Зараастрызм, таксама маздэізм (авест.
Vahvī-daēnā-māzdayasna — «Добрая вера шанавання Мудрага», перс. بهدین behdin «Добрая Вера») — адна з найстаражытнейшых сусветных рэлігій, якая бярэ пачатак у адкрыцці прарока Спітамы Заратуcтры (новаперсідская форма імя — زرتشت, «Зартошт»; старажытнагрэчаская — Ζωροάστρης, «Зараастрэс»), атрыманым ім ад Бога — Ахура Мазды. У аснове вучэння Заратуштры — вольны маральны выбар чалавекам добрых думак, добрых слоў і добрых дзеяў. У старажытнасці і раннім Сярэднявеччы зараастрызм быў распаўсюджаны пераважна на тэрыторыі Вялікага Ірана і Старажытнай Арменіі. Да цяперашняга часу ў асноўным выцеснены ісламам, невялікія абшчыны захаваліся ў Іране і Індыі.
Зараастрызм | |
---|---|
Названа ад | Заратуштра |
Заснавальнік | Заратуштра |
Афіцыйная мова | Авестыйская мова |
Краіна | |
Асноватворны дакумент | Авеста |
Дэ-юрэ на падставе | Авеста |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Артыкул вымагае праверкі арфаграфіі Удзельнік, які паставіў шаблон, не пакінуў тлумачэнняў. |
Артыкул або раздзел вымагае перапрацоўкі Удзельнік, які паставіў шаблон, не пакінуў тлумачэнняў. |
Зараастрызм — тэрмін еўрапейскай навукі, які паходзіць ад грэчаскага вымаўлення імя заснавальніка рэлігіі. Іншая яе еўрапейская назва маздэізм, якая паходзіць ад імя Бога ў зараастрызме, у цяперашні час успрымаецца ў цэлым як састарэлая, хаця яна бліжэй да галоўнай саманазвы зараастрыйскай рэлігіі — авесц. māzdayasna — «Ушанаванне Мазды», пехл. māzdēsn. Іншая саманазва зараастрызму — vahvī-daēnā — «Добрая Вера», дакладней «Добрая Уява», «Добры Светапогляд», «Добрая Свядомасць». Адсюль асноўная саманазва паслядоўнікаў зараастрызму перс. behdin — «дабраверны», «бехдзін».
Зараастрызм з’яўляецца дагматычнай рэлігіяй з развітым артадоксам, які склаўся падчас апошняй кадыфікацыі Авесты ў сасанідскі перыяд і збольшага ў перыяд ісламскай заваёвы. Пры гэтым у зараастрызму не склалася строгай дагматычнай сістэмы. Гэта тлумачыцца асаблівасцямі вучэння, ў аснову якога пакладзены рацыянальны падыход, і гісторыяй інстытуцыйнага развіцця, якое было перапынена мусульманскай заваёвай Персіі. Сучасныя зараастрыйцы звычайна падкрэсліваюць сваё веравучэнне ў выглядзе 9 асноў:
Ахура Мазда (пехл. Ормазд) — Творца духоўнага і фізічнага сусветаў, Усеблагі Адзіны Бог, асноўныя эпітэты якога «Светлы» і «Слаўны» (дакладней «Поўны хварну», бліскучай царскай славы).
У аснове этычнага вучэння зараастрызм супрацьпастаўленне двух паняццяў: Аша і Друдж. Аша (aša-з * arta) — гэта закон сусветнай гармоніі, ісціна, праўда, дабро. Бацька Ашы — Ахура Мазда. Друдж — гэта анцітэза Ашы, літаральна «хлусня», разбурэнне, дэградацыя, гвалт, рабаванне, карупцыя. Усе людзі дзеляцца на дзве катэгорыі: ашаваны (прыхільнікі Ашы, праведныя, тыя, хто імкнецца несці свету дабро) і друджванты (ілжывыя, якія нясуць свету зло). Дзякуючы падтрымцы Ахура Мазды праведныя павінны перамагаць Друдж і перашкаджаць яе прыхільнікамі губіць свет.
«Дух» у зараастрыйскім разуменні гэта mainyu (перс. minu), гэта значыць «думка». Два пачатковых духа — Святы і Злы (Спента і Ангра) — сімвалізуюць дзве супрацьнакіраваныя ментальнасці: накіраваную на стварэнне і накіраваную на разбурэнне. Апошняя (Ангра Маінью, Ахрыман) аб’яўляецца галоўным ворагам Ахура Мазды і яго свету, яго разбуральнікам і перш за ўсё згубіцелем чалавечай свядомасці, чыё разбурэнне абарочваецца дэградацыяй грамадства і затым усяго свету. Адсюль вынікае задача зараастрыйца — прытрымлівацца Спента Маінью (Святога Духа, стваральнаму мысленню) і падобна свайму Творцы Ахура Маздзе ўвасабляць у сваіх дзеяннях Ашу (сусветны закон дабра) і адкідваць Друдж (хлусня, зло, разбурэнне).
Заратуштра — адзіны прарок Ахура Мазды, які прынёс людзям добрую веру і заклаў асновы маральнага развіцця. У крыніцах апісваецца як ідэальны святар, воін і жывёлавод, узорны кіраўнік і апякун людзей усяго свету. Пропаведзь прарока насіла ярка выражаны этычны характар, асуджала несправядлівы гвалт, усхваляе мір паміж людзьмі, сумленнасць і стваральную працу, а таксама сцвярджала веру ў Адзінага Бога (Ахуры). Крытыцы падвяргаліся сучасныя прароку каштоўнасці і практыка кавіяў — традыцыйных правадыроў арыйскіх плямёнаў, якія сумяшчалі жрэчаскія і палітычныя функцыі і карапанаў — арыйскі чараўнікоў, а менавіта гвалт, рабаўніцкя набегі, крывавыя рытуалы і амаральная рэлігія, якая падтрымлівала ўсё гэта.
Ясна 12 уяўляе сабой зараастрыйскі «сімвал веры». Асноўнае яе становішча: «Ахура Маздзе я прылічаю ўсё дабро». Інакш кажучы, паслядоўнік Заратуштры прызнае адзінай крыніцай дабра Ахура Мазду. Паводле «Вызнанню», зараастрыец называе сябе:
Акрамя таго, у гэтым тэксце зараастрыец адракаецца ад гвалту, рабавання і крадзяжу, абвяшчае мір і свабоду мірным і працавітым людзям, адхіляе ўсякую магчымасць саюза з дэвамі і чараўнікамі. Добрая вера называецца «спыняючай спрэчкі» і «апускаючай зброю».
Авест. humata-, huxta-, hvaršta-(чытаецца хумата, хухта, хваршта). Гэтая этычная трыяда зараастрызму, прытрымлівацца якой павінен кожны зараастрыец, спецыяльна падкрэсліваецца ў «Вызнанні» і шматразова ўсхваляецца ў іншых частках Авесты.
Амешаспенты (авест. aməša-spənta-) — неўміручыя Святыя, шэсць духоўных першатварэній Ахура Мазды, якія разам з Самім Богам складаюць «сямёрку адзінасутных». Для тлумачэння сутнасці Амешаспентаў звычайна звяртаюцца да метафары шасці свечак, якія запалілі ад адной свечкі. Такім чынам Амешаспентаў можна параўнаць з іпастасямі, ці дакладней эманацыямі Бога. Амешаспенты ўяўляюць сабой вобраз сямі ступеняў духоўнага развіцця чалавека і, акрамя таго, называюцца апекунамі сямі цялесных твораў, кожнае з якіх уяўляе сабой бачны вобраз Амешаспента.
Авесційскае імя | Імя на персідскай мове | Значэнне | Апекаемае тварэнне |
---|---|---|---|
Ахура Мазда | Ормазд/Ахура Мазда (адноўленай) | Гасподзь Мудры | чалавек |
Воху Мана | Бахман | Добрая Думка | жывёлы |
Аша Вахішта | Ардзібехешт | Ісціна Найлепшая | агонь |
Хшатра Ваір’я | Шахрывар | Улада Абраная | металы |
Спента Армаіці | Спандармаз/Эсфанд | Святая Набожнасць | зямля |
Хаурватат | Хордад | Цэласнасць | вада |
Амерэтат | Амордад | Бессмяротнасць | расліны |
Іншымі значнымі катэгорыямі зараастрызму з’яўляюцца:
Паводле вучэння зараастрызму, святло з’яўляецца бачным вобразам Бога ў фізічным свеце. Таму жадаючы звярнуцца да Бога, зараастрыйцы звяртаюцца тварам да святла — крыніца святла ўяўляе для іх кірунак малітвы. Асаблівую павагу яны аддаюць агню, як найбольш важнай і даступнай для чалавека з даўніх часоў крыніцы святла і цяпла. Адсюль распаўсюджанае знешняе вызначэнне зараастрыйцаў як «агнепаклоннікаў». Тым не менш не меншай пашанай у зараастрызма карыстаецца і сонечны свет.
Па традыцыйным уяўленням зараастрыйцаў Агонь пранізвае ўсё быццё, як духоўнае, так і пашкоджанне. Іерархія агнёў прыводзіцца ў Ясне 17 і Бундахішні:
Вучэнне Заратуштры было адным з першых, што абвясціла асабістую адказнасць душы за здзейсненае злачынства ў зямным жыцці. Заратуштра называе рай vahišta ahu «найлепшым існаваннем» (адсюль перс. Behešt «рай»). Пекла мянуецца dužahu «дурное існаванне» (адсюль перс. Dozax «пекла»). Рай мае тры ступені: добрыя думкі, добрыя словы і добрыя дзеі і вышэйшую ступень Гародману «Дом Песні», Анагра раоча «Бясконцыя ззянні», дзе знаходзіцца Сам Бог. Сіметрычна ступені пекла: злыя думкі, злыя словы, злыя дзеі і цэнтр пекла — Друджо Дмана «Дом хлусні».
Выбраўшых Праведнасць (Ашу) чакае райская асалода, выбраўшых Хлусню — пакуты і самаразбурэнне ў пекле. Зараастрызм уводзіць паняцці пасмяротнага суда, які прадстаўляе сабой падлік дзеяў, здзейсненых у жыцці. Калі добрыя справы чалавека хаця б на валасок пераважылі злыя, язаты вядуць душу ў Дом песень. Калі пераважылі злыя справы, душу сцягвае ў пекла дэў Візарэша (дэў смерці).
Распаўсюджаная таксама канцэпцыя Мосту Чынвад (падзяляючага або адрозніваючага), які вядзе ў Гародману над пякельнай прорвай. Для праведнікаў ён становіцца шырокім і зручным, перад грэшнікамі ён ператвараецца ў самае вострае лязо, з якога яны правальваюцца ў пекла.
Эсхаталогія зараастрызму караніцца ў вучэнні Заратуштры аб канчатковай трансфармацыі свету («на апошнім павароце калясніцы быцця»), калі пераможа Аша, а Хлусня будзе канчаткова і навекі разбіта. Гэта Праабражэнне называецца Фрашо-керэці (Фаршкард) — «Рабленне (свету) дасканалым». Кожны праведны чалавек сваімі дзеяннямі набліжае гэту радасную падзею. Зараастрыйцы вераць, што ў свет павінны прыйсці 3 саошьянта (выратавальніка). Першыя два саошьянта павінны будуць аднавіць вучэнне, дадзенае Заратуштрай. У канцы часоў, перад апошняй бітвай прыйдзе апошні саошьянт. У выніку бітвы Ангра Майне і ўсе сілы зла будуць разбітыя, пекла будзе разбурана, усе мёртвыя — праведнікі і грэшнікі — уваскрэснуць для апошняга суда ў выглядзе выпрабавання агнём (вогненнай ордаліі). Уваскрослыя пройдуць праз паток расплаўленага металу, у якім згараць рэшткі зла і недасканаласці. Праведным выпрабаванне падасца купаннем у парным малаке, а бязбожнікі згараць. Пасля апошняга суда свет навечна вернецца да сваёй першапачатковай дасканаласці.
Такім чынам зараастрызму з яго развітай эсхаталогіяй чуждыя ўяўленні аб цыклічнасці тварэння і рэінкарнацыі.
Свяшчэнная кніга зараастрыйцаў называецца Авестай. Па сутнасці гэта збор розначасовых тэкстаў, якія састаўлялі ў зараастрыйскай суполцы ў архаічны перыяд на старажытнаіранскай мове, названыя цяпер «авесційскай». Нават пасля з’яўлення ў Іране пісьменнасці, тысячагоддзі асноўным спосабам перадачы тэкстаў быў вусны, захавальнікамі тэксту былі святары. Вядомая традыцыя запісу з’явілася толькі пры пазнейшых Сасанідах, калі ў V—VI ст. для запісу кнігі быў вынайдзены спецыяльны фанетычны авесційскі алфавіт. Але і пасля гэтага авесційскія малітвы і богаслужэбныя тэксты вучыцлі напамяць.
Галоўнай часткай Авесты традыцыйна лічацца Гаты — гімны Заратуштры, прысвечаныя Ахура Маздзе, у якіх выкладаюцца асновы яго веравучэння, яго філасофскі і сацыяльны пасыл, апісваецца ўзнагарода праведнікаў і паражэнне злосных. Некаторыя рэфармісцкія плыні ў зараастрызме аб’яўляюць толькі Гаты святым тэкстам, а астатнюю Авесту маючай гістарычнае значэнне. Аднак найбольш артадаксальныя зараастрыйцы лічаць усю Авесту словам Заратуштры. Паколькі значную частку внегатычнай Авесты складаюць малітвы, нават рэфармісты ў большасці сваёй не адвяргаюць гэту частку.
Галоўным нацельны сімвалам прыхільнікаў вучэння Заратуштры з’яўляецца ніжняя белая кашуля седрэ, пашытыя з аднаго кавалка баваўнянай тканіны і заўсёды мае роўна 9 швоў, і кошці (кушці, кусці) — тонкі пояс, сплецены з 72 нітак белай авечай воўны. Кошці носіцца на таліі абгарнуты тройчы і завязаны на 4 вузла. Пачынаючы малітву, перад любой важнай справаю, прыняццем рашэння, пасля апаганення зараастрыец робіць абмыванне і перавязвае свой пояс (абрад Пад’яб-Кошці). Седрэ сімвалізуе абарону душы ад зла і спакусаў, яе карман — скарбонку дабрадзейства. Кошці ўвасабляе сувязь з Ахура Маздой і ўсім яго тварэннем. Лічыцца, што чалавек, які рэгулярна павязвае пояс, будучы звязаны ім з усімі зараастрыйцамі свету, атрымлівае сваю долю ад іх дабрадзейства.
Насіць свяшчэннае адзенне з’яўляецца абавязкам зараастрыйца. Рэлігія загадвае знаходзіцца без седрэ і кошці як мага менш часу. Седрэ і кошці неабходна пастаянна падтрымліваць у стане чысціні. Дапускаецца наяўнасць зменнага камплекта, на выпадак, калі першы пасціраны. Пры пастаянным нашэнні седрэ і кошці іх прынята мяняць два разы ў год — на Новруз і свята Мехрган.
Іншым сімвалам зараастрызму з’яўляюцца агонь увогуле і аташдан — вогненны пераносны (у выглядзе сасуда) або стацыянарны (у выглядзе платформы) алтар. На такіх алтарах падтрымліваюць святыя агні зараастрызму. Гэтая сімволіка атрымала асаблівую распаўсюджанасць у мастацтве Сасанідскай імперыі.
Папулярным сімвалам таксама стаў фаравахар, чалавечы вобраз у крылатым крузе з наскальных рэльфаў Ахеменідаў. Зараастрыйцы традыцыйна не прызнаюць яго вобразам Ахура Мазды, а лічаць яго выявай фравашы.
Важным сімвалічным значэннем для зараастрыйцаў валодае белы колер — колер чысціні і дабрыні, а ў многіх абрадах таксама колер зялёны — сімвал росквіту і адраджэння.
Час жыцця прарока Заратуштры з’яўляецца прадметам спрэчак сярод вучоных. Сама зараастрыйская традыцыя не валодала развітай храналогіей. Ёй вядомы «год веры» (калі Заратуштра ўпершыню быў удастоены ўбачыць Ахура Мазду і размаўляць з Ім), але дакладнага яго становішча адносна іншых падзей у традыцыі няма. Паводле кнігі Арда-Віраз, ад Заратуштры да Аляксандра Македонскага было 300 гадоў. Калі прытрымлівацца храналогіі Бундахішна і адштурхоўвацца ад даты ўступлення на прастол Дарыя I (522 г. да н.э.), то атрымаецца 754 г. да н.э. Зрэшты храналогія Бундахішна ў вядомай па іншых крыніцах гісторыі вельмі фрагментарная і ненадзейныя.
Навукоўцы выказвалі розныя думкі аб эпасе Заратуштры. Крайнімі пунктамі гледжання з’яўляюцца аб’ява Заратуштры ніколі не існаваўшай у рэальнасці арахаічнай ідэальнай асобай, так і абвяшчэнне яго сучаснікам і нават непасрэдным ідэолагам ранніх Ахеменідаў. Найбольш распаўсюджаным у цяперашні час падыходам стаў зварот увагі на архаічнасць мовы Гат (гімнаў Заратуштры), падобнай з мовай Рыгведы (2-я пал. II тыс. да н.э.), і агульных дэталяў біяграфіі прарока і адпаведнае аднясенне яго часу прыблізна да 1000 г. да н.э.
Сучасныя зараастрыйцы прынялі летазлічэння «Зараастрыйскай рэлігійнай эры», заснаванае на разліках іранскага астранома З. Бехруза, паводле якога «набыццё веры» Заратуштрой адбылося ў 1738 г. да н.э.
Месца жыцця і дзейнасці Заратуштры вызначыць значна прасцей: тапонімы, якія згадваюцца ў Авесце адносяцца да паўночна-ўсходняга Ірана, Афганістана, поўдня Сярэдняй Азіі і Пакістана. Традыцыя звязвае з імем Заратуштры Рагу, Сістан і Балх.
Ёсць пункт гледжання, што Заратуштра мог пражываць на тэрыторыі цяперашняй Расіі, у раёне Аркаіма (Чэлябінская вобласць), адкуль, па легендзе, арыйскія плямёны пачалі свой зыход на поўдзень (у Іран і Індыю).
Пасля атрымання адкрыцця пропаведзь Заратуштры доўга заставалася беспаспяховай, у розных краінах яго выганялі і зневажалі. За 10 гадоў яму ўдалося схіліць толькі свайго стрыечнага брата Маідьёмангху. Затым Заратуштра з’явіўся да двара легендарнага Кеяніда Каві Віштаспы (Гоштасба). Пропаведзь прарока зрабіла на цара ўражанне і пасля некаторых ваганняў ён прыняў веру ў Ахура Мазду і пачаў спрыяць яе распаўсюджванню не толькі ў сваім царстве, але і накіроўваць прапаведнікаў у сумежныя краіны. Асабліва блізкімі да Заратуштры сталі яго бліжэйшыя паплечнікі везіры Віштаспы браты з роду Хвогва Джамаспа і Фрашаоштра.
Асноўнымі плынямі зараастрызму заўсёды былі рэгіянальныя варыянты. Галіна зараастрызму, якая захавалася, звязана з афіцыйнай рэлігіяй дзяржавы Сасанідаў, перш за ўсё ў тым варыянце, што склаўся пры апошніх з гэтых цароў, калі пры Хосрове I была праведзена апошняя кананізацыя і запіс Авесты. Гэтая галіна відаць узыходзіць да таго варыянту зараастрызму, што быў прыняты мідыйскімі магамі. Несумнеўна ў іншых вобласцях іранскага свету існавалі іншыя варыянты зараастрызму (маздэізму), судзіць аб якіх мы можам толькі па фрагментарным сведчанням, перш за ўсё арабскім крыніцам. У прыватнасці, ад маздэізма, які існаваў да арабскага заваявання ў Сагдзе, які быў яшчэ менш «пісьмовай» традыцыяй, чым сасанідскі зараастрызм, захаваліся толькі ўрывак на сагдзійскай мове, які апавядае аб атрыманні Заратуштрай адкрыцця і дадзеныя ў Біруні.
Тым не менш у рамках зараастрызму ўзнікалі рэлігійна-філасофскія плыні, якія вызначаюцца з пункту гледжання сённяшней артадоксіей як «ерасі». Перш за ўсё гэта зурванізм, заснаваны на вялікай увазе да канцэпту Зурвана, першапачатковага сусветнага часу, «дзецьмі-двайнятамі» якога прызнаваліся Ахура Мазда і Ахріман. Мяркуючы па ўскосным сведчанням, дактрына зурванізма была шырока распаўсюджаная ў Сасанідскім Іране, але хаця яе сляды магчыма знайсці традыцыі, якая перажыла ісламскую заваёву, у цэлым зараастрыйская «артадоксія» прама ганіла гэту дактрыну. Відавочна, прамых канфліктаў паміж «зурванітамі» і «артадоксіяй» не адбывалася, зурванізм хутчэй быў філасофскай плыняй, наўрад як-небудзь закранаўшым абрадавую частку рэлігіі.
Шанаванне мітры (мітразм), якое распаўсюдзілася ў Рымскай Імперыі, таксама часта адносяць да зараастрыйскіх ерасей, хоць мітраізм хутчэй прадстаўляў сінкрэтычнае вучэнне не толькі з іранскім, але і сірыйскім субстратам.
Безумоўнай ерассю зараастрыйскія артадоксы лічылі маніхейства, у аснове якога, аднак, быў хрысціянскі гнастыцызм.
Яшчэ адной ерассю лічыцца рэвалюцыйнае вучэнне Маздака (маздакізм)
Асноўнымі варыянтамі сучаснага зараастрызму з’яўляюцца зараастрызм Ірана і парсійскі зараастрызм Індыі. Аднак адрозненні паміж імі носяць у цэлым рэгіянальны характар і тычацца ў асноўным рытуальнай тэрміналогіі, дзякуючы паходжанню з адной традыцыі і зносінам паміж дзвюма суполкамі, ніякіх сур’ёзных дагматычных разыходжанняў паміж імі не склалася. Прыкметны толькі павярхоўны ўплыў: у Іране — ісламу, у Індыі — індуізму.
Сярод парсаў вядомы «каляндарныя секты», якія прытрымліваюцца аднаго з трох варыянтаў календара (Кадзімі, Шахіншахі і Фаслі). Выразных межаў гэтых гуртоў няма, дагматычнага адрознення паміж імі — так жа. У Індыі таксама ўзнікалі розныя плыні з ухілам у містыку, якія выпрабавалі ўплыў індуізма. Самым вядомым з іх з’яўляецца плыня Илм-і Хшнум.
Некаторую папулярнасць сярод зараастрыйцаў набывае «рэфармісцкія крыло», якое выступае за адмену большасці абрадаў і старажытных правілаў, за прызнанне святымі толькі Гат і г. д.
Першапачаткова вучэнне Заратуштры было актыўнай празелітычнай рэлігіяй, якую горача прапаведаваў прарок і яго вучні і паслядоўнікі, з дакладнай самасвядомасцю прыналежнасці да яе і супрацьпастаўленнем «незараастрыйцаў» (прыхільнікаў дэваў). Тым не менш па-сапраўднаму сусветнай рэлігіяй зараастрызм так і не стаў, яго пропаведзь апынулася абмежаванай іранскімі народамі. Доўгі час распаўсюджванне зараастрызму адбывалася на хвалі іранізацыі. На аскепках Ахеменідскай імперыі зараастрыйцы («магузеі») вядомы ў Кападокіі, дзе афіцыйна прымяняўся зараастрыйскі каляндар. Вядомы таксама «армянскі маздэізм», шанаванне бога Арамазда (Ахура Мазды) у старажытнай Арменіі аж да хрысціянізацыі краіны. Падобныя працэсы адбываліся і ў Сасанідскім Іране, дзе да зараастрызм далучаліся арабы Бахрэйна і Емена і цюркі на акраінах дзяржавы, якія адчувалі персідскі ўплыў.
Пасля арабскай заваёвы зараастрызм канчаткова перастаў быць празелітычнай рэлігіяй. У Іране нават вяртанне нованавернутых мусульман да рэлігіі продкаў каралася па шарыяту смерцю, у Індыі парсы апынуліся ўцягнутымі ў індыйскую каставаю сістэму ў якасці адной з замкнёных кастаў. Зварот у зараастрызм дзякуючы закладзенаму ў гэтай рэлігіі празелітычнаму патэнцыялу стала рэальным толькі ў Новы час дзякуючы ўзнавіўшайся цікавасці да спадчыны Старажытнага Ірана.
Да гэтага часу кансенсусу ў дачыненні неопрозелитизма не выпрацавана. Кансерватыўныя парсійскія дастуры ў Індыі не прызнаюць магчымасць звароту ў зараастрызм каго-небудзь, чые бацькі не зараастрыйцы. Мабеды Ірана насупраць звычайна сцвярджаюць, што зараастрызм з’яўляецца ўніверсальнай празелітычнай рэлігіяй, і хоць зараастрыйцы не вядуць місіянерскай дзейнасці, людзям, якія прыйшлі да зараастрызму самастойна, пры захаванні некаторых умоў, не можа быць адмоўлена ў яго прыняцці.
Тым не менш перад нованавернутымі ў зараастрызме паўстаюць шматлікія праблемы. На тэрыторыі Ірана такі зварот да гэтага часу караецца смерцю (для неафітаў і мабеда). З-за ціску ісламскага рэжыму цалкам уключыцца ў іранскую зараастрыйскую супольнасць па сутнасці немагчыма, нават фармальна прыняўшы веру. Суполкі празелітаў у асноўным аб’ядноўваюцца з народжанымі зараастрыйцамі ў іранскай эміграцыі.
Агульным найменнем зараастрыйскіх святароў, якія вылучаюцца ў асобнае саслоўе, з’яўляецца авесц. aθravan — (пехл. asrōn) — «захавальнік агню». У поставесційскую эпоху святары менаваліся перш за ўсё мабедамі (з ст.-іран. Magupati «кіраўнік магаў»), што звязана распаўсюдам зараастрызму на захадзе Ірана перш за ўсё мідыйскімі магамі
Сучасная святарская іерархія ў Іране такая:
Мабед задэ — чалавек з роду зараастрыйскіх святароў, мабедаў.
Пераемнасць зараастрыйскіх святароў у спадчыну па бацьку. Стаць мабед задэ нельга, ім можна толькі нарадзіцца.
Акрамя рэгулярных чыноў у іерархіі існуюць звання ратуе і Мабедзьяр.
Ратуе — абаронца зараастрыйскай веры. Ратуе стаіць на ступень вышэй мабедан мабеда і з’яўляецца бязгрэшным у пытаннях веры. Апошнім ратуе быў Адурбад Махраспанд пры цары Шапуры II.
Мабедзьяр — створаны ў рэлігійных пытаннях бехдзін не з роду мабедаў. Мабедзьяр стаіць ніжэй хірбада.
У зараастрыйскіх храмах, званых па-персідскі «аташкадэ» (літар. дом агню), гарыць нязгаснай агонь, служыцелі храма штодзённа сочаць, каб ён не згас. Ёсць храмы, у якіх агонь гарыць на працягу многіх стагоддзяў і нават тысячагоддзяў. Сям’я мабедаў, якім належыць свяшчэнны агонь, цалкам нясе ўсе выдаткі па ўтрыманні агню і яго абароне і матэрыяльна не залежыць ад дапамогі бехдзінаў. Рашэнне аб заснаванні новага агню прымаецца толькі ў выпадку наяўнасці неабходных сродкаў. Свяшчэнныя агні дзеляцца на 3 рангі:
Мабеды з’яўляюцца вартавымі свяшчэнных агнёў і абавязаны абараняць іх усімі даступнымі спосабамі, у тым ліку і са зброяй у руках. Верагодна, гэтым тлумачыцца той факт, што пасля ісламскай заваёвы зараастрызм хутка прыйшоў у заняпад. Многія мабеды былі забіты, абараняючы агні.
У Сасанідскім Іране існавала тры найвялікшых Аташ-Варахрама, якія судносіліся з трыма «саслоўямі»:
З іх захаваўся толькі Адур (Аташ) Фарнбаг, палаючы цяпер у Йездзе, куды зараастриыйцы перанеслі яго ў XIII ст. пасля калапсу зараастрыйскіх супольнасцей у Парсе.
Святымі для зараастрыйцаў з’яўляюцца храмавыя агні, а не сам будынак храма. Агні могуць пераносіцца з будынка ў будынак і нават з адной вобласці ў іншую ўслед за самімі зараастрыйцамі, што і адбывалася на працягу ўсяго перыяду ганенняў на рэлігію. Толькі ў наш час, імкнучыся ўваскрэсіць былы веліч сваёй веры і звяртаючыся да сваёй спадчыны, зараастрыйцы сталі наведваць руіны старажытных храмаў, размешчаных у мясцовасцях, дзе ўсе жыхары даўно прынялі іслам, і ладзіць у іх святочныя набажэнствы.
Тым не менш у наваколлі Йезда і Кермана, дзе зараастрыйцы жывуць пастаянна на працягу тысячагоддзяў, склалася практыка сезонных пілігрымак, якія здзяйсняюцца да пэўных святых месцах. Кожнае з такіх месцаў паломніцтваў («баль», літар. «Стары») валодае сваёй легендай, звычайна расказваюць аб цудоўным выратаванні прынцэсы з роду Сасанідаў ад арабскіх захопнікаў. Асаблівую вядомасць набылі 5 піраў вакол Йезда:
Галоўнай рысай зароаастрыйскага светапогляду з’яўляецца прызнанне існавання двух міроў: mēnōg і gētīg (пехл.) — духоўнага (літар. «думках», свету ідэй) і зямнога (цялеснага, фізічнага), а таксама прызнанне іх узаемасувязі і ўзаемаабумощленнасці. Абодва свету створаны Ахура Маздой і з’яўляецца дабром, матэрыяльнае дапаўняе духоўнае, робіць яго цэласным і дасканалым, матэрыяльныя даброты лічацца такімі ж дарамі Ахура Мазды, як і духоўныя і адны без іншых неймаверныя. Зараастрызм чужды як грубаму матэрыялізму і геданізму, так і спірытуалізму і аскетызму. У зараастрызме няма практык забойства цела, цэлібату і манастыроў.
Дапаўняюцца дыхатамія ментальнага і цялеснага, якая пранізвае ўсю сістэму маральнасці зараастрызму. Галоўным сэнсам жыцця зараастрыйца з’яўляецца «назапашванне» дабрадзейства (перс. kerfe), перш за ўсё звязанае з добрасумленным выкананнем свайго доўгу верніка, сем’янін, працаўніка, грамадзяніна і пазбяганні граху (перс. gonāh). Гэты шлях не толькі да асабістага выратавання, але і да росквіту свету і перамогі над злом, што звязваецца непасрэдна з намаганнямі кожнага з людзей. Кожны праведны чалавек выступае ў якасці прадстаўніка Ахура Мазды і з аднаго боку фактычна ўвасабляе яго дзеянні на зямлі, а з другога — прысвячае ўсе свае дабрадзействы Ахура Маздзе.
Дабрачыннасці апісваюцца праз этычную Трыяду: добрыя думкі, добрыя словы і добрыя справы (хумата, хухта, хваршта), гэта значычь закранаюць ментальны, вербальны і фізічны ўзровень. У цэлым зараастрыйскаму светапогляду чужды містыцызм, лічыцца, што кожны чалавек здольны зразумець, што ёсць дабро, дзякуючы сваёму сумленню (даэна, чыстая) і розуму (падпадзяляецца на «прыроджаную» і «пачутую», гэта значыць тую мудрасць, што набыта чалавекам ад іншых людзей).
Маральная чысціня і асабістае развіццё тычыцца не толькі душы, але і цела: цноту лічыцца падтрыманне чысціні цела і ўстараненне апаганення, хвароб, здаровы лад жыцця. Рытуальная чысціня можа быць парушаная сутыкненне з паганяцца прадметамі або людзьмі, хваробай, злымі думкамі, словамі або справамі. Найбольшай апаганьваюць сілай валодаюць трупы людзей і добрых твораў. Да іх забаронена датыкацца і не рэкамендуецца на іх глядзець. Для людзей, якія пацярпелі апаганьваецца, прадугледжаны абрады ачышчэння.
Спіс асноўных дабрачыннасцей і грахоў прыведзены ў пехлевийском тэксце Дадестан-і Меног-і Храд (меркаванні Духа Розуму):
Дабрадзействы | Грахі |
---|---|
|
|
Такім звычайна прызнаецца фраза з Гат Заратуштры:
uštā ahmāi yahmāi uštā kahmāicīţ
Шчасце таму, хто жадае шчасця іншым
Зараастрызм — рэлігія грамадская, отшельничество ёй не ўласціва. Абшчына зараастрыйцаў называецца анджаманам (авест. hanjamana — «сходкі», «сход»). Звычайнай адзінкай з’яўляецца анджаман населенага пункта — зараастрыйскай вёскі альбо гарадскога квартала. Хадзіць на сходы суполкі, абмяркоўваць сумесна яе справы і ўдзельнічаць у супольнасці святах — прамы абавязак зараастрыйца.
У Авесце называюцца чатыры саслоўя, на якія падзелена таварыства:
Аж да канца Сасанідскага часу бар’еры паміж саслоўямі былі сур’ёзнымі, але ў прынцыпе пераход з аднаго ў іншае быў магчымы. Пасля заваёвы Ірана арабамі, калі арыстакратыя прымала іслам, а зараастрыйцам як зімі было забаронена насіць зброю, у рэальнасці заставалася два саслоўя: мабеды-святары і бехдзіны-міране, прыналежнасць да якіх успадкавалася строга па мужчынскай лініі (хоць жанчыны маглі выходзіць замуж за свайго саслоўя). Гэта падзел захоўваецца да гэтага часу: стаць мабедам фактычна немагчыма. Тым не менш саслоўная структура грамадства моцна дэфарміраваная, паколькі большасць мабедаў нараўне з выкананнем сваіх рэлігійных абавязкаў, занятая рознага роду свецкага дзейнасцю (асабліва ў вялікіх гарадах) і ў гэтым сэнсе зліваюцца з міранамі. З іншага боку развіваецца інстытут мабедз’яраў — вернікаў па паходжанні, якія бяруць на сябе абавязкі мабеда.
З іншых асаблівасцей зараастрыйскага грамадства можна вылучыць традыцыйна адносна высокае месца ў ім жанчын і значнае большае набліжэнне яе статусу да раўнапраўнага з мужчынам у параўнанні з грамадствам навакольных мусульман.
У зараастрызме не існуе ярка выяўленых харчовых забаронаў. Асноўнае правіла — ежа павінна прыносіць карысць. Вегетарыянства традыцыйна зараастрызму не ўласціва. У ежу можна ўжываць мяса ўсіх капытных жывёл і рыбу. Хоць карове аддаецца вялікая павага, згадкі пра яе часта сустракаюцца ў Гатах, практыкі забароны на ялавічыну не існуе. Таксама няма забароны на свініну. Тым не менш зараастрыйцам уласцівы беражлівыя адносіны да скаціны, забараняецца дурны зварот з ім і бессэнсоўныя забойства, загадваецца абмяжоўваць сябе ў спажыванні мяса ў разумных межах.
Пост і свядомае галаданне ў зараастрызме прама забароненыя. Існуюць толькі чатыры дні ў месяцы, у якія загадваецца адмаўляцца ад мяса.
У зараастрызме няма забароны на віно, хоць павучальныя тэксты змяшчаюць спецыяльныя настаўленні аб умеркаваным яго спажыванні.
Асаблівай павагай у зараастрыйцаў карыстаецца гэтая жывёла. Гэта шмат у чым звязана з рацыянальным светапоглядам зараастрыйцаў: рэлігія адзначае рэальную карысць, якую прыносіць сабака чалавеку. Лічыцца, што сабака можа бачыць злых духаў (дэваў) і адганяць іх. Рытуальна сабака можа быць прыраўнаная да чалавека, памерлай сабакі тычацца і нормы пахавання людскіх астанкаў. Сабакам прысвечаны некалькі частак у Вендзідадзе, вылучаюцца некалькі «парод» сабак:
Да «роду сабак» таксама адносяць ліс, шакалаў, вожыкаў, выдру, баброў, дзікаабразаў. Наадварот, воўк лічыцца жывёлай варожым, якая спароджана дэвамі.
Зараастрыйцы надаюць вялікае значэнне рытуалам і святочным рэлігійным цырымоніям. Святы агонь іграе выключна важную ролю ў рытуальнай практыцы, па гэтай прычыне зараастрыйцаў часта называюць «агнепаклоннікамі», хоць самі зараастрыйцы лічаць такую назву абразлівай. Яны сцвярджаюць, што агонь — толькі вобраз Бога на зямлі. Да таго ж, зараастрыйскі культ па-руску было б не зусім карэктным называць пакланенне, паколькі падчас малітвы зараастрыйцы не здзяйсняюць паклону, а захоўваюць прамое становішча цела.
Агульныя патрабаванні да рытуалу:
Ясна(йазешн-Хані,вадж-яшт) азначае «шанаванне» або «свяшчэннадзеянне». Гэта асноўнае зараастрыйскае богаслужэнне, падчас якога чытаецца аднайменная авесційская кніга, якое здзяйсняецца як па індывідуальным заказе вернікаў, так і (часцей за ўсё) з нагоды аднаго з шасці гаханбараў — традыцыйных вялікіх зараастрыйскіх святаў (тады Ясна дапаўняецца Вісперэдам).
Ясна заўсёды здзяйсняецца на досвітку як мінімум дзвюма святарамі: асноўным зутам (авесц. заотар) і яго памочнікам раскрыжаваны (авест. раэтвішкар). Служба праводзіцца ў спецыяльным памяшканні, дзе на падлозе рассцілаюцца абрусы, якія сімвалізуюць зямлю. У працэсе службы задзейнічаюць розныя прадметы, якія маюць сваё сімвалічнае значэнне, перш за ўсё агонь (аташ-дадгах, звычайна запальваем ад стацыянарнага агню аташ-адорьян або варахрам), водару дровы для яго, вада, хаома (эфедра), малако, галінкі граната, а таксама кветкі, садавіну, галінкі мирт а і інш Святары сядзяць тварам адзін да аднаго на абрусы, а вернікі размяшчаюцца вакол.
У працэсе зразумелыя мобеды не проста шануюць Ахура Мазды і яго добрыя творы, яны па сутнасці аднаўляе первотворение свету Ахура Мазды і сімвалічна выконваюць яго будучыня «ўдасканаленне» (Фрашо-керети). Сімвалам гэтага становіцца приготовлямый у працэсе чытання малітваў напойпарахаома(парахум) з сумесі отжатого соку эфедры, вады і малака, частка якога возливают на агонь, а частку ў канцы службы даюць на «прычасця» мирянам. Гэты напой сімвалізуе цудадзейным пітво, якое ў будучыні дасць выпіць Уваскрослы людзям Саошьянт, пасля чаго яны стануць бессмяротныя назаўсёды і навекі.
Перс. Джашн-Хані, у парсов Джашан (ад ст.-перс. Yašna «шанаванне». соотв. авесц. Yasna) — святочная цырымонія. Праводзіцца на малыя зараастрыйскія святы (джашны), найважнейшым з якіх з’яўляецца Наўруз — сустрэча Новага года, а таксама як працяг святкавання гаханбара.
Джашн-Хані — гэта падабенства малой Ясны, на якім чытаюць афрінаганы (афарінганы) — «блаславенні». У працэсе здзяйснення абраду таксама задзейнічаюць прадметы, якія выкарыстоўваюцца ў Ясне (акрамя хаомы), сімвалізуюць добрыя тварэнні і Амешаспентаў.
Сімволіка джашна:
Сімвал | Твор | Амешаспент |
---|---|---|
Мобед | Чалавецтва | Ахура Мазды |
Малако | Быдла | Бахмана |
Агонь | Агонь | Ардибехешт |
Металічныя прыналежнасці | Металы | Шахривар |
Абрусы | Зямля | Спандармаз |
Вада | Вада | Хордад |
Кветкі, садавіна, арэшкі, галінкамі мирта | Расліны | Амордад |
Седрэ-пушы (перс. літар. «Апрананне кашулі») або Наўджот у парсаў (літар. «новы заотар», першапачаткова так называўся абрад наўзудзі, гл. ніжэй) — абрад прыняцця зараастрызма.
Абрад праводзіцца мабедам. Падчас абраду чалавек, які прымае веру, прамаўляе зараастрыйскі Сімвал веры, малітву Фраваране, апранае свяшчэнную кашулю сэдрэ (судрэ) і мабед павязвае яму святы пояс кошт. Пасля гэтага новапасвячаемы прамаўляе Пейман-я дзін (клятву веры), у якой абавязуецца ў што бы то ні стала заўсёды прытрымлівацца рэлігіі Ахура Мазды і закона Заратуштры. Абрад праводзіцца звычайна па дасягненні дзіцем паўналецця (15 гадоў), але можа праводзіцца ў больш раннім узросце, але не раней, чым дзіця зможа само вымавіць сімвал веры і павязаць пас (ад 7 гадоў). Новапасвячанаму таксама робяць абразанне.
Гахи — штодзённае пяціразовыя чытанне малітваў, названых па імёнах перыядаў у сутках — Гахава:
Можа быць як калектыўным, так і індывідуальным. Пяціразовы малітва прызнаецца адной з галоўных абавязкаў кожнага зороастрийца.
Вясёльны абрад у зараастрызме.
Абрад пасвячэння ў святарскі сан. Праводзіцца пры вялікім зборы мабедаў і вернікаў. У працэсе абраду заўсёды ўдзельнічае папярэдні прысвечаны мабед у гэтай мясцовасці. Па заканчэнні цырымоніі новапосвечаны мабед праводзіць Ясну і канчаткова сцвярджаецца ў сане.
У розных абласцях Вялікага Ірана практыкаваўся ў залежнасці ад мясцовых умоў розныя спосабы пахавання (каменныя склеп, выстаўленне трупаў і інш.) Асноўнае патрабаванне да іх — захаванне ў чысціні прыродных стыхій. Таму для зороастрийцев непрымальныя зарывание трупаў у зямлю і трупосожжение, якія прызнаюцца вялікім грахом.
Традыцыйным спосабам пахавання ў захаваліся суполак зороастрийцев Ірана і Індыі з’яўляецца выстаўленне. Труп пакідаецца на адкрытым, спецыяльна падрыхтаваным месцы або ў спецыяльным збудаванні — «дахме» («вежа маўчання») — для ўтылізацыі птушкамі і сабакамі. Дахма ўяўляе сабой круглую вежу без даху. Трупы складваліся ў вежу і прывязвалі (каб птушкі не змаглі знесці буйныя часткі цела).
Такі звычай тлумачыцца тым, што зороастрийцы не адчуваюць да труп ніякага павагі. Па ўяўленням зороастрийцев труп — гэта не чалавек, а паганяцца матэрыя, сімвал часовай перамогі Ахримана ў зямным свеце. Пасля ачысткі шкілета ад мяккіх тканін і высушивания касцей яны складваюцца ў скрыні. Аднак у Іране традыцыйны абрад пахавання пад ціскам мусульман быў пакінуты ў пачатку 1970-х гг. і зороастрийцы хаваюць цела ў бетонируемых магілах і склепы, для таго каб пазбегнуць апаганення зямлі і вады сутыкненне з трупам. Пахаванне або пераноскі трупа павінны ажыццяўляць мінімум 2 чалавекі, пахаванне і пераноскі трупа ў адзіночку з’яўляецца вялікім грахом. Калі другога чалавека няма, яго можа замяніць сабака.
Памінальная служба па душах і фраваши памерлых. Лічыцца, што памінальныя службы па душы памерлага трэба вырабляць на працягу 30 гадоў пасля смерці, у далейшым памінаюць толькі яго фраваши, з якой да гэтага тэрміна злучаецца душа праведніка.
Вялікі рытуал ачышчэння, які праводзіцца мобедом з удзелам сабакі на працягу 9 дзён. Барашнум праводзіцца пасля апаганення чалавека дакрананне да труп або здзяйснення цяжкага граху, перад пасвячэнне ў святарскі чын. Барашнум лічыцца вельмі карысным для палягчэння пасмяротнай лёсу. Перш кожнаму зороастрийцу рэкамендавалася прайсці гэты абрад хаця б раз у жыцці, але ў цяперашні час гэты абрад праводзіцца дастаткова рэдка.
Лічыцца, што многія прынцыпы сучасных аўраамічных рэлігій, а таксама паўночнага будызму маглі быць запазычаныя з зараастрызму. Перш за ўсё гэта датычыцца канцэпцыі свабоды волі і асабістай адказнасці, вобразаў раю і пекла і эсхаталогіі.
У хрысціянскіх Евангеллях згаданы эпізод «пакланення валхвоў» (хутчэй за ўсё, рэлігійных мудрацоў і астраномаў). Выказваюцца меркаванні аб тым, што гэтыя валхвы маглі быць зараастрыйцамі.
Акрамя таго, у зараастрызму, як і ў іудаізму, хрысціянстве і ісламе адсутнічае ідэя цыклічнасці — час ідзе па прамой ад стварэння свету да канчатковай перамогі над злом, ніякіх паўторных сусветных перыядаў няма.
У цяперашні час суполкі зараастрыйцаў захаваліся ў Іране (гебры) і ў Індыі (парсы), таксама ў выніку эміграцыі з абодвух краін склаліся суполкі перш за ўсё ў ЗША і Заходняй Еўропе. У Расійскай Федэрацыі і краінах СНД дзейнічае супольнасць традыцыйных заратуштрыйцаў, якія называюць сваю рэлігію словам дабравер'е, і зараастрыйская абшчына Санкт-Пецербурга. Паводле падлікаў, прыкладная колькасць прыхільнікаў зараастрызму ў свеце складае каля 200 тыс. чал. 2003 года быў абвешчаны ЮНЕСКА годам 3000-годдзя зараастрыйскай культуры.
Ад усіх шматлікіх зараастрыйскіх суполак Ірана, што існавалі ў раннія ісламскія часы, ужо да XIV ст. засталіся толькі супольнасці ў астанах Язд і Керман. Зараастрыйцы ў Іране больш тысячагоддзя падвяргаліся дыскрымінацыі, нярэдкія былі масавыя разня і гвалтоўныя звароты. Толькі ў Новы час яны былі пазбаўленыя ад джыз’і і атрымалі некаторую свабоду і раўнапраўе. Скарыстаўшыся гэтым, зараастрыйцы Ірана сталі перасяляцца ў іншыя гарады, і зараз асноўным анджаманам з’яўляецца супольнасць зараастрыйцеаў Тэгерана. Тым не менш горад Язд, у ваколіцах якога да гэтага часу захоўваюцца зараастрыйскія вёскі, дагэтуль прызнаецца духоўным цэнтрам зараастрызму. Сёння зараастрийцы Ірана — прызнаная на дзяржаўным узроўні рэлігійная меншасць, якая мае аднаго прадстаўніка ў парламенце краіны (меджлісе).
Зараастрызм гэта адна з нешматлікіх, але вельмі важных рэлігій, распаўсюджаных у сучаснай Індыі, а таксама ў Пакістане і Шры-Ланцы. Большасць людзей, якія вызнаюць зараастрызм, называюць сябе парсамі. Парсы — нашчадкі старажытных персаў-зараастрыйцаў, што ўцякалі ад ісламскага прыгнёту ў IX ст. Аднак, затым, відаць, у іх шэрагі ўсё ж уліліся і прадстаўнікі мясцовых суполак. Агульная колькасць зараастрыйцаў у Індыі — больш за 100 000 чалавек, або каля 0,009 % індыйскага насельніцтва. У мінулым асноўнай вобласцю іх рассялення быў Гуджарат, дзе захаваліся найбольш старажытныя храмы агню. Цяпер асноўны раён канцэнтрацыі — індыйскі горад Мумбаі.
Парсійская эміграцыя з Індыі доўгі час была прымеркавана да Вялікабрытаніі і яе калоніямі (Емен, Ганконг). Эміграцыя іранскіх зараастрыйцаў традыцыйна звязана з Заходняй Еўропай. Для абодвух суполак значная таксама эміграцыя ў ЗША. У эміграцыі парсы і іранскія зараастрыйцы ў цэлым да гэтага часу захоўваюць адасобленасць адзін ад аднаго і не імкнуцца злівацца, хоць існуюць агульназараастрыйскія рухі, якія імкнуцца пераадолець этнічны раскол.
На новых месцах жыхарства зараастрыйцы імкнуцца ўладкаваць і сваё рэлігійнае жыццё, засноўваючы Дар-я Мехр (агні Дадагах). Адзіным храмам з агнём Адорьян з’яўляецца Аташкаде ў Лондане.
Зараастрыйскія празеліты вядомыя ў ЗША, Еўропе і Аўстраліі. Іх складаюць перш за ўсё іранцы-эмігранты, якія расчараваліся ў ісламе, але вядомыя таксама людзі еўрапейскага паходжання, якія прымаюць рэлігію па клічу сэрца. У СНД цікавасць да зараастрызму праяўляюць перш за ўсё жыхары дзяржаў з іранскім спадчынай: Азербайджана, Узбекістана і перш за ўсё, вядома ж, Таджыкістана. Адносна масавая зараастрыйская супольнасць неафітаў у Таджыкістане, якая ўтварылася ў 90-я гады, апынулася дезінтэграванай падчас крызісу з-за варожага адносіны ісламістаў.
У Расіі дзейнічаюць супольнасці зараастрыйцаў-празелітаў, якія называюць сваю рэлігію дабраверем у адпаведнасці са старажытныай саманазвай рэлігіі, перакладзеным на рускую мову. А таксама групы зерванитав і зараастрыйцав маздаяснийцав.
This article uses material from the Wikipedia Беларуская article Зараастрызм, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Матэрыял даступны на ўмовах CC BY-SA 4.0, калі не пазначана іншае. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Беларуская (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.