دشت ناز

پیش از انقلاب اسلامی ایران، این منطقه که بخشی از زمین‌های ماترک رضاشاه بود، توسط عبدالرضا پهلوی گسترش یافت و در آن فرودگاه ساری، کشاورزی مکانیزه و پناهگاه حیات وحش ساری احداث شد.

فرودگاه دشت ناز ساری به عنوان یک فرودگاه بین‌المللی در ساری شناخته می‌شود.

این منطقه حدود ۵۵ هکتار وسعت دارد و مرکز اصلی تکثیر در اسارت زیرگونهٔ در آستانهٔ انقراض گوزن زرد ایرانی است. پناهگاه دشت ناز در فضایی از جنگل‌های جلگه‌ای در سال ۱۳۴۶ تحت حفاظت قرار گرفت و در سال ۱۳۵۴ به عنوان پناهگاه حیات وحش نامیده شد. در این پناهگاه، ضمن حفاظت و نگهداری گوزن زرد ایرانی که تعلیف آن‌ها به طور دستی انجام می‌پذیرد، همه‌ساله تعدادی از گوزن‌های تولیدشده را به زیستگاه‌های اصلی، یعنی حواشی رودخانهٔ دز و کارون منتقل می‌کنند. تعدادی از گوزن‌های این پناهگاه به جزیره اشک در دریاچه ارومیه نیز انتقال داده شده‌اند.

پناهگاه حیات وحش دشت ناز برای علاقمندان به‌طبیعت و حیات وحش منطقه‌ای جذاب و دیدنی است و گردشگران، با گرفتن مجوز از سازمان حفاظت محیط زیست، می‌توانند از این منطقه دیدن نمایند و از تماشای گوزن زرد، قرقاول و کبوتر جنگلی لذت ببرند. همچنین پیرامون این پناهگاه حصارکشی شده‌است و گوزن‌ها را می‌توان از پشت حصارهای سیمی نگاه کرد.

این منطقه کوهستانی و پوشیده از جنگل‌های هیرکانی می‌باشد و از منحصر به‌فردترین اکوسیستم‌های طبیعی کشور برخوردار است و همچنین وجود بیش از۴۴۷ گونه گیاهی از جمله ممرز، راش، توسکا، انجیلی و لیلکی، بیان‌کننده این مطلب است. گونه‌های گیاهی غالب درخت آزاد و بلوط می‌باشد و همچنین دارای توسعهٔ گردشگری است.

گونه‌های مهم جانوری این منطقه شامل گوزن زرد، مرال، شوکا، گربه جنگلی و قرقاول است.

فشار ناشی از نگهداری و تکثیر گوزن زرد در بیش از پنج دهه و تخریب پوشش جنگلی و عدم رویش و جایگزینی درختچه‌های جدید مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار و مخرب بر پناهگاه دشت ناز می‌باشند.