سوگند یا در زبان عربی قَسَم، اقرار و اعترافی را گویند که شخص از روی شرف و ناموس خود میکند و خدا یا بزرگی را شاهد گیرد.
سوگند اصالتاً واژهای اوستایی است به معنای ماده دارای گوگرد که در گذشته به هنگام ادای سوگند میخوردند. در اوستا «ونت سوکنتا» (گوگردمند)، دارای گوگرد است. تعبیر پارسی «سوگند خوردن» از همینجا برمیآید. قسم به خدا خوردن همان سوگند است.
سوگند به همراه فعل خوردن به کار میرود. منشأ آن در گذشته سوگند یا سئوکند به معنای گوگرد است. در دوران باستان یکی از روشهای نهایی اثبات اتهام متهمان ایرانیان، خوراندن گوگرد به آنان بودهاست. چنانچه متهم بعد از خوردن گوگرد یا همان سوگند زنده میماند، حکم به راستگوییاش میدادند و در صورت مرگ وی به معنای دروغگویی او شمرده میشدهاست. اصطلاح «سوگند خوردن» که تأکید شخص بر صحت گفتههایش است، در اصل از همین آیین گرفته شدهاست.
نه سوگند داند نه پیمان کند. (فردوسی)
بسوی عهد فرزندش گر اهل عهد و سوگندی (ناصر خسرو)
به سوگند گفتی که خونت بریزم ز سوگند بگذر بقول استواری (عماد شیرازی)
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ سوگند موجود است. |
This article uses material from the Wikipedia فارسی article سوگند, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). محتوا تحت CC BY-SA 4.0 در دسترس است مگر خلافش ذکر شده باشد. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki فارسی (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.