اردویسین

این دوره پس از دورهٔ کامبرین است و به دورهٔ سیلورین ختم می‌شود. نام اردویسین که برگرفته از نام قبیله سلتی اردویس‌ها است در سال ۱۸۷۹ توسط چارلز لپ‌ورث گذاشته شد. این نامگذاری به این دلیل بود که مناقشه میان پیروان آدام سجویک و رودریک مرچیسون که بسترهای سنگی یکسان در شمال ولز را به ترتیب در دوره کامبرین و سیلورین می‌گذاشتند، خوابانده شود. لپ‌ورث فهمیده بود که سنگواره زیاگان موجود در چینه مورد مناقشه با هر دو سنگواره‌های پیدا شده از دوره‌های کامبرین و سیلورین متفاوت است. از این رو، او تصمیم گرفت تا این سنگواره‌ها را در دورهٔ جدایی قرار دهد. اگرچه شناسایی اردویسین در پادشاهی متحد به کندی صورت گرفت اما دیگر مناطق جهان آن را به سرعت پذیرفتند. در سال ۱۹۶۰ کنگرهٔ بین‌المللی زمین‌شناسی این دوره را به شکل رسمی به عنوان یکی از دوره‌های دوران نوزیستی به تصویب رساند.

در دورهٔ اردویسین حیات به رشد خود ادامه داد، اگرچه در انتها به یک انقراض بزرگ رسید. بی‌مهرگانی چون نرم‌تنان و بندپایان در این دوره اقیانوس‌ها را اشغال کرده بودند. ماهی‌ها که نخستین مهره‌داران حقیقی بودند به حرکت فرگشتی خود ادامه دادند و نخستین ماهیان آرواره‌دار به گمانی در این دوره پدیدار شدند. حیات زمینی اما هنوز در این هنگام شکل نگرفته بود.