska škola, obje sa sjedištem u Fort Benningu, savezna država Georgia.

Uveden je i novi zadatak za obuku mlađih oficira koji će biti komadiri vodova u osnovnoj borbenoj obuci (BCT). Ovi poručnici preuzet će mnoge administrativne, logističke i svakodnevne zadatke koje su prije izvršavali vodnici tokom obuke i od njih se očekuje da "vode, obučavaju i pomažu u održavanju i jačanju morala, zaštita i spremnost "narednika za vježbu i njihovih voda BCT-a." Očekuje se da će ovi poručnici zaustaviti svako neprimjereno ponašanje kojem svjedoče u svojim vodovima, kako bi oslobodili narednike vježbi za obuku.

Pješadijsko naoružanje

Kopnena vojska koristi različite tipove pješadijskog naoružanja za potrebe pružanja manje vatre na kraćim udaljenostima. Najčešći tip naoružanja predstavlja jurišna puška M4 carbine koja je zapravo kompaktna verzija jurišne puške M16, ali i FN SCAR puška koju koriste američki rendžeri. Osnovni pištolj je Beretta M9, ali u upotrebi se nalazi veliki broj M11 pištolja. Oba pištolja bi trebala biti zamijenjena novijim M17 pištoljem kroz program Modular Handgun System. Vojnici su opremljeni sa različitim tipovima ručnih bombi kao što je M67 i M18 dimna bomba.

Mnoge jedinice su opremljene različitim specijaliziranim oružjem uključujući puškomitraljeze M249 koji služi za pružanje vatre na nivou desetine. Indirektna vatrena podrška pruža se pomoću automatskih bacača granata M320. Sačmarice M1014 i Mossberg 590 koriste se za probijanje vrata i blisku gradsku borbu. Od snajperskih pušaka najčešće su Mk 14, M107, M2010 i M110.

Sistemi naoružanja s posadom

Kopnena vojska SAD-a koristi različite sisteme naoružanja koje opslužuju posade vojnika u svrhu pružanja jake vatrene podrške na udaljenostima većim od pješadijskog naoružanja.

Mitraljez M240 je standardni mitraljez opće namjene u kopnenoj vojsci. Teški mitraljez M2 Browning se koristi uopšteno ili kao oružje montirano na različita vozila. Također bacač granata Mk 19 se koristi od strane motorizovanih jedinica.

Američka kopnena vojska koristi tri tipa minobacača za indirektno djelovanje kada teže topništvo nije prikladno ili nije dostupno. Minobacač najmanjeg kalibra u upotrebi je M224 60 mm koji se koristi na nivou pješadijskih četa. Slijedeći minobacač po kalibru je M252 kalibra 81 mm. Minobacač najvećeg kalibra u upotrebi kopnene vojske SAD-a je M120/M121 kaliba 120 mm koji je pretežno koristi u motorizovanim jedinicama.

Vatrenu podršku lahkim pješadijskim jedinicama pružaju haubice 105 mm M119A1 i haubice kalibra 155 mm M777.

U upotrebi se nalaze razni raketni bacači i raketni sistemi kako bi pješadija imala protivoklopne sposobnosti. AT4 je nevođeni raketni bacač koji se korisi protiv oklopnih vozila i fortifikacijskih objekata na udaljenostima do 500 metara. FIM-92 Stinger je lahki prijenosni protivavionski sistem. Također se koriste i protivoklopni rakteni sistemi kao što su BGM-71 TOW i FGM-148.

Vozila i letjelice

 

Doktrina američke kopnene vojske daje prednost mehaniziranom načinu ratovanja. Načešće vozilo koje se nalazi u upotrebi je visokomobilno višenamjensko vozilo (HMMWV) poznato pod nazivom Humvee koji se koristi u svrhe transporta, kao oružana platforma, sanitetsko vozilo i u druge namjene. Iako se koristi širok spektar vozila za borbenu podršku, jedan od najčešćih tipova je iz grupe HEMTT. Kao glavni borbeni tenk koristi se M1A2 Abrams, dok je M2A3 Bradley standardno borbeno vozilo pješadije. Ostala vozila uključuju Stryker, oklopne transportere M113 i različite tipove MRAP vozila.

Glavna artiljerijska oruđa su samohodna haubica kalibra 155 mm M109A6 i višecijevni bacač raketa M270 MLRS. Oba artiljerijska sistema se nalaze na gusjeničarskoj platformi i raspoređeni su u teškim mehanizovani jedinicama.

Iako avijacija kopnene vojske SAD-a koriti nekoliko zrakoplova sa fiksnim krilima, uglavnom koriste helikoptere različitih tipova i namjena. Neki od helikoptera su borbeni helikopteri AH-64 Apache, UH-60 Black Hawk višenamjenski helikopteri za taktički transport i CH-47 Chinook helikopteri za teški transport.