رابین ویلیامز: هنرپیشه و کمدین فقید آمریکایی

او برای اجرا با سبک بداهه‌پردازی و پرجنب و جوش و ایفای طیف گسترده‌ای از شخصیت‌ها شهرت داشت. از او به‌عنوان یکی از بزرگترین کمدین‌های تمام ادوار یاد شده‌است. انترتینمنت ویکلی در سال ۱۹۹۷ او را «بامزه‌ترین مرد زندهٔ جهان» معرفی کرد.

رابین ویلیامز
ویلیامز در ۲۰۱۱
نام هنگام تولد	رابین مک‌لورین ویلیامز
زادهٔ	۲۱ ژوئیهٔ ۱۹۵۱ شیکاگو، ایالات متحده
درگذشت	۱۱ اوت ۲۰۱۴ (۶۳ سال) پرادایس کی، کالیفرنیا، ایالات متحده
تحصیلات	کالج کلرمونت مک‌کنا کالج مارین مدرسه جولیارد
پیشه	بازیگر کمدین
سال‌های فعالیت	۱۹۷۶–۲۰۱۴
آثار	فیلم‌شناسی رابین ویلیامز
همسر(ها)	والری ولاردی (ا. ۱۹۷۸–۱۹۸۸) مارشا گریس ویلیامز (ا. ۱۹۸۹–۲۰۱۰) سوزان اشنایدر (ا. ۲۰۱۱)
فرزندان	۳، از جمله زلدا ویلیامز
حرفه کمدی
عرصه فعالیت‌	استندآپ فیلم تلویزیون
ژانرها	کمدی نگرشی طنز بداهه طنز جسمانی طنز سیاسی خود کم‌بینی طنز فرا واقعی

ویلیامز در اواسط دههٔ ۱۹۷۰ اجرای استندآپ کمدی را در سانفرانسیسکو و لس آنجلس آغاز کرد و با بازی در سیت‌کام مورک و میندی (۱۹۷۸–۱۹۸۲) به شهرت رسید. نقش اول او در کمدی پاپای (۱۹۸۰) بود و سپس در فیلم‌های تحسین‌شدهٔ مسکو روی هادسن (۱۹۸۴)، بیداری‌ها (۱۹۹۰)، پچ آدامز (۱۹۹۸)، عکس یک‌ساعته (۲۰۰۲) و بهترین بابای دنیا (۲۰۰۹) ایفای نقش کرد. او همچنین در فیلم‌های پرفروش هوک (۱۹۹۱)، علاءالدین (۱۹۹۲)، خانم داوت‌فایر (۱۹۹۳)، جومانجی (۱۹۹۵)، قفس پرنده (۱۹۹۶) و مجموعهٔ شب در موزه (۲۰۰۶–۲۰۱۴) حضور داشته‌است.

ویلیامز برای نقش‌آفرینی‌اش در کمدی صبح بخیر، ویتنام (۱۹۸۷)، درام انجمن شاعران مرده (۱۹۸۹) و کمدی شاه ماهیگیر (۱۹۹۱) نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر مرد شد. او برای بازی در نقش مکمل درام ویل هانتینگ نابغه (۱۹۹۷) جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را کسب کرد. در سال ۲۰۰۶ جایزهٔ گلدن گلوب سیسیل بی. دمیل به او اهدا شد.

ویلیامز در اوت ۲۰۱۴ بر اثر خودکشی در خانه‌اش در پرادایس کی، کالیفرنیا درگذشت. کالبدشکافی او بیماری اجسام لویی بدون تشخیص را نشان داد.

در تاریخ ۱۱ اوت ۲۰۱۴ جسد ویلیامز در خانه‌اش در منطقه غیرصنعتی تیبورون، کالیفرنیا، حوالی ساعت ۱۱:۵۵ صبح پیدا شد و مرگ او رسماً در ساعت ۱۲:۰۲ بعد از ظهر در سن ۶۳ سالگی تأیید شد. پلیس کالیفرنیا تأیید کرد دلیل مرگ رابین ویلیامز، خودکشی بوده‌است. او خود را در ویلایی که همراه همسرش در آن زندگی می‌کرد، حلق‌آویز کرد. وی در چند سال اخیر از افسردگی شدید رنج می‌برد و خود به صراحت از مصرف کوکائین و الکل سخن می‌گفت. چند بار نیز برای ترک مواد مخدر تلاش کرده بود. با توجه به گفته‌های ناشر رابین ویلیامز نیز، او قبل از مرگ از افسردگی رنج می‌برده‌است، اگرچه این ناشر گزارش‌های مبنی بر خودکشی ویلیامز را قبول نکرده‌است. آزمایش پزشکی قانونی و تست سم‌شناسی برای ۱۲ اوت برنامه‌ریزی شده‌است. یک ماه پیش، ویلیامز خود را به مرکز درمان اعتیاد «هازلدن» در لیندستروم، مینه‌سوتا برای ادامه موارد اعتیاد به الکلش معرفی کرده بود. سوزان اشنایدر، همسر رابین ویلیامز گفت که او در زمان مرگ به پارکینسون مبتلا بود. سوزان اشنایدر گفت که بیماری پارکینسون همسرش در مراحل اولیه بود، ولی او هنوز آمادگی لازم را برای اعلام عمومی ابتلایش به این بیماری نداشت. مقام‌های ایالت کالیفرنیا می‌گویند در آزمایش‌هایی که در پی خودکشی رابین ویلیامز از جسد او به عمل آمد، نشانی از الکل یا مواد مخدر دیده نشده‌است.

واکنش‌ها

باراک اوباما رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده آمریکا در پیامی در توییتر، چنین ابراز تأسف کرد: «او ما را به خنده واداشت. به گریه واداشت. او توانست در نهایت همه عناصر روح انسان را به تأثر وادارد.» همسر ویلیامز، سوزان اشنایدر اظهار داشته‌است که: «من همسرم و بهترین دوستم را از دست داده‌ام. در حالی که دنیا یکی از محبوب‌ترین و زیباترین انسان‌هایش را از دست داد. من به کلی دل شکسته هستم.» مشاهیر به ادای احترام به ویلیامز پرداختند. از جمله همکار کمدینش استیو مارتین در توییتر خود نوشت: «نمی‌توانم حیرت‌زده تر از این شوم که رابین ویلیامز، استعداد بزرگ، همکار و روح واقعی از دست رفته‌است.»

بر پایه گزارش مجله پلاس وان در فوریه ۲۰۱۸ در ۴ سال بعد از مرگ رابین ویلیامز، میزان خودکشی به مقدار ۱۰ درصد بیشتر از پیش‌بینی‌های عادی افزایش پیدا کرده اما این موضوع کاملاً قابل اثبات نیست.

• رابین ویلیامز در وبگاه قبریاب
• رابین ویلیامز در بانک اطلاعات اینترنتی برادوی  
• رابین ویلیامز در IMDb 
• رابین ویلیامز در تی‌سی‌ام