هوش مصنوعی دوستانه

این بخشی از اخلاق هوش مصنوعی است و ارتباط نزدیکی با اخلاق ماشینی دارد. در حالی که اخلاق ماشینی به چگونگی رفتار یک عامل هوشمند مربوط است،تحقیقات هوش مصنوعی دوستانه بر چگونگی استفاده عملی از این رفتار و تضمین محدودیت آن به اندازه کافی متمرکز است.

 

این اصطلاح توسط الیزر یودکوفسکی، که بیش تر به دلیل محبوبیت بخشیدن به این ایده معروف است، برای بحث در مورد عوامل مصنوعی فراهوش که به صورت قابل اعتمادی ارزش های انسانی را پیاده سازی می کنند، ابداع شد. استوارت ج. راسل و پیتر نورویگ، در کتاب مشهور خود (هوش مصنوعی؛ رویکردی نوین) این ایده را توضیح می دهند:

یودکوفسکی (۲۰۰۸) جزئیات بیش تری در رابطه با طراحی هوش مصنوعی دوستانه ارائه می دهد. او ادعا می کند که دوستی (عدم تمایل به آسیب رساندن به انسان ها، باید از همان ابتدای امر طراحی بشود، اما طراحان باید این را هم در نظر بگیرند که هم ممکن است طرح های آن ها دارای نقص باشد و هم ربات در طول زمان فراخواهد گرفت و تکامل پیدا خواهد کرد. بنابراین، چالش، یکی از طراحی های این مکانیزم است - تعریف مکانیزمی برای تکامل سیستم های هوش مصنوعی تحت یک سیستم کنترل و تعادل و دادن توابع سودمندی به سیستم تا آن را در برابر این تغییرات دوستانه نگه دارد.

واژه 'دوستانه' در این زمینه، یک اصطلاح فنی است و این منظور را می رساند که که عامل هوشمند، امن و مفید است و لزوماً به معنای محاوره ای آن نیست. این مفهوم اساساً در چارچوب مباحث مربوط به عوامل مصنوعی بازگشتی خود بهبود دهنده که به سرعت در حال پیشرفت هستند، مورد استناد قرار می گیرد، به این دلیل که این فناوری فرضی تأثیر گسترده، سریع و کنترل ناپذیری بر جامعه بشری خواهد داشت.

نگرانی درباره هوش مصنوعی قدمتی طولانی دارد. کوین لاگراندور می گوید که مخاطرات هوش مصنوعی را می توان در ادبیات کهن دید. او در این باره، داستان های خدمتگذاران مصنوعی انسان نما همچون گولم یا ربات های اولیه از گربرت اوریلاک و راجر بیکن را مثال می زند. در این داستان ها، هوش و قدرت بی اندازه این مخلوقات انسان نما با جایگاه آن ها به عنوان برده دچار تضاد و باعث به وجود آمدن مشکلاتی شد. در سال ۱۹۴۲، این پیش زمینه ها باعث شد تا ایزاک آسیموف "قوانین سه گانه رباتیک" که بسیار سختگیرانه بودند را در داستان هایش به کار گیرد تا از ایجاد آسیب توسط آن ها و یا آشوب علیه خالقشان جلوگیری کند.

در زمان معاصر با نزدیک شدن چشم انداز هوش مصنوعی فراهوش، نیک باسترومِ فیلسوف گفته است که سیستم های هوش مصنوعی فوق هوشمند با اهدافی که با اخلاق انسانی همسو نیستند، ذاتاً خطرناک هستند، مگر اینکه اقدامات شدیدی برای اطمینان از ایمنی بشریت انجام شود. او اینگونه بیان می کند:

اساساً باید فرض کنیم که یک "فراهوش" می تواند به هر هدفی که دارد برسد. بنابراین، بسیار مهم است که اهدافی که ما برای آن ها تعیین می کنیم و کل سیستم انگیزه آن، "انسان دوستانه" باشد.

در سال ۲۰۰۸، الیزر یودکوفسکی، خواستار ایجاد هوش مصنوعی دوستانه در راستای کاهش مخاطرات موجود ناشی از هوش مصنوعی پیشرفته شد. او می گوید: "هوش مصنوعی نه از شما متنفر است و نه شما را دوست دارد؛ اما شما از اتم هایی ساخته شده اید که او می تواند از آن ها به منظور دیگری استفاده کند."

استیو اوموهوندرو می گوید، به دلیل ماهیت ذاتی هر سیستم هدفمند، یک سیستم هوش مصنوعی کاملاً پیشرفته، مگر اینکه کنترل شود، تعدادی "درایو" اساسی مانند دستیابی به منابع ، حفظ خود و خودسازی مداوم را به نمایش می گذارد. و اینکه این درایوها "بدون اقدامات احتیاطی خاص" باعث می شوند هوش مصنوعی رفتار نامطلوبی از خود نشان دهد.

لكساندر ویسنر-گروس می گوید، هوش مصنوعی که برای به حداکثر رساندن آزادی عمل در آینده هدایت می شود، اگر افق برنامه ریزی آنها بیش از آستانه خاصی باشد،دوستانه و اگر افق برنامه ریزی آنها از این آستانه کوتاه تر باشد، غیر دوستانه تلقی می شود.

لوک موهولهاوزر، که در مؤسسه تحقيقات هوش ماشينينوسینده است، توصیه می کند محققان در زمینه اخلاق ماشيني آنچه را که بروس اشنایر "ذهنیت امنیتی" خوانده است، بپذیرند: به جای اینکه به چگونگی کارکرد یک سیستم فکر کنید، تصور کنید که چگونه ممکن است از کار بیفتد. به عنوان مثال، او می گوید حتی هوش مصنوعی که فقط پیش بینی های دقیق را انجام می دهد و از طریق رابطِ متنی ارتباط برقرار می کند، ممکن است آسیب ناخواسته ای ایجاد کند.

در سال 2014 ، لوک موهولهاوزر و نیک بوستروم بر نیاز به "هوش مصنوعی دوستانه" تأکید کردند. با این وجود، مشکلات قابل توجهی در طراحی فراهوشمندی "دوستانه"، به عنوان مثال از طریق برنامه ریزی تفکر اخلاقی ضد واقعیت، وجود دارد.

یودکوفسکی مدل اراده منسجم برون یابی شده(CEV) را پیشرفت می دهد. به گفته وی، اراده منسجم برون یابی شده، انتخاب ها و اعمالی از مردم است که در صورتی که می توانستند "بیش تر و سریع تر کسب علم کنند و بیش تر به شخصیتی که می خواستند نزدیک تر بودند" به آن روی می آوردند.

به جای اینکه یک AI دوستانه به طور مستقیم توسط برنامه نویسان انسانی طراحی شود، باید توسط "هوش مصنوعی هسته ای" برنامه ریزی شود که ابتدا طبیعت انسان را مطالعه کند و سپس هوش مصنوعی ای را تولید کند که بشریت می خواهد با توجه به زمان و بینش کافی، به یک نتیجه مطلوب برسد. توسل به یک هدف از طریق طبیعت مشروط انسانی به عنوان معیار "دوستانه بودن"، جوابی برای مشکل فرااخلاقی بودن تعریف اخلاقیت عینی است. اراده منسجم برون یابی شده در نظر گرفته شده همان چیزی است که بشریت به طور عینی می خواهد ، همه مواردی که در نظر گرفته می شود ، اما فقط در رابطه با ویژگی های روانشناختی و شناختی بشریت فعلی و خارج برون رفت قابل تعریف است.

استیو اوموهوندرو رویکرد "داربست" را برای ایمنی هوش مصنوعی پیشنهاد کرده است ، که در آن یک نسل ایمن سازی هوش مصنوعی قابل اثبات به ساخت نسل بعدی ایمن کمک می کند.

ست باوم استدلال می کند که توسعه هوش مصنوعی ایمن و مفید از نظر اجتماعی یا هوش عمومی مصنوعی تابعی از روانشناسی اجتماعی جوامع تحقیقاتی هوش مصنوعی است، و بنابراین می تواند توسط اقدامات بیرونی محدود شود و با معیارهای ذاتی انگیره داده شود.انگیزه های ذاتی می توانند با طنین انداز شدن پیام های توسعه دهندگان هوش مصنوعی تقویت شوند. در مقابل، باوم استدلال می کند که "پیغام های موجود در رابطه با هوش مصنوعی سودمند همیشه به خوبی تنظیم نمی‌شوند". باوم طرفدار "روابط تعاونی و چارچوب مثبت محققان هوش مصنوعی" است و نسبت به دسته بندی محققان هوش مصنوعی به عنوان "عدم تمایل به دنبال طرح های مفید" هشدار می دهد.

در کتاب Human Compatible از باوم، استوارت.ج راسل، محقق در زمینه هوش مصنوعی، سه اصل را برای راهنمایی در جهت توسعه ماشین های سودمند تعریف می کند. او تاکید می کند که این اصول نباید صراحتاً به عنوان کد در ماشین ها استفاده شوند، بلکه این ها برای انسان ها در نظر گرفته شده اند. این اصول عبارتند از:^:۱۷۳

1. تنها هدف ماشین، حداکثر کردن تشخیص اولویت های انسان است.
2. ماشین در حالت اولیه نسبت به این که آن اولویت ها چه هستند نامطمئن است.
3. منبع کامل اطلاعات در رابطه با اولویت های انسان، رفتارهای اوست.

"اولویت"هایی که راسل به آن ها اشاره می کند، "شامل همه چیز هایی می شود که ممکن است برای شما مهم باشند." به همین ترتیب "رفتار" شامل هر انتخاب میان گزینه هاست و عدم قطعیت به حدی است، که هر احتمالی هر چند ناچیز، باید به اولویت های منطقاً ممکن برای انسان نسبت دهد.

جیمز بارات، نویسنده کتاب "اختراع نهایی ما "، اظهار داشت که "باید یک مشارکت دولتی-خصوصی ایجاد شود تا سازندگان هوش مصنوعی در آن گرد هم بیایند و ایده های خود را در مورد امنیت به اشتراک بگذارند؛ چیزی مانند آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، اما با همکاری شرکت های بزرگ." وی از محققان هوش مصنوعی می خواهد جلسه ای مشابه کنفرانس Asilomar در DNA نوترکیب تشکیل دهند، که در مورد خطرات بیوتکنولوژی صحبت می کند.

جان مک گینیس دولت ها را تشویق می کند تا به تحقیقات در زمینه هوش مصنوعی دوستانه سرعت بخشند. از آنجا که دروازه هدف AI دوستانه لزوماً برجسته نیست، او مدلی مشابه موسسه ملی بهداشت پیشنهاد می کند، جایی که "پانل های بررسی همتای دانشمندان رایانه ای و شناختی پروژه ها را غربال می کنند و آنهایی را انتخاب می کنند که هم برای پیشرفت AI طراحی شده اند و هم اطمینان می دهند که این پیشرفت ها با محافظ های مناسب همراه است."از نظر مک گینیس بررسی همتا از "قاعده سازی برای حل مسائل فنی که در میان فرمان های بوروکراتیک غیر قابل تسخیر هستند" بهتر است. مک گینیس خاطرنشان می کند که پیشنهاد وی برخلاف پیشنهاد موسسه تحقیقات هوش ماشین است که هدف کلی آن جلوگیری از دخالت دولت در هوش مصنوعی دوستانه است.

به گفته گری مارکوس، مبلغی که سالانه صرف توسعه اخلاق ماشینی می شود ناچیز است.

بعضی منتقدین اعتقاد دارند که AI هم در سطح انسانی و هم در سطح فراهوش غیرمحتمل اند و در نتیجه AI دوستانه غیرمحتمل است. در نوشته ای در The Guardian، آلن وینفیلد هوش مصنوعی سطح انسانی را از نظر سختی با مسافرت سریع تر از نور مقایسه می کند و بیان می کند که اگرچه باید نسبت به مخاطرات احتمالی فراهوش آگاه باشیم اما نباید نسبت به آن وسواس به خرج دهیم. از طرف دیگر بویلز و خواکین استدلال می کنند که به نظر می رسد پیشنهاد لوک موهولهاوزر و نیک بوستروم برای ایجاد هوش مصنوعی دوستانه مبهم باشد. این به این دلیل است که به نظر می رسد موهولهاوزر و بوستروم عقیده دارند که می توان ماشین های هوشمند را طوری برنامه ریزی کرد که در مورد ارزشهای اخلاقی انسانها خلاف واقع فکر کنند. در مقاله AI & Society بویلز و خواکین اظهار کردند که با در نظر گرفتن موارد زیر، چنین هوش مصنوعی دوستانه نخواهد بود: مقدار نامحدودی از شرایط خلاف پیشینی که باید در یک ماشین برنامه ریزی شوند، دشواری تهیه پول از مجموعه ارزشهای اخلاقی - یعنی آنهایی که ایده‌آل تر از آنچه در حال حاضر انسان دارد، و قطع ارتباط آشکار بین پیشینیان خلاف واقع و نتیجه ایده‌آل.

بعضی فلاسفه مدعی اند که هر عامل عقلائی، خواه مصنوعی یا انسان، طبیعتاً خیرخواه خواهند بود. بر اساس این دیدگاه محافظینی که برای تولید هوش مصنوعی دوستانه طراحی شده اند، غیرضروری یا حتی خطرناک به حساب می آیند. سایر منتقدین می پرسند که آیا اصلاً برای یک هوش مصنوعی ممکن است تا دوستانه باشد؟ آدام کیپر و آری ن. شولمن، ویراستاران ژورنال The new Atlantis، می گویند که این غیر ممکن است که بتوان رفتار دوستانه در هوش مصنوعی را تضمین کرد؛ زیرا مشکلات پیچیدگی اخلاقی به پیشرفت نرم‌افزار یا افزایش قدرت محاسبات منجر نمی‌شود. آنها می نویسند که معیارهایی که نظریه های هوش مصنوعی دوستانه بر اساس آن ها کار می کنند، فقط زمانی کار می کنند که "فرد نه تنها قدرت بالایی در پیش بینی شباهت خروجی های بی شمار ممکن داتشه باشد، بلکه در مورد چگونگی ارزیابی نتایج مختلف از یقین و اتفاق نظر برخوردار باشد.

• مشکل کنترل هوش مصنوعی
• تصرف هوش مصنوعی
• مسابقه تسلیحاتی هوش مصنوعی
• اخلاق هوش مصنوعی
• خطر وجودی از هوش عمومی مصنوعی
• انفجار اطلاعات
• اخلاق ماشینی
• موسسه تحقیقات هوش ماشین
• OpenAI
• تنظیم الگوریتم ها
• Singularitarianism - فلسفه اخلاقی مورد حمایت طرفداران AI Friendly
• تکینگی فنی
• سه قانون رباتیک