Christopher Lee

Yn syn hast santichjierrich wurkpaad as akteur makke er karriêre troch faak de smjunt te spyljen. Hy krige yn 'e 1950-er jierren bekendheid mei syn fertolkings fan 'e fampier greve Dracula, yn 'e searje fan Hammer Horror-films. Letter spile er de krimineel Francisco Scaramanga yn 'e James Bond-film The Man with the Golden Gun. Resinter makke er himsels by in hiele nije generaasje filmfans populêr mei syn rol as de boaze tsjoender Saruman, yn de Lord of the Rings-filmsearje en as greve Dooku yn 'e Star Wars-prequeltrilogy. Lee, dy't sawol yn 'e Winteroarloch as yn 'e Twadde Wrâldoarloch fochten hie, wie dêrnjonken ek aktyf as stimakteur, publisist en hardrock-sjonger.

Christopher Lee
akteur
persoanlike bysûnderheden
echte namme	Christopher Frank Carandini Lee
nasjonaliteit	Britsk
berne	27 maaie 1922
berteplak	Londen (Ingelân)
stoarn	7 juny 2015
stjerplak	Londen (Ingelân)
etnisiteit	Ingelsk Italjaansk
jierren aktyf	1948 – 2015
prizen	BAFTA 2011
offisjele webside
christopherleeweb.com

Jonkheid en oplieding

Lee waard yn 1922 berne yn 'e Londenske wyk Belgravia, as de soan fan Geoffrey Trollope Lee (1879-1941), in luitenant-kolonel yn it Britske leger, en dy syn frou, grevinne Estelle Marie Carandini di Sarzano (1889-1981). Syn heit focht yn 'e Twadde Boere-oarloch en de Earste Wrâldoarloch, wylst syn mem bekendstie om har skientme en ferivige waard troch de keunstskilders sir John Lavery, Oswald Birley en Olive Snell en ek troch de byldhouster Clare Frewen Sheridan. Lee, dy't ôfstamme fan Italjaanske adel, wie in betoerpakesizzer fan greve Francesco Carandini di Sarzano (1773-1839), in balling dy't ûnder de Napoleontyske Oarloggen syn heil yn Ingelân socht. Dy syn skoandochter (en Lee syn oerbeppe) wie de Ingelske operasjongster Marie Carandini (famkesnamme Burgess; 1826-1894). Oan syn heitekant wie Lee yn 'e fierte besibbe oan 'e Amerikaanske generaal Robert E. Lee en oan 'e astronoom John Lee.

 

Lee hie ien suster, Xandra Carandini Lee (1917-2002). Syn âlden giene útinoar doe't er fjouwer jier wie, en skieden doe't er seis jier wie. Syn mem naam de bern mei nei Switserlân, dêr't Lee yn Wengen op skoalle kaam. It wie dêr dat er syn earste aktearûnderfining opdie, as Oegemantsje yn it mearke mei deselde namme. Nei harren weromkear yn Londen wertroude Lee syn mem mei de bankier Harcourt George St-Croix Rose, de omke fan Ian Fleming (de geastlike heit fan geheim agint James Bond).

Mei njoggen jier waard Lee nei in ynternaat yn Oxford stjoerd, om him klear te steamen foar de prestizjeuze priveeskoalle fan Eton. Hoewol't Lee dêr yndie in talittingseksamen foar ôflei, koed er troch syn minne skoare op it mêd fan wiskunde gjin stúdzjebeurs besette. Om't syn styfheit net ree wie om 'e hege kosten fan in oplieding yn Eton te beteljen, learde Lee ynstee fierder oan it Wellington Kolleezje, in minder prestizjeuze priveeskoalle, dêr't er him ûnderskate yn 'e stúdzje fan 'e klassiken, Latyn en Gryksk. Oan 'e oare kant wied er net goed yn sport, en briek er gauris mei sin de regels, wat him faak op in wan bruien kaam te stean (ynklusyf ien kear foar it feit dat er te faak in wan bruien krige). Mei santjin jier moast er yn 1939 syn stúdzje oan it Wellington Kolleezje in jier foartidich ôfbrekke doe't syn styfheit fallyt gie. Koarte tiid letter skiede syn mem fan syn styfheit, en moasten Lee en syn suster wurk sykje om harsels te ûnderhâlden. Hy fûn in baantsje as klerk op it kantoar fan 'e rederij United States Lines, dat er lykwols mar koart hold.

 

Militêre tsjinst

Doe't de Sovjet-Uny ein 1939 Finlân binnenfoel en de Winteroarloch útbriek, reizge Lee nei Skandinaavje om as frijwilliger tsjinst te nimmen yn it Finske Leger. Hy en oare Britske frijwilligers waarden op in feilige ôfstân fan it front ynset foar bewekking, dat Lee naam nea diel oan 'e gefjochten. Nei't er weromkeard wie nei syn heitelân, koed er fannijs oan it wurk by United States Lines. Yn 'e rin fan 1940 joech er him by de Home Guard, de Britske boargerwacht. Nei it ferstjerren fan syn heit, op 12 maart 1941, dy't wollen hie dat syn soan krekt as hysels yn 'e Britske lânmacht tsjinne, melde Lee him ynstee oan by de loftmacht, de Royal Air Force.

Fan de simmer fan 1941 ôf wied er earst in hoart stasjonearre yn Súd-Rodeezje, it tsjintwurdige Simbabwe, dêr't er syn oplieding ta piloat ôfmeitsje soe. Op syn ien nei lêste trainingsflecht waard er lykwols oerfallen troch pineholle en begûn er dûbeld te sjen, wêrnei't by him in ôfwiking oan 'e eachsenuw fêststeld waard dy't makke dat er nea wer sels fleane meie soe. Foar Lee, dy't alhiel ferslingere rekke wie oan fleanen, kaam dat nijs as in slimmen klap, en in skoft lang hong er mar wat doelleas om. Uteinlik dreau syn wil om wat konstruktyfs te dwaan him derta dat er him oanmelde by de ynljochtingedifyzje fan 'e RAF.

 

Nei stasjonearrings yn Salisbury (no Harare), it Súdafrikaanske Durban en it Egyptyske Suëz, waard er ynset yn 'e Noardafrikaanske Kampanje, wêryn't de Britten en harren bûnsgenoaten it opnamen tsjin it Afrikakorps fan 'e Dútske fjildmaarskalk Erwin Rommel. Yn it lêst fan dy fjildtocht, yn Tuneezje, kaam Lee hast om doe't it fleanfjild fan it squadron dêr't er oan tafoege wie, bombardearre waard. Neitiid naam er diel oan 'e Alliëarde ferovering fan Sisylje, dêr't er malaria oprûn, en letter wied er belutsen by de Alliëarde ynfaazje fan Itaalje, dêr't er ûnder de slepende Slach om Monte Cassino taheakke waard oan 'e Nepaleeske Goerka's fan 'e Britsk-Yndyske 8ste Ynfanterydifyzje. Doe't er in pear dagen mei ferlof wie yn Napels, beklom er de fulkaan de Fesuvius, dy't trije dagen dêrnei útbarste.

Under de lêste dagen fan 'e Slach om Monte Cassino ûntsnapte Lee op 'e nij oan 'e dea doe't ien fan 'e fleantugen fan syn squadron by it opstiigjen delstoarte, en hy delknoffele boppe-op in op skerp steande bom. Nei ôfrin fan 'e slach, dy't útrûn op 'e befrijing fan Rome, besocht Lee dy stêd, dêr't er in moeting hie mei Nicolò Carandini, in neef fan syn memmes, dy't yn it Italjaanske ferset fochten hie. De lêste trijefearns jier fan 'e oarloch brocht Lee yn noardlik Itaalje troch. Nei eigen sizzen tsjinne er yn syn tiid yn Noard-Afrika ek in hoart by it Special Operations Executive (SOE) en de Long Range Desert Patrol, de foarrinner fan 'e hjoeddeiske kommando-ienheid SAS, mar dêroer hat er nea details jaan wold. Nei de Alliëarde oerwinning wied er fanwegen it feit dat er floeiend Frânsk en Dútsk spriek, belutsen by de opspoaring fan nazy-oarlochsmisdiedigers, oant er yn 1946 ôfswaaide mei de rang fan flight lieutenant (ekwifalint mei de rang fan kaptein yn 'e Keninklike Loftmacht).

Aktearkarriêre

Nei't er weromkeard wie nei Londen, koe Lee himsels net mear as kantoarklerk sjen, en in oanbod om 'e klassiken te ûnderwizen sloech er ôf om't er syn Latyn te roastich fûn. Uteinlik wie it syn efterneef Nicolò Carandini, dy't tsjin dy tiid de nije Italjaanske ambassadeur yn it Feriene Keninkryk wurden wie, dy't him oanrette om akteur te wurden. Carandini stjoerde him nei syn freon Filippo del Giudice, it haad fan 'e filmstudio Two Cities Films, en dy bea Lee in sânjierrich kontrakt oan. Lee makke syn debút as filmakteur yn 'e Goatyske românse Corridor of Mirrors, út 1947, dêr't er wolteld ien regel tekst yn hie. Syn "tiid as learjonge", sa't er it letter sels neamde, duorre tsien jier, wêryn't er meast ûnderstypjende rollen en eftergrûnpersonaazjes spile. Sa wie Lee û.m. te sjen (faak sûnder yn 'e begjintitels neamd te wurden) yn ferneamde films as Hamlet (1948), Captain Horatio Hornblower R.N. (1951), Quo Vadis? (1951) en Moulin Rouge (1952).

 

Yn 1957 spile Lee foar it earst yn in film foar de studio Hammer Film Productions, te witten The Curse of Frankenstein, as it Meunster fan Frankenstein. Dy rol late derta dat him in jier letter yn 'e film Dracula de titelrol oanbean waard. Dat wie sa'n súkses dat er neitiid almar wer yn deselde rol cast waard. Sa fertolke er de fampier greve Dracula yn 1965 op 'e nij yn Dracula: Prince of Darkness. Yn dy film seit Lee gjin wurd, mar sizet er allinnich mar. Sels woed er hawwe dat de tekst dy't foar him skreaun wie, fan sa'n minne kwaliteit wie dat er wegere hie om dy út te sprekken, mar senarioskriuwer Jimmy Sangster bewearde dat it skript nea tekst foar it personaazje fan Dracula omfetten hie. Lee sei ek dat Hammer him suver "sjantearre" om neitiid noch yn fierdere Dracula-films te spyljen, troch op him yn te praten en him foar te rekkenjen hoefolle minsken oft wurkleas wurde soene as hy, de stjer fan 'e filmrige, opstapte. Yn Dracula Has Risen from the Grave (1968), Taste the Blood of Dracula (1969) en Scars of Dracula (1970) hie Lee op 'e nij frijwol gjin tekst en ek los dêrfan net folle omhâns. Hy klage: "Se joegen my neat om te dwaan! Ik smeekte Hammer suver om my in diel fan 'e tekst brûke te litten dy't Bram Stoker skreaun hie. Ut en troch wist ik der sa'n tekstregel yn te smokkeljen." Nettsjinsteande Lee syn ûntefredenens wiene de films kommersjeel grutte súksessen, en makken se him ta in wiere filmstjer.

 

Tsjin 'e iere 1970-er jierren rekke de formule lykwols útwurke, en de beide foarlêste films fan 'e searje, Dracula A.D. 1972 (1972) en The Satanic Rites of Dracula (1973), brochten net folle jild mear yn 't laadsje. Tsjin dy tiid wie Lee sa dwers wurden dat er him op parsekonferinsjes iepentlik tsjin Hammer kearde. Neitiid makke de studio noch ien Dracula-film, The Legend of the 7 Golden Vampires (1974), mar dêr waard Lee net mear foar frege. Oare films dêr't Lee yn 'e 1950-er en 1960-er jierren yn meispile, wiene bgl. The Mummy (1959) en Raputin, the Mad Monk (1966), wêryn't er de titelrol fan Grigorij Raspûtin hie. Teffens died er trije Sherlock Holmes-ferfilmings: The Hound of the Baskervilles (1959), as sir Henry Baskerville, Sherlock Holmes and the Deadly Necklace (1962), as de grutte privee-detektive sels, en The Private Life of Sherlock Holmes (1970), as Holmes syn sels noch skranderder broer Mycroft. Teffens hied er in haadrol yn 'e Dútske (en Dútsktalige) film Das Rätsel der Roten Orchidee (1962). Hy die audysje foar The Longest Day (1962), oer de Alliëarde lânings op 'e kust fan Normanje op D-Day, mar waard dêrfoar ôfwiisd om't er "der net útseach as in militêr".

Yn 'e 1970-er jierren spile Lee û.m. Jekyll en Hyde yn I, Monster (1971), Lord Summerisle yn The Wicker Man (1973), dat syn persoanlike leaflingsfilm wie, de greve fan Rochefort yn The Three Musketeers (1973) en yn it ferfolch dêrop The Four Musketeers (1974), en de hiermoardner Francisco Scaramanga yn 'e James Bond-film The Man with the Golden Gun (1974). Fierders wurke er as ferteller-yn-byld sûnder euvelmoed mei oan 'e softcore-pornofilm Eugenie (1970): "Ik hie gjin idee dat dat wie wat it wie, doe't ik ôfspriek om 'e rol te dwaan. Se fertelden my dat it oer markys De Sade gie. Ik fleach nei Spanje foar ien dei wurk [...] Der wiene withoefolle lju efter my [yn byld]. Dy hiene allegear de klean oan. Der wie neat aparts of nuvers oan. In freon sei: 'Witst eins wol datst yn in film spilest dy't op Old Compton Street draait?' Dat wie yn dy tiid wêr't sokke lju har films besochten. 'Grappich, hear,' sei ik. Dat ik gloep dêrsanne hinne yn in swiere momkape mei in dûnkere sinnebril op en in sjaal om, en fûn de bioskoop en dêr stie myn namme. Ik wie poerlulk! Der folge in heechoprinnende rûzje. Doe't ik dy deis út Spanje ôfreizge wie, hie eltsenien efter my fuort de klean útdien!"

 

Behalven yn it Feriene Keninkryk spile Lee ek op 'e nij yn ferskate Dútsktalige films op it Jeropeeske fêstelân. Dêrnjonken wied er yn 1972 filmprodusint fan 'e horrorfilm Nothing But the Night; dat wurk hied er lykwols gjin aardichheid oan en sadwaande wie dat foar him ien kear mar nea wer. Yn 1977, doe't er der skjin syn nocht fan hie dat er yn syn heitelân almar wer typecast waard as de smjunt yn horrorfilms, ferfear Lee nei de Feriene Steaten. Syn earste Amerikaanske film wie de rampefilm Airport '77, dy't noch datselde jiers útkaam. Hy ferraste freon en fijân troch op útnûging mei te dwaan oan it komyske sketcheprogramma Saturday Night Live, op 'e Amerikaanske tillefyzje. Dêr siet regisseur Steven Spielberg yn it publyk, dy't him op basis fan syn optreden dêre in rol taparte yn 'e komeedzje 1941 (1978).

Yn 'e 1980-er jierren spile Lee û.o. de rol fan in faksist dy't de Feriene Steaten ûntdwaan wol fan alle net-blanken yn The Return of Captain Invincible (1982). Ek wied er te sjen yn Howling II: Stirba – Werewolf Bitch (1985). Yn 1991 en 1992 spile er nochris de rol fan Sherlock Holmes yn Incident at Victoria Falls, resp. Sherlock Holmes and the Leading Lady. Yn Police Academy: Mission to Moscow (1994) fertolke er de rol fan in Russyske plysjekommandant. De kwalitatyf bêste rol fan syn karriêre fûn er sels dy fan Muhammed Ali Jinnah, de stifter fan Pakistan, yn 'e biografyske film Jinnah (1998).

 

Nei de milenniumwiksel wist Lee in hiel nij publyk te berikken mei syn rol as de boaze tsjoender Saruman yn 'e Lord of the Rings-films: The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring (2001), The Lord of the Rings: The Two Towers (2002) en The Lord of the Rings: The Return of the King (2003). Yn 'e lêste film ferskynde Lee trouwens inkeld yn 'e extended cut, mar net yn 'e bioskoopferzje. Yn deselde snuorje wied ek te sjen yn twa Star Wars-films: Star Wars: Episode II – Attack of the Clones (2002) en Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith (2005). Ek dêryn spile er in smjunt, nammentlik greve Dooku. Yn 'e âlderdom fan mear as tachtich jier die Lee it measte skermjen yn dy rol sels (dat hied er al leard oan it Wellington Kolleezje), mar foar de útzoomde bylden mei de enerzjikere aksje moast der in stunt double oan te pas komme. Oer it feit dat er gauris de smjunt spile, seid er sels: "Jawis, ik haw mear as genôch swiere jonges spile, mar sa't Anthony Hopkins seit: 'Ik spylje gjin smjunten, ik spylje minsken.'"

Neitiid wie Lee noch te sjen yn films as Sleepy Hollow (2005), Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (2007), Triage (2009) en Hugo (2011). Ek yn 2011 wurke er mei oan 'e film The Hobbit: An Unexpected Journey, in prequel fan 'e Lord of the Rings-trilogy. Dêryn spile er nochris de tsjoender Saruman, mar no as in guodlik âldman, foàr't er troch de demon Sauron korrumpearre waard. Om't Lee op syn jierren net mear nei Nij-Seelân ta doarst te fleanen (dêr't de film opnommen waard), brocht regisseur Peter Jackson de filmset nei Lee ta, yn Londen.

 

Njonken syn filmwurk spile Lee yn syn karriêre ek in protte yn tillefyzjesearjes, lykas yn 1967 yn in ôflevering fan The Avengers (yn Nederlân op 'e tillefyzje brocht as "De Wrekers") en yn 1997 yn in BBC-ferfilming fan Ivanhoe. Op 'e Frânske tillefyzje spile er yn 1989 yn 'e rige La Révolution Française de rol fan Charles-Henri Sanson, de boal dy't sawol Loadewyk XVI as Maximilien de Robespierre ûnthalze. Fierders wie Lee ek in protte oan it wurk as stimakteur, sawol yn tekenfilms as yn kompjûter- en fideospultsjes. Yn 2011 krige Lee einlings en te'n lêsten de wichtichste Britske oeuvrepriis op it mêd fan film takend, de BAFTA Academy Fellowship Award. Lee hold oan mei aktearjen oan syn dea ta; in moanne foartiid hied er noch in kontrakt tekene om yn 'e Deenske film The 11th te spyljen.

Sjongkarriêre

Lee, mei syn djippe basstim, gie sjongen nea út 'e wei, mar pas op jierren ûntjoech er him ta in sjonger. Syn meast opfallende ierdere optreden op dat mêd wie syn rol yn 'e komeedzje anneks rockmusical The Return of Captain Invincible (1983), wêryn't er û.m. it nûmer Name Your Poison song. Syn earste kontakt mei it heavy metal-subsjenre fan 'e hardrock hied er yn 2004, doe't er mei de Italjaanske metalartyst Fabio Lione in duët song foar de single The Magic of the Wizard's Dream, fan it album Symphony of Enchanted Lands II fan 'e band Rhapsody of Fire.

Nei ferskate oare gearwurkings mei dy band brocht Lee yn 2010, yn 'e âlderdom fan 88 jier, syn earste eigen heavy metal-album út, mei as titel Charlemagne: By the Sword and the Cross. Dat waard yn metal-fermiddens mei loovjende kritiken ûntfongen, en itselde jiers noch bekroand mei de Spirit of Medal-priis op 'e Metal Hammer Golden Gods-seremoanje. Yn juny 2012 brocht Lee syn earste fideoklip út foar it nûmer The Bloody Verdict of Verden (oer it Bloedbad fan Verden).

 

Yn 2013, doe't er 91 wie, kaam Lee syn twadde heavy metal-album út: Charlemagne: The Omens of Death. Dêrmei hied er mei-iens it rekôr yn 'e hannen de âldste metalartyst út 'e skiednis fan it sjenre te wêzen. Yn desimber 2013 krong Lee mei 91 jier en seis moannen de hitlisten binnen (oant it 22ste plak) mei it nûmer Jingle Hell fan syn EP A Heavy Metal Christmas Too. Dêrmei wied er de âldste artyst dy't ea yn 'e hitlisten stien hie (it rekôr wie dêrfoar yn 'e hannen fan Tony Bennett, dy't itselde yn 2011 mei 85 jier lapt hie). Lee gie troch mei sjongen oant yn 2015, mei't er sei: "Ik wit net hoelang't ik der noch wêze sil, dus eltse dei moat fierd wurde en dat wol ik diele mei myn fans."

Priveelibben

Christopher Lee stie bekend om syn lingte fan 1.95 m, wêrmei't er boppe de measte minsken fan syn generaasje úttuorre. Hy spriek floeiend Ingelsk, Frânsk, Dútsk, Italjaansk en Spaansk en koe him rêde yn it Sweedsk, Russysk en Gryksk. Yn in ynterview heakke er dêroan ta dat er in petear fiere koe yn it Mandarynsk. Hy wie in oanhinger fan 'e Britske Konservative Partij, en hie, oars as dat wol sein wurdt, net in grutte samling okkulte boeken.

Ein 1950-er jierren wie Lee ferloofd mei de Sweedske ealfrouwe Henriette von Rosen, dy't er met hie yn in Stokholmske nachtklub. Har heit, greve Fritz von Rosen, seach him lykwols as skoansoan net sitten, en kaam hieltyd mei nije easken om in houlik ûnmooglik te meitsjen. Earst moast der nei de ferloving in jier wachte wurde om te trouwen; doe hierde de man privee-detektives yn om Lee nei te gean; dêrnei moast Lee mei referinsjes op 'e lapen komme (dêrby ferwiisde Lee û.m. troch nei kollega-akteur Douglas Fairbanks jr.). Doe't der gjin lek of brek oan him bliek te wêzen, easke Von Rosen dat Lee foar it houlik de tastimming wûn fan 'e Sweedske kening Gustaaf VI Adolf. Tafalligerwize hie Lee de kening jierren tefoaren ris met op 'e set fan 'e film Tales of Hans Andersen, en wist er sadwaande de fereaske tastimming te bemachtigjen. Lykwols besleaten hy en Henriette neitiid dochs mar fan 'e hiele saak ôf te sjen (neffens Lee sels fanwegen de finansjele ûnwissichheid fan syn karriêre as akteur).

Yn 1960 kaam Lee fia-fia yn 'e kunde mei de Deenske keunstskilderesse (en it eardere model) Birgit "Gitte" Krøncke. Dat wie leafde op it earste gesicht, en se ferloofden har al koarte tiid letter. Se trouden op 17 maart 1961 en krigen ien bern, dochter Christina Erika Carandini Lee (1963), dy't yn 2001 troude mei Juan Francisco Aneiros Rodriguez.

Yn 1997 waard Lee beneamd ta kommandeur yn 'e Earbiedweardige Oarder fan Sint-Jan. As ûnderdiel fan 'e Queen's Birthday Honours waard er yn 2001 beneamd ta kommandeur yn 'e Oarder fan it Britske Ryk (OBE). Yn 2009 waard er yn dyselde oarder ferheft ta ridder, wêrby't er riddere waard troch prins Charles. Normaal heart men dêrby del te knibbeljen, mar om syn hege jierren waard datoangeande foar Lee in útsûndering makke.

Ferstjerren

Mids 2015 waard Lee mei hertproblemen en swierrichheden op it mêd fan sykheljen opnommen yn it Chelsea and Westminster Hospital yn Londen. Sadwaande fierde er dêr op 7 juny fan dat jier yn besletten fermidden syn 93ste jierdei. Koart nei dy fiering, noch deselde deis, kaam Lee yn it sikehûs te ferstjerren. Syn frou hold it bekendmeitsjen fan syn dea tsjin oant 11 juny, sadat de famylje earst ynljochte wurde koe. De persize oarsaak fan Lee syn dea is ûnbekend.

• 1966 – Christopher Lee's Treasury of Terror
• 1974 – Christopher Lee's New Chamber of Horrors
• 1975 – Christopher Lee's Archives of Terror, Volume 1
• 1976 – Christopher Lee's Archives of Terror, Volume 2
• 1977 – Tall, Dark and Gruesome (autobiografy; werprinte yn 1999)
• 2004 – Lord of Misrule (autobiografy, op 'e nij besjoene en útwreide ferzje fan Tall, Dark and Gruesome)

albums

• 1998 – Christopher Lee Sings Devils, Rogues & Other Villains
• 2006 – Revelation
• 2010 – Charlemagne: By the Sword and the Cross
• 2013 – Charlemagne: The Omens of Death

extended plays

• 2012 – A Heavy Metal Christmas
• 2013 – A Heavy Metal Christmas Too
• 2014 – Metal Knight

singles

• 2012 – Let Legend Mark Me as the King
• 2012 – The Ultimate Sacrifice
• 2014 – Darkest Carols, Faithful Sing

• (in) Offisjele webside fan Christopher Lee
• (in) Folsleine filmografy fan Christopher Lee yn 'e Internet Movie Database (IMDb)
• (in) Fanwebside fan 'e Christopher Lee Community

Boarnen, noaten en/as referinsjes:

Foar boarnen en oare literatuer, sjoch ûnder: References en Bibliography, op dizze side. Commons    Ofbylden dy't by dit ûnderwerp hearre, binne te finen yn de kategory Christopher Lee fan Wiki Commons.