پل گلدن گیت: ایالات متحده، سانفرانسیسکو، کالیفرنیا

پل گلدن گیت (به انگلیسی: Golden Gate Bridge) یک پل معلق در سان فرانسیسکوی آمریکا است که این شهر را به شمال ایالت کالیفرنیا وصل می‌کند. این پل بر روی تنگه گلدن گیت زده شده‌است. این پل با هزینه ۳۵ میلیون دلار ظرف مدت ۴ سال در سان فرانسیسکو ساخته شده‌است. پل گلدن گیت در ۲۷ مه ۱۹۳۷ گشایش یافت و در فاصله بین سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۶۴ با طول ۴٬۲۰۰ فوت (۱٬۳۰۰ متر) طولانی‌ترین پل معلق جهان به حساب می‌آمد. این پل یکی از نمادهای شهر سان فرانسیسکو است.

پل گلدن گیت

-	۸٬۹۸۱ فوت (۲٬۷۳۷ متر)
-	۹۰ فوت (۲۷ متر)
ارتفاع	۷۴۶ فوت (۲۲۷ متر)
طول	۴٬۲۰۰ فوت (۱٬۳۰۰ متر)
-	۱۴ فوت (۴٫۳ متر)
ارتفاع از سطح آب	۲۲۰ فوت (۶۷ متر)
پایان ساخت	آوریل ۱۹۳۷
گشایش	۲۷ مه ۱۹۳۷
عوارض عبور برای هر وسیله نقلیه پنج دلار می‌باشد.
ن ب و

ارتفاع این پل از سطح آب ۲۲۰ فوت (۶۷ متر) و وزن آن ۸۸۷٬۰۰۰ تن است. دوبرجی که در طول این پل ساخته شده‌اند ۷۴۶ فوت (۲۲۷ متر) ارتفاع دارند. در سال ۱۹۹۷ حدود ۴۱٬۳۸۱٬۰۰۰ وسیله نقلیه از روی این پل عبور کردند.

این پل تنها راه خروجی سان فرانسیسکو به سمت شمال است و از ۶ مسیر مخصوص رفت‌وآمد وسایل نقلیه و دو مسیر محل عبور عابران پیاده در هر دو طرف تشکیل شده‌است. در ۱ سپتامبر ۲۰۰۲ عوارض تردد از روی این پل برای وسایل نقلیه موتوری از ۳ دلار به ۵ دلار افزایش یافت. دوچرخه، موتور، و عابر پیاده از پرداخت عوارض معاف هستند.

محدودیت سرعت حرکت روی پل گلدن گیت در ۱ اکتبر ۱۹۸۳ از ۹۰ کیلومتر در ساعت به ۷۰ کیلومتر در ساعت کاهش یافت. رنگ این پل نارنجی متمایل به قرمز، معروف به نارنجی بین‌المللی است. این رنگ برای هماهنگی این پل با محیط اطراف خود و جلوه بیشتر آن در مه و غبار (که از شرایط آب‌وهوایی ویژه آن منطقه است) انتخاب شده‌است. گلدن گیت از نظر زیبایی‌شناسی و معماری در نوع خود منحصربه‌فرد است. در ژوئن ۲۰۰۱ انجمن مهندسان عمران آمریکا کانال پاناما، ساختمان امپایر استیت و پل گلدن گیت را با نام «بناهای هزاره» معرفی کردند.

پل گلدن گیت، ابتکار مهندس مشهور جوزف استراس بود که پیش از طراحی پل گلدن گیت طراحی ۴۰۰ پل متحرک را برعهده داشت. ایرونیگ مارو، مهندس معمار و مهندس چارلز آلتون الیس و لئون مویسیف از طراحان پل در اجرای این پروژه بزرگ مشارکت داشتند. ساخت این پل از ۵ ژانویه سال ۱۹۳۳ شروع شد.

به دلیل وزش بادهای شدید کارگران در هنگام ساخت آن با مشکلات بسیاری مواجه شدند. ۳۰ نفر در هنگام ساخت این پل از روی آن سقوط کردند که از این تعداد ۱۹ نفر به کمک تور ایمنی که در هنگام ساخت در زیر پل تعبیه شده بود از مرگ نجات پیدا کردند. ۱۱ نفر در ۱۷ فوریه ۱۹۳۷ (نزدیک به پایان ساختمان پل) به همراه داربستی که پیچ‌هایش تحمل وزن داربست را نداشت، به آب‌های یخزده سقوط کردند که در این مورد به علت وزن زیاد داربست، تور ایمنی هم پاره شد و تنها دو نفر نجات یافتند و بقیه (نه نفر) کشته شدند.

ساخت پل در آوریل ۱۹۳۷ به پایان رسید و در ۲۶ می همان سال برای رفت‌وآمد عابران پیاده آزاد شد. یک روز پس از آن با افتتاح رسمی در ساعت ۱۲ بعدازظهر ۲۷ مه سال ۱۹۳۷ این پل به روی وسایل نقلیه باز شد.

ساختمان پل ۳۵ میلیون دلار (معادل ۴۹۳ میلیون دلار سال ۲۰۱۶) هزینه داشت. پل زودتر از زمان برنامه‌ریزی شده و با هزینه ۱٫۳ میلیون دلار کمتر از هزینه برنامه‌ریزی شده ساخته شد.

خودکشی

 

از زمان افتتاح در سال ۱۹۳۷ این پل به مکان خود‌کشی تبدیل شده است. از فراز پل گلدن گیت بیش از هر جای دیگری در ایالات متحده آمریکا خودکشی صورت می‌گیرد. تا سال ۲۰۲۲ بیش از ۱۸۰۰ نفر با پریدن از این پل خودکشی کرده‌اند.

ارتفاع پل ۷۵ متر بالاتر از سطح آب است. پس از یک سقوط ۴ ثانیه‌ای پرش گر با سرعت حدوداً ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت به آب می‌خورد. بیشتر پرش کنندگان از اثر ناشی از آسیب تماس با آب می‌میرند. اندکی شان که از اثر اولیه جان بدر می‌برند عموماً خفه می‌شوند یا از سرمازدگی در آب سرد می‌میرند. ۹۸٪ افرادی که از پل می‌پرند جان به در نمی‌برند. بیشتر پرشها برای خودکشی در سوی مقابل پل رخ می‌دهد. سوی رو به اقیانوس به روی عابران بسته‌است. مستند The Bridge 2006 در مورد خودکشی‌های انجام گرفته روی این پل در سال ۲۰۰۴ و مرگ ۲۴ نفر که جسد ۳ تن از آنان هرگز پیدا نشد، ساخته شده‌است.

از سال ۲۰۱۸ با نصب تور‌های حفاظتی، جلوی خودکشی با پل گرفته شده‌است. برخی گروه‌های داوطلب در بعضی روزهای خاص مانند روز ولنتاین یا کریسمس روی پل گشت می‌زنند تا مانع خودکشی شوند. این کار باعث کاهش چشمگیر میزان خودکشی شده است. تاجاییکه در سال ۲۰۲۱ آنها ۱۹۸ نفر را از خودکشی منصرف کرده‌اند.

باد

پل گلدن گیت برای مقاومت ایمن در برابر بادهایی با سرعت ۶۸ مایل در ساعت (۱۰۹ کیلومتر در ساعت) طراحی شده است. تا سال ۲۰۰۸ میلادی، پل تنها سه بار به دلیل شرایط آب‌وهوایی بسته شد: در ۱ دسامبر ۱۹۵۱ میلادی به دلیل تندبادهای ۶۹ مایل در ساعت (۱۱۱ کیلومتر در ساعت)، در ۲۳ دسامبر ۱۹۸۲ میلادی به دلیل بادهای ۷۰ مایل در ساعت (۱۱۳ کیلومتر در ساعت) و در ۳ دسامبر ۱۹۸۳ میلادی به دلیل وزش باد با سرعت ۷۵ مایل در ساعت (۱۲۱ کیلومتر در ساعت). برای اندازه‌گیری سرعت باد از یک بادسنج در میانهٔ راه بین دو برج در ضلع غربی پل استفاده می‌شود. بادسنج دیگری روی یکی از برج‌ها گذاشته شد.

به عنوان بخشی از مقاوم‌سازی پل و نصب مانع انتحاری، از سال ۲۰۱۹ میلادی نرده‌های ضلع غربی عابر پیاده با هوازه‌های نازک‌تر و انعطاف‌پذیرتر جایگزین شدند تا تحمل آیرودینامیکی پل در برابر باد شدید تا ۱۰۰ مایل در ساعت (۱۶۱ کیلومتر در ساعت) بهبود یابد. از ژوئن ۲۰۲۰ میلادی گزارش‌هایی مبنی بر زمزمه‌ای بلند دریافت شد که در سراسر سان فرانسیسکو و مارین کانتی شنیده شد که توسط هوازه‌های نرده‌های جدید هنگام وزش باد شدید غربی تولید می‌شد. صدا از آزمایش‌های تونل باد پیش‌بینی شده بود. اما در گزارش اثرات زیست‌محیطی لحاظ نشده بود؛ اکنون راه‌های بهبود آن در حال بررسی است. یک تجزیه و تحلیل مهندسی مستقل از ضبط صدا در سال ۲۰۲۰ میلادی به این نتیجه رسید که صدای آواز شامل انواع تُن‌های بادی (صدای تولید شده توسط هوای عبوری از لبهٔ تیز) است که در این مورد از باد محیطی که بر روی هوازه‌های فلزی می‌وزد ناشی می‌شود. نرده‌های پیاده‌رو تازه نصب شده‌اند. تن‌های مشاهده شده فرکانس‌های ۳۵۴، ۳۹۸، ۴۳۹ و ۴۸۱ هرتز، مربوط به نت‌های موسیقی F4، G4، A4، و B4 بودند. این نت‌ها یک تتراکورد لیدیایی F را تشکیل می‌دهند.

• وبگاه رسمی