در دستور زبان به رابطه میان کاری که یک فعل بازگو میکند با فاعل و مفعول آن کار را جهت فعل (به انگلیسی: Voice) میگویند.
فعلها در بسیاری از زبانها سه جهت دارند:
جهت میانه وقتی به کار میرود که نتیجه فعل به گونهای به فاعل ارتباط یابد (مانند برای خود میبرد)، یا معنی عمل متقابل داشته باشد (مانند با هم جنگیدن) یا معنی انعکاسی داشته باشد (مانند خود را شستن).
از زبانهایی که در صرف فعل شناسههایی برای جهت میانه دارند میشود به آلبانیایی، بنگالی، فولا، تامیل، سانسکریت، ایسلندی، سوئدی و یونانی باستان اشاره کرد. برخی زبانها حتی تعداد بیشتری جهت فعلی دارند. برای نمونه مغولی کلاسیک پنج جهت دارد: معلوم، مجهول، سببی، دوسویه، و همیارانه.
در زبان فارسی همچون بسیاری از زبانهای دنیا، از نظر معنایی سه نوع جهت وجود دارد که عبارتند از: معلوم، مجهول و میانه. ساختهای میانه در زبان فارسی همچون مجهول مشتمل بر یک موضوع هستند. فعلهای میانه در فارسی اما تصریف جداگانهای ندارند و به لحاظ صرفی، شبیه صورت معلوم خود میباشند؛ اما به لحاظ نحوی و معنایی به مجهولها شباهت دارند.
This article uses material from the Wikipedia فارسی article جهت فعل, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). محتوا تحت CC BY-SA 4.0 در دسترس است مگر خلافش ذکر شده باشد. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki فارسی (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.